1. Τι θα ακούσεις:
Ποπ με ελεγχόμενες δόσεις ηλεκτρονικής μουσικής και trip hop
2. Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
End of Night, No Freedom, Love to Blame, Let Us Move On
3. Βαθμολογία:
6/10
Δεν πίστευα ότι η περίπτωση της Dido θα μπορούσε να με απασχολήσει ξανά. Θεωρούσα ότι θα έμενε για πάντα μια πανέμορφη κοπέλα που έδωσε ένα πρώτο δίσκο-διαμάντι την εποχή ακριβώς που χρειαζόταν. Για κάποιο λόγο όμως - που παραμένει αδιευκρίνιστος ακόμα και τώρα - μπήκα στη διαδικασία να ακούσω το νέο της πόνημα και να προσφερθώ οικειοθελώς να γράψω για αυτό. Τα λάθη πληρώνονται όμως...
Ο τέταρτος δίσκος της έφτασε στις αρχές Μαρτίου. Αποτελεί την επανεμφάνιση της Αγγλίδας τραγουδοποιού μετά από πέντε χρόνια απουσίας. Από την πρώτη της κυκλοφορία, το No Angel του 1999, οι παύσεις ανάμεσα στις δισκογραφικές δουλειές της υπήρξαν πάντα τόσο μεγάλες που στο μεσοδιάστημα απλώς ξεχνούσες την ύπαρξή της. Και σε εκείνο ακριβώς το σημείο, επέστρεφε, σκάρωνε ένα τραγούδι για την αγάπη, σε έβαζε να το ακούς στο repeat για κάποιο καιρό και αποσυρόταν ξανά στη λήθη.
Ελάχιστα διαφοροποιείται το Girl Who Got Away από όσα κλισέ μπορεί κανείς να σκεφτεί και να γράψει για τη Dido. Ένας δίσκος που στάζει μέλια από όλες της μεριές, που προορίζεται να σε συντροφεύσει κυρίως εκείνες τις βραδιές ερωτικής απογοήτευσης λίγο πριν πέσεις στην αγκαλιά του "στα 'δωσα όλα κι έμεινα στον άσο". Τα γνώριμα μελωδικά της τοπία έχουν βέβαια εξελιχθεί και διανθιστεί με περισσότερες ηλεκτρονικές και χορευτικές πινελιές. Σε αρκετά σημεία ο δίσκος έχει ομοιότητες με το περσινό Devotion παραμένοντας ωστόσο υποτονικότερος και λιγότερο επιτηδευμένος από το ντεμπούτο της Jessie Ware.
Το εναρκτήριο τραγούδι και πρώτο single "No Freedom" φανερώνει κάποια δείγματα από τη Dido του παρελθόντος και φέρει ένα ρεφρέν εύκολο στη σύλληψη και στην απομνημόνευση. Ναι, δεν υπάρχει αγάπη χωρίς ελευθερία και δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς αγάπη. Από εκεί και πέρα, αδυνατώ να κατανοήσω πώς νοείται αυτό το τραγούδι να γίνει "ύμνος" των εξεγερμένων στη Συρία κατά τις εμφύλιες συγκρούσεις που μαστίζουν εδώ και αρκετούς μήνες τη χώρα. Η ίδια η Dido δήλωσε έκπληκτη σε συνέντευξή της στο BBC. Άλλωστε το συγκεκριμένο τραγούδι γράφτηκε το Μάρτιο του 2011 πριν ξεκινήσουν οι συγκρούσεις στη Συρία - όταν η κοντινή στη Συρία Βόρεια Αφρική βρισκόταν ήδη σε αναταραχή. Εκείνο τον καιρό, όπως μαθαίνουμε από την ίδια συνέντευξη, η Dido ήταν έγκυος και μάλιστα βρισκόταν στο στούντιο ηχογραφώντας μέχρι που γέννησε. "Δεν υπάρχει τίποτα ομορφότερο από το να τραγουδάς και να έχεις ένα μικρό χορευταρά μέσα σου", δήλωσε με νόημα.
Tο ντουέτο με τον Kendrick Lamar "Let Us Move On" έχει δύο όψεις και συνδυάζει με αρκετή επιτυχία τα μουσικά είδη των δύο καλλιτεχνών. Το "End of Night" που προορίζεται να κυκλοφορήσει ως το δεύτερο single του δίσκου δίνει μια ευχάριστη χορευτική νότα ανάμεσα σε μπαλάντες απελπισίας και προσμονής.
Στιχουργικά η Dido μένει αταλάντευτη στη μετριοπάθεια και τη μεμψιμοιρία για την οποία την αγαπήσαμε. Συνεχίζει να ονειρεύεται και να ελπίζει σε ένα καλύτερο κόσμο που θα έρθει με λίγη περισσότερη προσπάθεια από όλους μας. Δεν της αρέσουν οι αλλαγές, ούτε οι διαφοροποιήσεις (I don’t want to be different/ I just want to fit in) και πολλές φορές της αρκεί να παρασύρεται από το ρεύμα (I wanna move with the seasons / Go with the flow).
Η Dido τελικά παραμένει μια ειλικρινής δημιουργός και το Girl Who Got Away μάλλον έγινε ο δίσκος που ήθελε. Χωρίς να διαφοροποιείται, ταιριάζει απολύτως σε ό,τι περιμέναμε από αυτή. Καμία έκπληξη λοιπόν!
Ποπ με ελεγχόμενες δόσεις ηλεκτρονικής μουσικής και trip hop
2. Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
End of Night, No Freedom, Love to Blame, Let Us Move On
3. Βαθμολογία:
6/10
Δεν πίστευα ότι η περίπτωση της Dido θα μπορούσε να με απασχολήσει ξανά. Θεωρούσα ότι θα έμενε για πάντα μια πανέμορφη κοπέλα που έδωσε ένα πρώτο δίσκο-διαμάντι την εποχή ακριβώς που χρειαζόταν. Για κάποιο λόγο όμως - που παραμένει αδιευκρίνιστος ακόμα και τώρα - μπήκα στη διαδικασία να ακούσω το νέο της πόνημα και να προσφερθώ οικειοθελώς να γράψω για αυτό. Τα λάθη πληρώνονται όμως...
Ο τέταρτος δίσκος της έφτασε στις αρχές Μαρτίου. Αποτελεί την επανεμφάνιση της Αγγλίδας τραγουδοποιού μετά από πέντε χρόνια απουσίας. Από την πρώτη της κυκλοφορία, το No Angel του 1999, οι παύσεις ανάμεσα στις δισκογραφικές δουλειές της υπήρξαν πάντα τόσο μεγάλες που στο μεσοδιάστημα απλώς ξεχνούσες την ύπαρξή της. Και σε εκείνο ακριβώς το σημείο, επέστρεφε, σκάρωνε ένα τραγούδι για την αγάπη, σε έβαζε να το ακούς στο repeat για κάποιο καιρό και αποσυρόταν ξανά στη λήθη.
Ελάχιστα διαφοροποιείται το Girl Who Got Away από όσα κλισέ μπορεί κανείς να σκεφτεί και να γράψει για τη Dido. Ένας δίσκος που στάζει μέλια από όλες της μεριές, που προορίζεται να σε συντροφεύσει κυρίως εκείνες τις βραδιές ερωτικής απογοήτευσης λίγο πριν πέσεις στην αγκαλιά του "στα 'δωσα όλα κι έμεινα στον άσο". Τα γνώριμα μελωδικά της τοπία έχουν βέβαια εξελιχθεί και διανθιστεί με περισσότερες ηλεκτρονικές και χορευτικές πινελιές. Σε αρκετά σημεία ο δίσκος έχει ομοιότητες με το περσινό Devotion παραμένοντας ωστόσο υποτονικότερος και λιγότερο επιτηδευμένος από το ντεμπούτο της Jessie Ware.
Το εναρκτήριο τραγούδι και πρώτο single "No Freedom" φανερώνει κάποια δείγματα από τη Dido του παρελθόντος και φέρει ένα ρεφρέν εύκολο στη σύλληψη και στην απομνημόνευση. Ναι, δεν υπάρχει αγάπη χωρίς ελευθερία και δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς αγάπη. Από εκεί και πέρα, αδυνατώ να κατανοήσω πώς νοείται αυτό το τραγούδι να γίνει "ύμνος" των εξεγερμένων στη Συρία κατά τις εμφύλιες συγκρούσεις που μαστίζουν εδώ και αρκετούς μήνες τη χώρα. Η ίδια η Dido δήλωσε έκπληκτη σε συνέντευξή της στο BBC. Άλλωστε το συγκεκριμένο τραγούδι γράφτηκε το Μάρτιο του 2011 πριν ξεκινήσουν οι συγκρούσεις στη Συρία - όταν η κοντινή στη Συρία Βόρεια Αφρική βρισκόταν ήδη σε αναταραχή. Εκείνο τον καιρό, όπως μαθαίνουμε από την ίδια συνέντευξη, η Dido ήταν έγκυος και μάλιστα βρισκόταν στο στούντιο ηχογραφώντας μέχρι που γέννησε. "Δεν υπάρχει τίποτα ομορφότερο από το να τραγουδάς και να έχεις ένα μικρό χορευταρά μέσα σου", δήλωσε με νόημα.
Tο ντουέτο με τον Kendrick Lamar "Let Us Move On" έχει δύο όψεις και συνδυάζει με αρκετή επιτυχία τα μουσικά είδη των δύο καλλιτεχνών. Το "End of Night" που προορίζεται να κυκλοφορήσει ως το δεύτερο single του δίσκου δίνει μια ευχάριστη χορευτική νότα ανάμεσα σε μπαλάντες απελπισίας και προσμονής.
Στιχουργικά η Dido μένει αταλάντευτη στη μετριοπάθεια και τη μεμψιμοιρία για την οποία την αγαπήσαμε. Συνεχίζει να ονειρεύεται και να ελπίζει σε ένα καλύτερο κόσμο που θα έρθει με λίγη περισσότερη προσπάθεια από όλους μας. Δεν της αρέσουν οι αλλαγές, ούτε οι διαφοροποιήσεις (I don’t want to be different/ I just want to fit in) και πολλές φορές της αρκεί να παρασύρεται από το ρεύμα (I wanna move with the seasons / Go with the flow).
Η Dido τελικά παραμένει μια ειλικρινής δημιουργός και το Girl Who Got Away μάλλον έγινε ο δίσκος που ήθελε. Χωρίς να διαφοροποιείται, ταιριάζει απολύτως σε ό,τι περιμέναμε από αυτή. Καμία έκπληξη λοιπόν!