Καλή σας μέρα και καλή εβδομάδα να έχουμε.
Το Σαββατόβραδο βρέθηκα στο Κέντρο Πολιτισμού 'Ελληνικός Κόσμος", το οποίο στέγασε για άλλη μια χρονιά το Plissken Festival. Το Φεστιβάλ και φέτος δημιούργησε ένα line-up με νέους - ως επί το πλείστον - μουσικούς (ο Ebo Taylor είναι 77 χρονών βέβαια), οι οποίοι είναι στα πρώτα βήματα της καριέρας τους και ενδεχομένως να γεμίζουν μεγάλους χώρους σε λίγα χρόνια.
Αυτό ακριβώς κάνει το Plissken από τη μέρα που ξεκίνησε. Αυτό είναι το βασικό κομμάτι της ταυτότητας του κι αυτό είναι ίσως το δυνατότερο χαρτί που έχει. Το Rockwave και το EJEKT Festival μετρούν πολλά χρόνια, έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν χιλιάδες ανθρώπους κάποιες χρονιές, αλλά ακόμη δεν έχουν καταφέρει να έχουν συγκεκριμένη ταυτότητα και δικό τους προσηλωμένο κοινό, το οποίο να αγοράζει εισιτήρια, πριν καν να ανακοινωθεί το line-up τους.
Αυτό δε συμβαίνει στο Plissken και το River Party. Υπάρχει κόσμος που αγοράζει τα "early bird" εισιτήρια, πριν την ανακοίνωση των ονομάτων σε καθένα από αυτά τα 2 Φεστιβάλ. Βέβαια, το River Party υπάρχει εδώ και 35 χρόνια και δεν μπορεί να συγκριθεί με ένα νέο σχετικά Φεστιβάλ, όπως είναι το Plissken.
Παρ' όλα αυτά, τα παιδιά του συγκεκριμένου Festival έχουν καταφέρει με αργά, σταθερά και "επίπονα" βήματα να δημιουργήσουν το δικό τους κοινό! Ναι, δεν είμαστε ακόμη τόσο πολλοί, όσοι είναι στο River Party, αλλά όπως μου είπε κάποια στιγμή το Σάββατο ο Βαγγέλης Πατσιάλος, όλα τα μεγάλα δεν έγιναν από τη μια μέρα στην άλλη και όσα το έκαναν αυτό, δεν άντεξαν πολύ... Κι έχει δίκιο.
Φέτος, το Plissken ήταν καλύτερο από κάθε άλλη χρονιά. Οι σκηνές ήταν σωστά οργανωμένες, όπως και όλος ο χώρος του Φεστιβάλ. Ο ήχος ήταν μια χαρά και η ύπαρξη μπόλικων χορηγών μάλλον αποδεικνύει ότι υπάρχει ένα συγκεκριμένο και καλά οργανωμένο πλάνο ανάπτυξης του Plissken. Μακάρι να τα καταφέρει...
Τι χρειάζεται για να τα καταφέρει;
Αρχικά, να μην αλλάξει την προσωπική του ταυτότητα. Κατά δεύτερον, να εντάξει στο πρόγραμμα του 4-5 Ελληνικές μπάντες, οι οποίες έχουν κοινό, που τους ακολουθεί. Ακόμη, να επενδύσει στο κοινό της ηλεκτρονικής μουσικής, το οποίο δεν έχει δικό του Φεστιβάλ στην Αθήνα. Το EXIT Festival είναι τόσο γνωστό στην Ευρώπη, λόγω της Dance σκηνής του κι όχι για τα μεγάλα ονόματα που φέρνει κάθε χρόνο.
Το μεγάλο όνομα που ταιριάζει στην ταυτότητα του Plissken είναι πάντα ευπρόσδεκτο, αλλά δεν είναι εύκολο για οικονομικούς λόγους. Σιγά, σιγά όλα θα γίνουν...
Περισσότερα, στο αναλυτικό review του Οδυσσέα Παύλου.
Το Σαββατόβραδο βρέθηκα στο Κέντρο Πολιτισμού 'Ελληνικός Κόσμος", το οποίο στέγασε για άλλη μια χρονιά το Plissken Festival. Το Φεστιβάλ και φέτος δημιούργησε ένα line-up με νέους - ως επί το πλείστον - μουσικούς (ο Ebo Taylor είναι 77 χρονών βέβαια), οι οποίοι είναι στα πρώτα βήματα της καριέρας τους και ενδεχομένως να γεμίζουν μεγάλους χώρους σε λίγα χρόνια.
Αυτό ακριβώς κάνει το Plissken από τη μέρα που ξεκίνησε. Αυτό είναι το βασικό κομμάτι της ταυτότητας του κι αυτό είναι ίσως το δυνατότερο χαρτί που έχει. Το Rockwave και το EJEKT Festival μετρούν πολλά χρόνια, έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν χιλιάδες ανθρώπους κάποιες χρονιές, αλλά ακόμη δεν έχουν καταφέρει να έχουν συγκεκριμένη ταυτότητα και δικό τους προσηλωμένο κοινό, το οποίο να αγοράζει εισιτήρια, πριν καν να ανακοινωθεί το line-up τους.
Αυτό δε συμβαίνει στο Plissken και το River Party. Υπάρχει κόσμος που αγοράζει τα "early bird" εισιτήρια, πριν την ανακοίνωση των ονομάτων σε καθένα από αυτά τα 2 Φεστιβάλ. Βέβαια, το River Party υπάρχει εδώ και 35 χρόνια και δεν μπορεί να συγκριθεί με ένα νέο σχετικά Φεστιβάλ, όπως είναι το Plissken.Παρ' όλα αυτά, τα παιδιά του συγκεκριμένου Festival έχουν καταφέρει με αργά, σταθερά και "επίπονα" βήματα να δημιουργήσουν το δικό τους κοινό! Ναι, δεν είμαστε ακόμη τόσο πολλοί, όσοι είναι στο River Party, αλλά όπως μου είπε κάποια στιγμή το Σάββατο ο Βαγγέλης Πατσιάλος, όλα τα μεγάλα δεν έγιναν από τη μια μέρα στην άλλη και όσα το έκαναν αυτό, δεν άντεξαν πολύ... Κι έχει δίκιο.
Φέτος, το Plissken ήταν καλύτερο από κάθε άλλη χρονιά. Οι σκηνές ήταν σωστά οργανωμένες, όπως και όλος ο χώρος του Φεστιβάλ. Ο ήχος ήταν μια χαρά και η ύπαρξη μπόλικων χορηγών μάλλον αποδεικνύει ότι υπάρχει ένα συγκεκριμένο και καλά οργανωμένο πλάνο ανάπτυξης του Plissken. Μακάρι να τα καταφέρει...
Τι χρειάζεται για να τα καταφέρει;
Αρχικά, να μην αλλάξει την προσωπική του ταυτότητα. Κατά δεύτερον, να εντάξει στο πρόγραμμα του 4-5 Ελληνικές μπάντες, οι οποίες έχουν κοινό, που τους ακολουθεί. Ακόμη, να επενδύσει στο κοινό της ηλεκτρονικής μουσικής, το οποίο δεν έχει δικό του Φεστιβάλ στην Αθήνα. Το EXIT Festival είναι τόσο γνωστό στην Ευρώπη, λόγω της Dance σκηνής του κι όχι για τα μεγάλα ονόματα που φέρνει κάθε χρόνο.
Το μεγάλο όνομα που ταιριάζει στην ταυτότητα του Plissken είναι πάντα ευπρόσδεκτο, αλλά δεν είναι εύκολο για οικονομικούς λόγους. Σιγά, σιγά όλα θα γίνουν...
Περισσότερα, στο αναλυτικό review του Οδυσσέα Παύλου.