Οι συντάκτες μας σκαλίζουν τα ράφια του βίντεο κλαμπ της γειτονιάς τους ή το σκληρό τους δίσκο, ξεδιαλέγουν μια ταινία που μπορεί να προέρχεται από το μακρινό ή πρόσφατο παρελθόν, τη βλέπουν παρέα και τη συζητούν. Η στήλη προσπαθεί να συμπυκνώσει όσα νιώσαμε και σκεφτήκαμε κατά τη διάρκεια της προβολής και άλλα τόσα που πήραμε μαζί μας "φεύγοντας από την αίθουσα".
Μετά την παιδικότητα του WALL-E, θέλαμε να δούμε κάτι σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση και επιλέξαμε την ταινία που δημιούργησε το πορτρέτο ενός από τους πιο αγαπητούς και τρομακτικούς κινηματογραφικούς κατά συρροήν δολοφόνους όλων των εποχών. Ο λόγος βεβαίως για την ταινία:
«Η Σιωπή των Αμνών» (The Silence of the Lambs)
Έτος παραγωγής: 1991
Διάρκεια: 118'
Σκηνοθεσία: Jonathan Demme
Σενάριο: Ted Tally (βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα του Thomas Harris από το 1988)
Πρωταγωνιστούν: Jodie Foster, Anthony Hopkins, Scott Glenn, Ted Levine, Anthony Heald
Βαθμολογία imdb: 8,6/10
Βαθμολογία mixgrill: 7,8/10
Ένας κατά συρροήν δολοφόνος νεαρών γυναικών με το προσωνύμιο “Buffalo Bill” (Ted Levine) σκορπίζει το φόβο γδέρνοντας τα θύματά του. Ο επικεφαλής του τμήματος μελέτης συμπεριφοράς του FBI (Scott Glenn), ενδεχομένως σε μια ένδειξη απελπισίας, αποφασίζει να ζητήσει τη συνεργασία του Hannibal Lecter (Anthony Hopkins), ενός πρώην ψυχιάτρου, και κατά συρροήν δολοφόνου επίσης, που εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης. Για να τον προσεγγίσουν, στέλνουν ως δόλωμα μια νεαρή εκπαιδευόμενη πράκτορα, την Clarice Starling (Jodie Foster), η οποία σύντομα αποκτά μια ιδιαίτερη σχέση μαζί του. Όσο ο Lecter αποκαλύπτει στοιχεία για τον ψυχισμό του δολοφόνου και φέρνει τους διώκτες του πιο κοντά στη σύλληψή του, τόσο περισσότερο αναγκάζεται η Starling να αποκαλύπτεται στο Lecter και να φέρνει στην επιφάνεια τραύματα από την παιδική της ηλικία. Θα κατορθώσει το FBI να συλλάβει τον Buffalo Bill; Ως πού θα φτάσει η συνεργασία του Hannibal Lecter με την Clarice Starling; Και πότε θα σωπάσουν επιτέλους οι αμνοί;
Στη συζήτηση συμμετείχαν οι: Ραφαήλ Αντωνιάδης, Ορέστης Καζασίδης, Ιωάννα Κατσού, Παναγιώτα Κλεάνθους, Ελένη Ζαρκάδα, Ηρώ Μαούνη και Παρασκευή Τόμα.
Ο Anthony Hopkins κλέβει την παράσταση με την πολύ έντονη ερμηνεία του ως Δρ. Hannibal Lecter, που δικαίως του χάρισε το Όσκαρ Ά Ανδρικού Ρόλου, παρά τη σχετικά μικρή παρουσία του στην οθόνη που έφτασε τα 25 λεπτά περίπου. Με τη μοναδική ηθοποιία του καταφέρνει να καθηλώσει το θεατή και να του υποβάλει ένα συναίσθημα συμπάθειας προς το πρόσωπο ενός ψυχασθενή δολοφόνου-κανιβάλου. Για αυτήν τη συμπάθεια ίσως να ευθύνεται και το γεγονός πως δεν είναι ουσιαστικά αυτός ο κακός της υπόθεσης, αφού συμπράττει με το FBI για τον εντοπισμό του Buffalo Bill.
Στην αντίπερα όχθη, η Jodie Foster στο ρόλο της νεαρής πράκτορα του FBI Clarice Starling χαρίζει ανάμεικτα συναισθήματα. Για τους περισσότερους της παρέας του video club είναι αρκετά πειστική και ρεαλιστική δίνοντας τον καλύτερο εαυτό της. Για τους υπόλοιπους, χαρακτηρίζεται ψυχρή και αρκετά αδιάφορη. Γεγονός είναι πως ως γυναίκα δεν τονίζει ιδιαίτερα τη θηλυκότητά της, αλλά προσεγγίζει το ρόλο περισσότερο ως αγοροκόριτσο που προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιβιώσει και να επιβληθεί σε έναν κόσμο φτιαγμένο για άνδρες.
Άξιος αναφοράς είναι και ο Ted Levine που υποδύεται με πολύ ιδιαίτερο τρόπο τον serial killer με κρίση ταυτότητας Buffalo Bill. Παρότι η δική του ιστορία περνά σε δεύτερο πλάνο λόγω της αναπτυσσόμενης σχέσης Lecter-Starling, δεν αφήνει τις ευκαιρίες που του δίνονται να περάσουν ανεκμετάλλευτες.
Όσον αφορά το κομμάτι της σκηνοθεσίας, έχουμε να κάνουμε και θετικές και αρνητικές επισημάνσεις. Λαμβάνοντας υπόψη αρκετές παραμέτρους που πιθανόν να επηρέασαν ή να διαμόρφωσαν το τελικό αποτέλεσμα (σημαντικό να μην ξεχνάμε πως ένας σκηνοθέτης δεν είναι υπεύθυνος μόνο για κάθε γωνία λήψης και εφέ φακού, αλλά για πολλά περισσότερα), η σκηνοθεσία μειονεκτούσε έναντι του συνόλου της ταινίας. Η μία και μόνη πρόταση της εταιρίας διανομής για την θέση του σκηνοθέτη ήταν ο Νεοϋορκέζος Jonathan Demme (γνωστός ως τότε για τις κομεντί του). Ο Demme στάθηκε με όμορφο και ανοιχτό μυαλό απέναντι στις ιδέες των συνεργατών του, τις οποίες και υλοποίησε μέχρι ένα βαθμό. Τον “πιάσαμε”, όμως, να υστερεί στην παρατηρητικότητά του. Υπήρχαν αρκετά μικρά λάθη στο στήσιμο των ηθοποιών του εντός των σκηνών, καθώς και στην ποικιλία γωνιών λήψης -πιθανόν λόγω έντονου ενθουσιασμού του, ας μας επιτραπεί.
Μια ανίερη συμμαχία – μια ιδιαίτερη σχέση
Η «Σιωπή των Αμνών» αφορά πρωτίστως το χτίσιμο της σχέσης ανάμεσα στην πράκτορα του FBI Clarice Starling και τον ψυχίατρο Hannibal Lecter. Ο Demme αγκάλιασε τους πρωταγωνιστικούς ρόλους του με μεγάλη αγάπη και αυτό φάνηκε όχι μόνο από τις επιπλέον σκηνές που πρόσθεσε με την βοήθεια του σεναριογράφου, Ted Tally, καθώς και από την πληθώρα κοντινών πλάνων του που στόχευε στην επιβολή των χαρακτήρων στη συνείδηση του κοινού.
Ο χαρακτήρας της Clarice διαμορφώθηκε σε πολλαπλά επίπεδα. Με τη σκηνή του μονόλογου της μας έδωσε στοιχεία για το παρελθόν της και μας απέδειξε πως τα «τέρατα» μπορούν να λυγίσουν, αφού ακόμα και ο Hannibal βουρκώνει στο άκουσμα της προσωπικής της ιστορίας. Η ταινία συνεχίζει προβάλλοντας τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπιζόταν μια γυναίκα από τους άνδρες συναδέλφους της εκείνη την εποχή και τονίζοντας τη δύναμη της Clarice, όταν υπερασπίστηκε τη μειονεκτική θέση της απέναντι στον επικεφαλής της μονάδας της.
Η πρώτη γνωριμία μας με τον εκκεντρικό ψυχίατρο Hannibal Lecter ήταν μικρή, αλλά έντονη και καθηλωτική. Τον είδαμε να στέκεται όρθιος και ακίνητος, ντυμένος στα λευκά (μετά από πρόταση του ιδίου, ισχυριζόμενος πως ποιος δεν αγριεύεται έστω και λίγο στην θέα κάποιου πχ. οδοντίατρου;). Το βλέμμα του Hopkins ήταν σταθερό, έντονο, σαν να μην είχε ανάγκη να ανοιγοκλείσει τα βλέφαρα του, κάτι που ο σκηνοθέτης έκανε προτεραιότητα μέσα από την κάμερά του. Ο Hannibal έχει την ικανότητα να αναγνωρίζει μικρές λεπτομέρειες στην ύπαρξη κάθε ανθρώπου που κινείται γύρω του. Πίσω από τη μυστικιστική συμπεριφορά του διακρίνεται εμφανέστατα ο σεβασμός του προς την Clarice ως προσωπικότητα και ως γυναίκα. Τον είδαμε να τιμωρεί τον συγκρατούμενό του επειδή την πρόσβαλλε, να εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι χρειαζόταν τη βοήθειά του ώστε να μάθει την πραγματική της ιστορία, καθώς και να νιώθει την ανάγκη να επικοινωνήσει μία ακόμα τελευταία φορά μαζί της αφού είχε δραπετεύσει.
Ο συνδετικός κρίκος της παραπάνω σχέσης, ο δολοφόνος Buffalo Bill, παρουσιάζεται στην αρχή ως διαφυλικός, τον οποίον δεν δεχόταν καμία κλινική για αλλαγή φύλου (λόγω ιστορικού βίας που είχε υποστεί ο ίδιος στο παρελθόν) και έτσι, ωθούμενος από το μίσος των εμποδίων να αλλάξει το φύλο του, άρχισε να απαγάγει εύσωμες γυναίκες, να τις υποβάλλει σε πολυήμερη πείνα και να τους γδέρνει τη σάρκα ώστε να φτιάξει το δικό του πια γυναικείο σώμα. Όλο αυτό διασαφηνίζεται μέσα από έναν διάλογο μεταξύ της Clarice και του Hannibal. Λίγο εγκυκλοπαιδικά και περιφραστικά, αλλά στην καρδιά της ουσίας, η Clarice τονίζει πως δεν υπάρχει καμία αναφορά στη βιβλιογραφία που να συνδέει την αλλαγή φύλου με την βία, κερδίζοντας έτσι τα εύσημα του Hannibal με το χαρακτηρισμό «έξυπνη». Ο ίδιος συνεχίζει αναλύοντας την περίπτωση του Buffalo Bill ξεκαθαρίζοντας πως ο δράστης δεν είχε γεννηθεί εγκληματίας, αλλά ήταν δημιούργημα της χρόνιας και συστηματικής κακοποίησής του.
Μία από τις αξέχαστες πινελιές του σκηνοθέτη ήταν ο γυμνός χορός του Buffalo Bill μπροστά από έναν καθρέπτη με κρυμμένα τα γεννητικά του όργανα ανάμεσα από τα πόδια του ώστε να μοιάζει με γυναίκα. Αυτό ήταν και το προσωπικό στίγμα του σκηνοθέτη για να μας καταστήσει σαφές πως δεν αντιμετώπισε ποτέ τον Buffalo Bill ως διαφυλικό, αλλά ως έναν άνθρωπο που μισούσε τόσο πολύ την ταυτότητά του ώστε να θέλει να την πετάξει από πάνω του με οποιονδήποτε τρόπο.
Κατακλείδα
Έχοντας βαρεθεί να βλέπουμε αστυνομικές σειρές, με ανάλυση ψυχολογικών προφίλ και σχεδόν προβλέψιμη κατάληξη, με τη «Σιωπή των Αμνών» κάνουμε στροφή σε ένα αυθεντικό κλασικό σενάριο. Αυτό που διαφοροποιεί την ταινία από τα χιλιοπαιγμένα σενάρια είναι πως κινείται σε διαφορετικά επίπεδα με αποτέλεσμα ο θεατής να μην εφησυχάζει καθόλου κατά τη διάρκεια των εξελίξεων, και να μην μπορεί να προβλέψει ποιο από τα διαφορετικά μέτωπα θα φέρει την ανατροπή.
Παράλληλα, ο φόβος δεν κορυφώνεται μόνο λόγω των βίαιων θανάτων, αλλά και λόγω της προσωπικής εμπλοκής της ηρωίδας μας. Η σχέση θεραπευτή-θεραπευόμενου διαγράφεται από πολύ λεπτές ισορροπίες οι οποίες δεν είναι καθόλου δύσκολο να παρακαμφθούν, γεγονός που γίνεται αντιληπτό στην ταινία. Παρόλα αυτά, αναδεικνύεται και η άλλη πλευρά της σχέσης: η εκτίμηση, ο θαυμασμός και ο ιδιαίτερος δεσμός.
Τελικά, πόσες πληροφορίες μπορούμε να εκμαιεύσουμε, όταν παρατηρούμε τους άλλους; Η ταινία περιστρέφεται γύρω από αυτό το θεμελιώδες χαρακτηριστικό του ζωικού βασιλείου: παρατηρείς το θήραμά σου, βλέπεις πώς κινείται, τι του αρέσει, τι αποφεύγει, σχηματίζεις μια εικόνα και κινείσαι με βάση αυτή ώστε να ικανοποιήσεις τα δικά σου πάθη.
Μετά την παιδικότητα του WALL-E, θέλαμε να δούμε κάτι σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση και επιλέξαμε την ταινία που δημιούργησε το πορτρέτο ενός από τους πιο αγαπητούς και τρομακτικούς κινηματογραφικούς κατά συρροήν δολοφόνους όλων των εποχών. Ο λόγος βεβαίως για την ταινία:
«Η Σιωπή των Αμνών» (The Silence of the Lambs)
Έτος παραγωγής: 1991
Διάρκεια: 118'
Σκηνοθεσία: Jonathan Demme
Σενάριο: Ted Tally (βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα του Thomas Harris από το 1988)
Πρωταγωνιστούν: Jodie Foster, Anthony Hopkins, Scott Glenn, Ted Levine, Anthony Heald
Βαθμολογία imdb: 8,6/10
Βαθμολογία mixgrill: 7,8/10
Ένας κατά συρροήν δολοφόνος νεαρών γυναικών με το προσωνύμιο “Buffalo Bill” (Ted Levine) σκορπίζει το φόβο γδέρνοντας τα θύματά του. Ο επικεφαλής του τμήματος μελέτης συμπεριφοράς του FBI (Scott Glenn), ενδεχομένως σε μια ένδειξη απελπισίας, αποφασίζει να ζητήσει τη συνεργασία του Hannibal Lecter (Anthony Hopkins), ενός πρώην ψυχιάτρου, και κατά συρροήν δολοφόνου επίσης, που εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης. Για να τον προσεγγίσουν, στέλνουν ως δόλωμα μια νεαρή εκπαιδευόμενη πράκτορα, την Clarice Starling (Jodie Foster), η οποία σύντομα αποκτά μια ιδιαίτερη σχέση μαζί του. Όσο ο Lecter αποκαλύπτει στοιχεία για τον ψυχισμό του δολοφόνου και φέρνει τους διώκτες του πιο κοντά στη σύλληψή του, τόσο περισσότερο αναγκάζεται η Starling να αποκαλύπτεται στο Lecter και να φέρνει στην επιφάνεια τραύματα από την παιδική της ηλικία. Θα κατορθώσει το FBI να συλλάβει τον Buffalo Bill; Ως πού θα φτάσει η συνεργασία του Hannibal Lecter με την Clarice Starling; Και πότε θα σωπάσουν επιτέλους οι αμνοί;
Στη συζήτηση συμμετείχαν οι: Ραφαήλ Αντωνιάδης, Ορέστης Καζασίδης, Ιωάννα Κατσού, Παναγιώτα Κλεάνθους, Ελένη Ζαρκάδα, Ηρώ Μαούνη και Παρασκευή Τόμα.
Ο Anthony Hopkins κλέβει την παράσταση με την πολύ έντονη ερμηνεία του ως Δρ. Hannibal Lecter, που δικαίως του χάρισε το Όσκαρ Ά Ανδρικού Ρόλου, παρά τη σχετικά μικρή παρουσία του στην οθόνη που έφτασε τα 25 λεπτά περίπου. Με τη μοναδική ηθοποιία του καταφέρνει να καθηλώσει το θεατή και να του υποβάλει ένα συναίσθημα συμπάθειας προς το πρόσωπο ενός ψυχασθενή δολοφόνου-κανιβάλου. Για αυτήν τη συμπάθεια ίσως να ευθύνεται και το γεγονός πως δεν είναι ουσιαστικά αυτός ο κακός της υπόθεσης, αφού συμπράττει με το FBI για τον εντοπισμό του Buffalo Bill.
Στην αντίπερα όχθη, η Jodie Foster στο ρόλο της νεαρής πράκτορα του FBI Clarice Starling χαρίζει ανάμεικτα συναισθήματα. Για τους περισσότερους της παρέας του video club είναι αρκετά πειστική και ρεαλιστική δίνοντας τον καλύτερο εαυτό της. Για τους υπόλοιπους, χαρακτηρίζεται ψυχρή και αρκετά αδιάφορη. Γεγονός είναι πως ως γυναίκα δεν τονίζει ιδιαίτερα τη θηλυκότητά της, αλλά προσεγγίζει το ρόλο περισσότερο ως αγοροκόριτσο που προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιβιώσει και να επιβληθεί σε έναν κόσμο φτιαγμένο για άνδρες.
Άξιος αναφοράς είναι και ο Ted Levine που υποδύεται με πολύ ιδιαίτερο τρόπο τον serial killer με κρίση ταυτότητας Buffalo Bill. Παρότι η δική του ιστορία περνά σε δεύτερο πλάνο λόγω της αναπτυσσόμενης σχέσης Lecter-Starling, δεν αφήνει τις ευκαιρίες που του δίνονται να περάσουν ανεκμετάλλευτες.
Όσον αφορά το κομμάτι της σκηνοθεσίας, έχουμε να κάνουμε και θετικές και αρνητικές επισημάνσεις. Λαμβάνοντας υπόψη αρκετές παραμέτρους που πιθανόν να επηρέασαν ή να διαμόρφωσαν το τελικό αποτέλεσμα (σημαντικό να μην ξεχνάμε πως ένας σκηνοθέτης δεν είναι υπεύθυνος μόνο για κάθε γωνία λήψης και εφέ φακού, αλλά για πολλά περισσότερα), η σκηνοθεσία μειονεκτούσε έναντι του συνόλου της ταινίας. Η μία και μόνη πρόταση της εταιρίας διανομής για την θέση του σκηνοθέτη ήταν ο Νεοϋορκέζος Jonathan Demme (γνωστός ως τότε για τις κομεντί του). Ο Demme στάθηκε με όμορφο και ανοιχτό μυαλό απέναντι στις ιδέες των συνεργατών του, τις οποίες και υλοποίησε μέχρι ένα βαθμό. Τον “πιάσαμε”, όμως, να υστερεί στην παρατηρητικότητά του. Υπήρχαν αρκετά μικρά λάθη στο στήσιμο των ηθοποιών του εντός των σκηνών, καθώς και στην ποικιλία γωνιών λήψης -πιθανόν λόγω έντονου ενθουσιασμού του, ας μας επιτραπεί.
Μια ανίερη συμμαχία – μια ιδιαίτερη σχέση
Η «Σιωπή των Αμνών» αφορά πρωτίστως το χτίσιμο της σχέσης ανάμεσα στην πράκτορα του FBI Clarice Starling και τον ψυχίατρο Hannibal Lecter. Ο Demme αγκάλιασε τους πρωταγωνιστικούς ρόλους του με μεγάλη αγάπη και αυτό φάνηκε όχι μόνο από τις επιπλέον σκηνές που πρόσθεσε με την βοήθεια του σεναριογράφου, Ted Tally, καθώς και από την πληθώρα κοντινών πλάνων του που στόχευε στην επιβολή των χαρακτήρων στη συνείδηση του κοινού.
Ο χαρακτήρας της Clarice διαμορφώθηκε σε πολλαπλά επίπεδα. Με τη σκηνή του μονόλογου της μας έδωσε στοιχεία για το παρελθόν της και μας απέδειξε πως τα «τέρατα» μπορούν να λυγίσουν, αφού ακόμα και ο Hannibal βουρκώνει στο άκουσμα της προσωπικής της ιστορίας. Η ταινία συνεχίζει προβάλλοντας τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπιζόταν μια γυναίκα από τους άνδρες συναδέλφους της εκείνη την εποχή και τονίζοντας τη δύναμη της Clarice, όταν υπερασπίστηκε τη μειονεκτική θέση της απέναντι στον επικεφαλής της μονάδας της.
Η πρώτη γνωριμία μας με τον εκκεντρικό ψυχίατρο Hannibal Lecter ήταν μικρή, αλλά έντονη και καθηλωτική. Τον είδαμε να στέκεται όρθιος και ακίνητος, ντυμένος στα λευκά (μετά από πρόταση του ιδίου, ισχυριζόμενος πως ποιος δεν αγριεύεται έστω και λίγο στην θέα κάποιου πχ. οδοντίατρου;). Το βλέμμα του Hopkins ήταν σταθερό, έντονο, σαν να μην είχε ανάγκη να ανοιγοκλείσει τα βλέφαρα του, κάτι που ο σκηνοθέτης έκανε προτεραιότητα μέσα από την κάμερά του. Ο Hannibal έχει την ικανότητα να αναγνωρίζει μικρές λεπτομέρειες στην ύπαρξη κάθε ανθρώπου που κινείται γύρω του. Πίσω από τη μυστικιστική συμπεριφορά του διακρίνεται εμφανέστατα ο σεβασμός του προς την Clarice ως προσωπικότητα και ως γυναίκα. Τον είδαμε να τιμωρεί τον συγκρατούμενό του επειδή την πρόσβαλλε, να εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι χρειαζόταν τη βοήθειά του ώστε να μάθει την πραγματική της ιστορία, καθώς και να νιώθει την ανάγκη να επικοινωνήσει μία ακόμα τελευταία φορά μαζί της αφού είχε δραπετεύσει.
Ο συνδετικός κρίκος της παραπάνω σχέσης, ο δολοφόνος Buffalo Bill, παρουσιάζεται στην αρχή ως διαφυλικός, τον οποίον δεν δεχόταν καμία κλινική για αλλαγή φύλου (λόγω ιστορικού βίας που είχε υποστεί ο ίδιος στο παρελθόν) και έτσι, ωθούμενος από το μίσος των εμποδίων να αλλάξει το φύλο του, άρχισε να απαγάγει εύσωμες γυναίκες, να τις υποβάλλει σε πολυήμερη πείνα και να τους γδέρνει τη σάρκα ώστε να φτιάξει το δικό του πια γυναικείο σώμα. Όλο αυτό διασαφηνίζεται μέσα από έναν διάλογο μεταξύ της Clarice και του Hannibal. Λίγο εγκυκλοπαιδικά και περιφραστικά, αλλά στην καρδιά της ουσίας, η Clarice τονίζει πως δεν υπάρχει καμία αναφορά στη βιβλιογραφία που να συνδέει την αλλαγή φύλου με την βία, κερδίζοντας έτσι τα εύσημα του Hannibal με το χαρακτηρισμό «έξυπνη». Ο ίδιος συνεχίζει αναλύοντας την περίπτωση του Buffalo Bill ξεκαθαρίζοντας πως ο δράστης δεν είχε γεννηθεί εγκληματίας, αλλά ήταν δημιούργημα της χρόνιας και συστηματικής κακοποίησής του.
Μία από τις αξέχαστες πινελιές του σκηνοθέτη ήταν ο γυμνός χορός του Buffalo Bill μπροστά από έναν καθρέπτη με κρυμμένα τα γεννητικά του όργανα ανάμεσα από τα πόδια του ώστε να μοιάζει με γυναίκα. Αυτό ήταν και το προσωπικό στίγμα του σκηνοθέτη για να μας καταστήσει σαφές πως δεν αντιμετώπισε ποτέ τον Buffalo Bill ως διαφυλικό, αλλά ως έναν άνθρωπο που μισούσε τόσο πολύ την ταυτότητά του ώστε να θέλει να την πετάξει από πάνω του με οποιονδήποτε τρόπο.
Κατακλείδα
Έχοντας βαρεθεί να βλέπουμε αστυνομικές σειρές, με ανάλυση ψυχολογικών προφίλ και σχεδόν προβλέψιμη κατάληξη, με τη «Σιωπή των Αμνών» κάνουμε στροφή σε ένα αυθεντικό κλασικό σενάριο. Αυτό που διαφοροποιεί την ταινία από τα χιλιοπαιγμένα σενάρια είναι πως κινείται σε διαφορετικά επίπεδα με αποτέλεσμα ο θεατής να μην εφησυχάζει καθόλου κατά τη διάρκεια των εξελίξεων, και να μην μπορεί να προβλέψει ποιο από τα διαφορετικά μέτωπα θα φέρει την ανατροπή.
Παράλληλα, ο φόβος δεν κορυφώνεται μόνο λόγω των βίαιων θανάτων, αλλά και λόγω της προσωπικής εμπλοκής της ηρωίδας μας. Η σχέση θεραπευτή-θεραπευόμενου διαγράφεται από πολύ λεπτές ισορροπίες οι οποίες δεν είναι καθόλου δύσκολο να παρακαμφθούν, γεγονός που γίνεται αντιληπτό στην ταινία. Παρόλα αυτά, αναδεικνύεται και η άλλη πλευρά της σχέσης: η εκτίμηση, ο θαυμασμός και ο ιδιαίτερος δεσμός.
Τελικά, πόσες πληροφορίες μπορούμε να εκμαιεύσουμε, όταν παρατηρούμε τους άλλους; Η ταινία περιστρέφεται γύρω από αυτό το θεμελιώδες χαρακτηριστικό του ζωικού βασιλείου: παρατηρείς το θήραμά σου, βλέπεις πώς κινείται, τι του αρέσει, τι αποφεύγει, σχηματίζεις μια εικόνα και κινείσαι με βάση αυτή ώστε να ικανοποιήσεις τα δικά σου πάθη.