Η "Εποχή του κυνηγιού" ανεβαίνει από τις αρχές αυτού του μήνα στο θέατρο Ιλίσια για να συμπληρώσει έναν κύκλο 20 παραστάσεων. Χαρήκαμε ιδιαίτερα γιατί είναι ένα έργο του Γιάννη Σκαραγκά, δείγμα εξαιρετικής ελληνικής θεατρικής πεζογραφίας, σκηνοθετημένο από την πολύ ταλαντούχα Λίνα Ζαρκαδούλα σε παραγωγή αρτivities, μία ομάδα που -μαζί με τις ηθοποιούς- αποδεικνύει πως η καλή δουλειά και η έμπνευση μπορούν να δημιουργήσουν μοναδικές θεατρικές στιγμές.
Η ιστορία της παράστασης αφορά την Πόπη, μία ώριμη γυναίκα, η ζωή της οποίας έχει κλονιστεί από την οικονομική κρίση και τις λανθασμένες επιλογές του παρελθόντος, με αποτέλεσμα να έχει χάσει τον εαυτό της. Απομονωμένη καθώς είναι σε ένα άδειο και ακατάστατο σπίτι, ακριβώς όπως και η ζωή της, χωρίς ουσία και σκοπό και λίγο πριν δώσει τέλος σε αυτήν την ματαιότητα, η Πόπη θα ζητήσει μία ακόμα ευκαιρία, τη δεύτερη εκείνη ευκαιρία που της αναλογεί. Από τα αυλάκια του μυαλού της θα εμφανιστεί η Πηνελόπη Δέλτα. Έτσι ονόμασε στη ζοφερή της φαντασία τη φίλη, τη σύμβουλο ή τον φύλακα άγγελό της, η εμφάνιση της οποίας είναι καταλυτική για να καταφέρει να συνδεθεί η ηρωίδα του έργου ξανά με την πραγματικότητα μέσα από τις ιστορίες που θα τις μάθει να λέει. Η Πηνελόπη (φαντάζομαι πως δεν είναι τυχαία η επιλογή του ίδιου ονόματος!), είναι γυναίκα άλλης εποχής που έχει βιώσει επίσης τη δίκη της απόγνωση παγιδευμένη από έρωτα. Γνωρίζει καλά πως έχει κληθεί να εκτελέσει μια αποστολή και ενώ η παρουσία της προβλέπεται να είναι προσωρινή, η επίδραση αυτής θα κρατήσει για πάντα.
Το έργο παίρνει σάρκα και οστά από τις δύο ηρωίδες του. Δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει μία από τις δύο. Οι ερμηνείες είναι από μόνες τους τόσο πλήρεις αλλά ταυτόχρονα μόνο μαζί μπορούν να ολοκληρώσουν αυτό το εγχείρημα. Στον ρόλο της Πόπης είδαμε τη Φωτεινή Μπαξεβάνη. Νομίζω πως μόνο να υποκλίνεται μπορεί κανείς σε μια ηθοποιό που υποδύεται την ηρωίδα τόσο άμεσα και καλά, που σε κάνει να ξεχνάς πως πρόκειται για ρόλο. Στα μάτια της ηθοποιού είδαμε την απόγνωση, το αίσθημα του να προσπαθείς να πιαστείς από κάπου, την απελπισία και σε μερικά δευτερόλεπτα μια ελπίδα να σαλεύει φωτίζοντάς τα. Ερμήνευσε την κάποτε δυναμική και εγωίστρια Πόπη, σκληρή με τους άλλους αλλά όχι με τον εαυτό της που μεταμορφώθηκε σε μια αντικοινωνική και φοβισμένη να αντιμετωπίσει την αλήθεια της γυναίκα, με απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στις συνεχείς εναλλαγές της ψυχοσύνθεσής της, το γέλιο, το κλάμα και τον αυτοσαρκασμό για τη θλιβερή της κατάντια. Από την άλλη, η Αθηνά Μαξίμου εμφανίστηκε σαν αερικό επί σκηνής ως η ιστορική φιγούρα Πηνελόπη Δέλτα. Στο έργο θα μιλήσει για τη σημασία που έχουν οι λέξεις, κάτι που απέδειξε πρώτη εκείνη με το να τονίζει κάθε λέξη, δίνοντάς τους νόημα που μετέδιδε στο κοινό που την παρακολουθούσε καθηλωμένο. Τόσο στις έντονα δραματικές σκηνές όσο και στις κωμικές με όπλα το βλέμμα, τις κινήσεις και την ψυχή της, η ηθοποιός με το δικό της προσωπικό στυλ ενσάρκωσε υπέροχα τον ρόλο της.
Η χημεία των δύο γυναικών καταφαίνεται από το πρώτο λεπτό που διασταυρώνονται επί σκηνής. Οι διάλογοί τους είναι απολαυστικοί, το ίδιο και ο τρόπος που δίνουν πάτημα η μία στην άλλη για την επόμενη ατάκα. Υπεύθυνος βέβαια γι'αυτό δεν είναι άλλος από τον δημιουργό της παράστασης, Γιάννη Σκαραγκά, που έγραψε ένα σύγχρονο κείμενο πρωτότυπο, έξυπνο και με χιούμορ, γεμάτο από συναισθήματα. Το κείμενο "μιλά" κατευθείαν στους θεατές, ενώ γράφτηκε ειδικά για τις δύο ηθοποιούς. Τέτοια έργα είναι η απόδειξη πως υπάρχουν πολλοί εμπνευσμένοι δημιουργοί στη χώρα μας, όπως είναι και η σκηνοθέτιδα Λίνα Ζαρκαδούλα, που έστησε μια παράσταση γρήγορη με σκηνές που θυμίζουν κινηματογραφική ταινία. Χρησιμοποιώντας το σκηνικό του σπιτιού με τρόπο ευρηματικό, αλλά και τη σκηνή με κλειστή αυλαία, έδωσε χώρο για να επικοινωνήσουν τις ιστορίες τους οι δύο ηρωίδες. Τα κοστούμια ήταν προσαρμοσμένα στην κάθε ηρωίδα και την εποχή που αντιπροσώπευε. Τη μουσική που συνοδεύει το έργο έχει επιμεληθεί η ίδια η Φωτεινή Μπαξεβάνη και περιλαμβάνει και κάποια τραγούδια που θα ακουστούν από κασετόφωνο σε μία από τις χιουμοριστικές σκηνές, ωστόσο το ομώνυμο της παράστασης τραγούδι που ερμηνεύει η Νατάσσα Μποφίλιου θα την κλείσει με τον καλύτερο και πιο συγκινητικό τρόπο σηματοδοτώντας τη λύτρωση.
"Η εποχή του κυνηγιού" είναι ένα έργο για μια γυναίκα που πρέπει να ξεπεράσει τα όριά της και να κυνηγήσει και πάλι τη ζωή της. Με κεντρικό μήνυμα πως η ηρεμία δεν βρίσκεται στη μοναξιά και την απομόνωση και πως κάθε άνθρωπος μπορεί να "σώσει" κάποιον άλλον ή και τον εαυτό του, κατάφερε να μεταδώσει πίστη και μια ελπίδα για ό,τι συνέβη και για ό,τι θα συμβεί. Είναι ξεκάθαρο, νομίζω, πως η παράσταση μου άρεσε και μάλιστα ήταν μία από τις καλύτερες που είδα φέτος. Τέτοιες παραστάσεις αξίζουν συγχαρητηρίων.
Το τραγούδι της παράστασης σε μουσική Φωτεινής Μπαξεβάνη και στίχους Γιάννη Σκαραγκά. Ερμηνεύει η Νατάσσα Μποφίλιου.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Κείμενο: Γιάννης Σκαραγκάς
Σκηνοθεσία: Λίνα Ζαρκαδούλα
Σκηνικά - Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Μουσική: Φωτεινή Μπαξεβάνη
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Νίκη Σερέτη
Διεύθυνση παραγωγής: Αναστασία Καβαλλάρη
Οργάνωση παραγωγής: Σωτήρης Μίχας
Παραγωγή: αρτivities