Η βραδιά στις 22 Σεπτέμβρη στο Θέατρο Βράχων στο Βύρωνα, ήταν, μάλλον, ένα μουσικό ραντεβού που δεν ήθελε κανείς να χάσει. Ακόμα και αν δεν ανήκεις σε αυτή την κατηγορία μουσικά, νομίζω πως το απαιτούσαν οι συγκυρίες ένα τέτοιο ραντεβού.
Ήταν κάτι παραπάνω από μια συναυλία. Ήταν ένας τόπος συνάντησης συναισθημάτων οργής, αγανάκτησης, απογοήτευσης και κόσμου που ζητούσε απεγνωσμένα να πάρει θέση ένας εκ των σημαντικότερων –τουλάχιστον εν ζωή– καλλιτεχνών. Εξού και τα ασταμάτητα συνθήματα .
Προσωπικά, φοβόμουν πως θα εξελισσόταν η συναυλία, γιατί μιλάμε για κόσμο που «βράζει» από οργή, ωστόσο ο Γιάννης Αγγελάκας τον αντιμετώπισε με ψυχραιμία και ευαισθησία. Δεν με απογοήτευσε καθόλου.
Φωτογραφίες : Μανώλης Χιώτης
Μπήκα στο χώρο του Θεάτρου γύρω στις 21.15 και ο κόσμος που περίμενε στην ουρά για να αγοράσει ένα εισιτήριο από τα ταμεία ήταν εξωφρενικά πολύς! Πρέπει να ήταν περίπου στα 100-150 άτομα και η ουρά απλωνόταν γύρω στα 300 μέτρα! Στις 21.30 εμφανίστηκε στη σκηνή ο Γιάννης με τους γνωστούς μουσικούς του, τους οποίους επιλέγει σε κάθε ζωντανή του εμφάνιση τα τελευταία χρόνια : Ντίνος Σαδίκης(μπαγλαμά-κιθάρα), Τίτος Καργιωτάκης(ηλεκτρική κιθάρα- πλήκτρα) Στάθης Αραμπατζής(κιθάρα) Χρήστος Χαρμπίλας(κρουστά, ηλεκτρονικά).
Φορώντας ένα μαύρο κοστούμι μας καλωσόρισε και, αμέσως, έκανε αναφορά στα Μ.Μ.Ε. και στον αδικοχαμένο Παύλο Φύσσα, λέγοντας πως: «Είναι πολύ δυσάρεστες οι μέρες που ζούμε… Συνήθως τραγουδάμε για το χάλι μας, σήμερα τραγουδάμε για τον Παύλο Φύσσα», προκαλώντας το χειροκρότημα, αλλά και το ρίγος.
Η συναυλία εγκαινιάστηκε με ένα παλιό ρεμπέτικο του αξεπέραστου Μάρκου Βαμβακάρη, το «Πρωθυπουργοί». Ο Γιάννης ,καθιστός, τραγούδαγε «όσοι γενούν πρωθυπουργοί, όλοι τους να πεθάνουν» και εξέπεμπε μια οργή και μια ένταση που δεν μπορεί να την βγάλει οποιοσδήποτε, δη όταν είναι καθιστός. Σε αυτό, φυσικά, συνέβαλε και το εξαίρετο πάντρεμα του ρεμπέτικου στυλ και ήχου με το πιο «ροκ» στυλ του ίδιου. Αμέσως, έδωσε το στίγμα της συναυλίας και του θυμού που διακατέχει τον κόσμο αλλά και τον ίδιο.
Τα συνθήματα έδιναν και έπαιρναν, ενώ και ο ίδιος ο Γιάννης έκανε δριμύτατη επίθεση στα Μ.Μ.Ε : «Αυτούς τους μεγαλοεκδότες, εμείς τους κάναμε μάγκες, και τώρα ξερνάνε τον κυνισμό τους». Και αμέσως το κοινό ξέσπασε σε χειροκροτήματα και συνθήματα.
Το κλίμα ήταν φορτισμένο και η συναυλία θα μπορούσε να χάσει την μουσική ταυτότητα της οποιαδήποτε στιγμή. Όμως, ο Γιάννης δεν θα το επέτρεπε αυτό. Κάθε φορά που το κοινό ζητούσε το «κεφάλι γεμάτο χρυσάφι» ή το «σιγά μην κλάψω» ή το «ακούω την αγάπη» εκείνος με ηρεμία απαντούσε «δεν είναι ώρα ακόμα». Δεν παρασύρθηκε απ’το πλήθος και έθεσε τους δικούς του κανόνες. Όχι όμως με τον αυστηρό πατροναριστικό τρόπο. Αντίθετα, με τη στοργή ενός γονιού. Ήταν γελαστός, με τρομερή ενέργεια και ο λόγος του έβγαζε μια απόκοσμη ηρεμία.
Καθώς περνούσε η ώρα, ο κόσμος έβρισκε ολοένα και περισσότερο τον παλμό του και η παρέα στη σκηνή φαινόταν να το διασκεδάζει υπέρ το δέον. Τα περισσότερα τραγούδια που επέλεξαν προέρχονταν απ’τον τελευταίο δίσκο του Γιάννη «Η Γελαστή Ανηφόρα» , σε αντίθεση με το δελτίο τύπου που έκανε λόγο για αναδρομή απ’τις «Τρύπες» ως το σήμερα. Δεν λειτούργησε, όμως, επ’ουδενί αρνητικά. Οι επιλογές αυτές έδωσαν στη συναυλία μια άλλη αύρα, πιο ήπια και, αν θέλετε, μαγική. Εξάλλου, αυτή είναι και η πραγματική ταυτότητα του καλλιτέχνη, η τωρινή, που έχει ωριμάσει και εξελιχθεί.
Κάπου εκεί, ο Γιάννης μας αποκάλυψε τη συγκινητική προσπάθεια του Στάθη Αραμπατζή, ο οποίος υπέφερε όλη τη διάρκεια της συναυλίας από τενοντίτιδα, όμως συνέχιζε να παίζει ασταμάτητα κιθάρα! Έτσι, σταμάτησαν για λίγα λεπτά, ώστε να ξεκουραστεί και ξαναβγήκαν με το τραγούδι-σταθμός από «Τρύπες», το «Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι». Εκεί το κοινό εκστασιάστηκε, χοροπήδαγε και ούρλιαζε θυμίζοντας τις παλιές συναυλίες την εποχή των «Τρυπών» !
Με το τέλος του τραγουδιού, το κοινό αρχίζει να φωνάζει το σύνθημα «φασίστες κουφάλες, έρχονται κρεμάλες». Το κοινό ήταν τρομερά φορτισμένο, ένθερμο και φαινόταν έντονα, αφού τα συνθήματα δεν έπαψαν στιγμή. Τότε συνέβη κάτι εντυπωσιακό και πρωτοφανές. Ο Γιάννης είπε : «Ξέρετε ότι δεν συμφωνώ με το συγκεκριμένο σύνθημα. Η απάντηση στο φασισμό δεν είναι αυτή. Είναι η παιδεία, ο λόγος, η ορθή σκέψη και, στο τέλος, η αγάπη. Αυτή είναι η λύση. Και η αδιαφορία. Ας τους αγνοήσουμε και λίγο. Και μην ξεχνάτε. Να προσέχουμε τον φασίστα που κρύβουμε μέσα μας.»
Ξαφνικά, νεκρική σιγή. Μια παγωμάρα αφύσικη. Το κοινό σάστισε και σίγησε μπερδεμένο. Στάθηκαν ακίνητοι και αμίλητοι για λίγα δευτερόλεπτα, που έμοιαζαν λεπτά, και σκέφτηκαν τι είχε μόλις ειπωθεί δια στόματος του αγαπημένου τους καλλιτέχνη. Ο αγαπημένος τους καλλιτέχνης διαφώνησε στο «οφθαλμόν αντί οφθαλμού»; Έχει σημασία ποιος το είπε. Το σάστισμα έφυγε με το πρώτο χτύπημα των χεριών και το πρώτο «Μπράβο ρε παλικάρι Γιάννη».
Αυτό που κατάφερε ήταν μοναδικό. Έδωσε στον κόσμο, σε μια μόλις πρόταση τεράστια τροφή για σκέψη. Μας έδωσε την δυνατότητα να σκεφτούμε διαφορετικά, ψύχραιμα και όχι τυφλωμένα. Αυτό είναι το πραγματικό ποιόν του Γιάννη Αγγελάκα, και εκεί έδειξε, για ακόμα μία φορά, τι βεληνεκούς καλλιτέχνης είναι. Τέτοια άτομα χρειαζόμαστε να βγουν μπροστά. Άτομα που έχουν κάτι σοφό να πουν και θα προωθήσουν την ορθή σκέψη και την αγάπη. Αυτά είναι τα σημαντικότερα όπλα μας.
Μετά από αυτή την μοναδική στιγμή συνέχισε με το «Δε χωράς πουθενά» προσφέροντας λίγη ακόμη έκσταση στο κοινό ! Ωστόσο, εκεί που απογειώθηκε η συναυλία και ο κόσμος ξέσπασε, κυριολεκτικά, ήταν στο «Σιγά μην κλάψω». Χαρακτηριστικό ήταν ότι ο Γιάννης στο ρεφρέν χοροπήδαγε και φώναζε «Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω!» παρασύροντας και τους θεατές να χοροπηδήσουν και να ξορκίσουν το φόβο τους !
Σε κάποια στιγμή, το φεγγάρι ξεπρόβαλλε απ’το πίσω μέρος του λόφου και έδωσε άλλη διάσταση στο ήδη πανέμορφο τοπίο. Έτσι, φυσικά ήρθε η «άγρια των άστρων μουσική» να δέσει και μουσικά το θέαμα.
Εν κατακλείδι, η συναυλία μου άφησε ένα ζεστό και γλυκό συναίσθημα, αποτέλεσμα αρκετών παραγόντων, όπως ο παλμός του κόσμου, ο πανέμορφος χώρος, το ασίγαστο πάθος του Γιάννη και ,κυρίως, η ευαισθησία και η απύθμενη ενέργεια του ίδιου. Όταν εμφανίστηκαν προβλήματα στον ήχο, Γιάννης ήταν απολαυστικός ακόμα και στην αντιμετώπιση αυτών. Μπορεί και να το διασκέδαζε, αφού σε κάποια στιγμή, γύρισε προς εμάς, τράβηξε μια τζούρα απ’το τσιγάρο του και είπε «περιμένετε, δεν μπορείτε να πάτε και πουθενά» ! Ήταν μια μαγική βραδιά, που μας τη χάρισε απλόχερα ένας πραγματικός καλλιτέχνης. Και οφείλουμε να μην ξεχάσουμε τα λόγια που μας συμβούλεψε. Αγάπη μόνο!
Setlist :
1) Πρωθυπουργοί
2)Γλέντι
3)Γιαννάκης
4)Ποτάμι
5)Αντιλαλούν οι φυλακές
6)Πόθος
7)Καλά που έγινα σπουδαίος και τρανός
8)Είμαι τυχερός
9)Βαλίτσες
10)Άγγελος
11)Αιρετικό
12)Μέσα μου ο αέρας που φυσά
13)Άγρια των άστρων μουσική
14)Χωρίς κανόνα
15)Σαράβαλο
16)Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι
17)Δε χωράς πουθενά
18)Ακούω την αγάπη
19)Μέσα στη νύχτα των άλλων
20)Τηλεντρόγκες
21)Δικαιοσύνη
22)Σιγά μην κλάψω
23)Θ’ανατέλλω
24)Ο χαμένος τα παίρνει όλα
25)Ευγνωμοσύνη
26)Γελαστή ανηφόρα
27)Μια όμορφη μελαχρινή
28)Γιορτή
29)Όλα είναι δρόμος
Ήταν κάτι παραπάνω από μια συναυλία. Ήταν ένας τόπος συνάντησης συναισθημάτων οργής, αγανάκτησης, απογοήτευσης και κόσμου που ζητούσε απεγνωσμένα να πάρει θέση ένας εκ των σημαντικότερων –τουλάχιστον εν ζωή– καλλιτεχνών. Εξού και τα ασταμάτητα συνθήματα .
Προσωπικά, φοβόμουν πως θα εξελισσόταν η συναυλία, γιατί μιλάμε για κόσμο που «βράζει» από οργή, ωστόσο ο Γιάννης Αγγελάκας τον αντιμετώπισε με ψυχραιμία και ευαισθησία. Δεν με απογοήτευσε καθόλου.
Φωτογραφίες : Μανώλης Χιώτης
Μπήκα στο χώρο του Θεάτρου γύρω στις 21.15 και ο κόσμος που περίμενε στην ουρά για να αγοράσει ένα εισιτήριο από τα ταμεία ήταν εξωφρενικά πολύς! Πρέπει να ήταν περίπου στα 100-150 άτομα και η ουρά απλωνόταν γύρω στα 300 μέτρα! Στις 21.30 εμφανίστηκε στη σκηνή ο Γιάννης με τους γνωστούς μουσικούς του, τους οποίους επιλέγει σε κάθε ζωντανή του εμφάνιση τα τελευταία χρόνια : Ντίνος Σαδίκης(μπαγλαμά-κιθάρα), Τίτος Καργιωτάκης(ηλεκτρική κιθάρα- πλήκτρα) Στάθης Αραμπατζής(κιθάρα) Χρήστος Χαρμπίλας(κρουστά, ηλεκτρονικά).
Φορώντας ένα μαύρο κοστούμι μας καλωσόρισε και, αμέσως, έκανε αναφορά στα Μ.Μ.Ε. και στον αδικοχαμένο Παύλο Φύσσα, λέγοντας πως: «Είναι πολύ δυσάρεστες οι μέρες που ζούμε… Συνήθως τραγουδάμε για το χάλι μας, σήμερα τραγουδάμε για τον Παύλο Φύσσα», προκαλώντας το χειροκρότημα, αλλά και το ρίγος.
Η συναυλία εγκαινιάστηκε με ένα παλιό ρεμπέτικο του αξεπέραστου Μάρκου Βαμβακάρη, το «Πρωθυπουργοί». Ο Γιάννης ,καθιστός, τραγούδαγε «όσοι γενούν πρωθυπουργοί, όλοι τους να πεθάνουν» και εξέπεμπε μια οργή και μια ένταση που δεν μπορεί να την βγάλει οποιοσδήποτε, δη όταν είναι καθιστός. Σε αυτό, φυσικά, συνέβαλε και το εξαίρετο πάντρεμα του ρεμπέτικου στυλ και ήχου με το πιο «ροκ» στυλ του ίδιου. Αμέσως, έδωσε το στίγμα της συναυλίας και του θυμού που διακατέχει τον κόσμο αλλά και τον ίδιο.
Τα συνθήματα έδιναν και έπαιρναν, ενώ και ο ίδιος ο Γιάννης έκανε δριμύτατη επίθεση στα Μ.Μ.Ε : «Αυτούς τους μεγαλοεκδότες, εμείς τους κάναμε μάγκες, και τώρα ξερνάνε τον κυνισμό τους». Και αμέσως το κοινό ξέσπασε σε χειροκροτήματα και συνθήματα.
Καθώς περνούσε η ώρα, ο κόσμος έβρισκε ολοένα και περισσότερο τον παλμό του και η παρέα στη σκηνή φαινόταν να το διασκεδάζει υπέρ το δέον. Τα περισσότερα τραγούδια που επέλεξαν προέρχονταν απ’τον τελευταίο δίσκο του Γιάννη «Η Γελαστή Ανηφόρα» , σε αντίθεση με το δελτίο τύπου που έκανε λόγο για αναδρομή απ’τις «Τρύπες» ως το σήμερα. Δεν λειτούργησε, όμως, επ’ουδενί αρνητικά. Οι επιλογές αυτές έδωσαν στη συναυλία μια άλλη αύρα, πιο ήπια και, αν θέλετε, μαγική. Εξάλλου, αυτή είναι και η πραγματική ταυτότητα του καλλιτέχνη, η τωρινή, που έχει ωριμάσει και εξελιχθεί.
Κάπου εκεί, ο Γιάννης μας αποκάλυψε τη συγκινητική προσπάθεια του Στάθη Αραμπατζή, ο οποίος υπέφερε όλη τη διάρκεια της συναυλίας από τενοντίτιδα, όμως συνέχιζε να παίζει ασταμάτητα κιθάρα! Έτσι, σταμάτησαν για λίγα λεπτά, ώστε να ξεκουραστεί και ξαναβγήκαν με το τραγούδι-σταθμός από «Τρύπες», το «Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι». Εκεί το κοινό εκστασιάστηκε, χοροπήδαγε και ούρλιαζε θυμίζοντας τις παλιές συναυλίες την εποχή των «Τρυπών» !
Ξαφνικά, νεκρική σιγή. Μια παγωμάρα αφύσικη. Το κοινό σάστισε και σίγησε μπερδεμένο. Στάθηκαν ακίνητοι και αμίλητοι για λίγα δευτερόλεπτα, που έμοιαζαν λεπτά, και σκέφτηκαν τι είχε μόλις ειπωθεί δια στόματος του αγαπημένου τους καλλιτέχνη. Ο αγαπημένος τους καλλιτέχνης διαφώνησε στο «οφθαλμόν αντί οφθαλμού»; Έχει σημασία ποιος το είπε. Το σάστισμα έφυγε με το πρώτο χτύπημα των χεριών και το πρώτο «Μπράβο ρε παλικάρι Γιάννη».
Αυτό που κατάφερε ήταν μοναδικό. Έδωσε στον κόσμο, σε μια μόλις πρόταση τεράστια τροφή για σκέψη. Μας έδωσε την δυνατότητα να σκεφτούμε διαφορετικά, ψύχραιμα και όχι τυφλωμένα. Αυτό είναι το πραγματικό ποιόν του Γιάννη Αγγελάκα, και εκεί έδειξε, για ακόμα μία φορά, τι βεληνεκούς καλλιτέχνης είναι. Τέτοια άτομα χρειαζόμαστε να βγουν μπροστά. Άτομα που έχουν κάτι σοφό να πουν και θα προωθήσουν την ορθή σκέψη και την αγάπη. Αυτά είναι τα σημαντικότερα όπλα μας.
Σε κάποια στιγμή, το φεγγάρι ξεπρόβαλλε απ’το πίσω μέρος του λόφου και έδωσε άλλη διάσταση στο ήδη πανέμορφο τοπίο. Έτσι, φυσικά ήρθε η «άγρια των άστρων μουσική» να δέσει και μουσικά το θέαμα.
Εν κατακλείδι, η συναυλία μου άφησε ένα ζεστό και γλυκό συναίσθημα, αποτέλεσμα αρκετών παραγόντων, όπως ο παλμός του κόσμου, ο πανέμορφος χώρος, το ασίγαστο πάθος του Γιάννη και ,κυρίως, η ευαισθησία και η απύθμενη ενέργεια του ίδιου. Όταν εμφανίστηκαν προβλήματα στον ήχο, Γιάννης ήταν απολαυστικός ακόμα και στην αντιμετώπιση αυτών. Μπορεί και να το διασκέδαζε, αφού σε κάποια στιγμή, γύρισε προς εμάς, τράβηξε μια τζούρα απ’το τσιγάρο του και είπε «περιμένετε, δεν μπορείτε να πάτε και πουθενά» ! Ήταν μια μαγική βραδιά, που μας τη χάρισε απλόχερα ένας πραγματικός καλλιτέχνης. Και οφείλουμε να μην ξεχάσουμε τα λόγια που μας συμβούλεψε. Αγάπη μόνο!
Setlist :
1) Πρωθυπουργοί
2)Γλέντι
3)Γιαννάκης
4)Ποτάμι
5)Αντιλαλούν οι φυλακές
6)Πόθος
7)Καλά που έγινα σπουδαίος και τρανός
8)Είμαι τυχερός
9)Βαλίτσες
10)Άγγελος
11)Αιρετικό
12)Μέσα μου ο αέρας που φυσά
13)Άγρια των άστρων μουσική
14)Χωρίς κανόνα
15)Σαράβαλο
16)Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι
17)Δε χωράς πουθενά
18)Ακούω την αγάπη
19)Μέσα στη νύχτα των άλλων
20)Τηλεντρόγκες
21)Δικαιοσύνη
22)Σιγά μην κλάψω
23)Θ’ανατέλλω
24)Ο χαμένος τα παίρνει όλα
25)Ευγνωμοσύνη
26)Γελαστή ανηφόρα
27)Μια όμορφη μελαχρινή
28)Γιορτή
29)Όλα είναι δρόμος