Η αλήθεια είναι πως υπάρχει αρκετή γκρίνια για το "48:13" από τους fans του συγκροτήματος, αλλά και οι κριτικές δεν ήταν τόσο καλές. Ήταν από κακές μέχρι απλώς επιεικείς. Δυστυχώς υπήρξαν και κάποιες από άτομα που δεν είχαν ποτέ ουσιαστική επαφή με τους Kasabian.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Για να είμαστε ειλικρινείς, μετά από ένα αριστούργημα σαν το "West Ryder Pauper Lunatic Asylum" (2009) και ένα διαμάντι σαν το "Velociraptor!" (2011), περιμέναμε κάτι καλύτερο από τους αγαπημένους μας Kasabian. Δεν είμαι σίγουρη για το τι ακριβώς είναι αυτό που μου φταίει στον καινούριο δίσκο. Να είναι η παραγωγή που ακούγεται κάπως "αναιμική"; Ή η έλλειψη φαντασίας στους στίχους; Ή ίσως το ότι τα φωνητικά είναι λίγο υποτονικά; Ενδεχομένως και όλα τα παραπάνω...
Το θέμα είναι πως όλα αυτά κάνουν τον δίσκο να ακούγεται μέτριος, ενώ δεν είναι. Ουσιαστικά είναι μέτριος σε σχέση με τις προηγούμενες παραγωγές του συγκροτήματος από το Λέστερ. Αν όμως είχαμε αυτόν τον δίσκο ως ντεμπούτο των Kasabian ή τέλος πάντων οποιουδήποτε άλλου συγκροτήματος που δεν είχε προλάβει ακόμη να αποδείξει πόσο πολύ αξίζει, υπάρχουν πολλές πιθανότητες να είμαστε πιο επιεικείς. Τώρα αισθανόμαστε απλώς απογοητευμένοι. Όμως μην ξεχνάμε ότι οι Kasabian αξίζουν και από τον πρώτο τους δίσκο βάλανε το λιθαράκι τους στην ιστορία της σύγχρονης rock μουσικής.
Ωστόσο το "48:13" έχει κομμάτια που ξεχωρίζουν, όπως το "Bumblebee", το "Stevie", το "Doomsday" ή το "Treat", το οποίο όταν άκουσα για πρώτη φορά, είχα κολλήσει πάρα πολύ άσχημα με το instrumental part του. Ακόμη και το "Eez-Eh" που δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο, αλλά προσωπικά το αγάπησα από την πρώτη στιγμή που άκουσα και το λάτρεψα ακόμη περισσότερο όταν βγήκε το video clip του. Έτσι απλά.
Το θετικό με τους Kasabian είναι ότι σε αντίθεση με άλλες πολλές μπάντες, εξακολουθούν να γράφουν μουσική όπως θέλουν, no matter what. Δεν μπαίνουν σε καλούπια, δεν τυποποιούνται και δεν ακούνε αυτούς που τους ζητάνε να αλλάξουν τον ήχο τους. Τους αρέσει ο πειραματισμός και παραμένουν αυθεντικοί, ακόμη κι αν το τίμημα είναι να θεωρείται ο δίσκος τους κατώτερος των προσδοκιών. Σε αντίθεση, ας πούμε, με τους Arctic Monkeys (τους οποίους υπεραγαπώ κατά τα άλλα) και το AM που θεωρείται κορυφαίος δίσκος τους και πήρε τις καλύτερες κριτικές. Έτσι εκεί που ο Alex Turner και η παρέα του ήταν το indie "συγκροτηματάκι" που "ξεφύτρωσε" από το Myspace, έγιναν headliners για δεύτερη φορά στο Glastonbury (2013) και γενικότερα ανέβηκε το hype τους κατακόρυφα. Και μπράβο τους δηλαδή, όσο κι αν με πονάει το γεγονός ότι δύσκολα θα τους δούμε στα μέρη μας μέσα στα επόμενα 5-10 χρόνια. Παρόλα αυτά ο τελευταίος δίσκος τους ήταν κομμένος και ραμμένος στα πρότυπα της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας.
Το "48:13" πάλι δεν είναι και τόσο εύκολο. Δεν αρκεί να το ακούσεις μόνο μία φορά για να το καταλάβεις. Πρέπει να το ακούσεις ξανά και ξανά. Γιατί αυτοί είναι οι Kasabian! Για τον λόγο αυτό, έχω όλη τη καλή διάθεση να τους δώσω και δεύτερη και τρίτη ευκαιρία ή τέλος πάντων όσες χρειαστεί για να επιστρέψουν στον παλιό, καλύτερό τους εαυτό την επόμενη φορά. Και φυσικά τίποτα δε μπορεί να μου αποσπάσει την προσοχή από την αντίστροφη μέτρηση για το επερχόμενο Ejekt Festival...! Can you feel it coming?
Σχετικό θέμα