Οδύσσεια ραψωδία έψιλον...
Πολλές σκέψεις περνούν από το μυαλό στο άκουσμα αυτού του τίτλου. Ποιο το θέμα της παράστασης; Πρόκειται για κάποια μεταφορά και, αν ναι, πόσο εύστοχη είναι αυτή; Ή θα παρακολουθήσουμε όντως όσα συμβαίνουν στη ραψωδία ε; Δεν είναι παρακινδυνευμένο; Πόσο εύκολο είναι να να καταπιαστείς με ένα τέτοιο θέμα και να βγεις αλώβητος, χωρίς να σε τραβήξει κάτω; Μπορείς ως άλλος Οδυσσέας να γλιτώσεις;
Εγχείρημα πολύ δύσκολο, στοίχημα μεγάλο που κερδίζουν με μεγάλη επιτυχία οι ηθοποιοί και οι λοιποί συντελεστές σε κάθε παράσταση. Στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου κάθε Δευτέρα και Τρίτη δύο άνθρωποι ερμηνεύουν τη ραψωδία ε. Και χρησιμοποιώ το ρήμα αυτό, γνωρίζοντας το βαρύ σημασιολογικό του φορτίο. Για μία ώρα ξεχνάς ό,τι σε απασχολεί και συγκεντρώνεσαι σε αυτό που συμβαίνει μπροστά σου που, ως δια μαγείας, αντικατοπτρίζει αυτό που συμβαίνει μέσα σου. Επομένως, πρόκειται για μία ερμηνεία όλων όσα λαμβάνουν χώρα στη ραψωδία ε με τρόπο που κάνει τον αναγνώστη να τα ανάγει σε προσωπικό επίπεδο. Η απόφαση των θεών να φύγει ο Οδυσσέας από το νησί της Καλυψώς και οι περιπέτειές του ως το νησί των Φαιάκων ιδωμένες μέσα από τις μεταβολές του ψυχισμού μας.
Ένα τραπέζι κατασκευασμένο από παλέτες, του οποίου η επιφάνεια είναι γεμισμένη με νερό. Ένα ποτήρι με πάγο. Αντίκρυ να κάθονται δύο άνδρες, φορώντας τα ίδια ρούχα, παίρνοντας τις ίδιες εκφράσεις και κάνοντας τις ίδιες κινήσεις για αρκετή ώρα. Αυτό αντικρίσαμε μπαίνοντας στην αίθουσα, με τον χαμηλό φωτισμό να καθιστούν πιο έντονα την ατμόσφαιρα του μυστηρίου, την αγωνία, καθώς και την εσωτερική μας αναταραχή.
Οι δύο ερμηνευτές, άλλοτε ως αφηγητές και άλλοτε ως πρόσωπα που συνδιαλέγονται, ήταν άκρως παραστατικοί. Γινόταν εύκολα αντιληπτό ποιο πρόσωπο είχε τον λόγο. Είναι πολύ δύσκολο να γίνεις ένα με τον ρόλο σου, κάτι που κατάφεραν εξαιρετικά οι ηθοποιοί. Με φωνή στεντόρεια και εκφράσεις έντονες. Με κινησιολογία γεμάτη ένταση και πάθος που σε αφήνει άφωνο. Σαν κάτω από την επίδραση της βακχικής μανείας, απέδωσαν με τον καλύτερο τρόπο όλα όσα περνάει το κείμενο και όλα όσα ήθελαν οι ίδιοι να περάσουν. Μία ερμηνεία που μας εντυπωσίασε, που δεν παρέκλινε από το κείμενο που γνωρίζουμε, αλλά συμπορευόταν με αυτό. Η σκηνοθεσία ήταν καθόλα εξαιρετική. Οι μελωδίες και οι ήχοι που ακούγονταν ενέτειναν όλη αυτήν την εσωτερική αναταραχή.
Μία παράσταση που κατά έναν μαγικό τρόπο σε γεμίζει με αντιφατικά συναισθήματα, σε φορτίζει πολύ ψυχολογικά και με το τέλος της φεύγεις ανακουφισμένος, σαν να πέρασες τη δοκιμασία της μέρας.
Συντελεστές της παράστασης:
Μετάφραση: Ζήσιμος Σίδερης
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Γεωργαλάς
Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου
Σκηνικό-Φωτισμοί: Βασίλης Αποστολάτος
Φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιοτάκης
Ερμηνευτές: Στέλιος Δημόπουλος, Χρήστος Καπενής
Τραγούδι: Κωνσταντίνα Ψωμά
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ:
nkt.gr/play/165/odysseia-rapswdia-epsilon/
Πολλές σκέψεις περνούν από το μυαλό στο άκουσμα αυτού του τίτλου. Ποιο το θέμα της παράστασης; Πρόκειται για κάποια μεταφορά και, αν ναι, πόσο εύστοχη είναι αυτή; Ή θα παρακολουθήσουμε όντως όσα συμβαίνουν στη ραψωδία ε; Δεν είναι παρακινδυνευμένο; Πόσο εύκολο είναι να να καταπιαστείς με ένα τέτοιο θέμα και να βγεις αλώβητος, χωρίς να σε τραβήξει κάτω; Μπορείς ως άλλος Οδυσσέας να γλιτώσεις;
Εγχείρημα πολύ δύσκολο, στοίχημα μεγάλο που κερδίζουν με μεγάλη επιτυχία οι ηθοποιοί και οι λοιποί συντελεστές σε κάθε παράσταση. Στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου κάθε Δευτέρα και Τρίτη δύο άνθρωποι ερμηνεύουν τη ραψωδία ε. Και χρησιμοποιώ το ρήμα αυτό, γνωρίζοντας το βαρύ σημασιολογικό του φορτίο. Για μία ώρα ξεχνάς ό,τι σε απασχολεί και συγκεντρώνεσαι σε αυτό που συμβαίνει μπροστά σου που, ως δια μαγείας, αντικατοπτρίζει αυτό που συμβαίνει μέσα σου. Επομένως, πρόκειται για μία ερμηνεία όλων όσα λαμβάνουν χώρα στη ραψωδία ε με τρόπο που κάνει τον αναγνώστη να τα ανάγει σε προσωπικό επίπεδο. Η απόφαση των θεών να φύγει ο Οδυσσέας από το νησί της Καλυψώς και οι περιπέτειές του ως το νησί των Φαιάκων ιδωμένες μέσα από τις μεταβολές του ψυχισμού μας.
Ένα τραπέζι κατασκευασμένο από παλέτες, του οποίου η επιφάνεια είναι γεμισμένη με νερό. Ένα ποτήρι με πάγο. Αντίκρυ να κάθονται δύο άνδρες, φορώντας τα ίδια ρούχα, παίρνοντας τις ίδιες εκφράσεις και κάνοντας τις ίδιες κινήσεις για αρκετή ώρα. Αυτό αντικρίσαμε μπαίνοντας στην αίθουσα, με τον χαμηλό φωτισμό να καθιστούν πιο έντονα την ατμόσφαιρα του μυστηρίου, την αγωνία, καθώς και την εσωτερική μας αναταραχή.
Οι δύο ερμηνευτές, άλλοτε ως αφηγητές και άλλοτε ως πρόσωπα που συνδιαλέγονται, ήταν άκρως παραστατικοί. Γινόταν εύκολα αντιληπτό ποιο πρόσωπο είχε τον λόγο. Είναι πολύ δύσκολο να γίνεις ένα με τον ρόλο σου, κάτι που κατάφεραν εξαιρετικά οι ηθοποιοί. Με φωνή στεντόρεια και εκφράσεις έντονες. Με κινησιολογία γεμάτη ένταση και πάθος που σε αφήνει άφωνο. Σαν κάτω από την επίδραση της βακχικής μανείας, απέδωσαν με τον καλύτερο τρόπο όλα όσα περνάει το κείμενο και όλα όσα ήθελαν οι ίδιοι να περάσουν. Μία ερμηνεία που μας εντυπωσίασε, που δεν παρέκλινε από το κείμενο που γνωρίζουμε, αλλά συμπορευόταν με αυτό. Η σκηνοθεσία ήταν καθόλα εξαιρετική. Οι μελωδίες και οι ήχοι που ακούγονταν ενέτειναν όλη αυτήν την εσωτερική αναταραχή.
Μία παράσταση που κατά έναν μαγικό τρόπο σε γεμίζει με αντιφατικά συναισθήματα, σε φορτίζει πολύ ψυχολογικά και με το τέλος της φεύγεις ανακουφισμένος, σαν να πέρασες τη δοκιμασία της μέρας.
Συντελεστές της παράστασης:
Μετάφραση: Ζήσιμος Σίδερης
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Γεωργαλάς
Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου
Σκηνικό-Φωτισμοί: Βασίλης Αποστολάτος
Φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιοτάκης
Ερμηνευτές: Στέλιος Δημόπουλος, Χρήστος Καπενής
Τραγούδι: Κωνσταντίνα Ψωμά
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ:
nkt.gr/play/165/odysseia-rapswdia-epsilon/