Το ‘πα, το ‘κανα, τους έψαξα, τους βρήκα εκείνο το βράδυ της γλυκιάς Παρασκευής, που ο ψαλμός τους στο χορό μου θα ‘βγαινε τελετουργικός. Φτάσαμε έξω από την όμορφη πόρτα σαχλαμαρίζοντας στη διαδρομή και μες στα σπρωξίματα του κόσμου τα άσκοπα το μόνο σίγουρο ήταν ότι πηγαίναμε στην ομορφιά.
Σαν τα συγκροτήματα βγαίνουν, μπροστά φωτισμένη εκεί κάθομαι. Περνούν την κιθάρα στο βύσμα, με πιάνει ένα πείσμα απογειώνομαι. Βγάζουν τους δίσκους με τις ζωγραφιές και φτιάχνουν απ’ την αρχή τη μουσική που θες. Μας απαγγέλλουν ποιηματάκια για του μπερντέ μας τα λαμπάκια, για τους ανθρώπους που πληθαίνουν, χωρίς να ξέρουν πού πηγαίνουν.
Με διαμάντια και ρουμπίνια τη μιζέρια και τη γκρίνια μας στολίζουν. Και μας πηγαίνουν περιπάτους πέρα στα βράχια και στις βάτους, χορεύοντάς μας με παλιές μας μουσικές και ρίχνοντάς μας και κλεφτές ματιές.
Κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή, κάπου στη γη, στα βάθη της νυκτός, που όλα του κόσμου τα ρεφραίν μοιάζουν να μας μιλάνε. Κι ενώ τους βλέπω ζωντανούς, πάλι δε το πιστεύω και πρώτη φορά νιώθω πως όλα εδώ συμβαίνουν. Και δεν το λέω φιλοσοφικά και δεν το λέω καν ποιητικά, μα είναι ο άγραφος κώδικας είναι το κοινό μυστικό είναι μια βόλτα στα σύννεφα που πάντα γυρνάς με τα πόδια.
Σε έναν όμορφο χώρο έξω από την πόλη του Ηρακλείου, τον πολυχώρο Τεχνόπολις, την Παρασκευή 7 Αυγούστου γίναμε μια παρέα και απολαύσαμε την κοινή εμφάνιση του Φοίβου Δεληβοριά και της Μαρίζας Ρίζου. Ο κόσμος ίσως δεν ανταποκρίθηκε στο βαθμό που περιμέναμε, όσοι όμως βρεθήκαμε εκεί γίναμε μία παρέα και μαζί με Μαρίζα και Φοίβο τραγουδήσαμε, χορέψαμε, προβληματιστήκαμε, ξεδώσαμε και κάναμε ψυχθεραπεία. Η συναυλία ξεκίνησε στις 9:30 και αποχαιρετιστήκαμε λίγο μετά τις 12.
Πρώτη βγήκε η Μαρίζα. Όμορφη, απλή. Με το πρώτο της κομμάτι έδειξε για μία ακόμη φορά τις φωνητικές της ικανότητες σε όσους την γνωρίζουν και συστήθηκε με τον καλύτερο τρόπο σε όσους δεν την είχαν ακούσει. Έπειτα, μας κάλεσε μπροστά στη σκηνή και ένα πάρτυ ξεκίνησε με εκείνην να τραγουδά αγαπημένα της κομμάτια κι εμάς να συμμετέχουμε ακολουθώντας τις υποδείξεις της. Πετάξαμε ακόμη και χαρτοπετσέτες στον αέρα, ενώ, όταν ήρθε η ώρα να κατέβει, φωνάζαμε όλοι όχι, όχι - από μόνοι μας, δεν μας πίεσε! Η σκηνική παρουσία της ήταν εκπληκτική!
Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου, Αφού το θες, Το καλοκαίρι έφυγε, Δεν μιλώ για μια νύχτα εγώ, Πετάω, Άλλη ευτυχία, Είναι μικρή η ζωή και άλλα πολλά. Φυσικά δεν έλειψε "το κομμάτι της", η Μπόσα Νόβα του Ησαΐα, το οποίο ακούσαμε και αργότερα σε "διασκευή του Φοίβου Δεληβοριά".
Πριν κατέβει από τη σκηνή, η Μαρίζα μας σύστησε τους μουσικούς της, αναγνωρίζοντας -ίσως η πρώτη φορά που το ακούω σε συναυλία- πως εκείνοι κάνουν τους τραγουδιάρηδες μπροστά να είναι μάγκες.
Ας τους γνωρίσουμε κι εδώ:
Δημήτρης Σιάμπος - κιθάρες
Κώστας Πατσιώτης - κοντραμπάσο
Αδάμ Δόγκας - σαξόφωνο, κλαρινέτο
Γιώργος Κωστελέτος - τύμπανα
Και στη σκηνή ανέβηκε ο Φοίβος:
Κι εκείνος απλός, όπως πάντα άλλωστε, πήρε το μικρόφωνο, μας σύστησε τους μουσικούς που είχε μαζί του λέγοντάς μας πώς γνώρισε τον καθέναν.
Στα πλήκτρα, ένας τύπος που δεν έχει δει ποτέ πρωί, ο Κωστής Χριστοδούλου. Στα ντραμς, ο πιο παλιός του συνεργάτης, ο Σωτήρης Ντούβας. Στο μπάσο ο Yoel Soto, ένα εκπληκτικός μουσικός από την Κούβα, που μας μάγεψε πραγματικά με το μπάσο του.
Ο Φοίβος δεν μας τραγούδησε όσα κομμάτια ακούμε συνήθως στις εμφανίσεις του. Μας έλειψαν, επίσης, και οι εισαγωγές του πριν τα τραγούδια, που μας ταξιδεύουν στην ιστορία τους και τις αφηγείται με το δικό του, μοναδικό τρόπο... Ο μπάσταρδος γιος σε κάποια σημεία μάς εξέπληξε. Παίζοντας κιθάρα, βολτάροντας κάτω από τη σκηνή, δίνοντας το ρυθμό, ψιλοχορεύοντας και κάνοντας νεύματα σε εμάς και τους μουσικούς του, μας ταξίδεψε στον ιδιαίτερό του κόσμο, εκείνον που τα τραγούδια του έχουν πολλές λέξεις ανά στίχο και δεν έχουν ρεφραίν. Αυθεντικός και φωνητικά πάρα πολύ καλός.
Ένας σκύλος στο Κολωνάκι, Αυτή που περνάει, Εκείνη, Χάλια, ο Καθρέφτης, Η Μπόσα Νόβα του Ησαΐα, Θέλω να σε ξεπεράσω, Υβρεοπομπή, Τα παπάκια/Αχ Ευλαμπία.
Πολύ όμορφη στιγμή ήταν, όταν, μετά το τραγούδι για τον πατέρα του, Φώτη, ο Φοίβος τραγούδησε μαζί με τον Yoel Soto το κομμάτι Νegra, που ο Soto έχει γράψει για τη μητέρα του, την οποία έχει να δει πολλά χρόνια. Ο Soto πρόσφατα κυκλοφόρησε τον δίσκο του.
Μιλώντας για δίσκο, όμως, ας μιλήσουμε για κάτι ευχάριστο, τον επικείμενο δίσκο του Φοίβου Δεληβοριά. Το νέο άλμπουμ, η Καλλιθέα, θα κυκλοφορήσει φέτος, το Νοέμβριο, από την Inner Ear και θα έχει 11 τραγούδια. Κάποια από αυτά τα έχουμε ακούσει σε εμφανίσεις του, όπως την Καλλιθέα, τον Μπάσταρδο γιο, τον οποίο ερμήνευσε και την Παρασκευή, το Κουνελάκι (ένα τραγούδι που έχει γράψει για την κόρη του, Ιόλη) και άλλα πολλά, όπως ο Γυρισμός, το Περίπτερο, ο Διονύσιος Φοίβος, το Knight Riders κ.λπ. Στο άλμπουμ θα παίζουν οι Κωστής Χριστοδούλου (πλήκτρα, μέλοτρον), Κώστας Παντέλης (κιθάρα) και Σωτήρης Ντούβας (τύμπανα), ενώ την παραγωγή έχει αναλάβει ο Χρήστος Λαϊνάς, που συμμετέχει μάλιστα και ενεργά, ως μουσικός (κιθάρα).
Η συναυλία έκλεισε με τον Φοίβο, τη Μαρίζα και μία κιθάρα. Μας τραγούδησαν τα Ντισκοτέκ, η αγάπη θέλει δύο, το υπέροχο Αδιάκοπα και φεύγοντας το τραγούδι της Ερήμου.
Πάρτε μία γεύση από την όμορφη παρέα μας:
Το βράδυ της Παρασκευής ήταν πραγματικά ένα πολύ όμορφο βράδυ. Εκεί που όλοι πιστεύουν σε καθρέφτες, κάθε βράδυ κάποιοι κάνουν ό,τι μπορούν για να ξεφύγουν από τον βίο του διπλανού. Και μες στα σπρωξίματα κρατιούνται αδιάκοπα και απολαμβάνουν τον Φοίβο και τη Μαρίζα. Ζουν μια άλλη ευτυχία. Εκείνη, η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία, να μετράμε στιγμές, να μετράμε φιλιά!
Ευχαριστούμε πολύ τη Σοφία Περακάκη για τις εξαιρετικές φωτογραφίες (δείτε τις όλες εδώ) και τον Γρηγόρη Λύτρα για το βίντεό του.
Σαν τα συγκροτήματα βγαίνουν, μπροστά φωτισμένη εκεί κάθομαι. Περνούν την κιθάρα στο βύσμα, με πιάνει ένα πείσμα απογειώνομαι. Βγάζουν τους δίσκους με τις ζωγραφιές και φτιάχνουν απ’ την αρχή τη μουσική που θες. Μας απαγγέλλουν ποιηματάκια για του μπερντέ μας τα λαμπάκια, για τους ανθρώπους που πληθαίνουν, χωρίς να ξέρουν πού πηγαίνουν.
Με διαμάντια και ρουμπίνια τη μιζέρια και τη γκρίνια μας στολίζουν. Και μας πηγαίνουν περιπάτους πέρα στα βράχια και στις βάτους, χορεύοντάς μας με παλιές μας μουσικές και ρίχνοντάς μας και κλεφτές ματιές.
Κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή, κάπου στη γη, στα βάθη της νυκτός, που όλα του κόσμου τα ρεφραίν μοιάζουν να μας μιλάνε. Κι ενώ τους βλέπω ζωντανούς, πάλι δε το πιστεύω και πρώτη φορά νιώθω πως όλα εδώ συμβαίνουν. Και δεν το λέω φιλοσοφικά και δεν το λέω καν ποιητικά, μα είναι ο άγραφος κώδικας είναι το κοινό μυστικό είναι μια βόλτα στα σύννεφα που πάντα γυρνάς με τα πόδια.
Σοφία Περακάκη
Σε έναν όμορφο χώρο έξω από την πόλη του Ηρακλείου, τον πολυχώρο Τεχνόπολις, την Παρασκευή 7 Αυγούστου γίναμε μια παρέα και απολαύσαμε την κοινή εμφάνιση του Φοίβου Δεληβοριά και της Μαρίζας Ρίζου. Ο κόσμος ίσως δεν ανταποκρίθηκε στο βαθμό που περιμέναμε, όσοι όμως βρεθήκαμε εκεί γίναμε μία παρέα και μαζί με Μαρίζα και Φοίβο τραγουδήσαμε, χορέψαμε, προβληματιστήκαμε, ξεδώσαμε και κάναμε ψυχθεραπεία. Η συναυλία ξεκίνησε στις 9:30 και αποχαιρετιστήκαμε λίγο μετά τις 12.
Πρώτη βγήκε η Μαρίζα. Όμορφη, απλή. Με το πρώτο της κομμάτι έδειξε για μία ακόμη φορά τις φωνητικές της ικανότητες σε όσους την γνωρίζουν και συστήθηκε με τον καλύτερο τρόπο σε όσους δεν την είχαν ακούσει. Έπειτα, μας κάλεσε μπροστά στη σκηνή και ένα πάρτυ ξεκίνησε με εκείνην να τραγουδά αγαπημένα της κομμάτια κι εμάς να συμμετέχουμε ακολουθώντας τις υποδείξεις της. Πετάξαμε ακόμη και χαρτοπετσέτες στον αέρα, ενώ, όταν ήρθε η ώρα να κατέβει, φωνάζαμε όλοι όχι, όχι - από μόνοι μας, δεν μας πίεσε! Η σκηνική παρουσία της ήταν εκπληκτική!
Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου, Αφού το θες, Το καλοκαίρι έφυγε, Δεν μιλώ για μια νύχτα εγώ, Πετάω, Άλλη ευτυχία, Είναι μικρή η ζωή και άλλα πολλά. Φυσικά δεν έλειψε "το κομμάτι της", η Μπόσα Νόβα του Ησαΐα, το οποίο ακούσαμε και αργότερα σε "διασκευή του Φοίβου Δεληβοριά".
Πριν κατέβει από τη σκηνή, η Μαρίζα μας σύστησε τους μουσικούς της, αναγνωρίζοντας -ίσως η πρώτη φορά που το ακούω σε συναυλία- πως εκείνοι κάνουν τους τραγουδιάρηδες μπροστά να είναι μάγκες.
Ας τους γνωρίσουμε κι εδώ:
Δημήτρης Σιάμπος - κιθάρες
Κώστας Πατσιώτης - κοντραμπάσο
Αδάμ Δόγκας - σαξόφωνο, κλαρινέτο
Γιώργος Κωστελέτος - τύμπανα
Και στη σκηνή ανέβηκε ο Φοίβος:
Κι εκείνος απλός, όπως πάντα άλλωστε, πήρε το μικρόφωνο, μας σύστησε τους μουσικούς που είχε μαζί του λέγοντάς μας πώς γνώρισε τον καθέναν.
Στα πλήκτρα, ένας τύπος που δεν έχει δει ποτέ πρωί, ο Κωστής Χριστοδούλου. Στα ντραμς, ο πιο παλιός του συνεργάτης, ο Σωτήρης Ντούβας. Στο μπάσο ο Yoel Soto, ένα εκπληκτικός μουσικός από την Κούβα, που μας μάγεψε πραγματικά με το μπάσο του.
Ο Φοίβος δεν μας τραγούδησε όσα κομμάτια ακούμε συνήθως στις εμφανίσεις του. Μας έλειψαν, επίσης, και οι εισαγωγές του πριν τα τραγούδια, που μας ταξιδεύουν στην ιστορία τους και τις αφηγείται με το δικό του, μοναδικό τρόπο... Ο μπάσταρδος γιος σε κάποια σημεία μάς εξέπληξε. Παίζοντας κιθάρα, βολτάροντας κάτω από τη σκηνή, δίνοντας το ρυθμό, ψιλοχορεύοντας και κάνοντας νεύματα σε εμάς και τους μουσικούς του, μας ταξίδεψε στον ιδιαίτερό του κόσμο, εκείνον που τα τραγούδια του έχουν πολλές λέξεις ανά στίχο και δεν έχουν ρεφραίν. Αυθεντικός και φωνητικά πάρα πολύ καλός.
Ένας σκύλος στο Κολωνάκι, Αυτή που περνάει, Εκείνη, Χάλια, ο Καθρέφτης, Η Μπόσα Νόβα του Ησαΐα, Θέλω να σε ξεπεράσω, Υβρεοπομπή, Τα παπάκια/Αχ Ευλαμπία.
Πολύ όμορφη στιγμή ήταν, όταν, μετά το τραγούδι για τον πατέρα του, Φώτη, ο Φοίβος τραγούδησε μαζί με τον Yoel Soto το κομμάτι Νegra, που ο Soto έχει γράψει για τη μητέρα του, την οποία έχει να δει πολλά χρόνια. Ο Soto πρόσφατα κυκλοφόρησε τον δίσκο του.
Μιλώντας για δίσκο, όμως, ας μιλήσουμε για κάτι ευχάριστο, τον επικείμενο δίσκο του Φοίβου Δεληβοριά. Το νέο άλμπουμ, η Καλλιθέα, θα κυκλοφορήσει φέτος, το Νοέμβριο, από την Inner Ear και θα έχει 11 τραγούδια. Κάποια από αυτά τα έχουμε ακούσει σε εμφανίσεις του, όπως την Καλλιθέα, τον Μπάσταρδο γιο, τον οποίο ερμήνευσε και την Παρασκευή, το Κουνελάκι (ένα τραγούδι που έχει γράψει για την κόρη του, Ιόλη) και άλλα πολλά, όπως ο Γυρισμός, το Περίπτερο, ο Διονύσιος Φοίβος, το Knight Riders κ.λπ. Στο άλμπουμ θα παίζουν οι Κωστής Χριστοδούλου (πλήκτρα, μέλοτρον), Κώστας Παντέλης (κιθάρα) και Σωτήρης Ντούβας (τύμπανα), ενώ την παραγωγή έχει αναλάβει ο Χρήστος Λαϊνάς, που συμμετέχει μάλιστα και ενεργά, ως μουσικός (κιθάρα).
Η συναυλία έκλεισε με τον Φοίβο, τη Μαρίζα και μία κιθάρα. Μας τραγούδησαν τα Ντισκοτέκ, η αγάπη θέλει δύο, το υπέροχο Αδιάκοπα και φεύγοντας το τραγούδι της Ερήμου.
Πάρτε μία γεύση από την όμορφη παρέα μας:
Το βράδυ της Παρασκευής ήταν πραγματικά ένα πολύ όμορφο βράδυ. Εκεί που όλοι πιστεύουν σε καθρέφτες, κάθε βράδυ κάποιοι κάνουν ό,τι μπορούν για να ξεφύγουν από τον βίο του διπλανού. Και μες στα σπρωξίματα κρατιούνται αδιάκοπα και απολαμβάνουν τον Φοίβο και τη Μαρίζα. Ζουν μια άλλη ευτυχία. Εκείνη, η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία, να μετράμε στιγμές, να μετράμε φιλιά!
Ευχαριστούμε πολύ τη Σοφία Περακάκη για τις εξαιρετικές φωτογραφίες (δείτε τις όλες εδώ) και τον Γρηγόρη Λύτρα για το βίντεό του.