Jane Doe - Revolution Diaries / Recipes For Refuges

Το 2014 ήταν μία ακόμα σχετικά πλούσια χρονιά για την ελληνική μουσική σκηνή, ανεξαρτήτου γλώσσας. Ήταν, όμως, δύο φορές πιο πλούσια για τους Θεσσαλονικείς Jane Doe οι οποίοι κυκλοφόρησαν δύο πλήρεις δίσκους μέσα σε μερικούς μήνες. Κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου συνηθισμένο γενικότερα, πόσο μάλλον στη μικρή μας χώρα. Βέβαια υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις με δύο ή παραπάνω κυκλοφορίες σε μία χρονιά, όπως για παράδειγμα οι δίσκοι των Green Day το 2012. Προσπερνώντας το ασυνήθιστο μα ευχάριστο γεγονός αυτό, μένει το ότι οι Jane Doe μας δώσανε δύο όμορφους δίσκους που διαφέρουν μεταξύ τους, με τον καθένα να ξεχωρίζει για διαφορετικούς λόγους.

Τα γεγονότα που μεσολάβησαν και επηρέασαν το συγκρότημα από το 2013 και τη κυκλοφορία τους με τίτλο ‘The Enormous Head Of King Splendid’ ήταν αρκετά και κάποια από αυτά έγιναν τραγούδια. Το δεύτερο άλμπουμ, με τίτλο ‘Recipes For Refuges’, που διατίθεται μόνο ψηφιακά (και δωρεάν) με την αγορά του πρώτου (‘Revolution Diaries’), μοιάζει σαν μια συλλογή με τραγούδια που περίσσεψαν ή δεν ταίριαζαν στο ύφος για το οποίο προόριζαν τον τρίτο δίσκο της μέχρι τώρα πορείας τους. Στο ‘Revolution Diaries’ γίνεται μια προσπάθεια προσέγγισης του ήχου που έχουν στις συναυλίες τους, αλλά και σε πολλά παλιότερα τραγούδια τους, ενώ στο πιο πρόσφατο θα ακούσει κανείς μουσικές με περισσότερα ετερόκλητα στοιχεία.

Οι στίχοι του Πρόδρομου Doe ανέκαθεν ήταν σημείο αναφοράς, αλλά με τις δύο αυτές κυκλοφορίες οι Jane Doe ξεπεράσανε τον εαυτό τους και στους τίτλους των τραγουδιών. Σε ένα από αυτά, το ‘Jenna Jameson Has Left The Building’, διάρκειας μόλις ενάμιση λεπτού, τραγουδάει ο ένας από τους δύο κιθαρίστες του συγκροτήματος, Αντώνης Doe. Συχνά ως τίτλοι δίνονται φράσεις που δεν αναφέρονται ή δεν είναι άμεσα συνυφασμένοι με τους στίχους, όπως στα ‘Poverty Was Born In A Mall’ ή το πολύ καλό ‘I Woke Up And One Of Us Was Crying’. Το δεύτερο έχει την «έκρηξη» στο ρεφρέν, η οποία στο δίσκο ακούγεται όσο ευχάριστα και δυνατά όσο σε κάποια συναυλία τους, σε αντίθεση, για παράδειγμα, με το ‘They Shoot People, Don’t They?’. Το τραγούδι αυτό, με την εξαιρετική εισαγωγή στο μπάσο, αναφέρεται σε δύο δολοφονίες, του Παύλου Φύσσα και του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που σημάδεψαν τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Με στίχους “It was a night of September […] a man’s lying on the sidewalk and I lost control” και  “It was the dawn of December […] a boy’s head was bleeding and I lost control”, η «έκρηξη» που αναμένεται αφού «χαθεί ο έλεγχος» είναι αρκετά πιο ήρεμη από το αναμενόμενο και αρκετά διαφορετική από αυτή στις ζωντανές εμφανίσεις τους.



Το ‘Revolution Diaries’ είναι ένας αρκετά απαισιόδοξος, ίσως και οργισμένος δίσκος, που εκφράζει πολλά από τα προβλήματα της σύγχρονης, μικρής μας κοινωνίας, αλλά οι αγγλικοί στίχοι μάλλον βρίσκουν το στόχο τους πιο δύσκολα από ότι μια αντίστοιχη φράση στη μητρική μας γλώσσα. Το θλιμμένο ύφος, που συνυπάρχει με μια στάλα απαισιοδοξίας, φανερώνεται περισσότερο στους στίχους (και τους τίτλους) των τραγουδιών, παρά στη μουσική. Ακόμα και το ‘This Pain Is Real’, ένα τραγούδι για την απώλεια ενός οικείου προσώπου, «τρέχει» με έντονα ντραμς και κιθάρες, όπως ακριβώς ξεκινάει και ο δίσκος με το ‘Been Down So Long…’. Μία από τις λίγες πιο ήρεμες στιγμές, που βέβαια καταλήγει σε ένα ακόμα δυναμικό ρεφρέν, η «συναυλιακή» ενέργεια του οποίου έχει περάσει και στο δίσκο, έρχεται στο ‘Useful Majorities’. Πρόκειται για ένα από τα τραγούδια που ξεχωρίζουν και ίσως γι’ αυτό υπάρχει και μια συντομότερη εκδοχή, φιλική προς τα ραδιόφωνα, διάρκειας κάτω των τριών λεπτών.

Το ‘Recipes For Refuges’ έχει επίσης δέκα τραγούδια, κάποια στο συνηθισμένο ύφος των Jane Doe με ντραμς και κιθάρες να πρωταγωνιστούν, όπως το ‘Ordinary People’ ή άλλα που θυμίζουν παλιότερες πιο μελωδικές τους στιγμές σαν το ‘Almost A Love Song’. Στο τελευταίο τραγουδάει η Αναστασία Doe, όπως και στο ‘There’s A Place (That Even You Don’t Know)’ του πρώτου δίσκου, δημιουργώντας μια διαφορετική ατμόσφαιρα με τη φωνή της. Μαζί με αυτά, υπάρχουν και κάποια αρκετά διαφορετικά, με πιο χαρακτηριστικό ίσως το, παράδοξα χαρούμενο, ‘Dogs In A Graveyard’. Το άλμπουμ είναι λιγότερο συναισθηματικά φορτισμένο, πιο χαλαρό και αποτελεί μια ελαφρώς διαφορετική πλευρά των Jane Doe, που δεν είχε εκφραστεί τόσο με τις μέχρι τώρα κυκλοφορίες τους.

Αναμφίβολα το ‘Revolution Diaries’ είναι πιο μεστό, πιο όμορφα δυναμικό και με πολλά καλά τραγούδια, αλλά το ‘Recipes For Refuges’ είναι σαν μία συλλογή με «B-sides», στις οποίες συχνά κρύβονται διαμαντάκια. Τα δισκάκια αυτά είναι κάτι παραπάνω από το «μ’ ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια», τόσο για τους Jane Doe, όσο και για όσους τα αποκτήσουν. Το δυνατό τους σημείο όμως είναι οι ζωντανές εμφανίσεις και μπορεί τα περισσότερα τραγούδια του δεύτερο δίσκου να μην παίζονται τόσο συχνά, αλλά είναι το ‘Revolution Diaries’ που περιέχει αρκετά από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν κυκλοφορήσει από το 2008.

Σχετικό θέμα

δίσκοι 2021

Διάφοροι καλλιτέχνες - 15