Οι πέντε που θα κρατήσουμε για πάντα μέσα στην καρδιά μας:
1. Η απόλυτη οργάνωση μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Η αγάπη όλων των εθελοντών προς τους επισκέπτες με την παραμικρή ευκαιρία. Δεν ήταν μόνο η λεπτομερής και με μεγάλη φροντίδα προετοιμασία του χώρου, αλλά και με το πόσο μεράκι επιμελήθηκαν έως και τις κουνιστές καρέκλες για την ξεκούραση των προσερχομένων.
2. Η ανατρεπτική εμφάνιση της Jessie Ware. Ειλικρινά, η εντύπωση που επικρατούσε στις μετέπειτα συζητήσεις ήταν για το πόσο σνομπ τελικά ΔΕΝ ήταν. Τι σου είναι αυτά τα άτιμα τα μέσα! Σου δημιουργούν μια εικόνα εντελώς πλασματική για ανθρώπους, χωρίς να το αξίζουν. Γλυκιά, παθιασμένη και πραγματικά ευτυχισμένη. Έλαμπε!
3. Η ποικιλία του φαγητού. Τέρμα πια στο μονοπώλιο του βρωμο-κεμπάπ, της τηγανιτής πατάτας και του λουκάνικου. Υπάρχουν άνθρωποι, βρε αδερφέ, που δεν αντέχουν πλέον να τα βλέπουν και να τα μυρίζουν. Ήθελες κινέζικο; Το ‘χες. Ήθελες γλυκάκι; Είχες το cupcake σου. Είσαι χορτοφάγος; Είχες πάνω από μία και μοναδική επιλογή. Διψούσες; Τσιμπούσες ένα χυμούλη. Έγινε επανάσταση, αδέρφια!
4. Η συναυλία του Bonobo. Δεν υπάρχουν λόγια περιγραφής. Αν δεν τον βιώσεις δεν μπορείς να το καταλάβεις, όσο κι αν προσπαθήσεις. Η κάθε επιφύλαξη μας (γιατί έχουμε ξενερώσει σε συναυλίες που παίζουν σχεδόν μόνο υπολογιστές) κατακρημνίστηκε μπροστά στο ταλέντο και την ικανότητά του. Μουσικός στην κυριολεξία, κέρδισε ακόμη περισσότερο την εκτίμηση και το σεβασμό μας.
5. Η βουτιά του Mac DeMarco που παραδόθηκε αμαχητί στα χέρια των ακροατών του. Πέρα από κάθε προσδοκία ο φαινομενικά ήσυχος Vernor αψηφώντας τις αυστηρές γραμμές των διοργανωτών έβαλε το θέλω του πάνω από το πρέπει και όρμησε στο πλήθος ρουφώντας τη θετική ενέργεια όσων τον άκουγαν. Ευτυχώς οι περισσότεροι ήταν συγκεντρωμένοι στη μεγάλη σκηνή για τους Outkast χαρίζοντας αυτή τη στιγμή στους ολίγους. Αν ήταν γεμάτος ο χώρος, δύσκολα οι φύλακες θα έκαναν τα στραβά μάτια σε κάτι τέτοιο.
5+1. Καθαριότητα και πάλι καθαριότητα! Μόνο ένα θα πούμε και ο νοών νοείτω... υπήρχε καθ' όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ χαρτί υγείας και αντισηπτικό σαπούνι σε όλες τις τουαλέτες.
Οι πέντε στιγμές που δε θα θέλαμε να ξανασυμβούν:
1. Η αυστηρότητα μέχρι δευτερολέπτου στην τήρηση του προγράμματος. Εντάξει, αποδεκτό ότι αν δε συμβεί κάτι τέτοιο μπορεί να πάει όλο το πρόγραμμα κατά διαόλου. Όμως... αγαπητοί διοργανωτές... δεν καλείς ιστορικά συγκροτήματα σαν τους Manic Street Preachers χωρίς να τους αφήσεις να ολοκληρώσουν ούτε τη setlist τους. Ούτε φέρνεις ένα από τα πιο hot ονόματα των τελευταίων ετών όπως οι The National χωρίς να τους “επιβάλεις” να παίξουν encore, διώχνοντάς τους κυριολεκτικά από την σκηνή. Υπήρχαν άνθρωποι, σαν μια Φινλανδή κοπελιά ή τους Ρώσους φαν δίπλα μας, που από το υστέρημά τους αγόρασαν το (ακριβό) εισιτήριο μόνο και μόνο για να τους δουν. Μην τους αδειάζετε έτσι.
2. Η τήρηση αυστηρού ωραρίου για τη μη διατάραξη της κοινής ησυχίας. Παρότι το φεστιβάλ διοργανώνεται κάθε χρονιά υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που παραπονιούνται από τις 12 τα μεσάνυχτα. Η περιοχή είναι βιομηχανική και υπάρχουν κάποιοι που μένουν κοντά, όμως, μια κάποια λύση πρέπει να βρεθεί. Ας μην τραβάει ως τις 5 το ξημέρωμα, εντάξει, αλλά μη μας πετάς έξω την ώρα που το κέφι είναι στο απόγειο. Αναγκαζόμαστε και στήνουμε πάρτι στα πεζοδρόμια μετά για να κρατήσουμε το ηθικό ψηλά.
3. Υψηλές τιμές γενικότερα. Όχι άδικα το Ελσίνκι έχει ψηφιστεί ως η πιο ακριβή πρωτεύουσα της Ευρώπης. Όλα είναι απλησίαστα. Από το σούπερ μάρκετ μέχρι τη λαϊκή και τα ποτά. Το ίδιο συνέβαινε και στο χώρο του φεστιβάλ. Σίγουρα γι' αυτό δεν μπορούν να κάνουν και πολλά, καθότι συμβαδίζουν με τους οικονομικούς ρυθμούς της πόλης, αλλά μια μικρή προσπάθεια θα μπορούσε να γίνει.
4. Η έλλειψη multi-culti κοινού. Από ετερόκλητες ιδιοσυγκρασίες και ποικιλία ντυσίματος δεν έχουμε παράπονο. Υπήρχαν μπόλικες. Αυτό που θα θέλαμε ίσως λίγο παραπάνω ήταν κοινό κι από άλλες χώρες και όχι κατά βάση Φινλανδούς. Πολύ θετικό που το υποστηρίζουν, αλλά μια παραπάνω πολυ-εθνικότητα θα ανέβαζε τις μετοχές τους.
5. Το ότι κάποιοι μουσικοί που θα θέλαμε να δούμε αλληλεπικαλύπτονταν. Λογικό, όταν έχεις περί τους 130 καλλιτέχνες να μην μπορείς να κάνεις ένα πρόγραμμα που θα αρέσει σε όλους, αλλά ένα μικρό παραπονάκι μάς άφησε. Τόσο δα, όμως, μην είμαστε και άδικοι, γιατί τουλάχιστον προσπάθησαν οι συναυλίες που συνέπιπταν να ανήκουν σε διαφορετικά είδη, έτσι ώστε να γίνει καλύτερη κατανομή του κοινού.
5+1. Μετά βίας βρήκαμε τα πέντε!
Διαβάστε την ανταπόκρισή μας από το Flow Festival 2014.
1. Η απόλυτη οργάνωση μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Η αγάπη όλων των εθελοντών προς τους επισκέπτες με την παραμικρή ευκαιρία. Δεν ήταν μόνο η λεπτομερής και με μεγάλη φροντίδα προετοιμασία του χώρου, αλλά και με το πόσο μεράκι επιμελήθηκαν έως και τις κουνιστές καρέκλες για την ξεκούραση των προσερχομένων.
2. Η ανατρεπτική εμφάνιση της Jessie Ware. Ειλικρινά, η εντύπωση που επικρατούσε στις μετέπειτα συζητήσεις ήταν για το πόσο σνομπ τελικά ΔΕΝ ήταν. Τι σου είναι αυτά τα άτιμα τα μέσα! Σου δημιουργούν μια εικόνα εντελώς πλασματική για ανθρώπους, χωρίς να το αξίζουν. Γλυκιά, παθιασμένη και πραγματικά ευτυχισμένη. Έλαμπε!
3. Η ποικιλία του φαγητού. Τέρμα πια στο μονοπώλιο του βρωμο-κεμπάπ, της τηγανιτής πατάτας και του λουκάνικου. Υπάρχουν άνθρωποι, βρε αδερφέ, που δεν αντέχουν πλέον να τα βλέπουν και να τα μυρίζουν. Ήθελες κινέζικο; Το ‘χες. Ήθελες γλυκάκι; Είχες το cupcake σου. Είσαι χορτοφάγος; Είχες πάνω από μία και μοναδική επιλογή. Διψούσες; Τσιμπούσες ένα χυμούλη. Έγινε επανάσταση, αδέρφια!
4. Η συναυλία του Bonobo. Δεν υπάρχουν λόγια περιγραφής. Αν δεν τον βιώσεις δεν μπορείς να το καταλάβεις, όσο κι αν προσπαθήσεις. Η κάθε επιφύλαξη μας (γιατί έχουμε ξενερώσει σε συναυλίες που παίζουν σχεδόν μόνο υπολογιστές) κατακρημνίστηκε μπροστά στο ταλέντο και την ικανότητά του. Μουσικός στην κυριολεξία, κέρδισε ακόμη περισσότερο την εκτίμηση και το σεβασμό μας.
5. Η βουτιά του Mac DeMarco που παραδόθηκε αμαχητί στα χέρια των ακροατών του. Πέρα από κάθε προσδοκία ο φαινομενικά ήσυχος Vernor αψηφώντας τις αυστηρές γραμμές των διοργανωτών έβαλε το θέλω του πάνω από το πρέπει και όρμησε στο πλήθος ρουφώντας τη θετική ενέργεια όσων τον άκουγαν. Ευτυχώς οι περισσότεροι ήταν συγκεντρωμένοι στη μεγάλη σκηνή για τους Outkast χαρίζοντας αυτή τη στιγμή στους ολίγους. Αν ήταν γεμάτος ο χώρος, δύσκολα οι φύλακες θα έκαναν τα στραβά μάτια σε κάτι τέτοιο.
5+1. Καθαριότητα και πάλι καθαριότητα! Μόνο ένα θα πούμε και ο νοών νοείτω... υπήρχε καθ' όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ χαρτί υγείας και αντισηπτικό σαπούνι σε όλες τις τουαλέτες.
Οι πέντε στιγμές που δε θα θέλαμε να ξανασυμβούν:
1. Η αυστηρότητα μέχρι δευτερολέπτου στην τήρηση του προγράμματος. Εντάξει, αποδεκτό ότι αν δε συμβεί κάτι τέτοιο μπορεί να πάει όλο το πρόγραμμα κατά διαόλου. Όμως... αγαπητοί διοργανωτές... δεν καλείς ιστορικά συγκροτήματα σαν τους Manic Street Preachers χωρίς να τους αφήσεις να ολοκληρώσουν ούτε τη setlist τους. Ούτε φέρνεις ένα από τα πιο hot ονόματα των τελευταίων ετών όπως οι The National χωρίς να τους “επιβάλεις” να παίξουν encore, διώχνοντάς τους κυριολεκτικά από την σκηνή. Υπήρχαν άνθρωποι, σαν μια Φινλανδή κοπελιά ή τους Ρώσους φαν δίπλα μας, που από το υστέρημά τους αγόρασαν το (ακριβό) εισιτήριο μόνο και μόνο για να τους δουν. Μην τους αδειάζετε έτσι.
2. Η τήρηση αυστηρού ωραρίου για τη μη διατάραξη της κοινής ησυχίας. Παρότι το φεστιβάλ διοργανώνεται κάθε χρονιά υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που παραπονιούνται από τις 12 τα μεσάνυχτα. Η περιοχή είναι βιομηχανική και υπάρχουν κάποιοι που μένουν κοντά, όμως, μια κάποια λύση πρέπει να βρεθεί. Ας μην τραβάει ως τις 5 το ξημέρωμα, εντάξει, αλλά μη μας πετάς έξω την ώρα που το κέφι είναι στο απόγειο. Αναγκαζόμαστε και στήνουμε πάρτι στα πεζοδρόμια μετά για να κρατήσουμε το ηθικό ψηλά.
3. Υψηλές τιμές γενικότερα. Όχι άδικα το Ελσίνκι έχει ψηφιστεί ως η πιο ακριβή πρωτεύουσα της Ευρώπης. Όλα είναι απλησίαστα. Από το σούπερ μάρκετ μέχρι τη λαϊκή και τα ποτά. Το ίδιο συνέβαινε και στο χώρο του φεστιβάλ. Σίγουρα γι' αυτό δεν μπορούν να κάνουν και πολλά, καθότι συμβαδίζουν με τους οικονομικούς ρυθμούς της πόλης, αλλά μια μικρή προσπάθεια θα μπορούσε να γίνει.
4. Η έλλειψη multi-culti κοινού. Από ετερόκλητες ιδιοσυγκρασίες και ποικιλία ντυσίματος δεν έχουμε παράπονο. Υπήρχαν μπόλικες. Αυτό που θα θέλαμε ίσως λίγο παραπάνω ήταν κοινό κι από άλλες χώρες και όχι κατά βάση Φινλανδούς. Πολύ θετικό που το υποστηρίζουν, αλλά μια παραπάνω πολυ-εθνικότητα θα ανέβαζε τις μετοχές τους.
5. Το ότι κάποιοι μουσικοί που θα θέλαμε να δούμε αλληλεπικαλύπτονταν. Λογικό, όταν έχεις περί τους 130 καλλιτέχνες να μην μπορείς να κάνεις ένα πρόγραμμα που θα αρέσει σε όλους, αλλά ένα μικρό παραπονάκι μάς άφησε. Τόσο δα, όμως, μην είμαστε και άδικοι, γιατί τουλάχιστον προσπάθησαν οι συναυλίες που συνέπιπταν να ανήκουν σε διαφορετικά είδη, έτσι ώστε να γίνει καλύτερη κατανομή του κοινού.
5+1. Μετά βίας βρήκαμε τα πέντε!
Διαβάστε την ανταπόκρισή μας από το Flow Festival 2014.