Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ένα πολύ δυνατό συναυλιακό καλοκαίρι φτάνει προς το τέλος του. Μεμονωμένες μεγάλες συναυλίες όπως Coldplay, Rammstein, Nick Cave, The Smashing Pumpkins αλλά και μεγάλα festivals με πολλούς εξαιρετικούς καλλιτέχνες όπως Release Athens, Ejekt και Rockwave Nights γέμισαν τις καλοκαιρινές μας νύχτες από τα τέλη Μάη μεχρι και σήμερα. Και πέρα από τέσσερις δυστυχώς ακυρώσεις (Queens of the Stone Age, Kasabian, Machine Head, Fever Ray), το αθηναϊκό συναυλιακό καλοκαίρι στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, καθώς χιλιάδες fans άκουσαν το κάλεσμα και γέμισαν τις γνωστές αρένες της πόλης. Η Αθήνα ζει μια συναυλιακή αναγέννηση τα τελευταία χρόνια, η οποία φαίνεται ότι δεν θα σταματήσει σύντομα.
Αφορμή για αυτό το κείμενο στάθηκε η συμμετοχή μας σε αυτές τις συναυλίες, τα συναισθήματα που προκλήθηκαν από αυτές καθώς και αντιδράσεις του υπόλοιπου κοινού που παρατηρήσαμε. Είναι γεγονός ότι σε όλη την παρανοϊκή πραγματικότητα που ζούμε χρειαζόμαστε δικλείδες αποσυμπίεσης και τα lives (ειδικά τα καλοκαιρινά) είναι από τις καλύτερες. Το ρίγος στις πρώτες νότες του αγαπημένο σου τραγουδιού, τα sing alongs, οι αγκαλιές με γνωστούς αλλά και άγνωστους, το headbanging είναι μερικές από τις αυθόρμητες και μοναδικές αντιδράσεις που προκαλούνται σε μία συναυλία. Και συνάμα, η απόλυτη ένδειξη ότι η μουσική μάς ενώνει ανεξαρτήτως ηλικίας, θρησκείας, καταγωγής. Την ώρα της συναυλίας γινόμαστε ενα απολαμβάνοντας αγαπημένους καλλιτέχνες. Είναι σαν οι ψυχές μας να αποχωρούν από το σώμα και να ενώνονται όλες μαζί υπό το άκουσμα της μουσικής του αγαπημένου καλλιτέχνη/μπάντας.
Καθώς τα χρόνια περνούν, συνειδητοποιούμε όλο και περισσότερο ότι οι παλιοί καλλιτέχνες, αυτά τα «τέρατα» μουσικής, οι ζωντανοί θρύλοι και πρωτοπόροι της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας, δεν έχουν πολλά χρόνια ακόμα πάνω στο σανίδι. Ίσως και αυτός να είναι ένας λόγος που τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερος κόσμος έρχεται στις συναυλίες. Ίσως για αυτό να συγκινούμαστε όταν βλέπουμε τον Rob Hallford να τα δίνει όλα πάνω στην σκηνή στα 73 του, να μας κλείνει η φωνή όταν τραγουδάμε το "Common People" παρέα με τον Jarvis Cocker, να κλαίμε κυριολεκτικά όταν ακούμε το "Tears Of The Dragon" από τον Bruce Dickinson. Πολλοί από τους ίδιους τους καλλιτέχνες φαίνονται πλέον συναισθηματικά φορτισμένοι στις συναυλίες. Αυτό γιατί ξέρουν/έχουν αποφασίσει ότι δεν θα δώσουν πολλές ακόμα λόγω κούρασης και ηλικίας. Αλλά ακριβώς αυτή η σκέψη τούς οδηγεί σε κάποιες από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας τους, αφού η κατάθεση ψυχής είναι παραπάνω από εμφανής.
Παράλληλα, άλλοι νεοτεροι καλλιτέχνες φαίνεται να έχουν πάρει την σκυτάλη από τους μεγάλους και να ζουν πλέον το δικό τους όνειρο, κάνοντας μεγάλες συναυλίες και πρωταγωνιστόντας σε θέσεις headliner στα μεγαλύτερα festivals. Έτσι, το να βλέπουμε τους Bring Me The Horizon ως headliners με μεγάλη παραγωγή, ερμηνεία που μας άφησε με ανοιχτο το στόμα αλλά και ένα νεανικό κοινό να ζει τη κάθε στιγμή, μας δίνει ελπίδες για το μουσικό και κατ' επέκταση συναυλιακό μέλλον. Ενώ η διπλή sold out συναυλία των Coldplay στο ΟΑΚΑ, ανοίγει τον δρόμο για άλλες τεράστιες mainstream παραγωγές στην χώρα μας,
Ζήστε την κάθε ζωντανή εμφάνιση στο έπακρο. Eίναι άγνωστο πότε και αν θα ξαναέχουμε την ευκαιρία να δούμε κάποιους ιστορικούς καλλιτέχνες. Παράλληλα, στηρίξτε νέους, ανερχόμενους αλλά και αυτούς που ήδη είναι αρκετά μεγάλοι στο εξωτερικό, ώστε να έχουμε περισσότερους καλλιτέχνες του τώρα για ζωντανές συναυλίες στην χώρα μας. Είθε οι φετινές αναμνήσεις να μας συνοδεύουν για πάντα. Και του χρόνου!