Πριν από μερικούς μήνες το φεστιβάλ Plisskën ανακοίνωσε το μεγαλύτερο μέρος των ονομάτων που θα εμφανιστούν στις σκηνές του Ελληνικού Κόσμου, στην Αθήνα. Παρακολουθώντας σχεδόν κάθε πτυχή της σύγχρονης μουσικής ενθουσιάστηκα με τα ονόματα που είδα. Λίγες μέρες αργότερα, στην καθιερωμένη «διαβούλευση» που έχουμε οι συντάκτες του MixGrill, αποφάσισα να διαλέξω αυτή την Κυριακή για τη δημοσίευση μιας λίστας με βάση αυτό το φεστιβάλ, στο πλαίσιο αυτής της ιδιαίτερης εβδομαδιαίας στήλης. Οι παρακάτω γραμμές σχετίζονται με το φεστιβάλ μονάχα ως πηγή έμπνευσης και είναι, αναπόφευκτα, μία ακόμα προσωπική γνώμη στο διαδίκτυο. Να είστε σίγουροι, όμως, πως η μουσική είναι αξιόλογη.
Πριν περάσω στη μουσική και προσπαθώντας να αποφύγω την ετήσια γκρίνια περί των συναυλιών με σχόλια τύπου «φέρτε Μιουζ, ρε!», κάνω την αρχή ρωτώντας: Τι μουσική θέλουμε; Τι συναυλίες θέλουμε; Είμαστε ικανοποιημένοι μέχρι τώρα; Ο καθένας έχει σχετικά διαφορετικές απαντήσεις, αλλά η πέμπτη χρονιά του Plisskën είναι ό,τι πλησιέστερο έχω δει στις δικές μου. Είναι η πρώτη μουσική αιτία για την οποία θα κάνω τα πεντακόσια-κάτι χιλιόμετρα μετά από αρκετά χρόνια «αποχής». Είναι το μοναδικό ελληνικό φεστιβάλ το οποίο μπορεί να καμαρώνει πως έχει στο δυναμικό του παραπάνω από είκοσι ονόματα που κυκλοφόρησαν το τελευταίο τους άλμπουμ τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Από αυτά τα συγκροτήματα και καλλιτέχνες αποτελείται η σημερινή λίστα, με την εύκολη λύση της αλφαβητικής σειράς.
Οι …And You Will Know Us By The Trail Of Dead είναι πιο συχνά γνωστοί ως Trail Of Dead και τον περασμένο Οκτώβριο κυκλοφόρησαν το ένατο άλμπουμ τους, το οποίο δεν είναι ό,τι καλύτερο έχουν παρουσιάσει, αλλά είναι μια καλή προσθήκη στον κατάλογό τους, για τον οποίο συχνά ακούγεται η φράση «prog punk».
Το τέταρτο άλμπουμ του Andy Stott λέγεται ‘Faith In Strangers’ και είναι μια ιδιαίτερη συλλογή μουσικών, που μάλλον περιγράφονται καλύτερα με λέξεις όπως eletronica, ambient και drone.
Ο Ariel Pink είναι ένας μουσικός απ’ το Λος Άντζελες που κυκλοφορεί δίσκους ανά τακτά χρονικά απ’ το 2002 και το τελευταίο του άλμπουμ, με τίτλο ‘Pom Pom’, ήταν μια από τις πιο ευχάριστες pop rock κυκλοφορίες του περασμένου Φθινοπώρου.
Αν μπλέξεις τον Ian Curtis με τον Nick Cave το αποτέλεσμα θα είναι κάτι κοντινό στον Sean Ragon και το συγκρότημά του Cult Of Youth, που έφτασε στο καλύτερο σημείο της πορείας του με το περσινό άλμπουμ ‘Final Days’.
Απ’ όλα τα ήδη μουσικής, η Αγγλία δεν είναι ιδιαίτερα φημισμένη για τη doom metal σκηνή της, αλλά οι Electric Wizard είναι από τα πιο δημοφιλή συγκροτήματα του είδους, ιδιαίτερα μετά το αρκετά επιτυχημένο περσινό άλμπουμ τους με τίτλο ‘Time To Die’.
Fort Romeau είναι το όνομα με το οποίο κυκλοφορεί τις, ως επί το πλείστον, house μουσικές του ο Mike Greene, όταν δεν ασχολείται με κάποιο από τα άλλα γκρουπ στα οποία είναι μέλος ή δεν περιοδεύει πίσω από τα πλήκτρα των (της) La Roux.
Οι Iceage συνδυάζουν την punk rock μουσική με το «σκοτάδι» που πηγάζει απ’ την σκανδιναβική καταγωγή τους κι αν το τελευταίο τους άλμπουμ δεν είναι τόσο καλό όσο τα δύο πρώτα, είναι σίγουρα εξίσου απολαυστικό.
Οι METZ, ένα τρίο απ’ τον Καναδά, έβγαλαν τον πρώτο τους δίσκο το 2012 και ο φετινός με τίτλο ‘II’ τού μοιάζει αρκετά στο γεμάτο ενέργεια, εκρηκτικό noise/hardcore punk που παίζουν.
Ο Mikal Cronin κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό τον τρίτο του δίσκο, ‘MCIII’, ο οποίος μπορεί να μην είναι η καλύτερη δουλειά του μέχρι τώρα, αλλά έχει μερικά τραγούδια εφάμιλλα του παρελθόντος του στην garage/indie rock σκηνή της δυτικής ακτής.
Οι Mogwai είναι ένα από τα συγκροτήματα της post rock σκηνής που γνώρισαν κάποια επιτυχία τα τελευταία χρόνια και στο ‘Rave Tapes’ του 2014 αναμειγνύουν όμορφα ηλεκτρονική μουσική με rock κιθάρες.
Ο τριαντάρης Νεοϋορκέζος Mike Hadreas είναι το πρόσωπο πίσω απ’ το όνομα Perfume Genius και το τρίτο του άλμπουμ περιέχει μερικά απ’ τα πιο αξιόλογα τραγούδια που έχει γράψει απ’ το 2010 όταν ξεκίνησε.
Pharmakon είναι το σχήμα με το οποίο πειραματίζεται μουσικά η Margaret Chardiet, οι περιπέτειες υγείας της οποίας οδήγησαν σ’ ένα απ’ τα πιο ιδιαίτερα και «δυσκολοχώνευτα» άλμπουμ του 2014.
Ο συνδυασμός της βρώμικης, post punk κιθάρας με ηλεκτρονική μουσική απ’ τα ‘80’s δεν είναι κάτι καινούριο, αλλά οι POW! το κάνουν πολύ καλά και ταιριάζουν «γάντι» στη δισκογραφική του John Dwyer.
Οι Sleaford Mods είναι ένα ντουέτο απ’ την κεντρική Αγγλία που μπερδεύουν την punk του Johnny Rotten με επιρροές από χιπ χοπ και κυκλοφορούν το έβδομο άλμπουμ τους μέσα στο 2015, μετά το πολύ καλό και επιτυχημένο ‘Divide And Exit’ του 2014.
Ο Άγγλος DJ και παραγωγός Tom Jenkinson κυκλοφορεί ως Squarepusher τις μουσικές του με αφετηρία την EDM και στον τελευταίο του δίσκο με τίτλο ‘Damogen Furies’ μπλέκει μέσα drum ‘n’ bass και διάφορα άλλα μουσικά παρακλάδια της ηλεκτρονικής μουσικής.
Ο Steve Gunn είναι ένας δραστήριος, βιρτουόζος κιθαρίστας, που, μεταξύ άλλων, έχει συνεργαστεί με τον Kurt Vile και με το τελευταίο του άλμπουμ απέδειξε για άλλη μια φορά το ταλέντο του στο να γράφει και να τραγουδάει ωραία τραγουδάκια, εκτός απ’ το να «μαγεύει» με την κιθάρα.
Πίσω από το εξωτικό όνομα Strand Of Oaks είναι ο Timothy Showalter, ο οποίος μετά μερικούς δύσκολους μήνες κυκλοφορεί το τέταρτο άλμπουμ του και φτάνει στο υψηλότερο σημείο της μέχρι τώρα πορείας του, αναμιγνύοντας λίγα pop στοιχεία στη folk rock που συνήθως παίζει.
Οι Coathangers είναι ένα indie rock συγκρότημα από την Ατλάντα και με το τέταρτο άλμπουμ τους, με τίτλο ‘Suck My Shirt’, σημείωσαν τη μεγαλύτερη επιτυχία στη μέχρι τώρα πορεία τους.
Μπορεί το πάντρεμα της indie rock με την ηλεκτρονική/χορευτική μουσική στο τελευταίο άλμπουμ των Horrors να μην είναι κάτι συναρπαστικό, οι νεαροί Άγγλοι, όμως, σύντομα συμπληρώνουν δέκα χρόνια που αναπροσαρμόζονται και εξερευνούν διάφορους ήχους, από garage punk μέχρι τα παραπάνω.
Το σχήμα απ’ τη Σκωτία δεν ξεχώρισε όσο θα ήθελε με το ‘Nobody Wants To Be Here And Nobody Wants To Leave’ πέρσι, αλλά οι Twilight Sad έχουν μερικά τραγούδια που κάνουν αυτή τη «θλιμμένη» post-punk που παίζουν αρεστή από αρκετούς.
Ο John Dwyer οδηγεί τους Thee Oh Sees στην κυκλοφορία πολύ καλών (punk) rock άλμπουμ σε ετήσια βάση και το ‘Mutilator Defeated At Last’ που βγήκε πριν από λίγες εβδομάδες δε θα μπορούσε να είναι εξαίρεση.
Waxahatchee είναι το όνομα του σχήματος με το οποίο δραστηριοποιείται η νεαρή αμερικανίδα Katie Crutchfield, η οποία με το χρόνο βελτιώνει τις ικανότητες και τα τραγούδια της με βάση τη σύγχρονη folk και το τελευταίο άλμπουμ της, ‘Ivy Tripp’, είναι μάλλον το καλύτερό της.
Οι WhoMadeWho είναι ένα τρίο απ’ την Κοπεγχάγη που με το πέμπτο άλμπουμ τους, ‘Dreams’ (2014), δεν ικανοποίησε ιδιαίτερα τους οπαδούς της indie pop που παίζουν, αλλά το παρελθόν τους πλάι σε συγκροτήματα όπως οι Daft Punk υπόσχεται ένα καλύτερο μέλλον.
Τα τραγούδια
01. And You Will Know Us By The Trail Of Dead – A Million Random Digits
02. Andy Stott – Damage
03. Ariel Pink – White Freckles
04. Cult Of Youth – Dragon Rouge | Sanctuary
05. Electric Wizard – Funeral Of Your Mind
06. Fort Romeau – Folle
07. Iceage – Abundand Living
08. Metz – Wait In Line
09. Mikal Cronin – iv) Ready
10. Mogwai – Remurdered
11. Perfume Genius – Queen
12. Pharmakon – Autoimmune
13. Pow! - 66
14. Sleaford Mods – From Rags To Richards
15. Squarepusher – Stor Eiglass
16. Steve Gunn – Tommy’s Congo
17. Strand Of Oaks – Same Emotions
18. The Coathangers – Merry Go Round
19. The Horrors – Mine And Yours
20. The Twilight Sad – Pills I Swallow
21. Thee Oh Sees – Withered Hand | Lupine Ossuary
22. Waxahatchee – Air
23. Whomadewho – Dreams
Πριν περάσω στη μουσική και προσπαθώντας να αποφύγω την ετήσια γκρίνια περί των συναυλιών με σχόλια τύπου «φέρτε Μιουζ, ρε!», κάνω την αρχή ρωτώντας: Τι μουσική θέλουμε; Τι συναυλίες θέλουμε; Είμαστε ικανοποιημένοι μέχρι τώρα; Ο καθένας έχει σχετικά διαφορετικές απαντήσεις, αλλά η πέμπτη χρονιά του Plisskën είναι ό,τι πλησιέστερο έχω δει στις δικές μου. Είναι η πρώτη μουσική αιτία για την οποία θα κάνω τα πεντακόσια-κάτι χιλιόμετρα μετά από αρκετά χρόνια «αποχής». Είναι το μοναδικό ελληνικό φεστιβάλ το οποίο μπορεί να καμαρώνει πως έχει στο δυναμικό του παραπάνω από είκοσι ονόματα που κυκλοφόρησαν το τελευταίο τους άλμπουμ τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Από αυτά τα συγκροτήματα και καλλιτέχνες αποτελείται η σημερινή λίστα, με την εύκολη λύση της αλφαβητικής σειράς.
Οι …And You Will Know Us By The Trail Of Dead είναι πιο συχνά γνωστοί ως Trail Of Dead και τον περασμένο Οκτώβριο κυκλοφόρησαν το ένατο άλμπουμ τους, το οποίο δεν είναι ό,τι καλύτερο έχουν παρουσιάσει, αλλά είναι μια καλή προσθήκη στον κατάλογό τους, για τον οποίο συχνά ακούγεται η φράση «prog punk».
Το τέταρτο άλμπουμ του Andy Stott λέγεται ‘Faith In Strangers’ και είναι μια ιδιαίτερη συλλογή μουσικών, που μάλλον περιγράφονται καλύτερα με λέξεις όπως eletronica, ambient και drone.
Ο Ariel Pink είναι ένας μουσικός απ’ το Λος Άντζελες που κυκλοφορεί δίσκους ανά τακτά χρονικά απ’ το 2002 και το τελευταίο του άλμπουμ, με τίτλο ‘Pom Pom’, ήταν μια από τις πιο ευχάριστες pop rock κυκλοφορίες του περασμένου Φθινοπώρου.
Αν μπλέξεις τον Ian Curtis με τον Nick Cave το αποτέλεσμα θα είναι κάτι κοντινό στον Sean Ragon και το συγκρότημά του Cult Of Youth, που έφτασε στο καλύτερο σημείο της πορείας του με το περσινό άλμπουμ ‘Final Days’.
Απ’ όλα τα ήδη μουσικής, η Αγγλία δεν είναι ιδιαίτερα φημισμένη για τη doom metal σκηνή της, αλλά οι Electric Wizard είναι από τα πιο δημοφιλή συγκροτήματα του είδους, ιδιαίτερα μετά το αρκετά επιτυχημένο περσινό άλμπουμ τους με τίτλο ‘Time To Die’.
Fort Romeau είναι το όνομα με το οποίο κυκλοφορεί τις, ως επί το πλείστον, house μουσικές του ο Mike Greene, όταν δεν ασχολείται με κάποιο από τα άλλα γκρουπ στα οποία είναι μέλος ή δεν περιοδεύει πίσω από τα πλήκτρα των (της) La Roux.
Οι Iceage συνδυάζουν την punk rock μουσική με το «σκοτάδι» που πηγάζει απ’ την σκανδιναβική καταγωγή τους κι αν το τελευταίο τους άλμπουμ δεν είναι τόσο καλό όσο τα δύο πρώτα, είναι σίγουρα εξίσου απολαυστικό.
Οι METZ, ένα τρίο απ’ τον Καναδά, έβγαλαν τον πρώτο τους δίσκο το 2012 και ο φετινός με τίτλο ‘II’ τού μοιάζει αρκετά στο γεμάτο ενέργεια, εκρηκτικό noise/hardcore punk που παίζουν.
Ο Mikal Cronin κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό τον τρίτο του δίσκο, ‘MCIII’, ο οποίος μπορεί να μην είναι η καλύτερη δουλειά του μέχρι τώρα, αλλά έχει μερικά τραγούδια εφάμιλλα του παρελθόντος του στην garage/indie rock σκηνή της δυτικής ακτής.
Οι Mogwai είναι ένα από τα συγκροτήματα της post rock σκηνής που γνώρισαν κάποια επιτυχία τα τελευταία χρόνια και στο ‘Rave Tapes’ του 2014 αναμειγνύουν όμορφα ηλεκτρονική μουσική με rock κιθάρες.
Ο τριαντάρης Νεοϋορκέζος Mike Hadreas είναι το πρόσωπο πίσω απ’ το όνομα Perfume Genius και το τρίτο του άλμπουμ περιέχει μερικά απ’ τα πιο αξιόλογα τραγούδια που έχει γράψει απ’ το 2010 όταν ξεκίνησε.
Pharmakon είναι το σχήμα με το οποίο πειραματίζεται μουσικά η Margaret Chardiet, οι περιπέτειες υγείας της οποίας οδήγησαν σ’ ένα απ’ τα πιο ιδιαίτερα και «δυσκολοχώνευτα» άλμπουμ του 2014.
Ο συνδυασμός της βρώμικης, post punk κιθάρας με ηλεκτρονική μουσική απ’ τα ‘80’s δεν είναι κάτι καινούριο, αλλά οι POW! το κάνουν πολύ καλά και ταιριάζουν «γάντι» στη δισκογραφική του John Dwyer.
Οι Sleaford Mods είναι ένα ντουέτο απ’ την κεντρική Αγγλία που μπερδεύουν την punk του Johnny Rotten με επιρροές από χιπ χοπ και κυκλοφορούν το έβδομο άλμπουμ τους μέσα στο 2015, μετά το πολύ καλό και επιτυχημένο ‘Divide And Exit’ του 2014.
Ο Άγγλος DJ και παραγωγός Tom Jenkinson κυκλοφορεί ως Squarepusher τις μουσικές του με αφετηρία την EDM και στον τελευταίο του δίσκο με τίτλο ‘Damogen Furies’ μπλέκει μέσα drum ‘n’ bass και διάφορα άλλα μουσικά παρακλάδια της ηλεκτρονικής μουσικής.
Ο Steve Gunn είναι ένας δραστήριος, βιρτουόζος κιθαρίστας, που, μεταξύ άλλων, έχει συνεργαστεί με τον Kurt Vile και με το τελευταίο του άλμπουμ απέδειξε για άλλη μια φορά το ταλέντο του στο να γράφει και να τραγουδάει ωραία τραγουδάκια, εκτός απ’ το να «μαγεύει» με την κιθάρα.
Πίσω από το εξωτικό όνομα Strand Of Oaks είναι ο Timothy Showalter, ο οποίος μετά μερικούς δύσκολους μήνες κυκλοφορεί το τέταρτο άλμπουμ του και φτάνει στο υψηλότερο σημείο της μέχρι τώρα πορείας του, αναμιγνύοντας λίγα pop στοιχεία στη folk rock που συνήθως παίζει.
Οι Coathangers είναι ένα indie rock συγκρότημα από την Ατλάντα και με το τέταρτο άλμπουμ τους, με τίτλο ‘Suck My Shirt’, σημείωσαν τη μεγαλύτερη επιτυχία στη μέχρι τώρα πορεία τους.
Μπορεί το πάντρεμα της indie rock με την ηλεκτρονική/χορευτική μουσική στο τελευταίο άλμπουμ των Horrors να μην είναι κάτι συναρπαστικό, οι νεαροί Άγγλοι, όμως, σύντομα συμπληρώνουν δέκα χρόνια που αναπροσαρμόζονται και εξερευνούν διάφορους ήχους, από garage punk μέχρι τα παραπάνω.
Το σχήμα απ’ τη Σκωτία δεν ξεχώρισε όσο θα ήθελε με το ‘Nobody Wants To Be Here And Nobody Wants To Leave’ πέρσι, αλλά οι Twilight Sad έχουν μερικά τραγούδια που κάνουν αυτή τη «θλιμμένη» post-punk που παίζουν αρεστή από αρκετούς.
Ο John Dwyer οδηγεί τους Thee Oh Sees στην κυκλοφορία πολύ καλών (punk) rock άλμπουμ σε ετήσια βάση και το ‘Mutilator Defeated At Last’ που βγήκε πριν από λίγες εβδομάδες δε θα μπορούσε να είναι εξαίρεση.
Waxahatchee είναι το όνομα του σχήματος με το οποίο δραστηριοποιείται η νεαρή αμερικανίδα Katie Crutchfield, η οποία με το χρόνο βελτιώνει τις ικανότητες και τα τραγούδια της με βάση τη σύγχρονη folk και το τελευταίο άλμπουμ της, ‘Ivy Tripp’, είναι μάλλον το καλύτερό της.
Οι WhoMadeWho είναι ένα τρίο απ’ την Κοπεγχάγη που με το πέμπτο άλμπουμ τους, ‘Dreams’ (2014), δεν ικανοποίησε ιδιαίτερα τους οπαδούς της indie pop που παίζουν, αλλά το παρελθόν τους πλάι σε συγκροτήματα όπως οι Daft Punk υπόσχεται ένα καλύτερο μέλλον.
Τα τραγούδια
01. And You Will Know Us By The Trail Of Dead – A Million Random Digits
02. Andy Stott – Damage
03. Ariel Pink – White Freckles
04. Cult Of Youth – Dragon Rouge | Sanctuary
05. Electric Wizard – Funeral Of Your Mind
06. Fort Romeau – Folle
07. Iceage – Abundand Living
08. Metz – Wait In Line
09. Mikal Cronin – iv) Ready
10. Mogwai – Remurdered
11. Perfume Genius – Queen
12. Pharmakon – Autoimmune
13. Pow! - 66
14. Sleaford Mods – From Rags To Richards
15. Squarepusher – Stor Eiglass
16. Steve Gunn – Tommy’s Congo
17. Strand Of Oaks – Same Emotions
18. The Coathangers – Merry Go Round
19. The Horrors – Mine And Yours
20. The Twilight Sad – Pills I Swallow
21. Thee Oh Sees – Withered Hand | Lupine Ossuary
22. Waxahatchee – Air
23. Whomadewho – Dreams