Πέμπτη βράδυ. Τεχνόπολη, Γκάζι. Παρευρεθήκαμε στη συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα, όπου πλήθος κόσμου τραγούδησε και χόρεψε με τη μουσική του και προβληματίστηκε με τις σκέψεις του. Ήταν μία βραδιά γεμάτη. Εκείνος έδωσε τον καλύτερό του εαυτό, εξαιρετικός μες στην απλότητά του. Με πολύ καλούς μουσικούς να τον πλαισιώνουν και τη Λαμπρινή Καρακώστα παρέα στη φωνή, μας έφεραν όλους κοντά εκείνο το βράδυ. Ήμασταν όλοι μία μεγάλη παρέα.
Λίγο μετά τις οκτώμιση και η Τεχνόπολη είχε αρχίσει να γεμίζει. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, κάποιοι εφοδιασμένοι με καρεκλάκια, περισσότεροι με ένα ποτήρι μπύρα, είχαν συγκεντρωθεί μπροστά από τη σκηνή. Η αποπνικτική σχεδόν ζέστη δεν αποτέλεσε εμπόδιο. Η συναυλία ξεκίνησε γύρω στις εννιάμιση. Δεν θυμάμαι ακριβή ώρα. Θυμάμαι το τεράστιο χειροκρότημα στο πρώτο "Εει" που ακούσαμε και τις φωνές στο άκουσμα της λέξης "Πουλάκια".
Χωρίς πολλά λόγια, η μουσική ξεκίνησε. Οι πρώτες κιόλας συγχορδίες στην κιθάρα έκαναν τον κόσμο να ανατριχιάσει. Ερμήνευσε κομμάτια καινούρια, αλλά κι εκείνα τα αγαπημένα τα παλιά, που μόλις ακούσεις την εισαγωγή εκστασιάζεσαι, σαν να σε έχει κυριεύσει βακχική μανία. Ηλιόπετρα, Της σιωπής, Αερικό, Τειρεσίας, Το γράμμα, Το όνομά μου είναι δρόμος Διάφανος, Όλα ζουν αν τα θυμάσαι, Στης πικροδάφνης, Το καθρεφτάκι, Ειρηνικός, Οι πρώτες λέξεις, Μια βόλτα στα βαθιά, Πριγκιπέσα είναι ένα μικρό δείγμα από την όμορφη βραδιά.
Πολύ όμορφη στιγμή ήταν όταν ο Φώτης Σιώτας τραγούδησε το Σαν παιδί, ενώ όλοι ενθουσιάστηκαν, όταν στη σκηνή εμφανίστηκε ο Γιάννης Χαρούλης για να μας τραγουδήσει Στις Χαραυγιές Ξεχνιέμαι και Μαντινάδες.
Με ενορχήστρωση που σου κόβεται η ανάσα. Με παύσεις, που νιώθεις πως σε αφήνουν κενό, πως αδειάζεις κι εσύ μέσα σου, και γεμίσματα από το βιολί (αγαπημένο μουσικό όργανο, που δίνει τόσο ιδιαίτερο τόνο στα κομμάτια). Πλούσιος ήχος και μια φωνή στεντόρεια και βαριά, με βάθος και ερωτισμό. Ο Σωκράτης σε κάθε συναυλία φτάνει στο απόλυτο. Λέω Σωκράτης, γιατί με τον τρόπο του σου απαγορεύει να μιλήσεις για αυτόν χρησιμοποιώντας το ονοματεπώνυμο.
Αν μου ζητούσαν να περιγράψω με λίγες λέξεις τη συναυλία στην Τεχνόπολη, θα έλεγα: Μουσική, χορός, παρέα, αγάπη.
Κάτι που ακούσαμε από την παρέα πίσω μας στη συναυλία: Όταν πέρασε ο αδερφός μου στο Πανεπιστήμιο, του κάναμε δώρο κάποια χρήματα (ήταν αρκετά), για το ξεκίνημά του. Για το σπίτι του, για να πάρει ένα δίπλωμα. Εκείνος πήγε σε όλες τις συναυλίες της καλοκαιρινής περιοδείας του Μάλαμα.
Η παραπάνω ιστορία λέει πολλά. Ήταν μια βραδιά ανεπανάληπτη και τόσο ζεστή (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Μαζί με τη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου, θεωρώ πως ήταν η πιο όμορφη εμπειρία του καλοκαιριού.
Για το τέλος, ένα αγαπημένο μου κομμάτι με την αγαπημένη μου δική του ιστορία (το βίντεο είναι από μια παλαιότερη συναυλία).
Η φωτογραφία εξωφύλλου προέρχεται από παλαιότερη συναυλία του Σωκράτη και ανήκει στον Γιάννη Μαργετουσάκη.
Λίγο μετά τις οκτώμιση και η Τεχνόπολη είχε αρχίσει να γεμίζει. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, κάποιοι εφοδιασμένοι με καρεκλάκια, περισσότεροι με ένα ποτήρι μπύρα, είχαν συγκεντρωθεί μπροστά από τη σκηνή. Η αποπνικτική σχεδόν ζέστη δεν αποτέλεσε εμπόδιο. Η συναυλία ξεκίνησε γύρω στις εννιάμιση. Δεν θυμάμαι ακριβή ώρα. Θυμάμαι το τεράστιο χειροκρότημα στο πρώτο "Εει" που ακούσαμε και τις φωνές στο άκουσμα της λέξης "Πουλάκια".
Χωρίς πολλά λόγια, η μουσική ξεκίνησε. Οι πρώτες κιόλας συγχορδίες στην κιθάρα έκαναν τον κόσμο να ανατριχιάσει. Ερμήνευσε κομμάτια καινούρια, αλλά κι εκείνα τα αγαπημένα τα παλιά, που μόλις ακούσεις την εισαγωγή εκστασιάζεσαι, σαν να σε έχει κυριεύσει βακχική μανία. Ηλιόπετρα, Της σιωπής, Αερικό, Τειρεσίας, Το γράμμα, Το όνομά μου είναι δρόμος Διάφανος, Όλα ζουν αν τα θυμάσαι, Στης πικροδάφνης, Το καθρεφτάκι, Ειρηνικός, Οι πρώτες λέξεις, Μια βόλτα στα βαθιά, Πριγκιπέσα είναι ένα μικρό δείγμα από την όμορφη βραδιά.
Πολύ όμορφη στιγμή ήταν όταν ο Φώτης Σιώτας τραγούδησε το Σαν παιδί, ενώ όλοι ενθουσιάστηκαν, όταν στη σκηνή εμφανίστηκε ο Γιάννης Χαρούλης για να μας τραγουδήσει Στις Χαραυγιές Ξεχνιέμαι και Μαντινάδες.
Με ενορχήστρωση που σου κόβεται η ανάσα. Με παύσεις, που νιώθεις πως σε αφήνουν κενό, πως αδειάζεις κι εσύ μέσα σου, και γεμίσματα από το βιολί (αγαπημένο μουσικό όργανο, που δίνει τόσο ιδιαίτερο τόνο στα κομμάτια). Πλούσιος ήχος και μια φωνή στεντόρεια και βαριά, με βάθος και ερωτισμό. Ο Σωκράτης σε κάθε συναυλία φτάνει στο απόλυτο. Λέω Σωκράτης, γιατί με τον τρόπο του σου απαγορεύει να μιλήσεις για αυτόν χρησιμοποιώντας το ονοματεπώνυμο.
Αν μου ζητούσαν να περιγράψω με λίγες λέξεις τη συναυλία στην Τεχνόπολη, θα έλεγα: Μουσική, χορός, παρέα, αγάπη.
Κάτι που ακούσαμε από την παρέα πίσω μας στη συναυλία: Όταν πέρασε ο αδερφός μου στο Πανεπιστήμιο, του κάναμε δώρο κάποια χρήματα (ήταν αρκετά), για το ξεκίνημά του. Για το σπίτι του, για να πάρει ένα δίπλωμα. Εκείνος πήγε σε όλες τις συναυλίες της καλοκαιρινής περιοδείας του Μάλαμα.
Η παραπάνω ιστορία λέει πολλά. Ήταν μια βραδιά ανεπανάληπτη και τόσο ζεστή (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Μαζί με τη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου, θεωρώ πως ήταν η πιο όμορφη εμπειρία του καλοκαιριού.
Για το τέλος, ένα αγαπημένο μου κομμάτι με την αγαπημένη μου δική του ιστορία (το βίντεο είναι από μια παλαιότερη συναυλία).
Η φωτογραφία εξωφύλλου προέρχεται από παλαιότερη συναυλία του Σωκράτη και ανήκει στον Γιάννη Μαργετουσάκη.