Δεν είναι εμμονή. Η εμμονή έχει άλλα χαρακτηριστικά. Ούτε και ταύτιση είναι. Άλλωστε οι διαφορές κι οι αντιθέσεις μας είναι που μας κάνουν τόσο υπέροχα ταιριαστούς με τους άλλους όταν αυτό συμβαίνει μέσα στον κοινό μας τόπο. Είναι ότι ο Hammill δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση. Να πω την αλήθεια,δεν υπάρχει ανάλογη περίπτωση. Αυτό είναι συγκεκριμένο και ξεκάθαρο. Στέκεται και μας κοιτάζει. Αν φοβίζει κάποιους μέσα στην απόλυτη γεωμετρία που φέρνει μαζί του,το κατανοώ,χωρίς να τους καταλαβαίνω,και τελειώνει η ιστορία εκεί έτσι απλά με αυτούς καιρό τώρα. Δεν θέλω να τους καταλάβω,γιατί γνωρίζω καλά εδώ και χρόνια την ερμηνεία πίσω από αυτή τους την άρνηση να δουν την εικόνα του όπως είναι. Υπάρχει ένα ζήτημα με την αποδοχή της αρμονίας γενικότερα κάπου μέσα τους,και άρα και έξω. Αυτό.
Ο Hammill δεν έψαξε ποτέ το χρήμα η τη δόξα κοιτάζοντας το τίποτα να τον κοιτάζει πίσω,δεν αναζήτησε ποτέ την αστεία ματαιοδοξία του νεοπλουτισμού της μεγαλοαστικής τάξης,και δεν γύρεψε καμία επικύρωση από κανέναν. Δεν διεκδίκησε καν τον τίτλο του διαφορετικού. Γνώριζε καλά προφανώς πως και αυτός θα ήταν ένας τρόπος ένταξης και τελικά αφομοίωσης κάτω από μια συγκεκριμένη ταμπέλα. Η ζωή δεν χωράει σε καμιά ταμπέλα όμως.Δεν έχει σχήμα,και έχει όλα τα σχήματα μαζι. Κινείται στις παρυφές,όχι από χαμαιλεοντισμό σαν παράσιτο σε ένα αστείο ξόδεμα,όχι,αλλά γιατί πάλλεται και ρέει μέσα στην αιώνια νεότητα του τώρα - εδώ. Αυτή ήταν πάντα η διαδρομή του Hammill.Είχα την τύχη να συναντηθούν τρεις φορές οι δρόμοι μας μέχρι σήμερα,και η κάθε φορά να είναι πιο απολαυστική από την προηγούμενη. Η κάθε φορά ήταν πρώτη φορά,για την ακρίβεια. Τρεις πρώτες φορές... Πως μπορεί να γίνει αλλίώς.. Πάντα ίδιος,και πάντα διαφορετικός,πάντα με την ίδια προσωπική αναφορά,και ακριβώς για αυτό παντού και με κάθε τρόπο. Ο Peter Hammill ήταν πάντα με αυτoύς που γνωρίζουν έξοχα την κορυφαία τέχνη της θείας εξαπάτησης. Αυτής που φέρνει μαζί της την αληθινή και ουσιαστική αποκάλυψη,την αποκάλυψη του εαυτού μέσα από περάσματα και μονοπάτια που κρύβει η ασχήμια και η δικτατορία του μέσου όρου. Οι....μετρήσεις. Δεν θέλησε ποτέ να τις καταργήσει. Τις κατέγραψε σαν συστατικό της εδώ πραγματικότητας,και αδιαφόρησε για αυτές με την πριγκιπική ευγένια που τον διακρίνει. Τόσο απλό,και τόσο υπέροχο. Τις μεταχειρίστηκε για να στήσει εντώς τους πάντα,και όχι αλλού,γιατί αλλού δεν υπάρχει,το δικό του αυτόνομο σύστημα με τον πλέον εύστοχο και αποτελεσματικό τρόπο. Μια διαδρομή 40,45 ετών.Αλλά ποιος μετράει το χρόνο βέβαια.Ας μετράει ο ίδιος τον εαυτό του μέσα στην ερημιά του με μας στο αληθινό 'αλλόύ,μέσα στη ζωη δηλαδή. Αυτά έκανε ο Hammill.Αυτά τον φέρνουν σήμερα εδώ. Η αληθινή τέχνη της αλχημείας. Ακριβώς έτσι.
'Ηταν πάντα με τους μάγους και τους αληθινούς θαυματοποιούς άλλωστε. Αυτούς που δεν επαναλαμβάνονται ποτέ,ακόμα κι όταν επαναλαμβάνονται,γιατί απλά δεν μπορούν να το κάνουν. Δεν το επέλεξαν από την αρχή της δημιουργίας του κόσμου κι έτσι γεννάνε άχρονοι οι ίδιοι το μοναδικό χρόνο που αληθινά έχουμε μέσα στο άπειρο της κάθε στιγμής. ΖΟΥΝ. Στον δρόμο τους πάντα. Ξέχωρα. Μακριά από τις σκιές των ειδώλων και τους αντικατοπτρισμούς των μορφών. Θριαμβευτικά ανάμεσα και για αυτό καθοριστικά ξέχωρα στο τέλος της μέρας.Όταν τον συναντήσω ξανά,την επόμενη φορά,δηλαδή την πρώτη,θα του πω ένα ευχαριστώ εκ μέρους όλων των storyteller της αυλής, που δεν αφηγούνται μια συγκεκριμένη ιστορία ποτέ,παραπλανώντας τα ποντίκια και τα φίδια...
Ο πρίγκιπας επέστρεψε..
They say we are endowed with Free Will
- at least that justifies our need for indecision.
But between our insticts and the lust to kill
we bow our heads in submission.
They say that no man is an island
but then they say our castles are our homes;
it's felt the choice is ours, between peace and violence
...oh, yes, we choose, alone?
While the comet spreads its tail across the sky
it nowhere near defines the course it flies,
nor does it find its own direction.
Though the path of the comet be sure,
its constitution is not,
so its meaning is possibly more
than the tracing of a tail
in one brief shot at glory.
Love and peace and individuality,
so order and society are man-made?
War and hate and dark depravity,
or are we slaves?
Channeling aggressive energies,
the Death Wish and the Will to survive
into finding and preserving enemies,
is that the only way we know that we're alive?
In the slaughterhouse all corpses smell the same,
whether queens or pawns or innocents at the game;
in the cemetery a uniform cloaks the graves
except for outward pomp and circumstance.
There is a time set in the calendar
when all reason seems barely enough
to sustain all the shooting stars:
times are rough.
I'm waiting for something to happen here,
it feels as though it's long overdue:
maybe a restatement of yesteryear
or something entirely new.
And the knowledge that we gain in part
always leads us closer to the very start,
and to the founding questions:
How can I tell that the road signed to hell
doesn't lead up to heaven?
What can I say when, in some obscure way,
I am my own direction?
Σχετικό θέμα