Όχι ένας, αλλά δύο συντάκτες του mixgrill.gr, ο Λουκάς και η Σμαράγδα, ήταν εκεί. Διαβάστε γιατί δεν ήταν τόσο heavy το Heavy By The Sea τελικά...
[Γράφει ο Λουκάς Κάκος]
Την Δευτέρα (23/6) στην πλατεία Νερού στο Παλαιό Φάληρο, το ελληνικό κοινό είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει το δεύτερο Heavy By The Sea (σε συντομία HBTS). Το δεύτερο HBTS είχε headliners ένα συγκρότημα το όποιο έχει την ιστορία του, τις επιτυχίες του αλλά πιο σημαντικό απ’ όλα ήταν η παρθενική του εμφάνιση στη χώρα μας. Και αυτοί δεν ήταν άλλοι από τους Deftones.
Για να είμαι ειλικρινής, όταν ανακοινώθηκαν οι Deftones δεν πέταξα και τη σκούφια μου. Υπολογίζοντας δε και το περσινό (Slayer ως headliners) μπορώ να πω ότι τα έβαψα και λίγο μαύρα. Όχι, δεν έχω κάτι προσωπικό με τους Deftones. Έχουν την ιστορία τους, το κοινό τους, δίνουν εκρηκτικά live, αλλά τι Heavy By The Sea. Ας άλλαζε ο τίτλος!
Και με συγχωρείτε που μακρηγορώ τόσο πολύ στα εισαγωγικά αλλά από την στιγμή που υπήρξε το πρώτο HBTS αναγκαστικά πέφτεις σε συγκρίσεις. Για να τα βάλουμε δίπλα δίπλα: 2013 Slayer, Down, Rotting Christ, Napalm Death , Kvelertak, 2014 Deftones, Ghost, Behemoth, Nightstalker, Planet Of Zeus, Tarbre Dyskinesia. Εγώ, απλά τα βάζω δίπλα δίπλα. Και στα δικά μου μάτια οι Deftones είναι οι αταίριαστοι της παρέας. Όπως και να έχει όμως, είτε μου αρέσουν είτε όχι, υπήρξε αρκετό κοινό που βρέθηκε στο Παλαιό Φάληρο γι' αυτούς. Για να τους τιμήσουν και να ευχαριστηθούν την μπάντα που αγαπούν. Και αυτό είναι το πιο σεβαστό και τίμιο απ’ όλα.
Αν μπούμε στις λεπτομέρειες του φετινού HBTS, θα το χαρακτήριζα επιτυχημένο και νομίζω ότι ο κόσμος που ήρθε (σημείωση: περίπου ίδιος με τον περσινό σε όγκο) πρέπει να πέρασε καλά.
Αναλυτικότερα, πρόλαβα τους Tarbre στα δυο τελευταία τους κομμάτια. Παρόλο που είχαν πυρακτωθεί από τον ήλιο, δεν έδειξαν να μην γουστάρουν τη φάση και έδωσαν ό,τι καλύτερο από τον εαυτό τους για να ικανοποιήσουν το κοινό που ήρθε να τους ακούσει. Και το κοινό ανταποκρίθηκε εξίσου αφού τους χειροκρότησε θερμά (θερμό χειροκρότημα και ήλιος = πυρηνικός όλεθρος ).
Μετά από λίγα λεπτά βγαίνουν στη σκηνή οι Planet Of Zeus. Μια πραγματικά μεγάλη μπάντα και είμαι ευτυχής που είναι και δικά μας παιδιά. Με δύναμη και όγκο εξαπολύοντας heavy/hard και southern ήχους και πολλές φόρες να σου έρχονται κάποιες πρώιμες sabbath-ικές μελωδίες, ξεσήκωσαν στο φουλ τον κόσμο. Και όλα αυτά ακόμα υπό το βλέμμα του καυτού ήλιου, που όπως και να το κάνουμε σε σκίζει. Μου θύμισε, δε, το Rockwave με τον Ozzy και τους φίλους του, όπου είχαν παίξει πάλι οι Planet και πάλι με τον ήλιο να τους καίει. Δεν μασήσανε μια, όμως. Τη δουλειά τους την έκαναν και με το παραπάνω.
Γενικά, όλα τα σχήματα (με συγχωρείτε που δεν ανέφερα τους Revenge Of The Giant Face, αλλά δεν τους πρόλαβα) από το πρώτο μέχρι και το 1/3 της εμφάνισης των Behemoth είναι -το λιγότερο- ήρωες. Με τέτοια ζέστη και τον ήλιο στα μούτρα, όπως και να έπαιζαν (που έπαιξαν μια χαρά) εγώ δεν θα τους παρεξηγούσα.
Πίσω στη ροή του live, και μόλις ολοκλήρωσαν το set τους οι Planet, αφού αποθεώθηκαν, ήρθε η ώρα της μετακίνησης. Φέτος είχαμε μια καινοτομία: δυο σκηνές, τη μεγάλη που βγήκαν όλοι και τη μικρή που έπαιξαν οι Revenge και οι Nightstalker.
Nightstalker λοιπόν, στη μικρή σκηνή. Θα τους προτιμούσα στη μεγάλη, αλλά λίγη σημασία έχει. Εντελώς προσωπικά, με τους Nightstalker από το 1999 μέχρι σήμερα έχω μια κατάρα: δεν τους έχω δει ποτέ ζωντανά. Κατάρα από το 1999 που την ημέρα που θα πήγαινα στο Ρόδον να τους δω είχα ένα σοβαρότατο ατύχημα στο πόδι. Από τότε όλο κάτι συμβαίνει και δεν κάθεται να τους δω.
Πέρα από τα προσωπικά μου, μπορώ να πω ότι τους ευχαριστήθηκα. Λίγη ώρα βέβαια, αλλά ο Argy και η παρέα του, ήταν μια χαρά. Hard Rock’n’Roll ήχοι πιο γκρουβάτοι με το μπάσο που σκοτώνει και την ιδιαίτερη μορφή τον Argy να κάνει τα δικά του στη σκηνή. Ο Argy κάποιες στιγμές νόμιζα ότι είχε πάρει ό,τι έλεγε το πίσω μέρος στο μπλουζάκι του: “Satanic Drugs From Outer Space”. Πραγματικά, όμως, οι Nightstalker είναι ένα εγχώριο συγκρότημα με μεγάλη διαδρομή από την αρχή της δεκαετίας του '90 μέχρι σήμερα που δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Και λίγη ώρα που έπαιξαν, το στίγμα τους το άφησαν.
Τέλος και από Nightstalker και βουρ πάλι στη μεγάλη σκηνή, για να υποδεχθούμε τους Behemoth. Οι Πολωνοί black metallers, όπως είπαμε και νωρίτερα, στην αρχή φάγανε λίγο ήλιο αλλά αυτό δεν τους πτόησε να βγουν στη σκηνή κανονικά βαμμένοι με την αμφίεση τους.
Αλλά το συγκρότημα δεν είναι μόνο εξωτερική εμφάνιση. Οι τύποι κοπάνησαν κανονικά και άρχισε να θυμίζει περσινές στιγμές, η κατάσταση. Πάρα πολύ καλοί με φοβερή εισαγωγή και τον Nergal να κρατά δυο φλεγόμενες δάδες με σταυρωμένα χέρια πριν ξεκινήσουν τα σαλπίσματα από το Blow Your Trumpets Gabriel από το Satanist.
To Satanist το τίμησαν αφού είναι και η τελευταία δισκογραφική δουλειά τους. Αυτό που με παραξένεψε από την πρώτη στιγμή ήταν ο ήχος τους. Δεν ήταν κακός, ήταν χαμηλός! Δεν ξέρω το γιατί. Φοβερές στιγμές ακόμα στους Behemoth, η εκτέλεση του Decade Ov Therion αλλά και η αλλαγή της αμφίεσης τους για το outro τους.
Πλέον έχει σκοτεινιάσει και είναι η ώρα των Ghost. Οι Ghost είναι ένα συγκρότημα-φαινόμενο. Με μόλις δυο ολοκληρωμένους δίσκους και ένα EP με διασκευές, έχουν καταφέρει πράγματα τα οποία άλλους μπορεί να τους πάρει ολόκληρη δεκαετία. Κάποιοι μπορεί να χαλάστηκαν βλέποντας τους Behemoth πριν από τους Ghost. Όπως και να έχει, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια άλλη ιδιαίτερη περίπτωση.
Τους είχα δει για πρώτη φορά και χωρίς να τους ξέρω, support στους Candlemass για την ειδική περιοδεία του Epicus , Doomicus , Metallicus. Εκεί μου είχε φύγει το σαγόνι. Και ήμουν σίγουρος ότι και τώρα θα είναι πάλι άψογοι.
Και ήταν. Ο Papa Emeritus II και οι Nameless Ghouls με την γνώστη τους αμφίεση- μυστήριο, αλλά και με την άψογη εκτέλεση των κομματιών τους επιβεβαιώνουν γιατί βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο επίκεντρο της hard rock σκηνής. Ο ήχος τους είναι λίγο δύσκολος για τα αυτιά των πιο νεαρών σε ηλικία (που ήρθε να δει κυρίως Deftones). Τίμησαν λίγο περισσότερο την πιο πρόσφατη κυκλοφορία τους, Infestissumam, χωρίς να λείψουν όμως και κάποιες κομματάρες από το Opus Eponymus, όπως το Ritual.
Επιπρόσθετα, έπαιξαν διασκευή το If You Have Ghosts του Roky Erickson. Άλλο φοβερό ήταν η συμμετοχή του κόσμου στα Year Zero και Monstrance Clock. Στους Ghost ο ήχος ήταν καλός, αλλά έχω την εντύπωση με κάποια μικροπροβλήματα στη φωνή, μάλλον από το μικρόφωνο του Papa.
Κλείσαμε και από τους Ghost. Και όπως γίνεται κάθε φορά, η αγωνιά μέχρι να βγει το μεγάλο όνομα. Δεν άργησαν και πάρα πολύ με τα στησίματα τους και επιτέλους να και οι Deftones επί σκηνής. Μπορώ να πω ότι υπήρξε μεγάλος ενθουσιασμός από πολύ κόσμο. O Moreno ειδικά στα πρώτα κομμάτια χοροπήδαγε σαν το κατσίκι, έπαιζε με τον κόσμο, και κάτω γινόταν ένας πανικός.
Το αν αποδόθηκαν, τώρα, σωστά τα κομμάτια τους δεν μπορώ να το κρίνω γιατί δεν είναι στο μουσικό στυλ που ακούω και ασχολούμαι. Όμως, ότι υπήρχε μεγάλη θετική ανταπόκριση από το κοινό, αυτό είναι αλήθεια. Εντελώς προσωπικά, δεν μου έδωσαν κάτι να πάω λίγο πιο κοντά τους. Όπως π.χ. τότε που άκουσα για πρώτη φορά τους Ghost. Περίμενα λοιπόν, στην συναυλία να με κάνουν να τους ψάξω παραπάνω. Δυστυχώς γι' αυτούς δεν τα κατάφεραν. Ποτέ δεν μπόρεσε να με συγκινήσει το nu metal. Πόσο μάλλον οι Deftones που είναι από τους πρώτους που ασχολήθηκαν με αυτό το είδος.
Το θέμα όμως, δεν είναι τι κατάφεραν σε εμένα, αλλά στο σύνολο του κόσμου γιατί όπως και να έχει η συναυλία των Deftones στη χώρα μας είναι και θα παραμείνει ιστορική. Και σε γενικές γραμμές πρέπει όλα να πήγαν καλά.
Το δεύτερο HBTS έχει περάσει πλέον στην ιστορία των μουσικών δρώμενων της χώρας. Επειδή ονομάστηκε που ονομάστηκε Heavy ας έρχεται να ακούσουμε και κάτι heavy. Αλλιώς ας αλλάξει όνομα ή να γίνεται περισσότερες μέρες (το εύχομαι πραγματικά) και να χωρίζονται πιο σωστά τα συγκροτήματα ανά είδος/ ύφος. Και μακάρι να γίνει καλύτερο και από το Rockwave στις αρχές του. Γιατί φεύγοντας από το Φάληρο την Δευτέρα (που είχε γίνει Τρίτη δηλαδή) είχα ένα δίλημμα: ήταν οι Deftones λάθος headliners για το HBTS ή μήπως δεν θα έπρεπε να μπουν αυτά τα support στους Deftones;
ΥΓ: Πάντως οι Deftones αυτό που κατάφεραν σίγουρα είναι να μαζέψουν πάρα πολύ ωραίο θηλυκό κόσμο.
Άντε και του χρόνου ακόμα καλύτερα!
[Γράφει η Σμαράγδα Νιτσοπούλου]
Λίγα πράγματα σ' αυτή τη ζωή μπορούν να κάνουν την προοπτική μιας δευτεριάτικης επιστροφής στη δουλειά ανεκτή κι ένα καλό live σίγουρα είναι ένα από αυτά. Παρόλο που έκανα σλάλομ στην Πατησίων μήπως και προλάβω λίγους Tardive και Planet, δεν τα κατάφερα τελικά. Η όποια απογοήτευση και κούραση εξαφανίστηκε στην πρώτη νότα των Nightstalker. Κεφάλια κινήθηκαν παλινδρομικά, μπλουζάκια άλλαξαν χρώμα από τον ιδρώτα και κορίτσια χαιρέτησαν τον Argy σχηματίζοντας καρδούλα με τα χέρια τους- αν κάποιος ξέρει τον μονολεκτικό όρο της χειρονομίας, ας με ενημερώσει σας παρακαλώ. Στο κοινό κυριαρχούσαν οι νεαρές ηλικίες, οπότε αναμενόμενο.
Η πρώτη εντύπωση του χώρου και του ήχου ήταν θετικότατη, μιας και αμφότεροι ήταν σαφώς καλύτεροι από πέρυσι - μπορεί επειδή φυσούσε λιγότερο- αλλά και από αρκετές από τις φετινές καλοκαιρινές διοργανώσεις. Στη μικρή σκηνή εμφανίστηκαν οι Nightstalker που αν και κάνουν συχνές εμφανίσεις, δεν αναλώνονται και κερδίζουν νέο κοινό σε κάθε συναυλία τους. Αφού μας αποχαιρέτησαν με ένα αναμενόμενο, αγαπημένο και κλιματικά ταιριαστό “Children Of The Sun “. Μικρή σημείωση προς διοργανωτές: όταν η μπάντα παίζει κόντρα στον ήλιο, στην Ελλάδα, τον Ιούνιο δεν χρειάζεται να υπάρχουν φωτορρυθμικά.
Στο κεντρικό stage οι Behemoth εμφανίστηκαν με μικρή καθυστέρηση και μικρά ηχητικά προβλήματα που διορθώθηκαν στη συνέχεια. Με φόντο τον πορτοκαλί ήλιο και τα κατάρτια των ιστιοπλοϊκών οι Πολωνοί Behemoth, aka οι Ουρούκ Χάι θέλουν τα κοστούμια τους πίσω, δημιούργησαν ένα ιδιότυπο θέαμα. Κάνουν σόου και το κάνουν καλά, αλλά έπρεπε να έχουν βγει όταν θα είχε πια νυχτώσει, μιας και είναι και το φυσικό τους ωράριο. Παρ' όλα αυτά, έπαιξαν με δεξιοτεχνία κομμάτια του καινούριου τους δίσκου, αλλά και αγαπημένα των πιστών τους. Ήταν ένα ποιοτικό live που ξεσήκωσε το κοινό και δημιούργησε κατάλληλη ατμόσφαιρα για τους Ghost που ακολούθησαν.
Είχε πλέον σκοτεινιάσει για τα καλά όταν ο Papa Emeritus II ανέβηκε στη σκηνή μαζί με τους Ghouls του. Σατανικά μελωδικός αλλά κι απίστευτα ποζεράς, ο Παμμακάριστος ανέλαβε ρόλο μαέστρου και lead singer και μας καλωσόρισε στο θεματολογικό του σώου που ονομάζεται “Ghost”. Τεχνική αρτιότητα, ύφος και επικοινωνία με το κοινό όσο πρέπει για να νιώσεις άνετα χωρίς να χαθεί το μυστήριο και ένα σώου που αξίζει να δεις. Μόνο η φωνή του πάπα τον πρόδωσε σε ορισμένες στιγμές, αλλά έχει το αλάθητο και θου Κύριε. Χωρίς άλλα οπτικά βοηθήματα πέρα από τις στολές τους, δημιούργησαν την ατμόσφαιρα ενός διαολεμένου burlsesque. Μεταξύ ποπ, ροκ κι ελαφρώς μέταλ -ούτως ή άλλως είναι αδιάφορο, αν δεν ήξερες ποιοι είναι οι Ghost τα μάτια σου δεν πίστευαν τ' αυτιά σου - έδωσαν μία πολύ καλή συναυλία και δημιούργησαν την έντονη επιθυμία στο κοινό για solo εμφάνιση μέσα στον χειμώνα. Ευλόγησον.
Στη μισάωρη αλλαγή που συνοδεύτηκε από κυνήγι μπύρας, ο ηλικιακός μέσος όρος ανέβηκε αισθητά...Και μετά βγήκαν οι Deftones. Απωθημένο πολλών και σεβάσμιοι ακόμα περισσότερων. Χωρίς χαιρετούρες και πολλά πολλά ο κύριος Moreno μας ούρλιαξε “Time will see us realign, Diamonds reign across the sky” και ξεκίνησε επίσημα η πρώτη εμφάνιση των Deftones στην Ελλάδα. Το κοινό παραλήρησε κι η μπάντα τα έδωσε όλα ακόμα πιο δυνατά. Η αεικίνητη μορφή του Moreno, ο καλοκουρδισμένος Carpenter, ο σκρατσάς Delgado, ο κύριος Cunningham - με το ονειρικό του drum set - και ο νέος πλην ταλαντούχος Vega έδωσαν ένα σόου 100 λεπτών ωμής καλιφορνέζικης τσατίλας κι εκτόνωσης. Ο ήχος που καθιέρωσαν ήταν εκεί με κομμάτια του περσινού τους άλμπουμ αλλά και κομμάτια της εφηβείας μας. Ιδρώτας χύθηκε, λαιμοί έκλεισαν από το ουρλιαχτό κι οι μπροστινοί χόρτασαν high five από τον Moreno. Ο ήχος τους ήταν εξαιρετικός, ίσως ο καλύτερος όλων των συγκροτημάτων του φεστιβάλ. Παρ' όλα αυτά, την γενικά δεμένη εμφάνισή τους υποδαύλισε αφενός η πρότερη εξαιρετική εμφάνιση των Ghost και αφετέρου η ταλαιπωρημένη φωνή του Moreno- αν και ήμασταν η πρώτη συναυλία της περιοδείας του.
Κατά γενική ομολογία, το line up ήταν κλασικό δείγμα ελληνικής νοοτροπίας που θέλει να μαζέψει λίγους από παντού. Αλλά και πάλι, η καλή διοργάνωση και το σύνολο των καλών εμφανίσεων όλων των συγκροτημάτων κάνει το Heavy ένα καλό φεστιβάλ που απλώς δεν θα έπρεπε να συμπεριλάβει τον όρο “Heavy” στο τίτλο του.
[Γράφει ο Λουκάς Κάκος]
Την Δευτέρα (23/6) στην πλατεία Νερού στο Παλαιό Φάληρο, το ελληνικό κοινό είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει το δεύτερο Heavy By The Sea (σε συντομία HBTS). Το δεύτερο HBTS είχε headliners ένα συγκρότημα το όποιο έχει την ιστορία του, τις επιτυχίες του αλλά πιο σημαντικό απ’ όλα ήταν η παρθενική του εμφάνιση στη χώρα μας. Και αυτοί δεν ήταν άλλοι από τους Deftones.
Για να είμαι ειλικρινής, όταν ανακοινώθηκαν οι Deftones δεν πέταξα και τη σκούφια μου. Υπολογίζοντας δε και το περσινό (Slayer ως headliners) μπορώ να πω ότι τα έβαψα και λίγο μαύρα. Όχι, δεν έχω κάτι προσωπικό με τους Deftones. Έχουν την ιστορία τους, το κοινό τους, δίνουν εκρηκτικά live, αλλά τι Heavy By The Sea. Ας άλλαζε ο τίτλος!
Και με συγχωρείτε που μακρηγορώ τόσο πολύ στα εισαγωγικά αλλά από την στιγμή που υπήρξε το πρώτο HBTS αναγκαστικά πέφτεις σε συγκρίσεις. Για να τα βάλουμε δίπλα δίπλα: 2013 Slayer, Down, Rotting Christ, Napalm Death , Kvelertak, 2014 Deftones, Ghost, Behemoth, Nightstalker, Planet Of Zeus, Tarbre Dyskinesia. Εγώ, απλά τα βάζω δίπλα δίπλα. Και στα δικά μου μάτια οι Deftones είναι οι αταίριαστοι της παρέας. Όπως και να έχει όμως, είτε μου αρέσουν είτε όχι, υπήρξε αρκετό κοινό που βρέθηκε στο Παλαιό Φάληρο γι' αυτούς. Για να τους τιμήσουν και να ευχαριστηθούν την μπάντα που αγαπούν. Και αυτό είναι το πιο σεβαστό και τίμιο απ’ όλα.
Αν μπούμε στις λεπτομέρειες του φετινού HBTS, θα το χαρακτήριζα επιτυχημένο και νομίζω ότι ο κόσμος που ήρθε (σημείωση: περίπου ίδιος με τον περσινό σε όγκο) πρέπει να πέρασε καλά.
Αναλυτικότερα, πρόλαβα τους Tarbre στα δυο τελευταία τους κομμάτια. Παρόλο που είχαν πυρακτωθεί από τον ήλιο, δεν έδειξαν να μην γουστάρουν τη φάση και έδωσαν ό,τι καλύτερο από τον εαυτό τους για να ικανοποιήσουν το κοινό που ήρθε να τους ακούσει. Και το κοινό ανταποκρίθηκε εξίσου αφού τους χειροκρότησε θερμά (θερμό χειροκρότημα και ήλιος = πυρηνικός όλεθρος ).
Μετά από λίγα λεπτά βγαίνουν στη σκηνή οι Planet Of Zeus. Μια πραγματικά μεγάλη μπάντα και είμαι ευτυχής που είναι και δικά μας παιδιά. Με δύναμη και όγκο εξαπολύοντας heavy/hard και southern ήχους και πολλές φόρες να σου έρχονται κάποιες πρώιμες sabbath-ικές μελωδίες, ξεσήκωσαν στο φουλ τον κόσμο. Και όλα αυτά ακόμα υπό το βλέμμα του καυτού ήλιου, που όπως και να το κάνουμε σε σκίζει. Μου θύμισε, δε, το Rockwave με τον Ozzy και τους φίλους του, όπου είχαν παίξει πάλι οι Planet και πάλι με τον ήλιο να τους καίει. Δεν μασήσανε μια, όμως. Τη δουλειά τους την έκαναν και με το παραπάνω.
Γενικά, όλα τα σχήματα (με συγχωρείτε που δεν ανέφερα τους Revenge Of The Giant Face, αλλά δεν τους πρόλαβα) από το πρώτο μέχρι και το 1/3 της εμφάνισης των Behemoth είναι -το λιγότερο- ήρωες. Με τέτοια ζέστη και τον ήλιο στα μούτρα, όπως και να έπαιζαν (που έπαιξαν μια χαρά) εγώ δεν θα τους παρεξηγούσα.
Πίσω στη ροή του live, και μόλις ολοκλήρωσαν το set τους οι Planet, αφού αποθεώθηκαν, ήρθε η ώρα της μετακίνησης. Φέτος είχαμε μια καινοτομία: δυο σκηνές, τη μεγάλη που βγήκαν όλοι και τη μικρή που έπαιξαν οι Revenge και οι Nightstalker.
Nightstalker λοιπόν, στη μικρή σκηνή. Θα τους προτιμούσα στη μεγάλη, αλλά λίγη σημασία έχει. Εντελώς προσωπικά, με τους Nightstalker από το 1999 μέχρι σήμερα έχω μια κατάρα: δεν τους έχω δει ποτέ ζωντανά. Κατάρα από το 1999 που την ημέρα που θα πήγαινα στο Ρόδον να τους δω είχα ένα σοβαρότατο ατύχημα στο πόδι. Από τότε όλο κάτι συμβαίνει και δεν κάθεται να τους δω.
Πέρα από τα προσωπικά μου, μπορώ να πω ότι τους ευχαριστήθηκα. Λίγη ώρα βέβαια, αλλά ο Argy και η παρέα του, ήταν μια χαρά. Hard Rock’n’Roll ήχοι πιο γκρουβάτοι με το μπάσο που σκοτώνει και την ιδιαίτερη μορφή τον Argy να κάνει τα δικά του στη σκηνή. Ο Argy κάποιες στιγμές νόμιζα ότι είχε πάρει ό,τι έλεγε το πίσω μέρος στο μπλουζάκι του: “Satanic Drugs From Outer Space”. Πραγματικά, όμως, οι Nightstalker είναι ένα εγχώριο συγκρότημα με μεγάλη διαδρομή από την αρχή της δεκαετίας του '90 μέχρι σήμερα που δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Και λίγη ώρα που έπαιξαν, το στίγμα τους το άφησαν.
Τέλος και από Nightstalker και βουρ πάλι στη μεγάλη σκηνή, για να υποδεχθούμε τους Behemoth. Οι Πολωνοί black metallers, όπως είπαμε και νωρίτερα, στην αρχή φάγανε λίγο ήλιο αλλά αυτό δεν τους πτόησε να βγουν στη σκηνή κανονικά βαμμένοι με την αμφίεση τους.
Αλλά το συγκρότημα δεν είναι μόνο εξωτερική εμφάνιση. Οι τύποι κοπάνησαν κανονικά και άρχισε να θυμίζει περσινές στιγμές, η κατάσταση. Πάρα πολύ καλοί με φοβερή εισαγωγή και τον Nergal να κρατά δυο φλεγόμενες δάδες με σταυρωμένα χέρια πριν ξεκινήσουν τα σαλπίσματα από το Blow Your Trumpets Gabriel από το Satanist.
To Satanist το τίμησαν αφού είναι και η τελευταία δισκογραφική δουλειά τους. Αυτό που με παραξένεψε από την πρώτη στιγμή ήταν ο ήχος τους. Δεν ήταν κακός, ήταν χαμηλός! Δεν ξέρω το γιατί. Φοβερές στιγμές ακόμα στους Behemoth, η εκτέλεση του Decade Ov Therion αλλά και η αλλαγή της αμφίεσης τους για το outro τους.
Πλέον έχει σκοτεινιάσει και είναι η ώρα των Ghost. Οι Ghost είναι ένα συγκρότημα-φαινόμενο. Με μόλις δυο ολοκληρωμένους δίσκους και ένα EP με διασκευές, έχουν καταφέρει πράγματα τα οποία άλλους μπορεί να τους πάρει ολόκληρη δεκαετία. Κάποιοι μπορεί να χαλάστηκαν βλέποντας τους Behemoth πριν από τους Ghost. Όπως και να έχει, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια άλλη ιδιαίτερη περίπτωση.
Τους είχα δει για πρώτη φορά και χωρίς να τους ξέρω, support στους Candlemass για την ειδική περιοδεία του Epicus , Doomicus , Metallicus. Εκεί μου είχε φύγει το σαγόνι. Και ήμουν σίγουρος ότι και τώρα θα είναι πάλι άψογοι.
Και ήταν. Ο Papa Emeritus II και οι Nameless Ghouls με την γνώστη τους αμφίεση- μυστήριο, αλλά και με την άψογη εκτέλεση των κομματιών τους επιβεβαιώνουν γιατί βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο επίκεντρο της hard rock σκηνής. Ο ήχος τους είναι λίγο δύσκολος για τα αυτιά των πιο νεαρών σε ηλικία (που ήρθε να δει κυρίως Deftones). Τίμησαν λίγο περισσότερο την πιο πρόσφατη κυκλοφορία τους, Infestissumam, χωρίς να λείψουν όμως και κάποιες κομματάρες από το Opus Eponymus, όπως το Ritual.
Επιπρόσθετα, έπαιξαν διασκευή το If You Have Ghosts του Roky Erickson. Άλλο φοβερό ήταν η συμμετοχή του κόσμου στα Year Zero και Monstrance Clock. Στους Ghost ο ήχος ήταν καλός, αλλά έχω την εντύπωση με κάποια μικροπροβλήματα στη φωνή, μάλλον από το μικρόφωνο του Papa.
Κλείσαμε και από τους Ghost. Και όπως γίνεται κάθε φορά, η αγωνιά μέχρι να βγει το μεγάλο όνομα. Δεν άργησαν και πάρα πολύ με τα στησίματα τους και επιτέλους να και οι Deftones επί σκηνής. Μπορώ να πω ότι υπήρξε μεγάλος ενθουσιασμός από πολύ κόσμο. O Moreno ειδικά στα πρώτα κομμάτια χοροπήδαγε σαν το κατσίκι, έπαιζε με τον κόσμο, και κάτω γινόταν ένας πανικός.
Το αν αποδόθηκαν, τώρα, σωστά τα κομμάτια τους δεν μπορώ να το κρίνω γιατί δεν είναι στο μουσικό στυλ που ακούω και ασχολούμαι. Όμως, ότι υπήρχε μεγάλη θετική ανταπόκριση από το κοινό, αυτό είναι αλήθεια. Εντελώς προσωπικά, δεν μου έδωσαν κάτι να πάω λίγο πιο κοντά τους. Όπως π.χ. τότε που άκουσα για πρώτη φορά τους Ghost. Περίμενα λοιπόν, στην συναυλία να με κάνουν να τους ψάξω παραπάνω. Δυστυχώς γι' αυτούς δεν τα κατάφεραν. Ποτέ δεν μπόρεσε να με συγκινήσει το nu metal. Πόσο μάλλον οι Deftones που είναι από τους πρώτους που ασχολήθηκαν με αυτό το είδος.
Το θέμα όμως, δεν είναι τι κατάφεραν σε εμένα, αλλά στο σύνολο του κόσμου γιατί όπως και να έχει η συναυλία των Deftones στη χώρα μας είναι και θα παραμείνει ιστορική. Και σε γενικές γραμμές πρέπει όλα να πήγαν καλά.
Το δεύτερο HBTS έχει περάσει πλέον στην ιστορία των μουσικών δρώμενων της χώρας. Επειδή ονομάστηκε που ονομάστηκε Heavy ας έρχεται να ακούσουμε και κάτι heavy. Αλλιώς ας αλλάξει όνομα ή να γίνεται περισσότερες μέρες (το εύχομαι πραγματικά) και να χωρίζονται πιο σωστά τα συγκροτήματα ανά είδος/ ύφος. Και μακάρι να γίνει καλύτερο και από το Rockwave στις αρχές του. Γιατί φεύγοντας από το Φάληρο την Δευτέρα (που είχε γίνει Τρίτη δηλαδή) είχα ένα δίλημμα: ήταν οι Deftones λάθος headliners για το HBTS ή μήπως δεν θα έπρεπε να μπουν αυτά τα support στους Deftones;
ΥΓ: Πάντως οι Deftones αυτό που κατάφεραν σίγουρα είναι να μαζέψουν πάρα πολύ ωραίο θηλυκό κόσμο.
Άντε και του χρόνου ακόμα καλύτερα!
[Γράφει η Σμαράγδα Νιτσοπούλου]
Λίγα πράγματα σ' αυτή τη ζωή μπορούν να κάνουν την προοπτική μιας δευτεριάτικης επιστροφής στη δουλειά ανεκτή κι ένα καλό live σίγουρα είναι ένα από αυτά. Παρόλο που έκανα σλάλομ στην Πατησίων μήπως και προλάβω λίγους Tardive και Planet, δεν τα κατάφερα τελικά. Η όποια απογοήτευση και κούραση εξαφανίστηκε στην πρώτη νότα των Nightstalker. Κεφάλια κινήθηκαν παλινδρομικά, μπλουζάκια άλλαξαν χρώμα από τον ιδρώτα και κορίτσια χαιρέτησαν τον Argy σχηματίζοντας καρδούλα με τα χέρια τους- αν κάποιος ξέρει τον μονολεκτικό όρο της χειρονομίας, ας με ενημερώσει σας παρακαλώ. Στο κοινό κυριαρχούσαν οι νεαρές ηλικίες, οπότε αναμενόμενο.
Η πρώτη εντύπωση του χώρου και του ήχου ήταν θετικότατη, μιας και αμφότεροι ήταν σαφώς καλύτεροι από πέρυσι - μπορεί επειδή φυσούσε λιγότερο- αλλά και από αρκετές από τις φετινές καλοκαιρινές διοργανώσεις. Στη μικρή σκηνή εμφανίστηκαν οι Nightstalker που αν και κάνουν συχνές εμφανίσεις, δεν αναλώνονται και κερδίζουν νέο κοινό σε κάθε συναυλία τους. Αφού μας αποχαιρέτησαν με ένα αναμενόμενο, αγαπημένο και κλιματικά ταιριαστό “Children Of The Sun “. Μικρή σημείωση προς διοργανωτές: όταν η μπάντα παίζει κόντρα στον ήλιο, στην Ελλάδα, τον Ιούνιο δεν χρειάζεται να υπάρχουν φωτορρυθμικά.
Στο κεντρικό stage οι Behemoth εμφανίστηκαν με μικρή καθυστέρηση και μικρά ηχητικά προβλήματα που διορθώθηκαν στη συνέχεια. Με φόντο τον πορτοκαλί ήλιο και τα κατάρτια των ιστιοπλοϊκών οι Πολωνοί Behemoth, aka οι Ουρούκ Χάι θέλουν τα κοστούμια τους πίσω, δημιούργησαν ένα ιδιότυπο θέαμα. Κάνουν σόου και το κάνουν καλά, αλλά έπρεπε να έχουν βγει όταν θα είχε πια νυχτώσει, μιας και είναι και το φυσικό τους ωράριο. Παρ' όλα αυτά, έπαιξαν με δεξιοτεχνία κομμάτια του καινούριου τους δίσκου, αλλά και αγαπημένα των πιστών τους. Ήταν ένα ποιοτικό live που ξεσήκωσε το κοινό και δημιούργησε κατάλληλη ατμόσφαιρα για τους Ghost που ακολούθησαν.
Είχε πλέον σκοτεινιάσει για τα καλά όταν ο Papa Emeritus II ανέβηκε στη σκηνή μαζί με τους Ghouls του. Σατανικά μελωδικός αλλά κι απίστευτα ποζεράς, ο Παμμακάριστος ανέλαβε ρόλο μαέστρου και lead singer και μας καλωσόρισε στο θεματολογικό του σώου που ονομάζεται “Ghost”. Τεχνική αρτιότητα, ύφος και επικοινωνία με το κοινό όσο πρέπει για να νιώσεις άνετα χωρίς να χαθεί το μυστήριο και ένα σώου που αξίζει να δεις. Μόνο η φωνή του πάπα τον πρόδωσε σε ορισμένες στιγμές, αλλά έχει το αλάθητο και θου Κύριε. Χωρίς άλλα οπτικά βοηθήματα πέρα από τις στολές τους, δημιούργησαν την ατμόσφαιρα ενός διαολεμένου burlsesque. Μεταξύ ποπ, ροκ κι ελαφρώς μέταλ -ούτως ή άλλως είναι αδιάφορο, αν δεν ήξερες ποιοι είναι οι Ghost τα μάτια σου δεν πίστευαν τ' αυτιά σου - έδωσαν μία πολύ καλή συναυλία και δημιούργησαν την έντονη επιθυμία στο κοινό για solo εμφάνιση μέσα στον χειμώνα. Ευλόγησον.
Στη μισάωρη αλλαγή που συνοδεύτηκε από κυνήγι μπύρας, ο ηλικιακός μέσος όρος ανέβηκε αισθητά...Και μετά βγήκαν οι Deftones. Απωθημένο πολλών και σεβάσμιοι ακόμα περισσότερων. Χωρίς χαιρετούρες και πολλά πολλά ο κύριος Moreno μας ούρλιαξε “Time will see us realign, Diamonds reign across the sky” και ξεκίνησε επίσημα η πρώτη εμφάνιση των Deftones στην Ελλάδα. Το κοινό παραλήρησε κι η μπάντα τα έδωσε όλα ακόμα πιο δυνατά. Η αεικίνητη μορφή του Moreno, ο καλοκουρδισμένος Carpenter, ο σκρατσάς Delgado, ο κύριος Cunningham - με το ονειρικό του drum set - και ο νέος πλην ταλαντούχος Vega έδωσαν ένα σόου 100 λεπτών ωμής καλιφορνέζικης τσατίλας κι εκτόνωσης. Ο ήχος που καθιέρωσαν ήταν εκεί με κομμάτια του περσινού τους άλμπουμ αλλά και κομμάτια της εφηβείας μας. Ιδρώτας χύθηκε, λαιμοί έκλεισαν από το ουρλιαχτό κι οι μπροστινοί χόρτασαν high five από τον Moreno. Ο ήχος τους ήταν εξαιρετικός, ίσως ο καλύτερος όλων των συγκροτημάτων του φεστιβάλ. Παρ' όλα αυτά, την γενικά δεμένη εμφάνισή τους υποδαύλισε αφενός η πρότερη εξαιρετική εμφάνιση των Ghost και αφετέρου η ταλαιπωρημένη φωνή του Moreno- αν και ήμασταν η πρώτη συναυλία της περιοδείας του.
Κατά γενική ομολογία, το line up ήταν κλασικό δείγμα ελληνικής νοοτροπίας που θέλει να μαζέψει λίγους από παντού. Αλλά και πάλι, η καλή διοργάνωση και το σύνολο των καλών εμφανίσεων όλων των συγκροτημάτων κάνει το Heavy ένα καλό φεστιβάλ που απλώς δεν θα έπρεπε να συμπεριλάβει τον όρο “Heavy” στο τίτλο του.