Ήθελα πάρα πολύ να δω αυτήν την παράσταση. Κάθε φορά που γυρνούσα από τη σχολή, έβλεπα το θέατρο και τις φωτογραφίες των δύο κυριών. Η περιέργειά μου όλο και μεγάλωνε. Αποφάσισα λοιπόν να πάω. Η παράσταση ήταν καταπληκτική!!
Η Χρυσούλα Διαβάτη και η Θάλεια Ματίκα ερμηνεύουν με τρόπο ιδιαίτερο το κείμενο "Δύο γυναίκες χορεύουν" του Καταλανού Ζουνέπ Μαρία Μπενέτ Ζουρνέτ σε σκηνοθεσία του Τάσου Ιορδανίδη, στο θέατρο Ιλίσια- Βολανάκης.
Το σκηνικό σκοτεινό, αρκετά λιτό. Το εσωτερικό ενός παλιού σπιτιού, για την ακρίβεια έτοιμου να γκρεμιστεί. Ένα σαλόνι με λίγα παλιά έπιπλα, θυμίζει κάτι από την αίγλη του παλιού "καλού" καιρού. Και μία βιβλιοθήκη γεμάτη κόμικς..γιατί;
Στο σπίτι αυτό κατοικεί μία γριά γυναίκα, πολύ δύστροπη, της οποίας ο εσωτερικός κόσμος είναι σαν το σπίτι της, έτοιμος να καταρρεύσει. Απογοητευμένη από τη ζωή της και στεναχωρημένη από τα παιδιά της, προσπαθεί να μας πείσει και να πείσει τον εαυτό της ότι είναι καλά. Αυτό που πραγματικά την γεμίζει είναι η συλλογή κόμικς. Μανιωδώς συλλέγει κόμικς. Είναι ένα κίνητρο για εκείνην να βγαίνει στον κόσμο,να συνεχίσει να ζει. Για συντροφιά έχει μία κυρία, φιλόλογο, η οποία της καθαρίζει το σπίτι. Μία κυρία μυστηριώδης, ευέξαπτη, που στο βλέμμα της διακρίνεις μία θλίψη πολύ μεγάλη κι ένα παρελθόν που δεν επιτρέπεται να ψάξεις.
Η σχέση τους, σχέση αντιπάθειας, σχέση γεμάτη συγκρούσεις. Με την πρώτη ματιά, δύο γυναίκες με μεγάλη διαφορά ηλικίας που δεν έχουν κάτι κοινό. Σιγά σιγά η σχέση τους αλλάζει, έρχεται η κατανόηση, η συντροφιά και οι αποκαλύψεις. Τελικά οι δύο γυναίκες, όση κι αν είναι η διαφορά ηλικίας τους-όσες κι αν είναι οι διαφορές τους- χτίζουν μία σχέση δυνατή, σχέση ουσιαστικής αγάπης....μέχρι το τέλος.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύ περίεργες και ακαθόριστες. Τίποτα δεν είναι άσπρο και μαύρο. Αντίθετα, έχεις μπροστά σου έναν καμβά που πρέπει να γεμίσεις χρώματα. Κι ένα τραγούδι που πρέπει να το χορέψεις. Με τα σωστά βήματα(;), αυτό το κρίνεις εσύ.
Μετά από μία συγκλονιστική αποκάλυψη και ένα γεγονός που τις ταρακουνά, οι γυναίκες έρχονται κοντά και αποφασίζουν να δώσουν ένα τέλος στις πίκρες τους. Ίσως να ήταν και κάτι "χαζό", ήταν, όμως, κάτι πολύ χαλαρωτικό για εκείνες. Λίγη μουσική από το παλιό ραδιόφωνο και μερικά βήματα για την ηρεμία.
Η παράσταση ήταν εξαιρετική!! Οι στιγμές με χιούμορ και πιο ανάλαφρη διάθεση ήταν πολλές. Οι πιο σκοτεινές στιγμές ήταν απλώς συγκλονιστικές!!
Δεν σου χαϊδεύει τ'αυτιά η παράσταση αυτή. Σου παρουσιάζει τι στ'αλήθεια συμβαίνει. Βρίσκει κάποια συναισθήματα και κάποιες σκέψεις που είναι θαμμένες μέσα σου και τις επαναφέρει στην επιφάνεια.
Τίποτα δεν είναι ασήμαντο, ούτε το παραμικρό μας θέλω. Δεν πρέπει, λοιπόν,να περιμένουμε την έσχατη στιγμή, για να αλλάξουμε ό,τι δεν μας αρέσει.
Μία παράσταση που απευθύνεται κατευθείαν στον εσώτερο εαυτό σου. Που σε κάνει να δακρύζεις και να ανατριχιάζεις και παράλληλα να χαμογελάς. Γιατί αυτή είναι η μαγεία.
Οι δύο γυναίκες ήταν πάρα πολύ καλές! Με μία αυθεντικότητα και έναν τσαμπουκά μάς κατέκτησαν από την πρώτη σκηνή και μας αποστόμωσαν στο τέλος.
Μου προσέφεραν κάτι που από λίγες παραστάσεις έχω αποκομίσει.
Η Χρυσούλα Διαβάτη και η Θάλεια Ματίκα ερμηνεύουν με τρόπο ιδιαίτερο το κείμενο "Δύο γυναίκες χορεύουν" του Καταλανού Ζουνέπ Μαρία Μπενέτ Ζουρνέτ σε σκηνοθεσία του Τάσου Ιορδανίδη, στο θέατρο Ιλίσια- Βολανάκης.
Το σκηνικό σκοτεινό, αρκετά λιτό. Το εσωτερικό ενός παλιού σπιτιού, για την ακρίβεια έτοιμου να γκρεμιστεί. Ένα σαλόνι με λίγα παλιά έπιπλα, θυμίζει κάτι από την αίγλη του παλιού "καλού" καιρού. Και μία βιβλιοθήκη γεμάτη κόμικς..γιατί;
Στο σπίτι αυτό κατοικεί μία γριά γυναίκα, πολύ δύστροπη, της οποίας ο εσωτερικός κόσμος είναι σαν το σπίτι της, έτοιμος να καταρρεύσει. Απογοητευμένη από τη ζωή της και στεναχωρημένη από τα παιδιά της, προσπαθεί να μας πείσει και να πείσει τον εαυτό της ότι είναι καλά. Αυτό που πραγματικά την γεμίζει είναι η συλλογή κόμικς. Μανιωδώς συλλέγει κόμικς. Είναι ένα κίνητρο για εκείνην να βγαίνει στον κόσμο,να συνεχίσει να ζει. Για συντροφιά έχει μία κυρία, φιλόλογο, η οποία της καθαρίζει το σπίτι. Μία κυρία μυστηριώδης, ευέξαπτη, που στο βλέμμα της διακρίνεις μία θλίψη πολύ μεγάλη κι ένα παρελθόν που δεν επιτρέπεται να ψάξεις.
Η σχέση τους, σχέση αντιπάθειας, σχέση γεμάτη συγκρούσεις. Με την πρώτη ματιά, δύο γυναίκες με μεγάλη διαφορά ηλικίας που δεν έχουν κάτι κοινό. Σιγά σιγά η σχέση τους αλλάζει, έρχεται η κατανόηση, η συντροφιά και οι αποκαλύψεις. Τελικά οι δύο γυναίκες, όση κι αν είναι η διαφορά ηλικίας τους-όσες κι αν είναι οι διαφορές τους- χτίζουν μία σχέση δυνατή, σχέση ουσιαστικής αγάπης....μέχρι το τέλος.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύ περίεργες και ακαθόριστες. Τίποτα δεν είναι άσπρο και μαύρο. Αντίθετα, έχεις μπροστά σου έναν καμβά που πρέπει να γεμίσεις χρώματα. Κι ένα τραγούδι που πρέπει να το χορέψεις. Με τα σωστά βήματα(;), αυτό το κρίνεις εσύ.
Μετά από μία συγκλονιστική αποκάλυψη και ένα γεγονός που τις ταρακουνά, οι γυναίκες έρχονται κοντά και αποφασίζουν να δώσουν ένα τέλος στις πίκρες τους. Ίσως να ήταν και κάτι "χαζό", ήταν, όμως, κάτι πολύ χαλαρωτικό για εκείνες. Λίγη μουσική από το παλιό ραδιόφωνο και μερικά βήματα για την ηρεμία.
Η παράσταση ήταν εξαιρετική!! Οι στιγμές με χιούμορ και πιο ανάλαφρη διάθεση ήταν πολλές. Οι πιο σκοτεινές στιγμές ήταν απλώς συγκλονιστικές!!
Δεν σου χαϊδεύει τ'αυτιά η παράσταση αυτή. Σου παρουσιάζει τι στ'αλήθεια συμβαίνει. Βρίσκει κάποια συναισθήματα και κάποιες σκέψεις που είναι θαμμένες μέσα σου και τις επαναφέρει στην επιφάνεια.
Τίποτα δεν είναι ασήμαντο, ούτε το παραμικρό μας θέλω. Δεν πρέπει, λοιπόν,να περιμένουμε την έσχατη στιγμή, για να αλλάξουμε ό,τι δεν μας αρέσει.
Μία παράσταση που απευθύνεται κατευθείαν στον εσώτερο εαυτό σου. Που σε κάνει να δακρύζεις και να ανατριχιάζεις και παράλληλα να χαμογελάς. Γιατί αυτή είναι η μαγεία.
Οι δύο γυναίκες ήταν πάρα πολύ καλές! Με μία αυθεντικότητα και έναν τσαμπουκά μάς κατέκτησαν από την πρώτη σκηνή και μας αποστόμωσαν στο τέλος.
Μου προσέφεραν κάτι που από λίγες παραστάσεις έχω αποκομίσει.