Μάιος 2015
Μόλις συμπληρώθηκε ένας χρόνος απ’ την κυκλοφορία του ‘Drop’ και οι Thee Oh Sees μας δίνουν το ένατο άλμπουμ τους, με έδρα αυτή τη φορά το Λος Άντζελες. Ο John Dwyer, το μοναδικό σταθερό μέλος, είναι ένας πολυάσχολος και υπερπαραγωγικός μουσικός, ο οποίος εκφράζει τη συνήθως, ψυχεδελική rock πλευρά του με το συγκρότημα αυτό και βρίσκει χρόνο για πειραματισμούς στην ηλεκτρονική μουσική υπό το όνομα Damaged Bug. Το να κυκλοφορείς ένα δίσκο κάθε χρόνο δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο, όπως και το να βγάζεις πραγματικά αξιόλογους δίσκους, αλλά οι Thee Oh Sees δεν αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα. Το ‘Mutilator Defeated At Last’ είναι όσο χορταστικό ήταν και το 'Drop’ κι ας είναι ελαφρώς διαφορετικό.
Από την αρχή στο ‘Web’, το εκρηκτικό ‘Withered Hand’ ως το αποκορύφωμα του ‘Lupine Ossuary’ η κιθάρα οργιάζει και τα τύμπανα επιβάλουν το ρυθμό σχεδόν χωρίς ανάσα. Το ‘Sticky Hulks’ είναι το σημείο καμπής του δίσκου, ένα τραγούδι πιο αργό και πολύ μεγαλύτερο σε διάρκεια απ’ όλα τα υπόλοιπα, που θα μπορούσε να βρίσκεται στο προηγούμενό τους άλμπουμ. Ο ρυθμός πέφτει προς το κλείσιμο, με το όμορφο ορχηστρικό ‘Holy Smoke’, αλλά υπάρχει και το μικρό, αλλά διόλου διακριτικό punk «διάλειμμα» ‘Rogue Planet’. Ένα άλμπουμ διάρκειας μισής ώρας, με μόλις εννιά τραγούδια, χωρίς τίποτε περιττό. Φαινομενικά χωρίς πολύ κόπο, οι Thee Oh Sees κυκλοφόρησαν και πάλι έναν απ’ τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.
Μόλις συμπληρώθηκε ένας χρόνος απ’ την κυκλοφορία του ‘Drop’ και οι Thee Oh Sees μας δίνουν το ένατο άλμπουμ τους, με έδρα αυτή τη φορά το Λος Άντζελες. Ο John Dwyer, το μοναδικό σταθερό μέλος, είναι ένας πολυάσχολος και υπερπαραγωγικός μουσικός, ο οποίος εκφράζει τη συνήθως, ψυχεδελική rock πλευρά του με το συγκρότημα αυτό και βρίσκει χρόνο για πειραματισμούς στην ηλεκτρονική μουσική υπό το όνομα Damaged Bug. Το να κυκλοφορείς ένα δίσκο κάθε χρόνο δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο, όπως και το να βγάζεις πραγματικά αξιόλογους δίσκους, αλλά οι Thee Oh Sees δεν αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα. Το ‘Mutilator Defeated At Last’ είναι όσο χορταστικό ήταν και το 'Drop’ κι ας είναι ελαφρώς διαφορετικό.
Από την αρχή στο ‘Web’, το εκρηκτικό ‘Withered Hand’ ως το αποκορύφωμα του ‘Lupine Ossuary’ η κιθάρα οργιάζει και τα τύμπανα επιβάλουν το ρυθμό σχεδόν χωρίς ανάσα. Το ‘Sticky Hulks’ είναι το σημείο καμπής του δίσκου, ένα τραγούδι πιο αργό και πολύ μεγαλύτερο σε διάρκεια απ’ όλα τα υπόλοιπα, που θα μπορούσε να βρίσκεται στο προηγούμενό τους άλμπουμ. Ο ρυθμός πέφτει προς το κλείσιμο, με το όμορφο ορχηστρικό ‘Holy Smoke’, αλλά υπάρχει και το μικρό, αλλά διόλου διακριτικό punk «διάλειμμα» ‘Rogue Planet’. Ένα άλμπουμ διάρκειας μισής ώρας, με μόλις εννιά τραγούδια, χωρίς τίποτε περιττό. Φαινομενικά χωρίς πολύ κόπο, οι Thee Oh Sees κυκλοφόρησαν και πάλι έναν απ’ τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.