Μονάχα εδώ η αρχή μοιάζει με σπάνια ευκαιρία και η ζωή με μια γλυκιά ιστορία. Όμως το τέλος είναι αυτό που σε μαθαίνει ν’ αγαπάς σου αφήνει μνήμη δε σου δείχνει που να πας.
Πολλές φορές σε έναν καλό δίσκο περιμένεις πώς και πώς το επόμενο τραγούδι, και φυσικά το τελευταίο, που συχνά έχει πάντα και κάποια συμβολική αξία. Και δεν το λέω έτσι, με μια γρήγορη σκέψη: Eclipse - Dark Side of the Moon, This Must Be The Place - Speaking in Tongues, Love Reign O’er Me – Quadrophenia, Outro - Active Member. Ναι, το Outro τους, άξιζε την αναμονή. Και κάτι παραπάνω: ήταν μεγαλειώδες.
Πώς μπορώ να ξεκινήσω να γράφω για μια μπάντα, που ό,τι μπορώ να πω γι’ αυτή το έχει ήδη τραγουδήσει; Τι να γράψω όταν έχουν ήδη όλα γραφεί, τόσο από τους ίδιους, όσο και απ’ την ιστορία την ίδια. Η ιστορία γράφει, ναι. Γράφει μόνη της παίζοντας ζάρια με τον εαυτό της και γράφεται παίζοντας ζάρια με εμάς. Το αποτέλεσμα μόνο τυχαίο δεν είναι, και ας είναι ζάρια το παιχνίδι. Αν παίζεις συνέχεια, κάποια στιγμή το επιθυμητό αποτέλεσμα θα πραγματωθεί, και τότε ποιος θα σου μιλήσει για τύχη. Μάλλον για αναγκαιότητα και μοιραίο – όχι με την μοιρολατρική έννοια - γεγονός θα μιλούσαμε. Κι αν σε πουν τυχερό, δεν έγινε και τίποτα. Απλώς δεν μπορούν να κατανοήσουν τι συνεισφορά σου σε αυτό το παιχνίδι:Υστερόγραφο δεν πιστεύω στην τύχη. Όταν τα ψέματα πεθαίνουν γεννιούνται ωραίοι στίχοι.
Η αλήθεια είναι πως δεν πιστεύω πως μπορώ να προσθέσω κάτι στα ήδη γραμμένα και ειπωμένα για το φαινόμενο «Active Member». Οι πληροφορίες υπάρχουν εκεί έξω και σας περιμένουν να τις διαβάσετε: εκατοντάδες συνεντεύξεις, πάρα πολύ μεγάλο αρχειακό υλικό (συναυλίες κ.ά.) και, γενικώς, λίγα πράγματα μπορεί κανείς να προσθέσει. Ειδικά, όταν απλώς γράφει μερικές γραμμές από καρδιάς και δεν παίρνει για παράδειγμα συνέντευξη – και μπορεί να βγάλει και «είδηση» απ’ το τίποτα.
Όμως, αυτό που μπορεί να κάνει είναι να καταθέσει μια ειλικρινή ομολογία, αποτέλεσμα όλων αυτών των χρόνων, που ακούει και ζει αυτό το φαινόμενο. Είναι παράξενο και ακόμη νομίζω πως δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι σταμάτησαν οι Active Member. Ίσως γιατί και κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή. Ίσως γιατί και το «τέλος» πια των συγκροτημάτων έχει εξευτελιστεί τόσο, που μετά από λίγα ή και κάμποσα χρόνια ρίχνουν και ένα «τελευταίο» reunion, καπηλευόμενοι την επιθυμία ή/και ανάγκη του κόσμου να τους ξαναδεί ενωμένους στη σκηνή. Δε λέω ότι θα με χάλαγε να δω live τις Τρύπες, για παράδειγμα, αλλά τελείωσαν, ανήκουν σε άλλη εποχή και ο καθένας έχει τραβήξει το δρόμο του. Άρα, ίσως είναι και ένα στοίχημα για τους Active Member το αν θα αντέξουν στην πίεση του χρόνου, των αναμνήσεων, και σίγουρα των χρημάτων (ένα reunion πάντα είναι εύκολο χρήμα) και αν θα τηρήσουν το «δε θα ξαναπαίξουμε ποτέ τραγούδια Active Member live», όπως δηλώνουν. Βέβαια, σε αυτό ίσως βοηθήσει και το γεγονός πως θα συνεχίσει ο καθένας απ’ τους δύο τα – ήδη υπάρχοντα και εξαίσια – προσωπικά μονοπάτια τους.
Όπως και να ‘χει, δεν είναι εύκολο να σκεφτώ και να αποδεχτώ πως χθες βράδυ ήταν η τελευταία φορά που άκουσα ζωντανά το «Φυσάει Κόντρα», έναν ύμνο στον Άνθρωπο, που όσα χρόνια και να περάσουν στο άκουσμα του δε μπορείς παρά να σταθείς με ευλάβεια και να ακούσεις κάθε στίχο του σα προσευχή. Και άλλα τόσα κομμάτια που σημάδεψαν την εφηβική μου ηλικία. Τη σημάδεψαν και την εμπλούτισαν. Τη δική μου, τη δική σου και πολλών άλλων. Και όχι μόνο την εφηβική, αλλά και την ύστερη, καθώς συνεχίζουν να επανέρχονται ανά περιόδους για να μας θυμίσουν ένα κομμάτι δικό μας, μια εποχή ή να μας πουν κάτι για την εποχή μας ή για εμάς.
Μερικά απ’ τα τραγούδια που ακούστηκαν χθες, ακούστηκαν για πρώτη (τουλάχιστον αυτά τα 8 χρόνια που πηγαίνω εγώ) και τελευταία φορά, όπως το «Λαβωμένο Ξωτικό», «Στο Μεθύσι μου απάνω», «Πρόσφυγας» κ.ά. Γενικότερα, η setlist περιείχε εκπλήξεις απ’ την άποψη ότι επελέγησαν τραγούδια θαμμένα στο συρτάρι τους και ξεχασμένα απ’ το κοινό (αφού δεν παίζονταν και live), που όμως, ακριβώς επειδή είναι τόσο ολιγοπαιγμένα, είναι τόσο προσωπικά και αγαπημένα. Λίγες στιγμές αφότου ξεκίνησε η γνωστή μελωδία του «Λαβωμένου Ξωτικού» (σε ένα μικρό remix) όλοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα, ουρλιαχτά και άρχισαν να τραγουδούν. Επίσης, νομίζω πως επέλεξαν να πουν, όπως είπε και ο Μιχάλης (B.D. Foxmoor) τραγούδια που θέλουν να θυμούνται περισσότερο απ’ όλα. Επομένως, είπαν τραγούδια για την πάρτη τους, για να τα κρατήσουν μαζί τους. Και πώς να ξεχάσουν τη στιγμή που η μικρή τους Maya ανέβηκε και τραγούδησε μαζί τους το «Μπορούμε κι αλλιώς» μπροστά σε ένα μεγαλειώδες κοινό των 8000 (μπορεί και περισσότερων) ατόμων;
Και στο τέλος, μας αποχαιρέτησαν ευχαριστώντας όλα τα παιδιά που στάθηκαν μαζί τους όλα αυτά τα χρόνια, τον DJ Booker που ήταν μαζί τους στη σκηνή, που ήταν εκπληκτικός χθες, όλα τα παιδιά που πέρασαν απ’ το group και όλα εκείνα τα παιδιά που στήριξαν και στηρίζουν το low-bap. Φυσικά, η βραδιά ήταν αφιερωμένη και στον Πυροβάτη, τον Παύλο και όσα «Αδέρφια χάθηκαν νωρίς».
Μας αποχαιρέτησαν με 4 κομμάτια, που χαρακτηρίζουν την κάθε εποχή τους, όπως λέει ο Μιχάλης: το τελευταίο «Βάστα», το διαχρονικά υπέροχο «Μέρες Παράξενες Θαυμάσιες Μέρες», το καλύτερο «Φυσάει Κόντρα» που θα ακουστεί ποτέ στη Γη τραγουδισμένο μονάχα απ’ το κοινό (σα δώρο για αυτά τα 23 χρόνια) και το «Μη Νοιαστεί Κανείς». Και μετά η σκηνή άδεια, το κοινό αμετακίνητο και το beat συνέχιζε ακόμα. Και μείναμε άφωνοι να χαζεύουμε τη σκηνή: αυτό ήταν; Τέλος; Κάθε τραγούδι που ακούγαμε, το ακούγαμε για τελευταία φορά. Προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι έτσι, όμως το τέλος ήταν αποκαλυπτικό.
Όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ απέχω απ’ το φανατισμό παντός είδους. Το hip-hop εγγενώς κρύβει μεγάλο φανατισμό, καθώς το στοιχείο της κόντρας είναι, σχεδόν, απαραίτητο. Το low-bap, το είδος που καθιέρωσαν οι Active Member, ως μανιφέστο ήταν ακόμη πιο φανατισμένο απ’ το hip-hop, επειδή ακριβώς «παραστρατούσε» απ’ τη νόρμα της σκηνής. Δεν θα εξετάσω το λόγο ή αν τα κατάφερε, αλλά στέκομαι σε αυτό του φανατισμού. Νομίζω πως είχε μπερδευτεί το πάθος με το φανατισμό και γι’ αυτό δημιουργήθηκαν οι όποιες εντάσεις και διαχωρισμοί. Και το κοινό ακολούθησε αυτή τη σύγχυση. Όπως νομίζω πως ο φανατισμός καταλάγιασε – και η Γιολάντα (Sadahzinia) πιστεύω πως έπαιξε ρόλο – και έμεινε το πάθος. Η δημιουργία. Και όσο περνάγανε τα χρόνια αυτό φαινόταν διαρκώς. Δεν είναι τυχαίο που οι Active Member είναι (ήταν θα λέμε από δω και πέρα;) πρωτοπόροι της σκηνής (βλ. ζωντανή μπάντα σε συναυλίες, το project Madmoana, τα labels κ.α.) και αυτό πια τους καθιέρωσε. Όχι σαν ένα μουσικό σχήμα, αλλά σαν κάτι παραπάνω απ’ αυτό, κάτι μεγαλύτερο. Κάτι πιο οικουμενικό απ’ ό,τι και οι ίδιοι είχαν φανταστεί. Και απόδειξη αυτού ήταν τα άτομα που έβλεπα γύρω μου χθες βράδυ: άτομα μεγάλης ηλικίας να τραγουδούν σαν μικρά παιδιά, και σε κάποιες περιπτώσεις μαζί με τα παιδιά τους.
Ονειρεύομαι, λοιπόν, με την ψυχή στο στόμα κι ίσως κάνουν πως δε καταλάβανε ακόμα,όσοι έχουν πάρε δώσε στα κρυφά με τη σκιά τους,θα συναντήσουνε στο φως τα σχέδια τους. Γεια χαρά τους εγώ κυλάω σε πύρινη φλέβα κι αν δε φοβάσαι τις φλόγες, έχει χώρο, ανέβα. Στα όνειρα που περισσεύουν, ρίξε μια ματιά και χρέωσέ τα στη φωτιά.
Υ.Γ. Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στο group και στην ομάδα που βοήθησε να στηθεί το χθεσινό γλέντι στο Ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ. Η οργάνωση πραγματικά ήταν υπέροχη και δε δημιουργήθηκε κανένα ζήτημα παρά τη μεγάλη προσέλευση.
Υ.Γ.2 Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από κινητό, επομένως συγχωρήστε την ποιότητα.