Μπες λίγο στη Delorean του Marty McFly, κάνε τη ρύθμιση και γύρνα πίσω στο χρόνο, όχι πολύ, ένα τέταρτο του αιώνα μόνο, το Νοέμβριο του 1988, όταν τα εισιτήρια έγραφαν «Dream Syndicate και Last Drive στο Ρόδον». Ποιος να το φανταζόταν ότι 25 χρόνια αργότερα οι ίδιοι μουσικοί θα μοιράζονταν πάλι τη σκηνή παίζοντας μπροστά στους ίδιους ανθρώπους (πάνω-κάτω). Aνθρώπους που περίμεναν σαν διψασμένοι να γευτούν το νέκταρ της νιότης τους.
Και δεν είναι μόνο τα 25 χρόνια που βάρυναν τις πλάτες όλων πάνω και κάτω από τη σκηνή, είναι και η κοσμογονία γεγονότων που μεσολάβησαν στην παγκόσμια ιστορία και στη μουσική και άλλαξαν τη ζωή μας: η πτώση του τείχους του Βερολίνου, η αναγέννηση του σκληρού μεταλλικού ήχου με το grunge και το stoner, η εξάπλωση του internet, η ευφορία του acid house, η ανεμελιά του madchester, η κατάθλιψη της σκηνής του Μπρίστολ, η τσιχλόφουσκα brit pop, η 11η Σεπτεμβρίου, το ευρώ, το Ιράκ, το facebook, το Εuro του 2004, οι Ολυμπιακοί, οι Doors στο Λυκαβηττό με τον Astbury σε παντομίμα Morrison, το downloading, το mp3, η americana, το youtube, το dubstep και όποια άλλη εφήμερη σαχλαμάρα βγάζει η στερεμένη Αγγλία, η οικονομική κρίση, τα μνημόνια, οι ψεκασμοί, οι ατέλειωτες τελευταίες τουρνέ των Stones....σταματάω, πρόσθεσε εσύ ό,τι άλλο θέλεις... Kαι μέσα απ’ όλα αυτά, βγαίνει στη σκηνή ένας χαμογελαστός Steve Wynn και σε πηγαίνει σ’ ένα μαγικό μέρος όπου δεν έχει συμβεί τίποτα απ’ όλα αυτά.
Και να λοιπόν που ένα γνώριμο ριφ στην κιθάρα και ένας στίχος όπως «when you smile, I don’t know what to do, ‘cause I can lose myself, in a minute or two» ή «I got some John Coltrane on the stereo baby, make you feel alright, I got some fine wine in the freezer, mama, I know what you like» τα σβήνει όλα και σου δημιουργεί την ίδια έκσταση όπως τότε που τα πρωτοάκουσες, τότε που τα αυτιά σου ήταν ακόμα παρθένα, τότε που δεν είχε καμία σημασία τι καινούργιο θα βγει αύριο, ή ποιο μουσικό trend θα έρθει στη μόδα την επόμενη βδομάδα, ή αν είναι ΟΚ ν’ ακούς κάτι τύπους με κιθάρες να παίζουν κάτι τόσο παλιομοδίτικο ενώ γύρω τους βουίζουν ένα σωρό post-κάτι.
Το «Days of Wine and Roses» που έπαιξαν ολόκληρο για να γιορτάσουν τα τριάντα χρόνια της κυκλοφορίας του θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει φέτος ή και το 2023 (αν δε μας έχει βαρέσει μέχρι τότε εκείνος ο περιβόητος αστεροειδής). Αν έβγαιναν πάλι να το παίξουν σε 10 χρόνια, υποπτεύομαι ότι θα πήγαινε πάλι ο ίδιος κόσμος να τους δει, να ιδρώσει, να τραγουδήσει μαζί τους. Κι αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι ο Steve Wynn στα 22 του, και άθελά του μάλλον, είχε καταφέρει να γράψει έναν «κλασικό» δίσκο παντρεύοντας (με το δίκαννο στον κρόταφο) δύο εκ διαμέτρου αντίθετα είδη: τον υπνωτικό γεμάτο feedback «θόρυβο» των Velvet Underground με τον ευήλιο ήχο της Δυτικής Ακτής της ίδιας εποχής. Μέχρι το 1989 που έπεσε η αυλαία τους, κατάφερε να γράψει άλλους τρείς δίσκους με μνημειώδη κομμάτια που θα βρίσκονται στο jukebox του παραδείσου όταν την κάνουμε απ’ αυτόν το μάταιο κόσμο. Και οι ετικετολάγνοι ας τα ονομάσουν όπως γουστάρουν.
«Tell Me When It‘s Over», «Still Holding On To You», «Boston», «Burn», «Forest For the Trees», «The Medicine Show», «Loving the Sinner, Hating the Sin», «Now I Ride Alone», κάθε κομμάτι και μια ανατριχίλα, κάθε ριφ κι ένα χαμόγελο ευφορίας, κάθε στίχος κι ένα νεύμα ευχαρίστησης. Δεν ξέρω αν είναι νοσταλγία να νιώθεις έτσι ακούγοντας κάτι που στην ουσία δεν έχει φύγει απ’ το πικάπ σου εδώ και τριάντα χρόνια. Ο Wynn με τα απανωτά σόλο περάσματά του από την Ελλάδα δεν άφησε ποτέ την κληρονομιά των Dream Syndicate έξω από τα set list του. Τόσο πολύ που μας κακόμαθε..
Οι Last Drive που προηγήθηκαν γιόρτασαν κι εκείνοι κατά κάποιο τρόπο τα 30 χρόνια τους στο κουρμπέτι με τους παλιόφιλούς τους απ’ την Καλιφόρνια. Ύστερα πό την πολυαναμένομενη επιστροφή τους το 2007, έχουν γράψει πολλά συναυλιακά χιλιόμετρα στο κοντέρ και η άνεση που έχουν πάνω στη σκηνή είναι αξιοζήλευτη. Αρχοντική θα έλεγα, αν και ξέρω ότι τα παιδιά δε γουστάρουν τέτοιες λέξεις. (Sorry, guys!) Aλλά αφού είναι μακράν το καλύτερο ελληνικό γκρουπ, τι να κάνω. Μάλιστα ένα φίλος - πρώην μουσικοκριτικός που ζει τα τελευταία 35 χρόνια στο εξωτερικό - που ήταν παρών το επιβεβαίωσε: «Είναι το καλύτερο ελληνικό συγκρότημα που έχω δει.» Και με το τελευταίο ΕΡ που κυκλοφόρησαν, με αυτό το υπέροχο «Butterfly 69» που έπαιξαν καταπληκτικά το βράδυ του Σαββάτου, είναι πάλι ένα γκρουπ του εδώ και τώρα και όχι ένα εφήμερο reunion.
Μέσα στη γενικότερη μαυρίλα της ελληνικής πραγματικότητας, δεν είναι κακό για μερικές ώρες να ξαναζείς τις μέρες με το κρασί και τα τριαντάφυλλα. Thanks, guys!
Και δεν είναι μόνο τα 25 χρόνια που βάρυναν τις πλάτες όλων πάνω και κάτω από τη σκηνή, είναι και η κοσμογονία γεγονότων που μεσολάβησαν στην παγκόσμια ιστορία και στη μουσική και άλλαξαν τη ζωή μας: η πτώση του τείχους του Βερολίνου, η αναγέννηση του σκληρού μεταλλικού ήχου με το grunge και το stoner, η εξάπλωση του internet, η ευφορία του acid house, η ανεμελιά του madchester, η κατάθλιψη της σκηνής του Μπρίστολ, η τσιχλόφουσκα brit pop, η 11η Σεπτεμβρίου, το ευρώ, το Ιράκ, το facebook, το Εuro του 2004, οι Ολυμπιακοί, οι Doors στο Λυκαβηττό με τον Astbury σε παντομίμα Morrison, το downloading, το mp3, η americana, το youtube, το dubstep και όποια άλλη εφήμερη σαχλαμάρα βγάζει η στερεμένη Αγγλία, η οικονομική κρίση, τα μνημόνια, οι ψεκασμοί, οι ατέλειωτες τελευταίες τουρνέ των Stones....σταματάω, πρόσθεσε εσύ ό,τι άλλο θέλεις... Kαι μέσα απ’ όλα αυτά, βγαίνει στη σκηνή ένας χαμογελαστός Steve Wynn και σε πηγαίνει σ’ ένα μαγικό μέρος όπου δεν έχει συμβεί τίποτα απ’ όλα αυτά.
Και να λοιπόν που ένα γνώριμο ριφ στην κιθάρα και ένας στίχος όπως «when you smile, I don’t know what to do, ‘cause I can lose myself, in a minute or two» ή «I got some John Coltrane on the stereo baby, make you feel alright, I got some fine wine in the freezer, mama, I know what you like» τα σβήνει όλα και σου δημιουργεί την ίδια έκσταση όπως τότε που τα πρωτοάκουσες, τότε που τα αυτιά σου ήταν ακόμα παρθένα, τότε που δεν είχε καμία σημασία τι καινούργιο θα βγει αύριο, ή ποιο μουσικό trend θα έρθει στη μόδα την επόμενη βδομάδα, ή αν είναι ΟΚ ν’ ακούς κάτι τύπους με κιθάρες να παίζουν κάτι τόσο παλιομοδίτικο ενώ γύρω τους βουίζουν ένα σωρό post-κάτι. Το «Days of Wine and Roses» που έπαιξαν ολόκληρο για να γιορτάσουν τα τριάντα χρόνια της κυκλοφορίας του θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει φέτος ή και το 2023 (αν δε μας έχει βαρέσει μέχρι τότε εκείνος ο περιβόητος αστεροειδής). Αν έβγαιναν πάλι να το παίξουν σε 10 χρόνια, υποπτεύομαι ότι θα πήγαινε πάλι ο ίδιος κόσμος να τους δει, να ιδρώσει, να τραγουδήσει μαζί τους. Κι αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι ο Steve Wynn στα 22 του, και άθελά του μάλλον, είχε καταφέρει να γράψει έναν «κλασικό» δίσκο παντρεύοντας (με το δίκαννο στον κρόταφο) δύο εκ διαμέτρου αντίθετα είδη: τον υπνωτικό γεμάτο feedback «θόρυβο» των Velvet Underground με τον ευήλιο ήχο της Δυτικής Ακτής της ίδιας εποχής. Μέχρι το 1989 που έπεσε η αυλαία τους, κατάφερε να γράψει άλλους τρείς δίσκους με μνημειώδη κομμάτια που θα βρίσκονται στο jukebox του παραδείσου όταν την κάνουμε απ’ αυτόν το μάταιο κόσμο. Και οι ετικετολάγνοι ας τα ονομάσουν όπως γουστάρουν.
«Tell Me When It‘s Over», «Still Holding On To You», «Boston», «Burn», «Forest For the Trees», «The Medicine Show», «Loving the Sinner, Hating the Sin», «Now I Ride Alone», κάθε κομμάτι και μια ανατριχίλα, κάθε ριφ κι ένα χαμόγελο ευφορίας, κάθε στίχος κι ένα νεύμα ευχαρίστησης. Δεν ξέρω αν είναι νοσταλγία να νιώθεις έτσι ακούγοντας κάτι που στην ουσία δεν έχει φύγει απ’ το πικάπ σου εδώ και τριάντα χρόνια. Ο Wynn με τα απανωτά σόλο περάσματά του από την Ελλάδα δεν άφησε ποτέ την κληρονομιά των Dream Syndicate έξω από τα set list του. Τόσο πολύ που μας κακόμαθε..
Οι Last Drive που προηγήθηκαν γιόρτασαν κι εκείνοι κατά κάποιο τρόπο τα 30 χρόνια τους στο κουρμπέτι με τους παλιόφιλούς τους απ’ την Καλιφόρνια. Ύστερα πό την πολυαναμένομενη επιστροφή τους το 2007, έχουν γράψει πολλά συναυλιακά χιλιόμετρα στο κοντέρ και η άνεση που έχουν πάνω στη σκηνή είναι αξιοζήλευτη. Αρχοντική θα έλεγα, αν και ξέρω ότι τα παιδιά δε γουστάρουν τέτοιες λέξεις. (Sorry, guys!) Aλλά αφού είναι μακράν το καλύτερο ελληνικό γκρουπ, τι να κάνω. Μάλιστα ένα φίλος - πρώην μουσικοκριτικός που ζει τα τελευταία 35 χρόνια στο εξωτερικό - που ήταν παρών το επιβεβαίωσε: «Είναι το καλύτερο ελληνικό συγκρότημα που έχω δει.» Και με το τελευταίο ΕΡ που κυκλοφόρησαν, με αυτό το υπέροχο «Butterfly 69» που έπαιξαν καταπληκτικά το βράδυ του Σαββάτου, είναι πάλι ένα γκρουπ του εδώ και τώρα και όχι ένα εφήμερο reunion.
Μέσα στη γενικότερη μαυρίλα της ελληνικής πραγματικότητας, δεν είναι κακό για μερικές ώρες να ξαναζείς τις μέρες με το κρασί και τα τριαντάφυλλα. Thanks, guys!