Από τις 17 Απριλίου έως τις 31 Μαΐου έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στο θέατρο Βρετάνια τη μαύρη κωμωδία του Φρήντριχ Ντύρρεντμαν Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Κοέν. Παρακολουθήσαμε την παράσταση και σας μεταφέρουμε την εμπειρία μας.
Το θέατρο Βρετάνια είναι ένας επιβλητικός χώρος. Από το φουαγιέ αισθάνεται κανείς την αίγλη του κτιρίου. Αποπνέει κάτι το αριστοκρατικό. Μέσα στην αίθουσα, ακριβώς την ίδια αίσθηση προκαλεί η σκηνή, τα καθίσματα, οι τοίχοι. Δεν θα περίμενε, λοιπόν, ο θεατής κάτι λιγότερο από μία μεγάλη παραγωγή.
Το έργο
Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας είναι μία μαύρη κωμωδία, η οποία γράφτηκε το 1955 από τον Φρήντριχ Ντύρρεντμαν.
Επηρεασμένος, όπως διαβάζουμε, από την αρχαία ελληνική τραγωδία, έρχεται να ψέξει τις αξίες του ευρωπαϊκού κόσμου, κοινωνικές και πολιτικές, και να επισημάνει την παρακμή των ανθρώπων, οι οποίοι είναι ικανοί ακόμη και να σκοτώσουν για τη φαινομενική αυτή ευδαιμονία που προσφέρουν τα υλικά αγαθά. Δεν θα υπήρχε, λοιπόν, καλύτερη περίοδος για να ανέβει η παράσταση αυτή. Δεν πρόκειται για ένα έργο διαχρονικό. Πρόκειται περισσότερο για την ίδια συμπεριφορά που συνεχίζεται δεκαετίες, καθώς σήμερα η αντίληψη των περισσότερων δεν μοιάζει διαφορετική.
Στην Ελλάδα, η τραγικωμωδία αυτή έχει ανέβει ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν. Πρώτη φορά το 1961 στο Εθνικό, έπειτα στο ΚΘΒΕ, όπου το έργο παρουσιάστηκε δύο φορές: το 1979 και το 1999. Στο ελεύθερο θέατρο το έργο ανέβηκε (σε διασκευή) το 1991 από τον θίασο Αλεξανδράκη-Γαληνέα στο θέατρο Ιλίσια, ενώ πρόσφατα, το 2008, το παρουσίασε στο θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας η εταιρεία θεάτρου Πράξη.
Η υπόθεση
Το Γκύλλεν είναι μία πόλη της Γερμανίας που βιώνει την παρακμή, καθώς δεν υπάρχει κεφάλαιο, και μέρα με τη μέρα νεκρώνει οικονομικά. Δεν υπάρχουν πόροι, οι πολίτες είναι πια φτωχοί και τσακισμένοι ψυχολογικά.
Κι ενώ αναζητείται μανιωδώς μία λύση για να ανακάμψει η οικονομία, έρχεται σαν από μηχανής θεός η είδηση της επικείμενης επίσκεψης της δισεκατομμυριούχου Κλαιρ Ζαχανασσιάν, η οποία επιστρέφει στη γενέτειρά της πρόθυμη να βοηθήσει προσφέροντας ένα δισεκατομμύριο. Με έναν όρο! Να δολοφονηθεί ο Αλφρεντ Ιλ, ο εραστής που την πρόδωσε και την άφησε με ένα μωρό στην αγκαλιά, ενώ εξαιτίας του οδηγήθηκε στην πορνεία. Ζητά, λοιπόν, εκδίκηση, ή -για να το θέσουμε καλύτερα- δικαιοσύνη.
Οι πολίτες αντιδρούν και στην αρχή η δήμαρχος αρνείται κατηγορηματικά την προσφορά αυτή. Η παραμονή της Κλαιρ στην πόλη θα στενέψει τα περιθώρια και η πίεση που ασκεί εμμέσως στους πολίτες μέσω της πίστωσης που τους προσφέρει θα αρχίσει να τους μεταβάλλει.
Θα συμφωνήσουν τελικά στη μακάβρια προσφορά της δισεκατομμυριούχου;
Οι ερμηνείες ήταν αξιόλογες με τα δύο κεντρικά πρόσωπα, την Κλαιρ (Μίρκα Παπακωνσταντίνου) και τον Ιλ (Δημήτρης Πιατάς), να ξεχωρίζουν. Απέδιδαν το ρόλο τους με φυσικότητα και ταμπεραμέντο και έδιναν το 100% πάνω στη σκηνή.
Ερμηνεία επίσης εξαιρετική, η οποία κεντρίζει εξαρχής το ενδιαφέρον των θεατών, είναι εκείνη της Υβόννης Μαλτέζου ως δασκάλας του Γκύλλεν. Ως φορέας της ηθικής και των αξιών προσπαθεί χωρίς αποτέλεσμα να επικρατήσει έναντι της κυριαρχίας του υλικού πλούτου. Ο χαρακτήρας της αποκτά ολοένα και μεγαλύτερο ενδιαφέρον κατά τη διάρκεια της παράστασης.
Ο ρόλος της δημάρχου ταίριαζε απόλυτα στην Αιμιλία Υψηλάντη, η οποία απέδωσε με επιτυχία το αριστοκρατικό πνεύμα και το ευγενικό ιδεώδες της άρχουσας τάξης. Παρόλα αυτά, ήταν αρκετά συγκρατημένη σε μερικά σημεία.
Οι ερμηνείες των υπόλοιπων χαρακτήρων (του αστυνομικού, της γυναίκας και των παιδιών του μανάβη, του πάστορα και των άλλων πολιτών του Γκύλλεν) ήταν κάπως υπερβολικές και δεν εξέπεμπαν τη φυσικότητα που παρατηρήθηκε στα κεντρικά πρόσωπα...
Η σκηνοθεσία ήταν εξαιρετική, με ευρηματικές λύσεις, που έκαναν την παράσταση ευχάριστη για τον θεατή και βοηθούσαν στη ροή της πλοκής. Χαρακτηριστικό το κίτρινο χρώμα από τη μέση της παράστασης και μετά, με πολυεπίπεδη ανάγνωση. Το κίτρινο είναι χρώμα του μίσους, ενώ η παρουσία του σε αντικείμενα και αξεσουάρ της καθημερινότητας ίσως να δηλώνει τα αρνητικά συναισθήματα που σιγά σιγά κυριεύουν το άτομο με σκοπό την εξόντωση του άλλου για τη δική του επικράτηση και ευτυχία. Αυτή είναι μία δική μας υπόθεση, λαμβάνοντας υπόψη την παράσταση στο σύνολό της. Ο καθένας το εκλαμβάνει διαφορετικά. Τα σκηνικά εντυπωσιακά, καθότι μεγάλα σε διαστάσεις. Η σκηνή ήταν πολύ φορτωμένη, παρόλα αυτά δεν ήταν κουραστική για τους θεατές, οι οποίοι εύκολα αντιλαμβάνονταν την αλλαγή του χώρου. Το μαύρο χρώμα δέσποζε τόσο στα σκηνικά όσο και στην ατμόσφαιρα.
Τα κοστούμια ήταν πολύ ιδιαίτερα και απέδιδαν τα χαρακτηριστικά κάθε ρόλου, με τα ρούχα της δισεκατομμυριούχου να αστράφτουν, της δημάρχου να είναι επιβλητικά, των πολιτών να αποδίδουν την ένδεια -τουλάχιστον στην αρχή!
Οι μουσικές επιλογές ήταν πετυχημένες, καθώς κατάφεραν να δώσουν έμφαση στον μυστηριακό χαρακτήρα της παράστασης και να αποδώσουν την αίσθηση του σκοτεινού και του μαύρου.
Στο σύνολό της, ήταν μία αξιόλογη παράσταση, μία μεγάλη παραγωγή που κρύβει από πίσω αρκετή δουλειά. Μας άρεσε, χωρίς ωστόσο να μας ενθουσιάσει. Ίσως, απλώς δεν ανταποκρίθηκε στο σύνολο των προσδοκιών μας.
Μπορείτε να παρακολουθήσετε μέχρι τις 31 Μαΐου τι συνέβη στην πόλη Γκύλλεν και να διαμορφώσετε τη δική σας άποψη.
Το θέατρο Βρετάνια είναι ένας επιβλητικός χώρος. Από το φουαγιέ αισθάνεται κανείς την αίγλη του κτιρίου. Αποπνέει κάτι το αριστοκρατικό. Μέσα στην αίθουσα, ακριβώς την ίδια αίσθηση προκαλεί η σκηνή, τα καθίσματα, οι τοίχοι. Δεν θα περίμενε, λοιπόν, ο θεατής κάτι λιγότερο από μία μεγάλη παραγωγή.
Το έργο
Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας είναι μία μαύρη κωμωδία, η οποία γράφτηκε το 1955 από τον Φρήντριχ Ντύρρεντμαν.
Επηρεασμένος, όπως διαβάζουμε, από την αρχαία ελληνική τραγωδία, έρχεται να ψέξει τις αξίες του ευρωπαϊκού κόσμου, κοινωνικές και πολιτικές, και να επισημάνει την παρακμή των ανθρώπων, οι οποίοι είναι ικανοί ακόμη και να σκοτώσουν για τη φαινομενική αυτή ευδαιμονία που προσφέρουν τα υλικά αγαθά. Δεν θα υπήρχε, λοιπόν, καλύτερη περίοδος για να ανέβει η παράσταση αυτή. Δεν πρόκειται για ένα έργο διαχρονικό. Πρόκειται περισσότερο για την ίδια συμπεριφορά που συνεχίζεται δεκαετίες, καθώς σήμερα η αντίληψη των περισσότερων δεν μοιάζει διαφορετική.
Στην Ελλάδα, η τραγικωμωδία αυτή έχει ανέβει ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν. Πρώτη φορά το 1961 στο Εθνικό, έπειτα στο ΚΘΒΕ, όπου το έργο παρουσιάστηκε δύο φορές: το 1979 και το 1999. Στο ελεύθερο θέατρο το έργο ανέβηκε (σε διασκευή) το 1991 από τον θίασο Αλεξανδράκη-Γαληνέα στο θέατρο Ιλίσια, ενώ πρόσφατα, το 2008, το παρουσίασε στο θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας η εταιρεία θεάτρου Πράξη.
Η υπόθεση
Το Γκύλλεν είναι μία πόλη της Γερμανίας που βιώνει την παρακμή, καθώς δεν υπάρχει κεφάλαιο, και μέρα με τη μέρα νεκρώνει οικονομικά. Δεν υπάρχουν πόροι, οι πολίτες είναι πια φτωχοί και τσακισμένοι ψυχολογικά.
Κι ενώ αναζητείται μανιωδώς μία λύση για να ανακάμψει η οικονομία, έρχεται σαν από μηχανής θεός η είδηση της επικείμενης επίσκεψης της δισεκατομμυριούχου Κλαιρ Ζαχανασσιάν, η οποία επιστρέφει στη γενέτειρά της πρόθυμη να βοηθήσει προσφέροντας ένα δισεκατομμύριο. Με έναν όρο! Να δολοφονηθεί ο Αλφρεντ Ιλ, ο εραστής που την πρόδωσε και την άφησε με ένα μωρό στην αγκαλιά, ενώ εξαιτίας του οδηγήθηκε στην πορνεία. Ζητά, λοιπόν, εκδίκηση, ή -για να το θέσουμε καλύτερα- δικαιοσύνη.
Οι πολίτες αντιδρούν και στην αρχή η δήμαρχος αρνείται κατηγορηματικά την προσφορά αυτή. Η παραμονή της Κλαιρ στην πόλη θα στενέψει τα περιθώρια και η πίεση που ασκεί εμμέσως στους πολίτες μέσω της πίστωσης που τους προσφέρει θα αρχίσει να τους μεταβάλλει.
Θα συμφωνήσουν τελικά στη μακάβρια προσφορά της δισεκατομμυριούχου;
Οι ερμηνείες ήταν αξιόλογες με τα δύο κεντρικά πρόσωπα, την Κλαιρ (Μίρκα Παπακωνσταντίνου) και τον Ιλ (Δημήτρης Πιατάς), να ξεχωρίζουν. Απέδιδαν το ρόλο τους με φυσικότητα και ταμπεραμέντο και έδιναν το 100% πάνω στη σκηνή.
Ερμηνεία επίσης εξαιρετική, η οποία κεντρίζει εξαρχής το ενδιαφέρον των θεατών, είναι εκείνη της Υβόννης Μαλτέζου ως δασκάλας του Γκύλλεν. Ως φορέας της ηθικής και των αξιών προσπαθεί χωρίς αποτέλεσμα να επικρατήσει έναντι της κυριαρχίας του υλικού πλούτου. Ο χαρακτήρας της αποκτά ολοένα και μεγαλύτερο ενδιαφέρον κατά τη διάρκεια της παράστασης.
Ο ρόλος της δημάρχου ταίριαζε απόλυτα στην Αιμιλία Υψηλάντη, η οποία απέδωσε με επιτυχία το αριστοκρατικό πνεύμα και το ευγενικό ιδεώδες της άρχουσας τάξης. Παρόλα αυτά, ήταν αρκετά συγκρατημένη σε μερικά σημεία.
Οι ερμηνείες των υπόλοιπων χαρακτήρων (του αστυνομικού, της γυναίκας και των παιδιών του μανάβη, του πάστορα και των άλλων πολιτών του Γκύλλεν) ήταν κάπως υπερβολικές και δεν εξέπεμπαν τη φυσικότητα που παρατηρήθηκε στα κεντρικά πρόσωπα...
Η σκηνοθεσία ήταν εξαιρετική, με ευρηματικές λύσεις, που έκαναν την παράσταση ευχάριστη για τον θεατή και βοηθούσαν στη ροή της πλοκής. Χαρακτηριστικό το κίτρινο χρώμα από τη μέση της παράστασης και μετά, με πολυεπίπεδη ανάγνωση. Το κίτρινο είναι χρώμα του μίσους, ενώ η παρουσία του σε αντικείμενα και αξεσουάρ της καθημερινότητας ίσως να δηλώνει τα αρνητικά συναισθήματα που σιγά σιγά κυριεύουν το άτομο με σκοπό την εξόντωση του άλλου για τη δική του επικράτηση και ευτυχία. Αυτή είναι μία δική μας υπόθεση, λαμβάνοντας υπόψη την παράσταση στο σύνολό της. Ο καθένας το εκλαμβάνει διαφορετικά. Τα σκηνικά εντυπωσιακά, καθότι μεγάλα σε διαστάσεις. Η σκηνή ήταν πολύ φορτωμένη, παρόλα αυτά δεν ήταν κουραστική για τους θεατές, οι οποίοι εύκολα αντιλαμβάνονταν την αλλαγή του χώρου. Το μαύρο χρώμα δέσποζε τόσο στα σκηνικά όσο και στην ατμόσφαιρα.
Τα κοστούμια ήταν πολύ ιδιαίτερα και απέδιδαν τα χαρακτηριστικά κάθε ρόλου, με τα ρούχα της δισεκατομμυριούχου να αστράφτουν, της δημάρχου να είναι επιβλητικά, των πολιτών να αποδίδουν την ένδεια -τουλάχιστον στην αρχή!
Οι μουσικές επιλογές ήταν πετυχημένες, καθώς κατάφεραν να δώσουν έμφαση στον μυστηριακό χαρακτήρα της παράστασης και να αποδώσουν την αίσθηση του σκοτεινού και του μαύρου.
Στο σύνολό της, ήταν μία αξιόλογη παράσταση, μία μεγάλη παραγωγή που κρύβει από πίσω αρκετή δουλειά. Μας άρεσε, χωρίς ωστόσο να μας ενθουσιάσει. Ίσως, απλώς δεν ανταποκρίθηκε στο σύνολο των προσδοκιών μας.
Μπορείτε να παρακολουθήσετε μέχρι τις 31 Μαΐου τι συνέβη στην πόλη Γκύλλεν και να διαμορφώσετε τη δική σας άποψη.