Το εκ Καβάλας ορμώμενο ροκ συγκρότημα Cameres αποτελείται από τους Νίκο Γραμμάτο (φωνητικά, στίχοι, μουσική) και Γιάννη Βογιατζή (κιθάρα, μουσική). Ξεκίνησαν την πορεία τους το 2008 και ένα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησε το πρώτο τους promo, με τέσσερα τραγούδια και τίτλο Θα Είμαι Εκεί. Το 2010, το τραγούδι τους "Απόψε" συμπεριλήφθηκε στη συλλογή Η Χώρα Των Ξωτικών που διανεμήθηκε δωρεάν από την Underground Tapes ενώ το καλοκαίρι του 2013 ήρθε το επίσημο δισκογραφικό ντεμπούτο τους, το άλμπουμ Θα Είμαι Εκεί, που κυκλοφορεί από την B-Otherside Records. Περισσότερα για το γκρουπ θα βρείτε στη διεύθυνση https://www.facebook.com/cameres?fref=ts.Το Gimme 10 υποδέχεται σήμερα με χαρά τους Cameres κι εκείνοι επιλέγουν και παρουσιάζουν τα αγαπημένα τους άλμπουμ:
Νίκος Γραμμάτος:
1. Από Τον Τόπο Της Φυγής - Active Member (1996)
Τον Μιχάλη (B.D.Foxmoor) από τους Active Member πρώτα τον γνώρισα μέσα από μια συζήτηση-συνέντευξη και μετά τον άκουσα live. Την επόμενη μέρα πήγα αμέσως να αγοράσω αυτό το δισκάκι, το οποίο σίγουρα σημάδεψε τα εφηβικά μου χρόνια. Ακόμα και σήμερα που βάζω να τον ακούσω, με μαγεύει αλλά και βρίσκω πράγματα που πριν 15 χρόνια δεν μπορούσα να τα καταλάβω καλά ίσως.
2. Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι - Τρύπες (1996)
Αυτός ο δίσκος με πήρε από το hip hop που αρχικά άκουγα σαν πιτσιρικάς και με μετέφερε σε ένα άλλο μουσικό μονοπάτι, που ο λόγος-στίχος έπαιζε επίσης καθοριστικό ρόλο και σε συνδυασμό με την εκρηκτική μουσική κατάφερε να με κερδίσει για πάντα. Οι Τρύπες στα καλύτερά τους, σε έναν δίσκο πραγματικά χρυσάφι και κόσμημα για το ελληνικό ροκ.
3. Ευωδιάζουν Αγριοκέρασα Οι Σιωπές - Διάφανα Κρίνα (2000)
Δυσκολεύομαι να επιλέξω ανάμεσα σε αυτόν τον δίσκο και στο Έγινε Η Απώλεια Συνήθειά Μας, γιατί ο καθένας έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες. Σε αυτό τον δίσκο, βέβαια, τα Διάφανα Κρίνα είναι στο απόγειό τους. Έχουν φτιάξει έναν καταπληκτικό δίσκο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, πράγμα που αναγνωρίζεται από τον κόσμο, αφού οι φαν τους συνεχώς πολλαπλασιάζονταν.
4. Χρώματα - Λευκή Συμφωνία (1996)
Μια δισκάρα σκοτεινή, αυθεντική, σκληρή, μελωδική, όπως και κάθε τους δίσκος. Δεν έπαιξαν τυχαία support στους Metallica και στους The Cult το '93 στην Αθήνα. Αδικημένοι, πιστεύω, καθώς δεν έλαβαν μεγάλη αποδοχή από τον κόσμο, όχι όση θα έπρεπε, αλλά για αυτό δεν έφταιγαν οι ίδιοι. Οι δισκογραφικές στα μέσα της δεκαετίας του '90 είχαν τη δύναμη να ανεβάσουν μια μπάντα. Πιθανόν, όμως, να πλήρωσαν λάθος επιλογές.
5. Appetite For Destruction - Guns 'N' Roses (1987)
Ένας δίσκος δυναμίτης που έκανε δισεκατομμύρια ηχεία σε όλο τον κόσμο να σκάσουν από τα ντεσιμπέλ. Ατόφιο, αυθεντικό hard rock, με την μπάντα προσγειωμένη και με μια ατελείωτη όρεξη για δημιουργία. Δίσκος που τους έφερε γρήγορα και ξαφνικά στο προσκήνιο, κάνοντάς τους μια από τις καλύτερες ροκ μπάντες του κόσμου. Η πορεία τους αντάξια, μέχρι τη στιγμή που έμεινε μόνος του ο Axl Rose. Επίσης, αγαπάω κάθε προσωπική δουλειά που έχει βγάλει το τότε line up τους.
Γιάννης Βογιατζής:
1. Back In Black – AC/DC (1980)
Σαν λάτρης και fan των AC/DC από μικρός, μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιο από τα άλμπουμ του συγκροτήματος που ευθύνεται και είναι η αιτία που ασχολήθηκα με την κιθάρα. Η τρέλα και ο δυναμισμός του Angus Young επάνω στη σκηνή παίξανε σημαντικό ρόλο σ΄ αυτό. Επιλέγω, τιμής ένεκεν, το Back In Black με τον Brian Johnson στη θέση του πρόωρα αδικοχαμένου Bon Scott. Είναι, ίσως, από τις σπάνιες φορές που ο αντικαταστάτης είναι ισάξιος του προκατόχου του. Ένα άλμπουμ-σταθμός στην ιστορία της hard rock μουσικής με κομμάτια ένα κι ένα. Ακούγεται φρέσκο και δυναμικό σαν να γράφτηκε σήμερα.
2. King Of The Kill - Annihilator (1994)
Tι να πρωτοπεί κανείς για αυτό το συγκρότημα και για τον απίστευτα ιδιοφυή κιθαρίστα Jeff Waters. Το τέταρτό τους άλμπουμ μπορεί να μην είναι τόσο δυνατό όσο τα δύο πρώτα των Καναδών (Alice In Hell και Never, Neverland) αλλά δε παύει να είναι ένας εξαιρετικός κιθαριστικός δίσκος, πολύ ψαγμένος και προοδευτικός.
3. Rust In Peace - Megadeth (1990)
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1990, μία σημαντική χρονιά για τη metal σκηνή που όμοιά της δεν έχει ξανά υπάρξει, καθώς εκείνη τη χρονιά οι κυκλοφορίες άλμπουμ-διαμαντιών από γνωστά του είδους συγκροτήματα ήταν αρκετές και μιλάμε για δίσκους με τραγούδια ένα κι ένα. Δεν είναι τυχαία, λοιπόν, ο καλύτερος δίσκος των Megadeth και ο πιο πετυχημένος τους σε πωλήσεις, καθώς ό,τι κυκλοφόρησε εκείνη τη χρονιά έμεινε στην ιστορία. Αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου και από τους Megadeth το “Tornado Of Souls”, με αυτό το απίθανο riff και το θεσπέσιο solo που σου κολλάνε με το πρώτο άκουσμα. Σημείο αναφοράς η έλευση στο σχήμα των Nick Menza στα ντραμς και του ταλαντούχου Marty Fridman στην κιθάρα, χωρίς τη συμβολή των οποίων το αποτέλεσμα ίσως να μην ήταν αυτό που ξέρουμε.
4. Theli – Therion (1996)
Συνύπαρξη συμφωνικής ορχήστρας, κλασσικής μουσικής και στοιχεία όπερας με metal. Το αποτέλεσμα απλά φανταστικά εκπληκτικό για ένα δίσκο που υπήρξε ο πρόδρομος και επιρροή για πολλά μεταγενέστερα συγκροτήματα που ξεπήδησαν σε αυτό το στυλ.
5. Signs Of Life - Poets Of The Fall (2005)
Τους Φινλανδούς τους ανακάλυψα εντελώς τυχαία μέσω ενός pc game και συγκεκριμένα του Max Payne 2, όταν κατά τον τερματισμό του στα credits έπαιζε το τραγούδι τους "Late Goodbye". Θυμάμαι που έπαιζα την τελευταία πίστα ξανά και ξανά για να το ακούω συνέχεια. Έκτοτε είναι στη λίστα των αγαπημένων μου συγκροτημάτων. Συγκρότημα με φοβερή μουσική και απίθανο στίχο.
Σχετικό θέμα