"Η μέθοδος Γκρόνχολμ" @ Θέατρο Αμιράλ

"Η μέθοδος Γκρόνχολμ" είναι ένα έργο που οι θεατρόφιλοι της Αθήνας γνωρίζουν, μιας και ανεβαίνει για 6 συναπτά έτη με μεγάλη επιτυχία και συνεχίζεται και αυτή τη σεζόν με νέα διανομή στο θέατρο Αμιράλ.

Τέσσερις υποψήφιοι για ανώτατη θέση διευθυντικού στελέχους μιας πολυεθνικής εταιρίας ανταγωνίζονται και συμμετέχουν σε μία κοινή συνέντευξη που θα διεξαχθεί με έναν κάπως ανορθόδοξο και παράλογο τρόπο, με στόχο να βρεθεί ο ένας κατάλληλος. Η κρίση για την καταλληλότητά τους γίνεται μέσω της υποβολής των υποψηφίων σε πέντε δοκιμασίες, φαινομενικά άσχετες με τη θέση που διεκδικούν, δοκιμασίες που παραγνωρίζουν κάθε δείγμα σεβασμού, ανθρωπιάς, ελέους και ηθικών αρχών, και λαμβάνουν χώρα με κλιμακωτή δυσκολία. Και για τους τέσσερις υπάρχει, πάντως, η ευχέρεια να παραιτηθούν από τη διαδικασία αν αισθανθούν πως αδυνατούν να συνεχίσουν. Πόσο θα αντέξουν λοιπόν την προσβολή της αξιοπρέπειάς τους, την υποτίμηση της αξίας τους και την γελοιοποίηση που υφίστανται; 

Το πολύ έξυπνο κωμικό έργο του Ισπανού Χόρντι Γκαλθεράν (Jordi Galceran) κάθε άλλο παρά προϊόν φαντασίας αποτελεί. Ο δημιουργός εμπνέεται από υπαρκτές τεχνικές επιλογής προσωπικού που ακολουθούνται από μεγάλες πολυεθνικές και φτάνοντάς τες βέβαια στα άκρα, καυτηριάζει τη σύγχρονη εργασιακή πραγματικότητα. Πρόκειται για ένα έργο που από τα πρώτα λεπτά ο θεατής συνειδητοποιεί πως μπορεί να ταυτίσει πρόσωπα και καταστάσεις από τη δική του επαγγελματική ζωή. Η παράσταση είναι άρτια και καλοδουλεμένη με θετικά στοιχεία τον συντονισμό και τη χημεία μεταξύ των ηθοποιών, ενώ υπάρχουν πολλές ανατροπές που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Αν και το κείμενο είναι κωμικό, θεωρούμε πως θα μπορούσε να παρουσιαστεί εντονότερο το δραματικό στοιχείο που πραγματεύεται από τη μία, τη μεγάλη επιθυμία του υποψηφίου για την κατάληψη της θέσης και την ψυχολογική πίεση που φτάνει σε σημείο εκμηδενισμού του, από την άλλη. Ακόμη, θα μπορούσαν να περιττεύουν και κάποιοι από τους "κοσμητικούς" χαρακτηρισμούς μεταξύ των ηρώων. 

Ο Όθωνας Μεταξάς ήταν πολύ καλός στο ρόλο του και περιεβλήθη το προφίλ του workaholic, απόμακρου και μη συναισθηματικού υποψηφίου που δεν έχει ηθικές αναστολές. Ο Στέλιος Καλαθάς αντιμετώπισε, επίσης, το ρόλο με σοβαρότητα και ξεχώρισε σε κάποιες από τις δοκιμασίες με το κωμικό του ταλέντο κάνοντας το κοινό να γελάσει και να τον χειροκροτήσει. Ο ρόλος της Ιωάννας Δελάκου ως γυναίκας καριέρας της ταίριαξε πολύ και επιφυλάσσει ανατροπές κατά την εξέλιξη της υπόθεσης, αλλά πιστεύουμε πως σε κάποιες στιγμές το χαρακτηριστικό της ειρωνείας της ηρωίδας που υποδύεται θα μπορούσε να είναι λιγότερο έντονο. Τέλος, ο Αντώνης Καλογήρου ήταν πολύ εκφραστικός και συμπαθής από την πρώτη στιγμή που βρίσκεται στη σκηνή. Το σκηνικό ήταν λιτό, όπως αρμόζει στην παράσταση και ο πίνακας με το μάτι που απεικονίζει δεν κοσμεί τυχαία τον τοίχο, παραπέμποντας έτσι σε έναν άλλο "μεγάλο αδερφό". Πολύ ωραία και κομψά τα κοστούμια της παράστασης!

Ήταν μια ωραία παράσταση, απλά θα θέλαμε να μας είχε αφήσει περισσότερη τροφή για βαθύτερη σκέψη μετά το πέρας της. Ρόλο στη διαμόρφωση της συνολικής εικόνας μας έπαιξε και το γεγονός ότι την είχαμε παρακολουθήσει κατά το δεύτερό της χρόνο με αποτέλεσμα να γίνει μία αναπόφευκτη σύγκριση, όχι μεροληπτικά ωστόσο.