Της άρεσαν τα παραμύθια για μεγάλους όταν ήταν μικρή. Σήμερα της αρέσουν ακόμη. Τα ζει. Μέσα στο μυαλό της. Αφημένη στο παντού και στο πάντα του εαυτού που δεν υπάρχει πάρα μόνο στα παραμύθια. Όταν πλήττει θανάσιμα από τον άνεμο που ποτέ δεν φύσηξε καθοριστικά, σαν να την ξέχασε, σαν να την άφησε να περιμένει χωρίς μορφή και πρόσωπο, θυμάται ένα μικρό αγόρι με μάτια από ροζ. Μπλέ ήταν, δηλαδή μαύρα, άλλα αγαπούσε το ροζ. Το αγαπούσε γιατί ποτέ δεν το γνώρισε. Δεν το είχε σαν χρώμα μέσα της. Έλειπε. Δεν ήταν ποτέ εκεί. Το είχε συναντήσει μόνο σε ένα παραμύθι για μια ροζ αλεπού κι ένα σύννεφο που ποτέ δεν έβρεχε. Αυτό που της είχε χαρίσει το μικρό αγόρι στα όνειρα της. Εκεί το συνάντησε για πρώτη φορά. Σε ένα όνειρο που ονειρεύτηκε από κάλεσμα κι επιθυμία. Θυμάται να το λατρεύει. Το παραμύθι βέβαια,όχι το αγόρι. Δεν μπορούσε ποτέ να λατρέψει αληθινά τίποτα άλλο πέρα από τον εαυτό της, κι αυτό δεν ήταν ναρκισσισμός μόνο, μα κάτι σπουδαία σύνθετο που απαγορεύεται και να το σκεφτούμε στα σοβαρά.
'Ηταν ένα παραμύθι που διάβασε όσο κανένα, ξανά και ξανά, χωρίς να ξέρει αληθινά το γιατί. Δεν την έννοιαζε άλλωστε στ'αλήθεια. Της αρκούσε που ο ρυθμός του της έδειχνε το δρόμο για το μονοπάτι. Όταν το διάβαζε οι παλμοί της χτυπούσαν επιτέλους ρυθμικά, η αρμονία δεν την περιόριζε γιατί ήταν αδιάφορη και περαστική από το δρόμο της και η καρδιά της γέμιζε αναπνοές που δεν γεννούσαν ερωτηματικά. Απλά υπήρχαν. Ήταν η ιστορία μιας ροζ αλεπούς που καμιά αλεπού στο δάσος δεν την έκανε παρέα και στέγνωνε από χαρά στο χρώμα της μέσα, μόνη,την κάθε μέρα, κοιτάζοντας απλά, παρατηρώντας όταν έβρεχε, το μόνο σύννεφο που ποτέ δεν έβρεχε όπως τα άλλα. Δεν είχε βροχή. Ήταν ένα σύννεφο που δεν έβρεχε και το ήξεραν όλοι, μα κανείς δεν μιλούσε για αυτό, μήπως και εξαφανιστεί από ντροπή και ησυχάσουν για τα καλά από την απουσία του και την επιλεκτική σιωπή του που τους ενοχλούσε. Αν εξαφανιζόταν, θα μπορούσαν να φτιάξουν μια ωραία ιστορία για αυτό και να είναι παρόν πια για πάντα, με τον τρόπο που εκείνοι ήθελαν.Όμορφο παραμύθι. Φυσικά και τελικά το σύννεφο έβρεξε μια μέρα που υπήρχε από πάντα μέσα στη δημιουργία, όταν μίλησαν επιτέλους και η αλεπού του είπε την ιστορία που την πονούσε και την κράταγε πάντα σιωπηλή. Έβρεξε όταν δάκρυσε και τα δάκρυα εκείνα γέννησαν τελικά τη βροχή του. Ναι. Η βροχή του ξέπλυνε την αλεπού από το χρώμα που ποτέ δεν είχε, μα έτσι νόμιζε, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο αληθινά, μάλλον από επιθυμία να γράψει κάποιος ένα παραμύθι για αυτή, όπως κι έγινε κι έφυγαν παρέα για κάπου. Που,δεν έχει σημασία. Μάλλον για τη χώρα με όλα τα χρώματα. Άλλα κανείς δεν έμαθε ποτέ σίγουρα.
Δεν ήταν η ίδια η ιστορία που της άρεσε να διαβάζει όμως, δεν ήταν το παραμύθι τόσο σημαντικό, όσο η ιδιαίτερη ηδονή που της χάριζε η τελετή της μετά. Το να διαβάζει κάτι τόσο τρυφερό και όμορφο και να το κάνει κομμάτια με μανία στη συνέχεια. Πάντα με την ίδια απόλαυση σαν να ήταν η πρώτη φορά. Και το παραμύθι φυσικά κάθε βράδυ, με ένα μαγικό τρόπο, ήταν πάλι στη θέση του,μέσα σ' ένα μικρό κουτάκι από όνειρα και εφιάλτες που είχε κάτω από το κρεβάτι της από τη μέρα που υπήρξε. Εννοώ βέβαια, πριν γεννηθεί.'Οταν ήταν ένα με το άπειρο ακόμα. Εκεί που κατοικούν οι αληθινές μας μνήμες. Ο αληθινός εαυτός μας. Εκεί που φοβόμαστε να κοιτάξουμε και λατρεύουμε να αρνούμαστε με ένα μειδίασμα που ούτε το τακτ και την κομψότητα μιας έντιμης υπεκφυγής δεν έχει.Μέσα σ΄αυτό το κουτάκι υπήρχε, σε κεντρικό σημείο, να φαίνεται, να το βλέπει πάντα ξεκάθαρα για να μην έχει άλλη θέα, η βαρεμάρα χωρίς αιτία, μα με αιτίες πολλές. Με αιτίες τους αληθινούς της πόθους, που ακόμα κι αν τους πραγματοποιούσε, θα συναντούσε αμέσως την εκδίκηση τους με μανία γιατί τους εγκατέλειψε. Τους περιόρισε μέσα στην πραγματικότητα. Δυστυχώς, τους γιόρτασε τελικά. Τους έζησε. Ή έστω τόλμησε να ζήσει κάποιους. Να τους ιδρώσει με το σώμα της. Και τώρα ποιοί πόθοι, εντυπωσιακά μυστικοί, θα μπορούσαν να τη συνοδεύουν πια στη μοναχικότητα της. Γιατι ήταν το ταίρι της. Πάντα ήταν. Νόμιζε δηλαδή. Σαν την αλεπού του παραμυθιού. Ξεγελάσμένη από το διχασμό των απόλυτων άκρων σε απόλυτη ισορροπία. Με δύο εαυτούς σε ένα. Αρσενικό και θηλυκό. Μαύρο και άσπρο. Κι έτσι,τελικά, ποτέ και πάντα. Όλα. Ποτέ και πάντα. Όλα. Ποτέ και πάντα. Όλα. Με σιωπή. Πάντα με σιωπή τελικά. Όχι αυτή που γίνεται κραυγή κάποιες νύχτες. Όχι. Αυτή δεν ήταν του γούστου της. Πολύ μπανάλ για να την επιλέξει. Με τη σιωπή του νεκρού σώματος που ποτέ δεν γεννήθηκε για να μπορέσει πεθάνει, άλλα περιέργως υπάρχει κι είναι εδώ. Σαν ένα δίλλημα πάντα βέβαια.
Είχε μόνο ένα φόβο. Μόνο ένα. Δεν τον έλεγε ποτέ ούτε στον εαυτό της. Μήπως εξαφανιστεί το παραμύθι, μήπως το χάσει. Ακόμα χειρότερα, μήπως κάποιος ληστής της το κλέψει όταν εκείνη θα κοιτάζει κάπου αλλού γητευμένη για λίγο αναζητώντας την πρόσκαιρη επιθυμία όχι για να τη γευτεί τελικά, μα για να συντονιστεί έστω ελάχιστα και τυπικά,διεκπεραιωτικά καθαρά, με αυτό που η ίδια ονόμαζε συναίσθημα και που ήταν απλά ερέθισμα και μεταμφίεση ζωής. Και το ήξερε.Ίσως μια λύση θα ήταν να έμπαινε και η ίδια στο παραμύθι. Να έμπαινε στις σελίδες του δηλαδή.Αυτό σκεφτόταν κάποιες φορές. Μα πως μπορούσε να γίνει αυτό; Πως; Δεν γίνεται. Για να συμβεί, θα έπρεπε να συναντήσει πρώτα το σύννεφο που ποτέ δεν έβρεχε. Εδώ,στην τυραννία και στην απόλαυση των μορφών, μα αυτό δεν γινόταν. Δεν υπάρχουν σύννεφα που δεν βρέχουν στον πραγματικό κόσμο. Αν μπορούσε να το συναντήσει κάπου θα γινόταν η ροζ αλεπού και θα χωρούσαν μαζί μέσα. Γιατί είπαμε. Δεν είχε ροζ. Για αυτό το αγαπούσε πίσω απ' το μίσος της, με μια βαθιά επιθυμία λυτρωσης. Δεν της πέρασε ποτέ από το μυαλό πως στον πραγματικό κόσμο, τα σύννεφα που δεν βρέχουν μεταμφιέζονται σε αγόρια με ροζ μάτια. Δηλαδή μπλέ, δηλαδή μαύρα. Μαύρα όπως η απουσία χρώματος μέχρι να ξεσπάσει η ζωή αδιαφορώντας για τις μικρές, ανόητες,τακτικές μας. Απο πάντα βέβαια,όταν συμβαίνει. Και συμβαίνει πάντα σαν δώρο. Ευτυχώς για τις σκέψεις μας,και τον ενοχλητικό θόρυβο τους. Ναι. Συμβαίνει.