Το Mix Grill παρέστη στο ευρωπαϊκό ντεμπούτο του Lollapalooza και μεταδίδει τις εμπειρίες του. Διαβάστε εδώ το απολογιστικό άρθρο για το φεστιβάλ μαζί με τη συνέντευξη τύπου των διοργανωτών.
Το μουσικό στίγμα του Lollapalooza Berlin ήταν γενικά mainstream. Βέβαια, δεν είμαι σίγουρος ότι το "mainstream πάει Lollapalooza" και όχι "το Lollapalooza ορίζει το mainstream". Δεδομένα όμως πολλά από τα ονόματα που εμφανίστηκαν στις τέσσερις μουσικές σκηνές του φεστιβάλ έχουν δώσει αμέτρητες ραδιοφωνικές επιτυχίες τους τελευταίους μήνες. Ακόμα και αν δεν είναι αναγνωρίσιμα ως ονόματα, με την πρώτη νότα, τον πρώτο στίχο από το ρεφρέν νιώθεις ότι κάποιο από τα κομμάτια που ακούς έχεις ήδη τυπωθεί μέσα σου, ακόμα και ασυναίσθητα.
Η στόχευση του Lollapalooza, από τα χείλη του ιδρυτή του, Perry Farrell, είναι να παρουσιάζει μουσικές νέες, μουσικές παλαιότερες και να δίνει μια ιδέα για "αυτό που βρίσκεται στη γωνία". Ομολογώ ότι από την τρίτη κατηγορία δε συνάντησα αρκετούς εκπροσώπους, και αν υπήρχαν, πιθανότατα τοποθετήθηκαν σε βάρβαρες μεσημεριανές ώρες. Ωστόσο, από νέες και παλαιότερες μουσικές δεν πρέπει να έφυγε κανένας ανικανοποίητος.
Καθότι βρισκόμαστε στο κλείσιμο της συναυλιακής σεζόν, πολλά συγκροτήματα και μουσικοί έδωσαν την τελευταία συναυλία της χρονιάς ή της περιοδείας τους, ενώ άλλοι εμφανίστηκαν για τελευταία φορά φέτος στην Ευρώπη. Οργανωτικά δε γνωρίζω πώς μπορεί να λειτουργήσει και του χρόνου, καθώς το Lollapalooza Berlin 2016 αναγγέλθηκε ήδη για τις 10 και 11 Σεπτεμβρίου. Σίγουρα πάντως η εκμετάλλευση του εμπορικού ονόματος του Lollapalooza και η δυνατότητα για κλείσιμο πακέτου εμφανίσεων στις διάφορες εκδόσεις του παγκοσμίως δίνουν ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί.
Ας ρίξουμε μια συνοπτική ματιά στο τι ακούστηκε στις διάφορες σκηνές του Lollapalooza Berlin 2015:
Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου
Parov Stelar Band
Λίγες νότες μονάχα άκουσα και με τράβηξαν σαν μαγνήτης από τους Hot Chip που έπαιζαν την ίδια ώρα. Παρότι νωρίς το απόγευμα, το πάρτι που έστησε ο Parov και η μπάντα του ήταν από τα πιο αξιομνημόνευτα του διημέρου. Χορός, κέφι και πολλή θετική ενέργεια να μεταδίδεται με ένα χαμόγελο, ένα τίναγμα των μαλλιών, μια αυτοσχέδια χορευτική φιγούρα από αυτές που τον υπόλοιπο χρόνο κάνεις μονάχος σου μπροστά στον καθρέφτη του σπιτιού σου.
Ξεχώρισε το: All Night.
FFS (Franz Ferdinand and Sparks)
Οι Franz Ferdinand και οι Sparks ενώθηκαν δίνοντας τους FFS. Επί σκηνής, όπως και δισκογραφικά, το αποτέλεσμα είναι ιδιαιτέρως συνεκτικό. Παρότι δόθηκε έμφαση στο φετινό κοινό τους δίσκο, τα highlights ήταν, όπως αναμενόταν, οι εκτελέσεις κομματιών των FF (Do You Want To, Michael, Take Me Out). Ενδιάμεσα παρουσιάστηκε και το κομμάτι “Collaborations Don't Work” που περιγράφει τις αναστολές και σατιρίζει τα σχόλια που προαναγγέλλουν την αποτυχία κάθε συνεργασίας. Ωστόσο, η πιο τρανή διάψευσή τους ήταν η χημεία των frontmen, Alex Kapranos (πόσο έχεις γκριζάρει, βρε Άλεξ…) και Russell Mael.
Setlist
Johnny Delusional / The Man Without A Tan / Police Encounters / Do You Want To / Collaborations Don't Work / When Do I Get to Sing "My Way" / Call Girl / So Desu Ne / The Number One Song in Heaven / Michael / This Town Ain't Big Enough for Both of Us / Dictator's Son / Take Me Out / Piss Off
Bastille
Οι Άγγλοι έπαιζαν παράλληλα με τους Chvrches και ήταν το συγκρότημα που αποχαιρέτισε τον ήλιο στην κεντρική σκηνή του φεστιβάλ. Ξεκίνησαν δυναμικά, παρουσίασαν όλες τις επιτυχίες τους (π.χ. Things We Lost In The Fire, Flaws, Bad Blood, Pompeii) και έδωσαν μια γεύση από το νέο τους υλικό (π.χ. Blame, Snakes). Η κορύφωση ήρθε με το "Of the Night", mash-up του "The Rhythm of the Night" των Corona και του "Rhythm Is a Dancer" των Snap!, όπου επιμελήθηκαν τη χορογραφία του κοινού. Ο Dan Smith δε στάθηκε στιγμή, κάνοντας μάλιστα μια βόλτα ανάμεσά μας για τις απαραίτητες selfie. Γενικώς, μια απολαυστική ώρα κύλησε, που θα άφηνε ακόμα καλύτερες εντυπώσεις αν ο Dan μιλούσε λιγότερο και έδειχνε περισσότερο προσγειωμένος και αλτρουιστής. Βέβαια μπορεί κάλλιστα αυτές οι σκέψεις μου να τον αδικούν...
Deichkind
Η απόλυτη παράσταση της ημέρας, αν όχι του διημέρου. Οι Γερμανοί παλαίμαχοι performers (γιατί αν τους αποκαλέσεις απλώς hip-hoppers, μάλλον τους αδικείς) έδωσαν τα διαπιστευτήριά τους και έπεισαν ακόμα και τους μη συμπαθούντες την techno-electro-hip hop-punk που παρουσίασε η τριάδα των τραγουδιστών, με κοστούμια και σκηνικά εναλλασσόμενα κυριολεκτικά σε κάθε κομμάτι και πλαισιωμένη από αρκετούς χορευτές. Το κοινό παρασύρθηκε, αφέθηκε στους ρυθμούς τους, χόρεψε και τραγούδησε με την ψυχή του. Στην πιο χαρακτηριστική στιγμή της συναυλίας οι Deichkind οδήγησαν ένα βαρέλι μέσα από το κοινό, φορώντας μπλούζες με το σλόγκαν «Refugees Welcome», που κυριαρχεί στο υγιώς σκεπτόμενο τμήμα της γερμανικής κοινωνίας τις τελευταίες εβδομάδες, και κρατώντας όπλα –καυτηριάζοντας προφανώς την αναλγησία της γερμανικής και ευρωπαϊκής πολιτικής απέναντι στο μεταναστευτικό ζήτημα. Από τα κομμάτια που ακούσαμε, για όσους ενδιαφερθούν λίγο περισσότερο, ήταν τα: Leider geil, Porzellan und Elefanten, Was habt ihr? και Hört ihr die Signale.
Macklemore & Ryan Lewis
Οι πρώτοι headliners του φεστιβάλ δε δικαίωσαν κατά τη γνώμη μου το θόρυβο γύρω από το όνομά τους. Ενδιαφέρον σόου, άρτιες εκτελέσεις των κομματιών που προσομοίαζαν τις στουντιακές, αλλά γενικώς ένα αίσθημα υπερβολικής επιτήδευσης. Ο Macklemore επίσης μιλούσε πολύ, χωρίς να λέει κάτι αξιοσημείωτο. Ίσως η ιστορία για την προσφάτως γεννηθείσα κόρη του και το τραγούδι που της αφιέρωσε παρουσίασε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, ωστόσο κι αυτή είχε κυκλοφορήσει πολύ στο μουσικό τύπο μέσα στο καλοκαίρι. Το κοινό μιας συναυλίας θέλει να νιώθει μοναδικό κι ο Macklemore του το πρόσφερε προκατασκευασμένες ιστορίες και τυποποιημένες εκφράσεις.
Ξεχώρισε το: Thrift Shop.
Την πρώτη ημέρα εμφανίστηκαν ακόμα μεταξύ άλλων: οι Mighty Oaks, τους οποίους απέτυχα και πάλι να παρακολουθήσω, οι Hot Chip που πρόλαβα μόνο ελάχιστα πριν ανταποκριθώ στο κάλεσμα των Parov Stelar Band, οι The Libertines που ακούγοντας εκτός κλίματος –αν όχι εκτός εποχής– και αντιμετωπίστηκαν αρκετά ψυχρά από το κοινό, και ο Fatboy Slim που έστησε το θορυβώδες πάρτι του στην Perry Stage, την DJ σκηνή του Lollapalooza.
Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου
Stereophonics
Έντονα συναισθηματικά φορτισμένη συναυλία. Ήταν απάνθρωπο -και μάλλον άδικο- να προγραμματίσεις τους Stereophonics στις τρεις το μεσημέρι, έστω και στην κεντρική σκηνή. Ωστόσο, ο ήλιος που έκαιγε διόλου πτόησε τα αδέρφια Jones και τους μουσικούς συμπαραστάτες τους από το να κάνουν έναν εξαιρετικό απολογισμό της εικοσαετούς και πλέον πορείας τους. Η setlist ήταν προσεγμένη μέχρι τελικής λεπτομέρειας. Στο πρώτο μέρος δόθηκε έμφαση σε σχετικά πρόσφατες δουλειές τους και στο δεύτερο μάς πρόσφεραν ορισμένα από τα διαμάντια τους. Ακούσαμε μεταξύ άλλων τα Graffiti On The Train, I Wanna Get Lost With You, Song for the Summer, Superman, Have a Nice Day, Mr. Writer, Maybe Tomorrow και Dakota (Δυστυχώς η τεχνολογία με πρόδωσε και έχασα τις σημειώσεις μου στο κινητό που θα μου επέτρεπαν να καταγράψω ολόκληρη τη setlist –από εδώ και πέρα μόνο μολύβι και χαρτί!–, ενώ οι χρήστες του setlist.fm δεν έχουν ακόμα επιληφθεί επί του ζητήματος).
Αποκορύφωμα της συναυλίας η εικόνα ενός παλικαριού που είχε ανεβάσει την κοπέλα του στους ώμους και, παρότι αυτή χοροπηδούσε κι αυτός αγκομαχούσε, δεν έχασε ούτε στίχο από το “Maybe Tomorrow”.
Belle & Sebastian
Οι συμπαθείς Σκωτσέζοι δύσκολα θα σε εκπλήξουν, αλλά ακόμα πιο δύσκολα θα σε απογοητεύσουν. Με κέφι και διαρκή διαδραστικότητα ο Stuart Murdoch μάς μιλούσε αρκετά, καταθέτοντας ωστόσο –σε αντίθεση με ορισμένους frontmen που αναφέρθηκαν παραπάνω– ιδιαίτερα, κωμικά, ενδιαφέροντα και σε τελική ανάλυση πρωτότυπα στοιχεία. Μια ιστορία αφορούσε την τσελίστρια της μπάντας που δεν πρόλαβε τη συναυλία λόγω καθυστέρησης της πτήσης. Ο Stuart αναρωτήθηκε μήπως θα ήταν πρακτικότερο να την αφήσουν με αλεξίπτωτο πάνω από το Tempelhof. Στο κάτω κάτω υπήρξε αεροδρόμιο.
Επίσης, σχολιάζοντας το μεταναστευτικό έκανε την ακόλουθη δήλωση, που μπορεί να χαίρει διαφόρων ερμηνειών λόγω της πολιτικής της Γερμανίας, αλλά από τη δική του οπτική έχει χίλια δίκια: “I am ashamed to be British. You, Germans are leading in the refugee subject. You are taking much more people than we do. If we were an independent country, we, Scottish, would be with you”.
Στο τέλος, όπως αναμενόταν, ανέβασαν αρκετούς από τους θεατές στη σκηνή όπου χόρεψαν, τραγούδησαν και έβγαλαν τις selfies τους.
Ακούσαμε μεταξύ άλλων τα: I’m a Cuckoo, The Party Line, Another Sunny Day, Perfect Couples και Get Me Away From Here, I'm Dying.
Beatsteaks
“Für immer Berlin!“
Οι Βερολινέζοι ρόκερ αποκτούν μια θρυλική διάσταση με το πέρασμα των χρόνων. Νιώθω τυχερός που τους είδα σήμερα και πήρα το απαραίτητο κίνητρο για να επιχειρήσω μια βουτιά στην πλούσια δισκογραφία τους. Ο Arnim Teutoburg-Weiß ήταν ο πιο χαρισματικός frontman που εμφανίστηκε στις σκηνές του Lollapalooza Berlin. Κατόρθωνε να επιβάλλεται με την παρουσία του, την αστείρευτη ενέργειά του και τη φωνή του με τις καταπληκτικές εκρήξεις. Ανακαλύψτε τους ξεκινώντας από εκεί που τελείωσαν.
Setlist
Hello Joe / Hand in Hand / Milk & Honey / Mad River / Summer / Jane Became Insane / Gentleman of the Year / Cut Off the Top / Automatic / Hey Du / Frieda und die Bomben / Ticket / Let Me In / I Don't Care as Long as You Sing
Sam Smith
Συμπαθητική, συνεσταλμένη παρουσία, με αέρα επαγγελματισμού και αυτοπεποίθησης που δε συνάδει με την ηλικία του, αλλά είναι αναμενόμενη με βάση τις παραστάσεις τους. Αποτέλεσε ευχάριστο ακρόαμα, αλλά όχι κάτι παραπάνω.
Ακούσαμε μεταξύ άλλων τα: Stay With Me, I'm Not The Only One και Money On My Mind.
Seeed
Είναι εντυπωσιακό πόσο λανθασμένη εντύπωση μπορεί να αποκτήσει κανείς για ένα συγκρότημα από ένα δίσκο, ένα κομμάτι, ή ένα βίντεο. Οι Seeed αποτελούσαν συχνά ηχητική παρενόχληση σε Kneipen και το να τους δω ζωντανά δε μου φαινόταν ιδιαίτερα ελκυστικό. Διαψεύστηκα εκκωφαντικά. Τρεις τραγουδιστές και δεκάδες μουσικά όργανα(πνευστά, κρουστά και έγχορδα) επί σκηνής απέδωσαν ένα εξαιρετικό μίγμα hip hop, reggae, afro μουσική. Αν οι Deichkind ήταν το act του Σαββάτου, οι Seeed ήταν αναντίρρητα το act της Κυριακής για το φεστιβάλ. Δυστυχώς είχα αποφασίσει να αποχωρήσω νωρίς για να προλάβω καλή θέση για τους Tame Impala.
Ακούσαμε μεταξύ άλλων τα: Augenbling (mash-up με το Jump Around των House of Pain), Wonderful Life (Black cover) και Deine Zeit.
Tame Impala
Ανατριχίλα ικανοποίησης για κάθε νότα του “Currents” και ανατριχίλα σκέτη για όλες τις υπόλοιπες. Είναι πολύ περίεργο πράγμα αυτό που μου συμβαίνει, αλλά δε θέλω να το ψάξω. Επιβεβαιώθηκε απολύτως ότι το “Currents” δεν είναι τίποτα λιγότερο από το δίσκο της χρονιάς. Η συναυλία ξεκίνησε με το“Let It Happen”, τα “The Less I Know the Better” και “Eventually” αποδόθηκαν εξαιρετικά, αλλά την καρδιά μου αυτή τη φορά έκλεψε το “The Moment”. Σχεδόν τους συγχωρώ που δεν έπαιξαν το επίσης αγαπημένο “New Person, Same Old Mistakes”. Ο Kevin Parker μάς ευχαρίστησε πολλάκις που τους τιμήσαμε την ώρα που στην κεντρική σκηνή του Lollapalooza δέσποζαν οι Muse, αλλά οι περισσότεροι από εμάς δεν μετανιώσαμε στιγμή. Η εμφάνιση συνοδεύτηκε από ψυχεδελικούς φωτισμούς και παιχνίδια με κάμερες και φίλτρα, απόλυτα ταιριαστά στην ώρα και το κλίμα της μουσικής των Αυστραλών.
Setlist
Intro / Let It Happen / Mind Mischief / Why Won't They Talk to Me? / The Moment / It Is Not Meant to Be / Elephant / The Less I Know the Better / Eventually / Why Won't You Make Up Your Mind? / Oscilly / 'Cause I'm a Man / Alter Ego / Feels Like We Only Go Backwards / Apocalypse Dreams
Τη δεύτερη ημέρα εμφανίστηκαν ακόμα μεταξύ άλλων: οι ανερχόμενοι Wolf Alice που έχασα για να παραστώ στη συνέντευξη τύπου της διοργάνωσης, οι Crystal Fighters, οι Little Dragon και οι Muse που δεν έλεγαν να τελειώσουν (βιάστηκα να μεταδώσω ότι έκλεισαν με το “Resistance”, που για πολλοστή φορά μπέρδεψα με το “Uprising”, το οποίο τελικά ακολουθήθηκε από μια μακρόσυρτη εκτέλεση του “Knights of Cydonia”).
Συμπερασματικά, τι πρόσφερε μουσικά το Lollapalooza Berlin; Αποφεύγοντας τεχνηέντως την παγίδα της αυτούσιας μεταφοράς του αμερικάνικου μοντέλου, οι σκηνές του φεστιβάλ έδωσαν βήμα σε γερμανικά συγκροτήματα και μουσικούς που χαίρουν αποδοχής στη Γερμανία, καθώς και πολλούς μουσικούς από το Ηνωμένο Βασίλειο. Είναι χαρακτηριστική η ακολουθία των συγκροτημάτων στην κεντρική σκηνή την Κυριακή: Stereophonics (Ουαλία), Belle & Sebastian (Σκωτία), Sam Smith (Αγγλία) και Muse (Αγγλία).
Του χρόνου έχουμε και πάλι ραντεβού στο Βερολίνο στις 10 και 11 Σεπτεμβρίου!
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες από το Lollapalooza Berlin 2015 στα άλμπουμ μας: συναυλίες Σάββατο 12/09 || συναυλίες Κυριακή 13/09 || Τριγυρνώντας στο Tempelhof
Το μουσικό στίγμα του Lollapalooza Berlin ήταν γενικά mainstream. Βέβαια, δεν είμαι σίγουρος ότι το "mainstream πάει Lollapalooza" και όχι "το Lollapalooza ορίζει το mainstream". Δεδομένα όμως πολλά από τα ονόματα που εμφανίστηκαν στις τέσσερις μουσικές σκηνές του φεστιβάλ έχουν δώσει αμέτρητες ραδιοφωνικές επιτυχίες τους τελευταίους μήνες. Ακόμα και αν δεν είναι αναγνωρίσιμα ως ονόματα, με την πρώτη νότα, τον πρώτο στίχο από το ρεφρέν νιώθεις ότι κάποιο από τα κομμάτια που ακούς έχεις ήδη τυπωθεί μέσα σου, ακόμα και ασυναίσθητα.
Η στόχευση του Lollapalooza, από τα χείλη του ιδρυτή του, Perry Farrell, είναι να παρουσιάζει μουσικές νέες, μουσικές παλαιότερες και να δίνει μια ιδέα για "αυτό που βρίσκεται στη γωνία". Ομολογώ ότι από την τρίτη κατηγορία δε συνάντησα αρκετούς εκπροσώπους, και αν υπήρχαν, πιθανότατα τοποθετήθηκαν σε βάρβαρες μεσημεριανές ώρες. Ωστόσο, από νέες και παλαιότερες μουσικές δεν πρέπει να έφυγε κανένας ανικανοποίητος.
Καθότι βρισκόμαστε στο κλείσιμο της συναυλιακής σεζόν, πολλά συγκροτήματα και μουσικοί έδωσαν την τελευταία συναυλία της χρονιάς ή της περιοδείας τους, ενώ άλλοι εμφανίστηκαν για τελευταία φορά φέτος στην Ευρώπη. Οργανωτικά δε γνωρίζω πώς μπορεί να λειτουργήσει και του χρόνου, καθώς το Lollapalooza Berlin 2016 αναγγέλθηκε ήδη για τις 10 και 11 Σεπτεμβρίου. Σίγουρα πάντως η εκμετάλλευση του εμπορικού ονόματος του Lollapalooza και η δυνατότητα για κλείσιμο πακέτου εμφανίσεων στις διάφορες εκδόσεις του παγκοσμίως δίνουν ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί.
Ας ρίξουμε μια συνοπτική ματιά στο τι ακούστηκε στις διάφορες σκηνές του Lollapalooza Berlin 2015:
Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου
Parov Stelar Band
Λίγες νότες μονάχα άκουσα και με τράβηξαν σαν μαγνήτης από τους Hot Chip που έπαιζαν την ίδια ώρα. Παρότι νωρίς το απόγευμα, το πάρτι που έστησε ο Parov και η μπάντα του ήταν από τα πιο αξιομνημόνευτα του διημέρου. Χορός, κέφι και πολλή θετική ενέργεια να μεταδίδεται με ένα χαμόγελο, ένα τίναγμα των μαλλιών, μια αυτοσχέδια χορευτική φιγούρα από αυτές που τον υπόλοιπο χρόνο κάνεις μονάχος σου μπροστά στον καθρέφτη του σπιτιού σου.
Ξεχώρισε το: All Night.
FFS (Franz Ferdinand and Sparks)
Οι Franz Ferdinand και οι Sparks ενώθηκαν δίνοντας τους FFS. Επί σκηνής, όπως και δισκογραφικά, το αποτέλεσμα είναι ιδιαιτέρως συνεκτικό. Παρότι δόθηκε έμφαση στο φετινό κοινό τους δίσκο, τα highlights ήταν, όπως αναμενόταν, οι εκτελέσεις κομματιών των FF (Do You Want To, Michael, Take Me Out). Ενδιάμεσα παρουσιάστηκε και το κομμάτι “Collaborations Don't Work” που περιγράφει τις αναστολές και σατιρίζει τα σχόλια που προαναγγέλλουν την αποτυχία κάθε συνεργασίας. Ωστόσο, η πιο τρανή διάψευσή τους ήταν η χημεία των frontmen, Alex Kapranos (πόσο έχεις γκριζάρει, βρε Άλεξ…) και Russell Mael.
Setlist
Johnny Delusional / The Man Without A Tan / Police Encounters / Do You Want To / Collaborations Don't Work / When Do I Get to Sing "My Way" / Call Girl / So Desu Ne / The Number One Song in Heaven / Michael / This Town Ain't Big Enough for Both of Us / Dictator's Son / Take Me Out / Piss Off
Bastille
Οι Άγγλοι έπαιζαν παράλληλα με τους Chvrches και ήταν το συγκρότημα που αποχαιρέτισε τον ήλιο στην κεντρική σκηνή του φεστιβάλ. Ξεκίνησαν δυναμικά, παρουσίασαν όλες τις επιτυχίες τους (π.χ. Things We Lost In The Fire, Flaws, Bad Blood, Pompeii) και έδωσαν μια γεύση από το νέο τους υλικό (π.χ. Blame, Snakes). Η κορύφωση ήρθε με το "Of the Night", mash-up του "The Rhythm of the Night" των Corona και του "Rhythm Is a Dancer" των Snap!, όπου επιμελήθηκαν τη χορογραφία του κοινού. Ο Dan Smith δε στάθηκε στιγμή, κάνοντας μάλιστα μια βόλτα ανάμεσά μας για τις απαραίτητες selfie. Γενικώς, μια απολαυστική ώρα κύλησε, που θα άφηνε ακόμα καλύτερες εντυπώσεις αν ο Dan μιλούσε λιγότερο και έδειχνε περισσότερο προσγειωμένος και αλτρουιστής. Βέβαια μπορεί κάλλιστα αυτές οι σκέψεις μου να τον αδικούν...
Deichkind
Η απόλυτη παράσταση της ημέρας, αν όχι του διημέρου. Οι Γερμανοί παλαίμαχοι performers (γιατί αν τους αποκαλέσεις απλώς hip-hoppers, μάλλον τους αδικείς) έδωσαν τα διαπιστευτήριά τους και έπεισαν ακόμα και τους μη συμπαθούντες την techno-electro-hip hop-punk που παρουσίασε η τριάδα των τραγουδιστών, με κοστούμια και σκηνικά εναλλασσόμενα κυριολεκτικά σε κάθε κομμάτι και πλαισιωμένη από αρκετούς χορευτές. Το κοινό παρασύρθηκε, αφέθηκε στους ρυθμούς τους, χόρεψε και τραγούδησε με την ψυχή του. Στην πιο χαρακτηριστική στιγμή της συναυλίας οι Deichkind οδήγησαν ένα βαρέλι μέσα από το κοινό, φορώντας μπλούζες με το σλόγκαν «Refugees Welcome», που κυριαρχεί στο υγιώς σκεπτόμενο τμήμα της γερμανικής κοινωνίας τις τελευταίες εβδομάδες, και κρατώντας όπλα –καυτηριάζοντας προφανώς την αναλγησία της γερμανικής και ευρωπαϊκής πολιτικής απέναντι στο μεταναστευτικό ζήτημα. Από τα κομμάτια που ακούσαμε, για όσους ενδιαφερθούν λίγο περισσότερο, ήταν τα: Leider geil, Porzellan und Elefanten, Was habt ihr? και Hört ihr die Signale.
Macklemore & Ryan Lewis
Οι πρώτοι headliners του φεστιβάλ δε δικαίωσαν κατά τη γνώμη μου το θόρυβο γύρω από το όνομά τους. Ενδιαφέρον σόου, άρτιες εκτελέσεις των κομματιών που προσομοίαζαν τις στουντιακές, αλλά γενικώς ένα αίσθημα υπερβολικής επιτήδευσης. Ο Macklemore επίσης μιλούσε πολύ, χωρίς να λέει κάτι αξιοσημείωτο. Ίσως η ιστορία για την προσφάτως γεννηθείσα κόρη του και το τραγούδι που της αφιέρωσε παρουσίασε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, ωστόσο κι αυτή είχε κυκλοφορήσει πολύ στο μουσικό τύπο μέσα στο καλοκαίρι. Το κοινό μιας συναυλίας θέλει να νιώθει μοναδικό κι ο Macklemore του το πρόσφερε προκατασκευασμένες ιστορίες και τυποποιημένες εκφράσεις.
Ξεχώρισε το: Thrift Shop.
Την πρώτη ημέρα εμφανίστηκαν ακόμα μεταξύ άλλων: οι Mighty Oaks, τους οποίους απέτυχα και πάλι να παρακολουθήσω, οι Hot Chip που πρόλαβα μόνο ελάχιστα πριν ανταποκριθώ στο κάλεσμα των Parov Stelar Band, οι The Libertines που ακούγοντας εκτός κλίματος –αν όχι εκτός εποχής– και αντιμετωπίστηκαν αρκετά ψυχρά από το κοινό, και ο Fatboy Slim που έστησε το θορυβώδες πάρτι του στην Perry Stage, την DJ σκηνή του Lollapalooza.
Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου
Stereophonics
Έντονα συναισθηματικά φορτισμένη συναυλία. Ήταν απάνθρωπο -και μάλλον άδικο- να προγραμματίσεις τους Stereophonics στις τρεις το μεσημέρι, έστω και στην κεντρική σκηνή. Ωστόσο, ο ήλιος που έκαιγε διόλου πτόησε τα αδέρφια Jones και τους μουσικούς συμπαραστάτες τους από το να κάνουν έναν εξαιρετικό απολογισμό της εικοσαετούς και πλέον πορείας τους. Η setlist ήταν προσεγμένη μέχρι τελικής λεπτομέρειας. Στο πρώτο μέρος δόθηκε έμφαση σε σχετικά πρόσφατες δουλειές τους και στο δεύτερο μάς πρόσφεραν ορισμένα από τα διαμάντια τους. Ακούσαμε μεταξύ άλλων τα Graffiti On The Train, I Wanna Get Lost With You, Song for the Summer, Superman, Have a Nice Day, Mr. Writer, Maybe Tomorrow και Dakota (Δυστυχώς η τεχνολογία με πρόδωσε και έχασα τις σημειώσεις μου στο κινητό που θα μου επέτρεπαν να καταγράψω ολόκληρη τη setlist –από εδώ και πέρα μόνο μολύβι και χαρτί!–, ενώ οι χρήστες του setlist.fm δεν έχουν ακόμα επιληφθεί επί του ζητήματος).
Αποκορύφωμα της συναυλίας η εικόνα ενός παλικαριού που είχε ανεβάσει την κοπέλα του στους ώμους και, παρότι αυτή χοροπηδούσε κι αυτός αγκομαχούσε, δεν έχασε ούτε στίχο από το “Maybe Tomorrow”.
Belle & Sebastian
Οι συμπαθείς Σκωτσέζοι δύσκολα θα σε εκπλήξουν, αλλά ακόμα πιο δύσκολα θα σε απογοητεύσουν. Με κέφι και διαρκή διαδραστικότητα ο Stuart Murdoch μάς μιλούσε αρκετά, καταθέτοντας ωστόσο –σε αντίθεση με ορισμένους frontmen που αναφέρθηκαν παραπάνω– ιδιαίτερα, κωμικά, ενδιαφέροντα και σε τελική ανάλυση πρωτότυπα στοιχεία. Μια ιστορία αφορούσε την τσελίστρια της μπάντας που δεν πρόλαβε τη συναυλία λόγω καθυστέρησης της πτήσης. Ο Stuart αναρωτήθηκε μήπως θα ήταν πρακτικότερο να την αφήσουν με αλεξίπτωτο πάνω από το Tempelhof. Στο κάτω κάτω υπήρξε αεροδρόμιο.
Επίσης, σχολιάζοντας το μεταναστευτικό έκανε την ακόλουθη δήλωση, που μπορεί να χαίρει διαφόρων ερμηνειών λόγω της πολιτικής της Γερμανίας, αλλά από τη δική του οπτική έχει χίλια δίκια: “I am ashamed to be British. You, Germans are leading in the refugee subject. You are taking much more people than we do. If we were an independent country, we, Scottish, would be with you”.
Στο τέλος, όπως αναμενόταν, ανέβασαν αρκετούς από τους θεατές στη σκηνή όπου χόρεψαν, τραγούδησαν και έβγαλαν τις selfies τους.
Ακούσαμε μεταξύ άλλων τα: I’m a Cuckoo, The Party Line, Another Sunny Day, Perfect Couples και Get Me Away From Here, I'm Dying.
Beatsteaks
“Für immer Berlin!“
Οι Βερολινέζοι ρόκερ αποκτούν μια θρυλική διάσταση με το πέρασμα των χρόνων. Νιώθω τυχερός που τους είδα σήμερα και πήρα το απαραίτητο κίνητρο για να επιχειρήσω μια βουτιά στην πλούσια δισκογραφία τους. Ο Arnim Teutoburg-Weiß ήταν ο πιο χαρισματικός frontman που εμφανίστηκε στις σκηνές του Lollapalooza Berlin. Κατόρθωνε να επιβάλλεται με την παρουσία του, την αστείρευτη ενέργειά του και τη φωνή του με τις καταπληκτικές εκρήξεις. Ανακαλύψτε τους ξεκινώντας από εκεί που τελείωσαν.
Setlist
Hello Joe / Hand in Hand / Milk & Honey / Mad River / Summer / Jane Became Insane / Gentleman of the Year / Cut Off the Top / Automatic / Hey Du / Frieda und die Bomben / Ticket / Let Me In / I Don't Care as Long as You Sing
Sam Smith
Συμπαθητική, συνεσταλμένη παρουσία, με αέρα επαγγελματισμού και αυτοπεποίθησης που δε συνάδει με την ηλικία του, αλλά είναι αναμενόμενη με βάση τις παραστάσεις τους. Αποτέλεσε ευχάριστο ακρόαμα, αλλά όχι κάτι παραπάνω.
Ακούσαμε μεταξύ άλλων τα: Stay With Me, I'm Not The Only One και Money On My Mind.
Seeed
Είναι εντυπωσιακό πόσο λανθασμένη εντύπωση μπορεί να αποκτήσει κανείς για ένα συγκρότημα από ένα δίσκο, ένα κομμάτι, ή ένα βίντεο. Οι Seeed αποτελούσαν συχνά ηχητική παρενόχληση σε Kneipen και το να τους δω ζωντανά δε μου φαινόταν ιδιαίτερα ελκυστικό. Διαψεύστηκα εκκωφαντικά. Τρεις τραγουδιστές και δεκάδες μουσικά όργανα(πνευστά, κρουστά και έγχορδα) επί σκηνής απέδωσαν ένα εξαιρετικό μίγμα hip hop, reggae, afro μουσική. Αν οι Deichkind ήταν το act του Σαββάτου, οι Seeed ήταν αναντίρρητα το act της Κυριακής για το φεστιβάλ. Δυστυχώς είχα αποφασίσει να αποχωρήσω νωρίς για να προλάβω καλή θέση για τους Tame Impala.
Ακούσαμε μεταξύ άλλων τα: Augenbling (mash-up με το Jump Around των House of Pain), Wonderful Life (Black cover) και Deine Zeit.
Tame Impala
Ανατριχίλα ικανοποίησης για κάθε νότα του “Currents” και ανατριχίλα σκέτη για όλες τις υπόλοιπες. Είναι πολύ περίεργο πράγμα αυτό που μου συμβαίνει, αλλά δε θέλω να το ψάξω. Επιβεβαιώθηκε απολύτως ότι το “Currents” δεν είναι τίποτα λιγότερο από το δίσκο της χρονιάς. Η συναυλία ξεκίνησε με το“Let It Happen”, τα “The Less I Know the Better” και “Eventually” αποδόθηκαν εξαιρετικά, αλλά την καρδιά μου αυτή τη φορά έκλεψε το “The Moment”. Σχεδόν τους συγχωρώ που δεν έπαιξαν το επίσης αγαπημένο “New Person, Same Old Mistakes”. Ο Kevin Parker μάς ευχαρίστησε πολλάκις που τους τιμήσαμε την ώρα που στην κεντρική σκηνή του Lollapalooza δέσποζαν οι Muse, αλλά οι περισσότεροι από εμάς δεν μετανιώσαμε στιγμή. Η εμφάνιση συνοδεύτηκε από ψυχεδελικούς φωτισμούς και παιχνίδια με κάμερες και φίλτρα, απόλυτα ταιριαστά στην ώρα και το κλίμα της μουσικής των Αυστραλών.
Setlist
Intro / Let It Happen / Mind Mischief / Why Won't They Talk to Me? / The Moment / It Is Not Meant to Be / Elephant / The Less I Know the Better / Eventually / Why Won't You Make Up Your Mind? / Oscilly / 'Cause I'm a Man / Alter Ego / Feels Like We Only Go Backwards / Apocalypse Dreams
Τη δεύτερη ημέρα εμφανίστηκαν ακόμα μεταξύ άλλων: οι ανερχόμενοι Wolf Alice που έχασα για να παραστώ στη συνέντευξη τύπου της διοργάνωσης, οι Crystal Fighters, οι Little Dragon και οι Muse που δεν έλεγαν να τελειώσουν (βιάστηκα να μεταδώσω ότι έκλεισαν με το “Resistance”, που για πολλοστή φορά μπέρδεψα με το “Uprising”, το οποίο τελικά ακολουθήθηκε από μια μακρόσυρτη εκτέλεση του “Knights of Cydonia”).
Συμπερασματικά, τι πρόσφερε μουσικά το Lollapalooza Berlin; Αποφεύγοντας τεχνηέντως την παγίδα της αυτούσιας μεταφοράς του αμερικάνικου μοντέλου, οι σκηνές του φεστιβάλ έδωσαν βήμα σε γερμανικά συγκροτήματα και μουσικούς που χαίρουν αποδοχής στη Γερμανία, καθώς και πολλούς μουσικούς από το Ηνωμένο Βασίλειο. Είναι χαρακτηριστική η ακολουθία των συγκροτημάτων στην κεντρική σκηνή την Κυριακή: Stereophonics (Ουαλία), Belle & Sebastian (Σκωτία), Sam Smith (Αγγλία) και Muse (Αγγλία).
Του χρόνου έχουμε και πάλι ραντεβού στο Βερολίνο στις 10 και 11 Σεπτεμβρίου!
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες από το Lollapalooza Berlin 2015 στα άλμπουμ μας: συναυλίες Σάββατο 12/09 || συναυλίες Κυριακή 13/09 || Τριγυρνώντας στο Tempelhof