Η τελευταία θέση ενός δίσκου είναι πάντοτε ιδιαίτερη, τόσο για το δημιουργό όσο και για τον ακροατή του. Κι αν ο πρώτος πιθανότατα έχει ένα πολύ συγκεκριμένο λόγο για την επιλογή της αλληλουχίας των τραγουδιών, ο δεύτερος χρειάζεται χρόνο -αν τον διαθέτει- για να εξερευνήσει και να στοχαστεί πάνω στη θεματική του δίσκου και να βιώσει την ολότητα της δημιουργίας -αν βεβαίως υπάρχει, γιατί μονάχα αυτονόητο δεν είναι.
Επειδή μιλάμε για μια εποχή στην οποία κυριαρχεί η ταχύτητα, το τραγούδι που βρίσκεται στο βυθό της tracklist συχνά λησμονιέται ή ακούγεται τελείως ξεκομμένο από το έργο το οποίο προοριζόταν να ολοκληρώνει.
Σίγουρα πολλά μπορούν να ειπωθούν για τη μουσική παραγωγή του πρώτου εξαμήνου του 2014. Θέλω όμως να σταθώ στην τελευταία θέση τριών δίσκων που κατά τη γνώμη μου έχουν ήδη ξεχωρίσει και η οποία -διόλου τυχαία- περιλαμβάνει τραγούδια που συγκαταλέγονται στην κορυφή της καλλιτεχνικής έμπνευσης.
Το Palace των Wild Beasts, παρότι δεν έχει κυκλοφορήσει και δεν αναμένεται να κυκλοφορήσει σε single, είναι ένα από τα ομορφότερα τραγούδια του "Present Tense" και έχει όλα τα φόντα να γίνει το αγαπημένο σου από τον τέταρτο δίσκο των Άγγλων (που είδε πρόσφατα το αθηναϊκό κοινό στο Plisskën Festival).
Από την άλλη, το Heavy Seas Of Love είχε ήδη ακουστεί πριν την κυκλοφορία του "Everyday Robots" του Damon Albarn. Παρότι κάποιος θα περίμενε το αντίθετο, η θέση του τραγουδιού στο δίσκο στην πραγματικότητα το αναδεικνύει. Πέρα από τη μελωδία που σε συνεπαίρνει, αποτελεί τον τελευταίο, άκρως αισιόδοξο τόνο σε ένα μελαγχολικό τοπίο. Κάτι σαν το ουράνιο τόξο που αρχίζει να αχνοφαίνεται σε ένα μουντό ουρανό.
Ενδεχομένως να έχετε ήδη σκεφτεί ορισμένα δικά σας παραδείγματα. Προσωπικά, το πιο πρόσφατο τραγούδι που πρόσθεσα στη λίστα και εν πολλοίς η αφορμή για αυτό το άρθρο είναι το Every Time The Sun Comes Up της Sharon Van Etten από το "Are We There". Ένας δίσκος που ακούγεται πιο βαρύς απ'ό,τι στ'αλήθεια είναι, κλείνει με ένα διαμάντι. Προς στιγμήν σε κάνει να ξεχνάς την όποια απαισιοδοξία εκφράζεται από τους στίχους του και να οραματίζεσαι τον αναδυόμενο ήλιο να διώχνει τη μαυρίλα από τη ζωή σου.
Επειδή μιλάμε για μια εποχή στην οποία κυριαρχεί η ταχύτητα, το τραγούδι που βρίσκεται στο βυθό της tracklist συχνά λησμονιέται ή ακούγεται τελείως ξεκομμένο από το έργο το οποίο προοριζόταν να ολοκληρώνει.
Σίγουρα πολλά μπορούν να ειπωθούν για τη μουσική παραγωγή του πρώτου εξαμήνου του 2014. Θέλω όμως να σταθώ στην τελευταία θέση τριών δίσκων που κατά τη γνώμη μου έχουν ήδη ξεχωρίσει και η οποία -διόλου τυχαία- περιλαμβάνει τραγούδια που συγκαταλέγονται στην κορυφή της καλλιτεχνικής έμπνευσης.
Το Palace των Wild Beasts, παρότι δεν έχει κυκλοφορήσει και δεν αναμένεται να κυκλοφορήσει σε single, είναι ένα από τα ομορφότερα τραγούδια του "Present Tense" και έχει όλα τα φόντα να γίνει το αγαπημένο σου από τον τέταρτο δίσκο των Άγγλων (που είδε πρόσφατα το αθηναϊκό κοινό στο Plisskën Festival).
Από την άλλη, το Heavy Seas Of Love είχε ήδη ακουστεί πριν την κυκλοφορία του "Everyday Robots" του Damon Albarn. Παρότι κάποιος θα περίμενε το αντίθετο, η θέση του τραγουδιού στο δίσκο στην πραγματικότητα το αναδεικνύει. Πέρα από τη μελωδία που σε συνεπαίρνει, αποτελεί τον τελευταίο, άκρως αισιόδοξο τόνο σε ένα μελαγχολικό τοπίο. Κάτι σαν το ουράνιο τόξο που αρχίζει να αχνοφαίνεται σε ένα μουντό ουρανό.
Ενδεχομένως να έχετε ήδη σκεφτεί ορισμένα δικά σας παραδείγματα. Προσωπικά, το πιο πρόσφατο τραγούδι που πρόσθεσα στη λίστα και εν πολλοίς η αφορμή για αυτό το άρθρο είναι το Every Time The Sun Comes Up της Sharon Van Etten από το "Are We There". Ένας δίσκος που ακούγεται πιο βαρύς απ'ό,τι στ'αλήθεια είναι, κλείνει με ένα διαμάντι. Προς στιγμήν σε κάνει να ξεχνάς την όποια απαισιοδοξία εκφράζεται από τους στίχους του και να οραματίζεσαι τον αναδυόμενο ήλιο να διώχνει τη μαυρίλα από τη ζωή σου.