Γειά χαρά σε όλους! Είμαι ο Stepas και - εν μέσω πολλών προβλημάτων υγείας που με ταλαιπωρούν αυτόν τον καιρό - κάνω σήμερα το ντεμπούτο μου στον υπέροχο ιστοχώρο που ονομάζεται mixgrill. Θα εμφανίζομαι κυρίως τις Δευτέρες με άρθρα που θα έχουν να κάνουν με την καλή ελληνική μουσική (από ρεμπέτικα και παραδοσιακά μέχρι "έντεχνα" και ροκ). Καλώς σας βρήκα και καλά μουσικά ταξίδια να έχουμε!
Ξεκινάω σήμερα με λίγες σκέψεις πάνω σε ένα πολυ μεγάλο θέμα που παραμένει φλέγον τα τελευταία χρόνια και - απ' ό,τι φαίνεται - θα μας απασχολεί για αρκετό καιρό ακόμα.
"Οι μουσικές εταιρείες που εδώ και έναν αιώνα κυριαρχούσαν στη διανομή της μουσικής φαίνεται πως βρίσκονται στα τελευταία τους. Πριν από μια δεκαετία, έξι εταιρείες ήλεγχαν το 77% των πωλήσεων δίσκων σε όλον τον κόσμο. Σήμερα έχουν απομείνει τέσσερις (Universal 31%, Sony-ΒΜG 25%, Warner 15% και ΕΜΙ 9,5%)."
"Η μουσική είναι σήμερα τόσο εύκολο να βρεθεί στο Ίντερνετ, που δεν θεωρείται πια ένα αξιοπρεπές δώρο. Κι αν δεν μπορείς να δωρίσεις κάτι, τότε τι αξία έχει; Και τι κέρδος μπορεί να βγάλει από αυτό μια εταιρεία;"
"Τον περασμένο μήνα, η Universal έκλεισε μια συμφωνία με τη Νokia: οι πελάτες της φινλανδικής εταιρείας θα μπορούν να κατεβάζουν δωρεάν μουσική στα κινητά τους τηλέφωνα και η Universal θα παίρνει σε αντάλλαγμα μερικά σεντς από κάθε συνδρομή. Είναι μια συμφωνία που δείχνει από τώρα από πού θα παίρνει ο κόσμος τη μουσική του, όταν η μουσική βιομηχανία θα έχει πια χαθεί. Στην ουσία, το μόνο που θα αλλάξει για εμάς είναι ο τρόπος που θα παίρνουμε αυτή τη μουσική και ο τόπος όπου θα την πληρώνουμε. Όμως θα είναι η αρχή του τέλους για τα μεγαθήρια της μουσικής βιομηχανίας."
Τα παραπάνω είναι τρία χαρακτηριστικά αποσπάσματα από ένα παλιό αλλά πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Ρούσσου Βρανά στην εφημερίδα "Τα Νέα". Μου τράβηξε την προσοχή γιατί περιέχει στοιχεία τα οποία δημιουργούν ερωτήματα που στριφογυρνούν καιρό στο μυαλό μου.
Πόσοι από εμάς πηγαίνουμε σε κάποιο δισκοπωλείο για αγορά cd; Πόσο συχνά; Συχνότερα ή σπανιότερα σε σχέση με λίγα χρόνια πριν;
Όσοι από εμάς έχουν "γρήγορο" ίντερνετ, πόσο μας επηρέασε το γεγονός της γρήγορης και εύκολης απόκτησης τραγουδιών χωρίς, στην ουσία, να πληρώνουμε τίποτα; Αν δεν αγοράζουμε cd συχνά,αλλά "κατεβάζουμε" από το ίντερνετ (αυτά που θα αγοράζαμε) , κάνουμε καλά ή άσχημα;
Υπάρχει διαφορά ποιότητας ήχου ανάμεσα σε ένα "γνήσιο" cd και σε ένα άλμπουμ σε μορφή mp3; Αν τα mp3 είναι πολύ χαμηλότερης ποιότητας, δίνει αυτό το πράγμα την άνεση σε μέτριες μουσικές συνθέσεις να "τσουβαλιάζονται" με ανώτερες ποιοτικά; Συνηθίζει το αυτί μας σε μέτριο ήχο;
Αν τα πράγματα γίνουν όπως τα περιγράφει το άρθρο και "αγοράζουμε" μουσική μέσω κινητών τηλεφώνων, θα χαθεί το εικαστικό μέρος ενός δίσκου(εξώφυλλο, βιβλιαράκι, οπισθόφυλλο κτλ); Πώς θα μαθαίνουμε τους συντελεστές του δίσκου (από συνθέτη και στιχουργό μέχρι τα ονόματα των μουσικών που παίζουν τα όργανα στο δίσκο);
Είναι ωραίο πράγμα που συμπεριφερόμαστε στα τραγούδια σαν να είναι άψυχα τεμάχια;(Πχ "εγώ έχω 100GB μουσική στο pc μου","Εγώ έχω 150GB" κ.ο.κ.).
Είναι λοιπόν ένα πολύ μεγάλο θέμα το κατά πόσο μπορεί το μέσο "μεταφοράς" της μουσικής στα αυτιά μας (δίσκος, cd, mp3 κτλ) να επηρεάσει την ποιότητα των ακουσμάτων μας ή την κουλτούρα του ακροατή. Κατά πόσο μπορεί να παίζει ρόλο αυτό στην αντιμετώπιση της μουσικής και των τραγουδιών στη λογική του "σουξέ" και της "playlist" και όχι στη θεώρηση του δίσκου σαν ένα έργο ολοκληρωμένο, με αρχή μέση και τέλος.Ήδη πολλοί μιλούν για το τέλος της εποχής του cd σαν φορέα των τραγουδιών και
της μουσικής. Και δεν μοιάζει να έχουν και πολύ άδικο. Με κάθε εφημερίδα ή περιοδικό, που μπορούμε να αγοράσουμε από χιλιάδες σημεία, έχουμε στη διάθεσή μας από ένα μέχρι και πέντε ή έξι cd με τραγούδια που κυκλοφορούν και στη δισκογραφία σε πολύ υψηλότερες τιμές. Όλα αυτά τα cd μένουν στα ράφια μας καθώς τα περισσότερα δεν κάνουμε τον κόπο ούτε να τα ακούσουμε. Την ίδια στιγμή στο Διαδίκτυο μπορούμε να βρούμε κυριολεκτικά το οτιδήποτε έχει να κάνει με τη μουσική, από τα πιο διαδεδομένα σουξέ μέχρι τα πιο σπάνια τραγούδια. Έχουμε τη δυνατότητα να τα "κατεβάσουμε" σε πολύ μικρό χρόνο και να τα αποθηκεύσουμε σε πολύ μικρό χώρο και το σημαντικότερο χωρίς κάποιο επιπλέον κόστος πέραν της σταθερής συνδρομής μας στην εταιρία που μας προσφέρει τη σύνδεση. Κι εγώ ερωτώ. Ένας σημερινός 18άρης που μπαίνει στο Διαδίκτυο και κατεβάζει λ.χ. όλη τη δισκογραφία του Μίκη Θεοδωράκη, τι καταλαβαίνει για τον σπουδαίο αυτό συνθέτη; Ή μήπως υπάρχει περίπτωση να μπορέσει να ακούσει ποτέ τα 2GB που κατέβασε;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η δισκογραφία με την έννοια που την γνωρίζουμε μέχρι και σήμερα είναι στα τελευταία της. Ούτως ή άλλως, όταν βλέπεις συγκροτήματα όπως οι Radiohead να διακινούν οι ίδιοι άλμπουμ τους μέσα από το διαδίκτυο, τότε εύκολα καταλήγεις στο παραπάνω συμπέρασμα. Το θέμα είναι τι θα την αντικαταστήσει...
Ξεκινάω σήμερα με λίγες σκέψεις πάνω σε ένα πολυ μεγάλο θέμα που παραμένει φλέγον τα τελευταία χρόνια και - απ' ό,τι φαίνεται - θα μας απασχολεί για αρκετό καιρό ακόμα.
"Οι μουσικές εταιρείες που εδώ και έναν αιώνα κυριαρχούσαν στη διανομή της μουσικής φαίνεται πως βρίσκονται στα τελευταία τους. Πριν από μια δεκαετία, έξι εταιρείες ήλεγχαν το 77% των πωλήσεων δίσκων σε όλον τον κόσμο. Σήμερα έχουν απομείνει τέσσερις (Universal 31%, Sony-ΒΜG 25%, Warner 15% και ΕΜΙ 9,5%)."
"Η μουσική είναι σήμερα τόσο εύκολο να βρεθεί στο Ίντερνετ, που δεν θεωρείται πια ένα αξιοπρεπές δώρο. Κι αν δεν μπορείς να δωρίσεις κάτι, τότε τι αξία έχει; Και τι κέρδος μπορεί να βγάλει από αυτό μια εταιρεία;"
"Τον περασμένο μήνα, η Universal έκλεισε μια συμφωνία με τη Νokia: οι πελάτες της φινλανδικής εταιρείας θα μπορούν να κατεβάζουν δωρεάν μουσική στα κινητά τους τηλέφωνα και η Universal θα παίρνει σε αντάλλαγμα μερικά σεντς από κάθε συνδρομή. Είναι μια συμφωνία που δείχνει από τώρα από πού θα παίρνει ο κόσμος τη μουσική του, όταν η μουσική βιομηχανία θα έχει πια χαθεί. Στην ουσία, το μόνο που θα αλλάξει για εμάς είναι ο τρόπος που θα παίρνουμε αυτή τη μουσική και ο τόπος όπου θα την πληρώνουμε. Όμως θα είναι η αρχή του τέλους για τα μεγαθήρια της μουσικής βιομηχανίας."
Τα παραπάνω είναι τρία χαρακτηριστικά αποσπάσματα από ένα παλιό αλλά πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Ρούσσου Βρανά στην εφημερίδα "Τα Νέα". Μου τράβηξε την προσοχή γιατί περιέχει στοιχεία τα οποία δημιουργούν ερωτήματα που στριφογυρνούν καιρό στο μυαλό μου.
Πόσοι από εμάς πηγαίνουμε σε κάποιο δισκοπωλείο για αγορά cd; Πόσο συχνά; Συχνότερα ή σπανιότερα σε σχέση με λίγα χρόνια πριν;
Όσοι από εμάς έχουν "γρήγορο" ίντερνετ, πόσο μας επηρέασε το γεγονός της γρήγορης και εύκολης απόκτησης τραγουδιών χωρίς, στην ουσία, να πληρώνουμε τίποτα; Αν δεν αγοράζουμε cd συχνά,αλλά "κατεβάζουμε" από το ίντερνετ (αυτά που θα αγοράζαμε) , κάνουμε καλά ή άσχημα;
Υπάρχει διαφορά ποιότητας ήχου ανάμεσα σε ένα "γνήσιο" cd και σε ένα άλμπουμ σε μορφή mp3; Αν τα mp3 είναι πολύ χαμηλότερης ποιότητας, δίνει αυτό το πράγμα την άνεση σε μέτριες μουσικές συνθέσεις να "τσουβαλιάζονται" με ανώτερες ποιοτικά; Συνηθίζει το αυτί μας σε μέτριο ήχο;
Αν τα πράγματα γίνουν όπως τα περιγράφει το άρθρο και "αγοράζουμε" μουσική μέσω κινητών τηλεφώνων, θα χαθεί το εικαστικό μέρος ενός δίσκου(εξώφυλλο, βιβλιαράκι, οπισθόφυλλο κτλ); Πώς θα μαθαίνουμε τους συντελεστές του δίσκου (από συνθέτη και στιχουργό μέχρι τα ονόματα των μουσικών που παίζουν τα όργανα στο δίσκο);
Είναι ωραίο πράγμα που συμπεριφερόμαστε στα τραγούδια σαν να είναι άψυχα τεμάχια;(Πχ "εγώ έχω 100GB μουσική στο pc μου","Εγώ έχω 150GB" κ.ο.κ.).
Είναι λοιπόν ένα πολύ μεγάλο θέμα το κατά πόσο μπορεί το μέσο "μεταφοράς" της μουσικής στα αυτιά μας (δίσκος, cd, mp3 κτλ) να επηρεάσει την ποιότητα των ακουσμάτων μας ή την κουλτούρα του ακροατή. Κατά πόσο μπορεί να παίζει ρόλο αυτό στην αντιμετώπιση της μουσικής και των τραγουδιών στη λογική του "σουξέ" και της "playlist" και όχι στη θεώρηση του δίσκου σαν ένα έργο ολοκληρωμένο, με αρχή μέση και τέλος.Ήδη πολλοί μιλούν για το τέλος της εποχής του cd σαν φορέα των τραγουδιών και
της μουσικής. Και δεν μοιάζει να έχουν και πολύ άδικο. Με κάθε εφημερίδα ή περιοδικό, που μπορούμε να αγοράσουμε από χιλιάδες σημεία, έχουμε στη διάθεσή μας από ένα μέχρι και πέντε ή έξι cd με τραγούδια που κυκλοφορούν και στη δισκογραφία σε πολύ υψηλότερες τιμές. Όλα αυτά τα cd μένουν στα ράφια μας καθώς τα περισσότερα δεν κάνουμε τον κόπο ούτε να τα ακούσουμε. Την ίδια στιγμή στο Διαδίκτυο μπορούμε να βρούμε κυριολεκτικά το οτιδήποτε έχει να κάνει με τη μουσική, από τα πιο διαδεδομένα σουξέ μέχρι τα πιο σπάνια τραγούδια. Έχουμε τη δυνατότητα να τα "κατεβάσουμε" σε πολύ μικρό χρόνο και να τα αποθηκεύσουμε σε πολύ μικρό χώρο και το σημαντικότερο χωρίς κάποιο επιπλέον κόστος πέραν της σταθερής συνδρομής μας στην εταιρία που μας προσφέρει τη σύνδεση. Κι εγώ ερωτώ. Ένας σημερινός 18άρης που μπαίνει στο Διαδίκτυο και κατεβάζει λ.χ. όλη τη δισκογραφία του Μίκη Θεοδωράκη, τι καταλαβαίνει για τον σπουδαίο αυτό συνθέτη; Ή μήπως υπάρχει περίπτωση να μπορέσει να ακούσει ποτέ τα 2GB που κατέβασε;Το μόνο σίγουρο είναι ότι η δισκογραφία με την έννοια που την γνωρίζουμε μέχρι και σήμερα είναι στα τελευταία της. Ούτως ή άλλως, όταν βλέπεις συγκροτήματα όπως οι Radiohead να διακινούν οι ίδιοι άλμπουμ τους μέσα από το διαδίκτυο, τότε εύκολα καταλήγεις στο παραπάνω συμπέρασμα. Το θέμα είναι τι θα την αντικαταστήσει...
Σχετικό θέμα