Μέσα στο 2013 υποδεχτήκαμε αρκετούς νέους μουσικούς και συγκροτήματα που έκαναν τα πρώτα τους δισκογραφικά βήματα. Πολλούς από αυτούς τους είδατε ήδη στη λίστα με τους δίσκους της χρονιάς. Σε αυτό το άρθρο θα σας παρουσιάσουμε όσους η συντακτική μας ομάδα ξεχώρισε ως πρωτοεμφανιζόμενους, συγκροτήματα και καλλιτέχνες που μέσα στη χρονιά κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο με πρωτότυπο υλικό. Θα ψάξουμε να βρούμε από πού ξεφύτρωσαν και θα προσπαθήσουμε να εκτιμήσουμε κατά πόσο θα μας απασχολήσουν στο μέλλον.
Έξω από τη δεκάδα μας βρέθηκαν τα συγκροτήματα MONEY («The Shadow Of Heaven»), Bastille («Bad Blood »), Palma Violets («180»), The Popopopops («Swell»), Strypes («Snapshot»), Public Service Broadcasting («Inform - Educate - Entertain»), Black Light Dinner Party (Sons and Lovers) και οι μουσικοί-τραγουδιστές King Krule («6 Feet Beneath the Moon»), Christopher Owens (στον πρώτο σόλο δίσκο του «Lysandre» μετά τους Girls), Marnie («Crystal World») και η δικιά μας Sma Rag Da («Queen of the Surreal»).
Εντυπωσιακή η απουσία του «Amok» των Atoms for Peace από τις ψήφους των συντακτών μας. Μάλλον τους υπολογίζουμε όλοι σαν τη φυσιολογική μετεξέλιξη της σόλο καριέρας του Thom Yorke. Και για όποιον τυχόν να αναρωτηθεί, η αξιαγάπητη κατά τ’άλλα δεκαεπτάχρονη Lorde και το «Pure Heroine» έλαβαν ένα εκκωφαντικό μηδενικό στην ψηφοφορία. Αναρωτιέμαι τι άκουγαν φέτος οι φαν της Lana!
Στην ένατη θέση συναντούμε τις Haim και τον The Weeknd.
Οι 3 αδερφές Haim και ο drummer Dash Hutton από την Καλιφόρνια δημιούργησαν ένα από τα πολύ καλά albums του 2013 («Days Are Gone»). Το περιμέναμε εδώ και μήνες το δίσκο, γιατί είχε ήδη δημιουργηθεί ένα hype στα μουσικά περιοδικά. Η μουσική των Haim είναι πρωτίστως pop και μετά θα έλεγα ότι έχει folk στοιχεία. Είναι κοντά στις μουσικές φόρμες των Blondie, Pretenders και Fleetwood Mac. Ήταν δικαιολογημένο λοιπόν το hype. Το αξίζει το νέο οικογενειακό συγκρότημα (μετά τους Kings of Leon κ.α.). [gbal]
Ακούστε αυτό.
Μετά από 3 mixtapes κι ένα compilation album («Trilogy»), το «Kiss Land» ήταν ουσιαστικά το ντεμπούτο album για τον The Weeknd. Δυνατός δίσκος με "φρέσκο" ήχο και ξεχωριστή μουσική πρόταση, η οποία είναι κοντά στις καλές στιγμές των Massive Attack. [gbal]
Ακούστε αυτό.
Στην έβδομη θέση ισοβαθμούν οι Disclosure και οι Chvrches.
Οι Βρετανοί Disclosure με το «Settle» αναρριχήθηκαν ως τη θέση 22 της λίστας με τους δίσκους της χρονιάς. Τα δυο αδέρφια Lawrence έβγαλαν τον, κατά πολλούς, καλύτερο dance δίσκο της χρονιάς. Με κέφι και φαντασία κατάφεραν να δώσουν το φιλί της ζωής σε ένα μουσικό είδος που τυραννιέται ποικιλοτρόπως τα τελευταία χρόνια. Αναμένουμε ανάλογη συνέχεια!
Ακούστε αυτό.
Το «The Bones Of What You Believe» των Σκωτσέζων Chvrches (στη θέση 35 με τους δίσκους της χρονιάς) αποκαλύπτει πόσα μαγικά πράγματα μπορεί να πετύχει ένα γκρουπ νέων παιδιών όταν συνδυάσουν σωστά τις μουσικές τους γνώσεις, την αγάπη τους για τη μουσική και το θάρρος, την τόλμη να κολυμπήσουν στα άγρια νερά της μουσικής βιομηχανίας.
Φήμες λένε ότι το συμβόλαιο που έχουν υπογράψει με τη δισκογραφική τους εταιρεία αναφέρει ότι δεν θα πιεστούν χρονικά στην παραγωγή νέων δίσκων και ότι η δημιουργικότητά τους με κανέναν τρόπο δεν θα υπονομευθεί. Οι Chvrches είναι τόσο απασχολημένοι με τη μουσική τους που δεν δίνουν σημασία στην κατάσταση που έχουν δημιουργήσει γύρω από το όνομά τους. Ίσως δεν έχουν αναλογιστεί το μέγεθος. Διπλό όφελος για εμάς. Διατηρούν μια ταπεινότητα και εργατικότητα που ο χρόνος εκτιμά και φέρεται αναλόγως σε όσους καλλιτέχνες κατέχουν αυτές τις αρετές. [Κώστας Χουσιάδας]
Ακούστε αυτό (τραγούδι που καταξιωμένα συγκροτήματα προσπαθούν ακόμα να σκαρώσουν...)
Τη μοναξιά της έκτης θέσης απολαμβάνουν οι London Grammar με το «If You Wait». Και άντε τώρα να δικαιολογήσουμε το μάλλον αρνητικό πρόσημο που τους δίνει η κριτική του Pe Pe.
Το βρετανικό τρίο έχει αρκετό δρόμο να διανύσει μπροστά του κι έχει φυσικά και τις ευλογίες της μουσικής βιομηχανίας, του τύπου αλλά και του κοινού. Αν θέλει όμως να κάνει πραγματικά το παραπάνω βήμα, θα πρέπει να στρωθεί και στη δουλειά, αφού το «If You Wait» προσπάθεια τους να προλάβουν τις ευνοϊκές συγκυρίες (κι αυτό δε μπορείς να τους το χρεώσεις, αφού έτσι «δουλεύει» το πράγμα), ακούγεται πρόχειρο κι ελλιπές. [Pe Pe]
Παρόλα αυτά, οι συντάκτες μας το ξεχώρισαν (και του χάρισαν μεταξύ άλλων και την 39η θέση στη λίστα με τους δίσκους της χρονιάς) κυρίως λόγω της μαγευτικής φωνής της Hannah Reid, αναγνωρίζοντας την προσπάθεια τουλάχιστον για ρομαντισμό, κάτι που μας λείπει τόσο πολύ από την καθημερινότητα... Περιμένουμε το δεύτερο βήμα των London Grammar που μάλλον θα αποκαλύψει το αληθινό τους πρόσωπο που ως τώρα κρύβεται πίσω από τους διθυράμβους του μουσικού τύπου. Οσμίζομαι βίο παράλληλο με τους Disclosure.
Ακούστε αυτό.
Στη τέταρτη θέση βρίσκουμε τους DARKSIDE και τον Kavinsky.
Από ένα EP το 2011 ως τη δημιουργία ενός συγκροτήματος ο δρόμος είναι μάλλον μακρύς. Ο Nicolas Jaar και ο Dave Harrington τον κάλυψαν σύντομα και παρουσίασαν τη δικιά τους εκδοχή για το σκοτάδι με αργόσυρτες, υποτονικές ως υποτυπώδεις μελωδίες. Λίγους μήνες πριν την κυκλοφορία του «Psychic» μάλιστα επιχείρησαν μια διασκευή στο Random Access Memories των Daft Punk, με αποτέλεσμα που τίθεται στην κρίση σας. Είτε ως DARKSIDE είτε κάπως αλλιώς, τον Jaar όλο και κάπου θα τον συναντήσουμε στο κοντινό μέλλον.
Ακούστε αυτό.
Κι αν τους DARKSIDE που έλαβαν τη δέκατη θέση στη λίστα μας με τους δίσκους της χρονιάς τους περιμέναμε, δε μπορούμε να πούμε το ίδιο για το Kavinsky. Με φόρα από το καταπληκτικό Nightcall που συμπεριλήφθηκε στη μουσική του Drive, ο Γάλλος δε χώρεσε στις τελικές επιλογές μας. Ωστόσο το «OutRun» δύσκολα περνάει απαρατήρητο στους λάτρεις των soundtrack. Ο Vincent Belorgey χτίζει ένα σενάριο με γρήγορα αυτοκίνητα και ζόμπι (τον Kavinsky δηλαδή). Εκεί που το Fast & Furious συναντά το Dawn of the Dead. Δύσκολα θα βρεις πιο πειστική περιγραφή της μουσικής του.
Ακούστε αυτό.
Η δεύτερη θέση -τόσο κοντά μα και τόσο μακριά από την κορυφή- ανήκει από κοινού στους Rhye και τον Woodkid, αμφότεροι εκτός της τελικής μας λίστας με τους δίσκους της χρονιάς.
Με τον πρώτο τους δίσκο οι Rhye, ή αλλιώς οι Mike Milosh και Robin Hannibal, κατάφεραν μέσα σε μια χρονιά γεμάτη από dubstep και κλασικές επανεμφανίσεις να χαρίσουν στο κοινό έναν ευαίσθητο γεμάτο θηλυκότητα λυρισμό χωρίς όμως υπερβολές ή κλάψα. Το «Woman» έχει καθιερωθεί ήδη στη συνείδηση μου σαν άλμπουμ που θα αναζητώ και τα επόμενα χρόνια. [indiego]
Ακούστε αυτό.
Το «Golden Age» του Woodkid μιλά για την αγάπη. Καθόλου πρωτότυπο. Το «Golden Age» έχει μαγευτική ενορχήστρωση από έναν άνθρωπο (Yoann Lemoine) που ως τώρα περιοριζόταν να σκηνοθετεί βίντεο κλιπ για τραγουδίστριες του διαμετρήματος της Katy Perry. Το «Golden Age» είναι ένας αγνός, ειλικρινής δίσκος με εκρήξεις και στιγμές ηρεμίας, που σου ζητά να του αφιερωθείς. Προσωπικά ακόμα αδυνατώ να αποδεσμευτώ από τη δυναμική τραγουδιών όπως το «I love you» και το «Conquest of Space».
Ακούστε αυτό.
Και φτάσαμε στην κορυφή όπου, με μεγάλη χαρά, αναγγέλλω τις Savages που έλαβαν την πρώτη θέση με κάτι παραπάνω από την απόλυτη πλειοψηφία ανάμεσα στους συντάκτες μας - εξάλλου το «Silence Yourself» βρέθηκε στην 8η θέση της λίστας μας με τους δίσκους της χρονιάς. Μη γελιέστε όμως, δεν πρόκειται ούτε για εύκολο, ούτε για όμορφο άκουσμα. Οι τέσσερις Αγγλίδες πατούν γερά στο μουσικό παρελθόν του νησιού. Ντύνονται, τραγουδούν, παίζουν μουσική σαν να ‘ναι κάποιοι άλλοι, σε μια άλλη εποχή. Και αυτός είναι ο πρώτο λόγος για να τους ακούσεις. Βλέπεις εσύ δεν πρόλαβες ούτε τους Bauhaus, ούτε τον Ian τον Curtis. Μα δεν είναι αυτός ο λόγος που θα σε κρατήσουν. Αν είσαι πιο προσεκτικός θα ακούσεις κάτι περισσότερο από κραυγές απόγνωσης...
Οι Savages είναι ήδη από τα πιο στιβαρά ονόματα που κυκλοφορούν στην πιάτσα. Το καλοκαίρι εμφανίστηκαν και στο περίφημο Glastonbury, όπου εντυπωσίασαν το κοινό και τον ανταποκριτή μας, Μιχάλη Λαμπρινό που βρέθηκε εκεί.
Η μουσική βιομηχανία είναι σκληρή. Ας ελπίσουμε ότι οι Savages δε θα γίνουν εύκολη λεία στα δόντια της.
Hyped or not, αυτές ήταν οι επιλογές των συντακτών μας για τα ντεμπούτα της χρονιάς. Πείτε μας κι εσείς την άποψή σας και λάβετε μέρος στο μεγάλο διαγωνισμό που διοργανώνει το Mixgrill με πλούσια δώρα.
Βρείτε εδώ συγκεντρωμένα τα άρθρα της ανασκόπησης του 2013.
Έξω από τη δεκάδα μας βρέθηκαν τα συγκροτήματα MONEY («The Shadow Of Heaven»), Bastille («Bad Blood »), Palma Violets («180»), The Popopopops («Swell»), Strypes («Snapshot»), Public Service Broadcasting («Inform - Educate - Entertain»), Black Light Dinner Party (Sons and Lovers) και οι μουσικοί-τραγουδιστές King Krule («6 Feet Beneath the Moon»), Christopher Owens (στον πρώτο σόλο δίσκο του «Lysandre» μετά τους Girls), Marnie («Crystal World») και η δικιά μας Sma Rag Da («Queen of the Surreal»).
Εντυπωσιακή η απουσία του «Amok» των Atoms for Peace από τις ψήφους των συντακτών μας. Μάλλον τους υπολογίζουμε όλοι σαν τη φυσιολογική μετεξέλιξη της σόλο καριέρας του Thom Yorke. Και για όποιον τυχόν να αναρωτηθεί, η αξιαγάπητη κατά τ’άλλα δεκαεπτάχρονη Lorde και το «Pure Heroine» έλαβαν ένα εκκωφαντικό μηδενικό στην ψηφοφορία. Αναρωτιέμαι τι άκουγαν φέτος οι φαν της Lana!
Στην ένατη θέση συναντούμε τις Haim και τον The Weeknd.
Οι 3 αδερφές Haim και ο drummer Dash Hutton από την Καλιφόρνια δημιούργησαν ένα από τα πολύ καλά albums του 2013 («Days Are Gone»). Το περιμέναμε εδώ και μήνες το δίσκο, γιατί είχε ήδη δημιουργηθεί ένα hype στα μουσικά περιοδικά. Η μουσική των Haim είναι πρωτίστως pop και μετά θα έλεγα ότι έχει folk στοιχεία. Είναι κοντά στις μουσικές φόρμες των Blondie, Pretenders και Fleetwood Mac. Ήταν δικαιολογημένο λοιπόν το hype. Το αξίζει το νέο οικογενειακό συγκρότημα (μετά τους Kings of Leon κ.α.). [gbal]
Ακούστε αυτό.
Μετά από 3 mixtapes κι ένα compilation album («Trilogy»), το «Kiss Land» ήταν ουσιαστικά το ντεμπούτο album για τον The Weeknd. Δυνατός δίσκος με "φρέσκο" ήχο και ξεχωριστή μουσική πρόταση, η οποία είναι κοντά στις καλές στιγμές των Massive Attack. [gbal]
Ακούστε αυτό.
Στην έβδομη θέση ισοβαθμούν οι Disclosure και οι Chvrches.
Οι Βρετανοί Disclosure με το «Settle» αναρριχήθηκαν ως τη θέση 22 της λίστας με τους δίσκους της χρονιάς. Τα δυο αδέρφια Lawrence έβγαλαν τον, κατά πολλούς, καλύτερο dance δίσκο της χρονιάς. Με κέφι και φαντασία κατάφεραν να δώσουν το φιλί της ζωής σε ένα μουσικό είδος που τυραννιέται ποικιλοτρόπως τα τελευταία χρόνια. Αναμένουμε ανάλογη συνέχεια!
Ακούστε αυτό.
Το «The Bones Of What You Believe» των Σκωτσέζων Chvrches (στη θέση 35 με τους δίσκους της χρονιάς) αποκαλύπτει πόσα μαγικά πράγματα μπορεί να πετύχει ένα γκρουπ νέων παιδιών όταν συνδυάσουν σωστά τις μουσικές τους γνώσεις, την αγάπη τους για τη μουσική και το θάρρος, την τόλμη να κολυμπήσουν στα άγρια νερά της μουσικής βιομηχανίας. Φήμες λένε ότι το συμβόλαιο που έχουν υπογράψει με τη δισκογραφική τους εταιρεία αναφέρει ότι δεν θα πιεστούν χρονικά στην παραγωγή νέων δίσκων και ότι η δημιουργικότητά τους με κανέναν τρόπο δεν θα υπονομευθεί. Οι Chvrches είναι τόσο απασχολημένοι με τη μουσική τους που δεν δίνουν σημασία στην κατάσταση που έχουν δημιουργήσει γύρω από το όνομά τους. Ίσως δεν έχουν αναλογιστεί το μέγεθος. Διπλό όφελος για εμάς. Διατηρούν μια ταπεινότητα και εργατικότητα που ο χρόνος εκτιμά και φέρεται αναλόγως σε όσους καλλιτέχνες κατέχουν αυτές τις αρετές. [Κώστας Χουσιάδας]
Ακούστε αυτό (τραγούδι που καταξιωμένα συγκροτήματα προσπαθούν ακόμα να σκαρώσουν...)
Τη μοναξιά της έκτης θέσης απολαμβάνουν οι London Grammar με το «If You Wait». Και άντε τώρα να δικαιολογήσουμε το μάλλον αρνητικό πρόσημο που τους δίνει η κριτική του Pe Pe.
Παρόλα αυτά, οι συντάκτες μας το ξεχώρισαν (και του χάρισαν μεταξύ άλλων και την 39η θέση στη λίστα με τους δίσκους της χρονιάς) κυρίως λόγω της μαγευτικής φωνής της Hannah Reid, αναγνωρίζοντας την προσπάθεια τουλάχιστον για ρομαντισμό, κάτι που μας λείπει τόσο πολύ από την καθημερινότητα... Περιμένουμε το δεύτερο βήμα των London Grammar που μάλλον θα αποκαλύψει το αληθινό τους πρόσωπο που ως τώρα κρύβεται πίσω από τους διθυράμβους του μουσικού τύπου. Οσμίζομαι βίο παράλληλο με τους Disclosure.
Ακούστε αυτό.
Στη τέταρτη θέση βρίσκουμε τους DARKSIDE και τον Kavinsky.
Από ένα EP το 2011 ως τη δημιουργία ενός συγκροτήματος ο δρόμος είναι μάλλον μακρύς. Ο Nicolas Jaar και ο Dave Harrington τον κάλυψαν σύντομα και παρουσίασαν τη δικιά τους εκδοχή για το σκοτάδι με αργόσυρτες, υποτονικές ως υποτυπώδεις μελωδίες. Λίγους μήνες πριν την κυκλοφορία του «Psychic» μάλιστα επιχείρησαν μια διασκευή στο Random Access Memories των Daft Punk, με αποτέλεσμα που τίθεται στην κρίση σας. Είτε ως DARKSIDE είτε κάπως αλλιώς, τον Jaar όλο και κάπου θα τον συναντήσουμε στο κοντινό μέλλον.
Ακούστε αυτό.
Κι αν τους DARKSIDE που έλαβαν τη δέκατη θέση στη λίστα μας με τους δίσκους της χρονιάς τους περιμέναμε, δε μπορούμε να πούμε το ίδιο για το Kavinsky. Με φόρα από το καταπληκτικό Nightcall που συμπεριλήφθηκε στη μουσική του Drive, ο Γάλλος δε χώρεσε στις τελικές επιλογές μας. Ωστόσο το «OutRun» δύσκολα περνάει απαρατήρητο στους λάτρεις των soundtrack. Ο Vincent Belorgey χτίζει ένα σενάριο με γρήγορα αυτοκίνητα και ζόμπι (τον Kavinsky δηλαδή). Εκεί που το Fast & Furious συναντά το Dawn of the Dead. Δύσκολα θα βρεις πιο πειστική περιγραφή της μουσικής του.
Ακούστε αυτό.
Η δεύτερη θέση -τόσο κοντά μα και τόσο μακριά από την κορυφή- ανήκει από κοινού στους Rhye και τον Woodkid, αμφότεροι εκτός της τελικής μας λίστας με τους δίσκους της χρονιάς.
Με τον πρώτο τους δίσκο οι Rhye, ή αλλιώς οι Mike Milosh και Robin Hannibal, κατάφεραν μέσα σε μια χρονιά γεμάτη από dubstep και κλασικές επανεμφανίσεις να χαρίσουν στο κοινό έναν ευαίσθητο γεμάτο θηλυκότητα λυρισμό χωρίς όμως υπερβολές ή κλάψα. Το «Woman» έχει καθιερωθεί ήδη στη συνείδηση μου σαν άλμπουμ που θα αναζητώ και τα επόμενα χρόνια. [indiego]
Ακούστε αυτό.
Το «Golden Age» του Woodkid μιλά για την αγάπη. Καθόλου πρωτότυπο. Το «Golden Age» έχει μαγευτική ενορχήστρωση από έναν άνθρωπο (Yoann Lemoine) που ως τώρα περιοριζόταν να σκηνοθετεί βίντεο κλιπ για τραγουδίστριες του διαμετρήματος της Katy Perry. Το «Golden Age» είναι ένας αγνός, ειλικρινής δίσκος με εκρήξεις και στιγμές ηρεμίας, που σου ζητά να του αφιερωθείς. Προσωπικά ακόμα αδυνατώ να αποδεσμευτώ από τη δυναμική τραγουδιών όπως το «I love you» και το «Conquest of Space».
Ακούστε αυτό.
Και φτάσαμε στην κορυφή όπου, με μεγάλη χαρά, αναγγέλλω τις Savages που έλαβαν την πρώτη θέση με κάτι παραπάνω από την απόλυτη πλειοψηφία ανάμεσα στους συντάκτες μας - εξάλλου το «Silence Yourself» βρέθηκε στην 8η θέση της λίστας μας με τους δίσκους της χρονιάς. Μη γελιέστε όμως, δεν πρόκειται ούτε για εύκολο, ούτε για όμορφο άκουσμα. Οι τέσσερις Αγγλίδες πατούν γερά στο μουσικό παρελθόν του νησιού. Ντύνονται, τραγουδούν, παίζουν μουσική σαν να ‘ναι κάποιοι άλλοι, σε μια άλλη εποχή. Και αυτός είναι ο πρώτο λόγος για να τους ακούσεις. Βλέπεις εσύ δεν πρόλαβες ούτε τους Bauhaus, ούτε τον Ian τον Curtis. Μα δεν είναι αυτός ο λόγος που θα σε κρατήσουν. Αν είσαι πιο προσεκτικός θα ακούσεις κάτι περισσότερο από κραυγές απόγνωσης...
Οι Savages είναι ήδη από τα πιο στιβαρά ονόματα που κυκλοφορούν στην πιάτσα. Το καλοκαίρι εμφανίστηκαν και στο περίφημο Glastonbury, όπου εντυπωσίασαν το κοινό και τον ανταποκριτή μας, Μιχάλη Λαμπρινό που βρέθηκε εκεί.
Η μουσική βιομηχανία είναι σκληρή. Ας ελπίσουμε ότι οι Savages δε θα γίνουν εύκολη λεία στα δόντια της.
Hyped or not, αυτές ήταν οι επιλογές των συντακτών μας για τα ντεμπούτα της χρονιάς. Πείτε μας κι εσείς την άποψή σας και λάβετε μέρος στο μεγάλο διαγωνισμό που διοργανώνει το Mixgrill με πλούσια δώρα.
Βρείτε εδώ συγκεντρωμένα τα άρθρα της ανασκόπησης του 2013.