Ελεάννα Μαρτίνου, Future City, 2010
[Κάθε Δευτέρα & Πέμπτη, ο Dr Baba περιπλανιέται στην πόλη
και
προκαλεί/προτείνει/προπαγανδίζει]
Roll Over Beethoven
Η Ορχήστρα Νέων Σιμόν Μπολίβαρ, παιδί του El Sistema που είναι ένα λυτρωτικό εγχείρημα, μια θελκτική και θριαμβευτική ιδέα συν η υλοποίησή της (επί τριάντα πέντε χρόνια, μάλιστα). Από τις φτωχογειτονιές, στις αίθουσες συναυλιών, ή και στους δρόμους, στα χωμάτινα σοκάκια, να ακούγεται και να σε ταξιδεύει η μουσική πανδαισία, και τώρα, εδώ, στο Ηρώδειο, μια ορχήστρα πιτσιρικάδων που μας έδειξαν, για μιαν ακόμα φορά, ότι η λεγόμενη κλασική μουσική είναι ανοξείδωτη, είναι πυρ & κίνηση, είναι μια φλεγόμενη πέτρα που κυλάει, είναι μάνα κι αδελφή και ερωμένη του rock’n’roll. Μέσα από το El Sistema, αυτό το μεγαλόψυχο/μεγαλειώδες/μεγαλόπνοο σχέδιο του José Antonio Abreu, ξεπήδησαν εκατοντάδες ορχήστρες, και αμέτρητοι πιτσιρικάδες που δονούνται, και μας δονούν, παίζοντας με δαιμόνιο πάθος τα αριστουργήματα που θυμίζουν στον άνθρωπο τι σημαίνει Άνθρωπος.
* * *
I got the rockin' pneumonia,
I need a shot of rhythm and blues.
I caught the rollin' arthiritis
Sittin' down at a rhythm review.
Roll Over Beethoven they're rockin' in two by two
[Chuck Berry]
* * *
Ναι, μέγιστε Chuck Berry, άκου τα νέα, ροκενρολάραμε με τον Beethoven, στο κατάμεστο Ηρώδειο, στις 23 του Ιούνη, μεθύσαμε με το πειραγμένο J&B, όχι το ουίσκι εν προκειμένω αλλά το Jello & Beethoven, μιας και ενώ σειόμασταν από την πειραγμένη Πέμπτη Συμφωνία του Ludwig Van είχαμε κατά νου το άλλο μισό της παρέας που τιμούσαν δεόντως τον Biafra στο Gagarin! Μεγάλη βραδιά για την ημιγονατισμένη από τα απανωτά ραπίσματα πόλη μας. Μια γερή τόνωση. Ξεφάντωμα με Igor Stravinsky. Ας είναι καλά, λοιπόν, η Ορχήστρα Νέων Σιμόν Μπολίβαρ, γέννημα-θρέμμα του El Sistema, ας είναι καλά ο διευθυντής της, ο «φρεσκέν» Gustavo Adolfo Dudamel Ramírez (γεννημένος το 1981), ας είναι καλά και το «παλιοσείρι» (έτος γεννήσεως 1958) Eric Reed Boucher, γνωστός τοις πάσι ως Jello Biafra!* * *
Νίκος Εγγονόπουλος: «ο δρόμος προς την αγάπη/ είναι σπαρμένος/ μάτια γατιών/ μεσ’ στο σκοτάδι/ και τη σιωπή/ π’ απλώνεται γύρω/ σα δίχτυ χαράς/ ο δρόμος προς/ την αγάπη/ είναι νυχτερινός». Αγαπημένος ποιητής, τον διαβάζαμε κι αυτόν και τον Εμπειρίκο μανιωδώς, και εξακολουθούμε να καταφεύγουμε στα αλεξιβρόχια/αλεξικέραυνα/αλεξήλια ποιήματά του, γεμάτα εικόνες, παλλόμενα από ρυθμικό χιούμορ, και τώρα, ο Μέγας Μήτσε, ο Δημήτρης Πουλικάκος, θαρρείς και επανακάμπτει έμπλεος εμπνεύσεως στα χρόνια τα ανόλεθρα του «Πάλι» (θα πούμε γι’ αυτήν την περιπέτεια την Πέμπτη), συμπλέει με τον αξιότιμο κύριο που ακούει στο όνομα Socos, και παρέα με εκλεκτούς μουσικαράδες (Μάριος Δαπέργολας, Δημήτρης Αντωνιάδης, Άγγελος Σώκος, Μαρίνος Τζιάρας, συν η Μαρίνα Λατσίνου στα φωνητικά), και όλοι μαζί έρχονται να μας δωρίσουν το έργο «Η Ύδρα ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ» (Puzzlemusik), ήτοι δέκα από τα πιο ισχυρά ποιήματα του Νίκου Εγγονόπουλου τυλιγμένα σ’ ένα φύλλο χρυσού ανακατεμένο με μαντέμι και μετάξι, κλείνοντας το μάτι με συνωμοτική διάθεση στους Einstuerzende Neubauten. * * *
Μια και αναφέραμε τον Ανδρέα Εμπειρίκο, ιδού: «Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια [...] Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη [...] Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας». * * *
Ραντεβού την Πέμπτη. Ως τότε, Roll Over Beethoven, πεισματικά εμμένοντας στην Μουσική, την Ποίηση, τη Ζωγραφική, τη Φιλοσοφία – σε όλα όσα μας κάνουν ευγενείς και νουνεχείς, καίτοι το τρένο μοιάζει εκτροχιασμένο και το καράβι τορπιλισμένο.
* * *