Τρεις συντάκτες μας γράφουν τις εντυπώσεις τους από την προακρόαση του νέου EP της Νατάσσας Μποφίλιου με τίτλο «Άνω Τελεία» (μια ευγενική παραχώρηση της Feelgood Records), το οποίο κυκλοφορεί στις 2 Οκτωβρίου. Τρεις άνθρωποι του Mix Grill και τρεις διαφορετικές απόψεις.
Ο λόγος στην Παναγιώτα, τον Ορέστη και την Ανθή:
[της Παναγιώτας Κλεάνθους]
Η «Άνω Τελεία» είναι ένα νέο μουσικό έργο-EP που γεννήθηκε από τη συνεργασία τριών δημιουργών: του συνθέτη Στάμου Σέμση, του στιχουργού Γεράσιμου Ευαγγελάτου και της ερμηνεύτριας Νατάσσας Μποφίλιου, και το οποίο αναμένεται να κυκλοφορήσει από την εταιρεία Feelgood Records πολύ σύντομα. Πρόκειται για μια μουσική έκπληξη αλλά και πρόκληση! Εν πρώτοις, επειδή κινείται σε πρωτότυπους ρυθμούς με ηλεκτρικούς, κατά κύριο λόγο, ήχους. Εν δευτέροις, επειδή η συγκεκριμένη «συνεργασία-τρίδυμο» είναι κάτι καινούριο, με λογικό επακόλουθο το όλο εγχείρημα να είναι πολύ διαφορετικό και καθόλου παρεμφερές, με αυτό που είχαμε στο μυαλό μας ως «γνώριμο» και «οικείο». Πέρα από την πολυσυνθετότητα των ήχων υπάρχει ποικιλία και στη μουσική γλώσσα: περιλαμβάνονται έξι κομμάτια, τρία εκ των οποίων είναι αγγλόφωνα.
Η Νατάσσα Μποφίλιου, με την ερμηνευτική δύναμη που τη χαρακτηρίζει, αποδεικνύει στο ΕP αυτό την ικανότητά της να προσαρμόζεται σε διάφορα μουσικά είδη-ακόμα και σε αυτά που δεν την έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα- , να μεταμορφώνεται, να μεταπλάθεται, να φωτίζει άλλες πτυχές της έκφρασης και να αγγίζει νέες διαστάσεις της ερμηνείας της. Οι στίχοι του Γεράσιμου Ευαγγελάτου αγγίζουν, όπως πάντα, ευαίσθητες «χορδές» και οι μουσικές του Στάμου Σέμση τους ντύνουν περίτεχνα. Η «Άνω Τελεία» έχει απίστευτη εικονοπλαστική ισχύ και τα –φαινομενικά- ετερόκλητα στοιχεία που την απαρτίζουν, έρχονται στο τέλος να ενωθούν και να ολοκληρώσουν ένα παζλ με Παριζιάνικο αέρα. Σαν στιγμιότυπα από γαλλική ταινία, δίνει την εντύπωση ενός κινηματογραφικού ψηφιδωτού με σύγχρονες, ασπρόμαυρες και film-noir σκηνές από τοπίο του Παρισιού. Η «’Ανω Τελεία» σε καλεί να την ακούσεις, να την ανακαλύψεις και έπειτα να την αφομοιώσεις. Το πρώτο άκουσμα θα σε βρει μάλλον απροετοίμαστο στο δεύτερο θα ταξιδεύεις, ήδη, απρόσμενα με ένα τρένο, από την Αθήνα μέχρι το Παρίσι.
«Άνω τελεία» : Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου ξεκινάει με ένα πολύ όμορφο intro που, προσωπικά, με παρέπεμψε σε ένα άσπρο πανί κινηματογράφου σημαδεμένο με αλεπάλληλες μελανόμορφες τελείες. Ένα κομμάτι γύρω από τον έρωτα, τον χωρισμό και το τέλος. Κι ένα ταξίδι φυγής προς τη λύτρωση, με φόντο άλλοτε την Αθήνα κι άλλοτε το Παρίσι. Τη φωνή της Νατάσσας συνοδεύει η βραχνή χροιά του συνθέτη Στάμου Σέμση.
«Stellar Romance» : Οι jazz νότες «φλερτάρουν» με τα ηλεκτρονικά στοιχεία και η ανάλογη ερμηνεία της Νατάσσας, φέρνει στο μυαλό τη γυναίκα μιας άλλης εποχής. Μια θηλυκή μα και ρομαντική «femme fatale» ζωγραφίζεται μέσα από το ταξιδιάρικο, αυτό, κομμάτι προς τ’άστρα.«Ο Μάγος Βιολιστής» : Ένας μάγος ξεπηδάει μέσα απ’τις σελίδες ενός παραμυθιού και χαρίζει απλόχερα μουσική με το βιολί του. Με τον αντίστοιχο ήχο των βιολιών μας τραγουδάει την όμορφη ιστορία του, ζωντανεύοντας κάθε ονειρική εικόνα του παιδικού μυαλού.
«Πάμε ξανά» : Σε σχέση με τα υπόλοιπα κομμάτια, το βρήκα πιο οικείο όσον αφορά το είδος στο οποίο έχουμε συνηθίσει τη Νατάσσα. Το κάλεσμα της αγάπης προς το φως και τη νέα αρχή, χορεύει πάνω στην ιδιαίτερη μελωδία του κομματιού, η οποία ξεκινάει τα απαλά αγγίγματα της κιθάρας που γίνονται έπειτα επιβλητικοί τόνοι.
«Wrong Way» : Δύναμη, ένταση, ηλεκτρισμός και ενέργεια. Τόσο στο κομμάτι το ίδιο, που κινείται σε electro rock ρυθμούς και παραπέμπει στην ξένη μουσική σκηνή, όσο και στην ερμηνεία της Νατάσσας, η οποία με εξέπληξε ευχάριστα.
«Unfinished Song» : Μπορεί ο τίτλος του τελευταίου κομματιού να είναι «Unfinished», ο δίσκος, όμως, καθόλου ανολοκλήρωτος δεν μένει. Η όμορφη αυτή μπαλάντα είναι σαν να κλείνει την κυκλική σύνθεση του album και όπως νοσταλγικά ξεκίνησε, έτσι νοσταλγικά τελειώνει σαν μια ολοστρόγγυλη «άνω τελεία».
Αυτό που εκτίμησα πολύ στη Νατάσσα, ήταν η τόλμη της στον πειραματισμό και η καλλιτεχνική ανησυχία για εξέλιξη. Οι τρεις δημιουργοί πιστεύω ότι «έδεσαν» μεταξύ τους και μας προσφέρουν μια όμορφη, ολοκληρωμένη και ενδιαφέρουσα μουσική πρόταση. Αν και η δουλειά αυτή διαφέρει κατά πολύ από την προηγούμενη -«Οι μέρες του Φωτός»- έχει την δική της γοητεία και «προσωπικότητα». Εδώ το φως σκεπάζεται από γκρι σύννεφα, μα αν προσέξεις καλύτερα θα δεις τις αχτίδες του κρυμμένες. Το άκουσμα του δίσκου μου άφησε τη γεύση μιας γλυκιάς μελαγχολίας, σαν αυτής του Παρισιού, του φθινοπώρου, της μυρωδιάς της βροχής. Σαν αυτής που όλοι –λίγο ή πολύ- κρύβουμε μέσα μας.
[του Ορέστη Καζασίδη]Ήδη από τα «Εισιτήρια διπλά» η Νατάσσα Μποφίλιου ακολουθεί πτωτική πορεία. Αυτό λίγο-πολύ το ξέραμε Αυτό που μαθαίνουμε πια με την «Άνω Τελεία» είναι ότι η πτώση αυτή γίνεται με εκθετικό ρυθμό. Στο νέο της δίσκο η Νατάσσα εκτός από την αντικατάσταση του Θέμη Καραμουρατίδη από το Στάμο Στέμση προσπαθεί να στριμώξει όλες τις καινοτομίες που δεν είχε δοκιμάσει δισκογραφικά ως σήμερα: αγγλόφωνο τραγούδι, καθαρή ποπ και ροκ (ή έστω “ροκίζον”) χαρακτήρα. Δυστυχώς όμως δεν μπορεί όλοι να είναι καλοί σε όλα. Πόσο μάλλον όταν αυτά τα πειράματα ακολουθούν το ένα μετά το άλλο.
Άνω Τελεία: Έλεος πια με την παρισινή μελαγχολία! Λες και όλοι ξημεροβραδιαζόμαστε στη Μονμάρτη και τα Ηλύσια Πεδία.
Stellar Romance: Όσο κι αν το δελτίο τύπου επικαλείται τη jazz και την Ella Fitzgerald, το μόνο που ακούω κάθε φορά είναι το Love Me των Raining Pleasure.
Ο Μάγος Βιολιστής: Μια από τις λιγοστές προσπάθειες του Γ. Ευαγγελάτου να διηγηθεί ένα παραμύθι. Όσο κι αν η θεματική του δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη, το αποτέλεσμα χαρακτηρίζεται ικανοποιητικό. Η ενορχήστρωση του Σ. Στέμση κλείνει το μάτι στις δουλειές του Λάντσια.
Πάμε Ξανά: Η πιο αξιόλογη ερμηνεία της Μποφίλιου και πιο ισορροπημένη στιγμή του δίσκου.
Wrong Way: Το ναυάγιο. Μπορεί ο Στέμσης να συνθέσει μουσική για τους Depeche Mode; Μπορεί ο Ευαγγελάτος να γράψει στίχους για τους Depeche Mode; Και πάνω απ’όλα, μπορεί η Μποφίλιου να τραγουδήσει Depeche Mode;
Unfinished Song: Θυμήθηκα το «Ευχαριστήριο» που έκλεινε τα «Τρία μυστικά» του 2009. Οι ευδιάκριτες διαφορές ανάμεσα στα δυο τραγούδια είναι δηλωτικές της μετάλλαξης της Μποφίλιου μέσα σε αυτά τα χρόνια. Και οι στιχουργικές τους ομοιότητες την πιστοποιούν.
Στο σύνολό του η «Άνω Τελεία» είναι ένας δίσκος απρόσμενα ασύνδετος, τόσο μουσικά και στιχουργικά όσο και ερμηνευτικά. Αν έμπαινε μια τελεία στις υπερβολές, όλα θα είχανε σωθεί…
[της Ανθής Χρήστου]
Άνω τελεία - Όταν η μουσική δημιουργεί παράλληλους κόσμουςΟ νέος δίσκος της Νατάσσας Μποφίλιου, σε στίχους Γεράσιμου Ευγγελάτου και Στάμου Σέμνη, έχει ενδιαφέρον και ποικιλία. Έξι κομμάτια, με ελληνικούς και αγγλικούς στίχους και που κινούνται από τη jazz μέχρι την electronica. Κιθάρες, πιάνο, βιολιά - συνθέσεις, από το χαρούμενο Stellar Romance, το σκοτεινό Wrong Way και το ονειρικό Unfinished Song. Συνθέσεις υπέροχες, που αποπνέουν και εμπνέουν συναισθήματα, που σε μεταφέρουν σε άλλους κόσμους.
Ένα album, που απασχολείται με το ρομαντισμό, τον έρωτα αλλά και τις ιστορίες των καιρών μας στο "Μάγο Βιολιστή". Σίγουρα, περιλαμβάνει μια μελλοντική επιτυχία, το "Πάμε Ξανά". Ένα τραγούδι που αμέσως την φαντάζεσαι να το τραγουδάει, που ταιριάζει απόλυτα στην ερμηνεύτρια του. Τα δικά μου αγαπημένα, ήταν τα αγγλόφωνα του album, μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Ξεχωρίζω, το ρομαντικό Stellar Romance, που σου φέρνει ένα αυθόρμητο χαμόγελο στα χείλη!
Αποκορύφωμα και ιδανικό για το κλείσιμο, το ατμοσφαιρικό Unfinished Song, που σε μεταφέρει σε κόσμους με ζευγάρια που στροβιλίζονται αρμονικά σε ένα επιβλητικό ballroom. Όσον αφορά το ομώνυμο τραγούδι του album, βγάζει μια θεατρικότητα αρκετά ενδιαφέρουσα, χωρίς όμως να επισκιάζει τα υπόλοιπα πέντε τραγούδια. Σίγουρα, αποτελεί μια εξαιρετική δισκογραφική δουλειά, που η ερμηνεία, η μουσική και οι στίχοι συνδυάζονται ιδανικά και υπηρετούν το ένα το άλλο. Ο ακροατής ταξιδεύει μέσα από το έξι κομμάτια σε ένα παράλληλο κόσμο, όπου η αισθητική και τα συναισθήματα παίζουν πρωτεύοντα ρόλο.
Καλή σας ακρόαση!