Η τέταρτη και τελευταία μέρα του φεστιβάλ ήταν το καλύτερο δυνατό επιστέγασμα αυτής της εμπειρίας.
Οι Hurts βγήκαν σε ένα κατάμεστο stage. Η εμφάνισή τους αποδείχθηκε πολύ πιο ζωντανή και χορευτική απ' ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς από το ύφος της μουσικής τους. Η ενέργεια του Theo Hutchcraft και οι ειδικά διαμορφωμένες για το live συνθέσεις του Adam Anderson κέρδισαν τους θεατές που τους κατέταξαν σε ένα από τα καλύτερα acts του φεστιβάλ. Με τη σειρά του, ο Hutchcraft δεν μπορούσε να πιστέψει την αγάπη που έδειχνε το κοινό, γνωρίζοντας τόσο τα καινούρια όσο και τα παλιότερα κομμάτια της μπάντας. Οι Duran Duran της νέας εποχής είναι εδώ.
Στη συνέχεια στο explosive Stage εμφανίστηκαν οι headliners Sabaton. Το μεσαιωνικό κάστρο τούς ταίριαξε πολύ κι οι Σουηδοί κατάφεραν να διασκεδάσουν το κοινό τους. Μετά από την αποστασία του 2012, ο Joakim Brodén έχτισε μια δυνατή ομάδα που μπορεί να σηκώσει το βάρος του Carolus Rex. Επίσης απέδειξαν ότι μπορούν να φτιάξουν κάτι καινούριο μαζί, όπως το Heroes -αρκεί να αποφύγουν τις μπαλάντες. Το κοινό του Exit περίμενε μια καλή performance και δεν απογοητεύτηκε. Το σόου ήταν δεμένο και τα φωνητικά του Brodén έσεισαν τα τείχη του Petrovaradin.
Λίγο μετά τη 1 βγήκαν οι Suede στο Main Stage, δυστυχώς με μέτρια προσέλευση κοινού. Ο Brett Anderson εξακολουθεί να αποτελεί ένα καθαρό δείγμα performer αγγλικής κοπής. Μετά το reunion τους και την καλή αποδοχή που είχε το Bloodsports, οι Suede δεν έχουν να αποδείξουν ότι είναι εξίσου καλοί με παλιά, αλλά ότι μπορούν να προχωρήσουν πέρα από αυτό. Στην σκηνή έμοιαζαν κουρασμένοι, αλλά ήταν τεχνικά επαρκείς. Με ένα sing-along του "She's in fashion" μάς αποχαιρέτησαν, αφήνοντας λίγη αμηχανία αλλά μια καλή ακουστική εμπειρία.
Η συναυλία που περίμενα με ανυπομονησία ήταν αυτή των ιστορικών Hobbs' Angel of Death. Ίσως από τις καλύτερες αυστραλιανές μπάντες του είδους. Μετά την επανίδρυσή τους το 2002, ο συμπαθέστατος κύριος Hobbs και η μπάντα του αποδεικνύουν ότι η καλή μουσική είναι θέμα πάθους και εξάσκησης. Το σόου είχε φωτιές, κραυγές και πολύ σατανισμό. Ο κλασικός thrash ήχος τους ήταν αναζωογονητικός και επιβεβαίωσε ότι κάποιες φορές το κλασικό κι απέριττο είναι ο καλύτερος δρόμος.
Η μόνη μπάντα που πραγματικά στενοχωρήθηκα που δεν μπόρεσα να δω ήταν οι Jambinai. Αφιερώστε λίγο χρόνο στην μπάντα από την Κορέα!