5-12-2014
Στη χειμερινή εκδοχή του ανερχόμενου και επιτυχημένου φεστιβάλ Plisskën είχαμε την ευκαιρία να δούμε και να ακούσουμε ζωντανά πέντε διαφορετικά σχήματα, κάποια περισσότερο δημοφιλή από άλλα. Το κυρίως πιάτο ουσιαστικά στη βραδιά αυτή ήταν οι Swans, αλλά ονόματα όπως Lee Scratch Perry ή ο James Ford των Simian Mobile Disco σίγουρα δεν περνάν απαρατήρητα.
Την αρχή έκανε από νωρίς ο Son Lux. Ο παραγωγός απ’ τις Η.Π.Α., το πραγματικό όνομα του οποίου είναι Ryan Lott, είχε κυκλοφορήσει το τελευταίο προσωπικό του άλμπουμ την περασμένη χρονιά, ενώ στις αρχές του έτους που τελειώνει σε λίγες μέρες βγήκε το ‘Sisyphus’, προϊόν της συνεργασίας του με τους Serengeti και Sufjan Stevens. Ηλεκτρονική μουσική με λίγες hip hop επιρροές, όπως και το καλό ντουέτο The Bug οι οποίοι εμφανίστηκαν τρίτοι σ’ ένα πολύ πιο γεμάτο Principal. Οι δυο τους ακολουθούν και φανερώνουν την κατεύθυνση που παίρνει η σύγχρονη μουσική, μιας και όλο πιο συχνά εμφανίζονται ντουέτα με έναν παραγωγό/DJ δίπλα σ’ έναν τραγουδιστή.
Ανάμεσα στους παραπάνω στη σκηνή ανέβηκε ο θρυλικός Lee Scratch Perry, ο οποίος δε μπόρεσε να συμπαρασύρει το κοινό στην όμορφη reggae που έπαιζε το συγκρότημά του. Η μία ώρα περίπου που ήταν στη σκηνή πέρασε ευχάριστα, αλλά ο χρόνος φαίνεται να έχει κάνει καλή δουλειά στον Τζαμαϊκανό και τις επιδόσεις του επί σκηνής.
Περίπου στη 1:00 εμφανίστηκε ο Michael Gira με την παρέα του και έκαναν πολλούς να αναθεωρήσουν τη φράση «αν είναι πολύ δυνατά, είσαι πολύ μεγάλος», όπως και μερικά χρόνια πριν στην τελευταία τους εμφάνιση στη χώρα μας. Το πρόσφατο άλμπουμ των Swans με τίτλο ‘To Be Kind’ είναι μάλλον καλύτερο απ’ το προηγούμενο (‘The Seer’, 2012), αλλά μια βραδιά σαν κι αυτή δεν είναι ιδανική για να το απολαύσεις ζωντανά. Ιδιαίτερα εφόσον παίζουν αρκετά δυνατά σε σημείο ενοχλητικό και η ενέργεια που δημιουργεί η μουσική τους πάει χαμένη είτε σε ωτοασπίδες, είτε για τσιγάρο στο διάδρομο, όπως έκαναν πάρα πολλοί απ’ το κοινό.
Ωστόσο, οι δύο ώρες που έπαιξαν πέρασαν αρκετά γρήγορα και ένα μικρό τεχνικό πρόβλημα στην αρχή διήρκεσε μόνο μερικά λεπτά. Αρκετός κόσμος αποχώρησε όσο οι Swans ήταν επί σκηνής και όταν ξεκίνησαν οι Simian Mobile Disco είχαμε μείνει πολύ λιγότεροι, οι περισσότεροι χορεύοντας στους ρυθμούς των Jas Shaw και James Ford, ο οποίος είναι ο παραγωγός των τεσσάρων τελευταίων άλμπουμ των Arctic Monkeys.
Το πάρτι συνεχίστηκε και το φεστιβάλ μάλλον στέφτηκε από επιτυχία, αν και σίγουρα θα μπορούσε να έχει λίγο παραπάνω κόσμο. Αλλά σε μια βροχερή, Παρασκευιάτικη, μπουζουκομάνα Θεσσαλονίκη, ίσως να ήμασταν και πολλοί. Ίσως πάλι να φταίει το «λίγο» ή το «λίγο απ’ όλα» των ονομάτων που εμφανίζονταν. Τι σημασία έχει; Άντε και του χρόνου.
Στη χειμερινή εκδοχή του ανερχόμενου και επιτυχημένου φεστιβάλ Plisskën είχαμε την ευκαιρία να δούμε και να ακούσουμε ζωντανά πέντε διαφορετικά σχήματα, κάποια περισσότερο δημοφιλή από άλλα. Το κυρίως πιάτο ουσιαστικά στη βραδιά αυτή ήταν οι Swans, αλλά ονόματα όπως Lee Scratch Perry ή ο James Ford των Simian Mobile Disco σίγουρα δεν περνάν απαρατήρητα.
Την αρχή έκανε από νωρίς ο Son Lux. Ο παραγωγός απ’ τις Η.Π.Α., το πραγματικό όνομα του οποίου είναι Ryan Lott, είχε κυκλοφορήσει το τελευταίο προσωπικό του άλμπουμ την περασμένη χρονιά, ενώ στις αρχές του έτους που τελειώνει σε λίγες μέρες βγήκε το ‘Sisyphus’, προϊόν της συνεργασίας του με τους Serengeti και Sufjan Stevens. Ηλεκτρονική μουσική με λίγες hip hop επιρροές, όπως και το καλό ντουέτο The Bug οι οποίοι εμφανίστηκαν τρίτοι σ’ ένα πολύ πιο γεμάτο Principal. Οι δυο τους ακολουθούν και φανερώνουν την κατεύθυνση που παίρνει η σύγχρονη μουσική, μιας και όλο πιο συχνά εμφανίζονται ντουέτα με έναν παραγωγό/DJ δίπλα σ’ έναν τραγουδιστή.
Ανάμεσα στους παραπάνω στη σκηνή ανέβηκε ο θρυλικός Lee Scratch Perry, ο οποίος δε μπόρεσε να συμπαρασύρει το κοινό στην όμορφη reggae που έπαιζε το συγκρότημά του. Η μία ώρα περίπου που ήταν στη σκηνή πέρασε ευχάριστα, αλλά ο χρόνος φαίνεται να έχει κάνει καλή δουλειά στον Τζαμαϊκανό και τις επιδόσεις του επί σκηνής.
Περίπου στη 1:00 εμφανίστηκε ο Michael Gira με την παρέα του και έκαναν πολλούς να αναθεωρήσουν τη φράση «αν είναι πολύ δυνατά, είσαι πολύ μεγάλος», όπως και μερικά χρόνια πριν στην τελευταία τους εμφάνιση στη χώρα μας. Το πρόσφατο άλμπουμ των Swans με τίτλο ‘To Be Kind’ είναι μάλλον καλύτερο απ’ το προηγούμενο (‘The Seer’, 2012), αλλά μια βραδιά σαν κι αυτή δεν είναι ιδανική για να το απολαύσεις ζωντανά. Ιδιαίτερα εφόσον παίζουν αρκετά δυνατά σε σημείο ενοχλητικό και η ενέργεια που δημιουργεί η μουσική τους πάει χαμένη είτε σε ωτοασπίδες, είτε για τσιγάρο στο διάδρομο, όπως έκαναν πάρα πολλοί απ’ το κοινό.
Ωστόσο, οι δύο ώρες που έπαιξαν πέρασαν αρκετά γρήγορα και ένα μικρό τεχνικό πρόβλημα στην αρχή διήρκεσε μόνο μερικά λεπτά. Αρκετός κόσμος αποχώρησε όσο οι Swans ήταν επί σκηνής και όταν ξεκίνησαν οι Simian Mobile Disco είχαμε μείνει πολύ λιγότεροι, οι περισσότεροι χορεύοντας στους ρυθμούς των Jas Shaw και James Ford, ο οποίος είναι ο παραγωγός των τεσσάρων τελευταίων άλμπουμ των Arctic Monkeys.
Το πάρτι συνεχίστηκε και το φεστιβάλ μάλλον στέφτηκε από επιτυχία, αν και σίγουρα θα μπορούσε να έχει λίγο παραπάνω κόσμο. Αλλά σε μια βροχερή, Παρασκευιάτικη, μπουζουκομάνα Θεσσαλονίκη, ίσως να ήμασταν και πολλοί. Ίσως πάλι να φταίει το «λίγο» ή το «λίγο απ’ όλα» των ονομάτων που εμφανίζονταν. Τι σημασία έχει; Άντε και του χρόνου.