Ακούγοντας την Καλλιθέα του Φοίβου Δεληβοριά

Ο Φοίβος Δεληβοριάς έκανε ξανά το θαύμα του. Πολλοί είναι οι καλλιτέχνες που σε κάθε επόμενο δίσκο χάνουν κάτι από τον εαυτό τους και το προσωπικό στίγμα μοιάζει στοιχείο απολεσθέν. Λίγο η αλλαγή των εποχών, λίγο οι διαφορετικές κοινωνικές συνθήκες, λίγο ο δήθεν εκσυγχρονισμός. Η εμπορευματοποίηση των πάντων φαντάζει πάντοτε σαν μια καλή δικαιολογία για νέες δουλειές που απέχουν πολύ από τις προηγούμενες κι ένδοξες δημιουργίες. Άλλες φορές πάλι οι καλλιτέχνες κινούνται στα ίδια μήκη κύματος κι εμείς κολλάμε τη ταμπέλα "κλασικός τάδε" με μια ισοπεδωτική χροιά που υποδηλώνει πως δεν υπήρξε καμία εξέλιξη.

Ε λοιπόν με τον Φοίβο συμβαίνει κάτι υπέροχα παράξενο, κάτι πραγματικά αξιοπερίεργο, κάτι μαγικό. Αφενός, μέσα από τον δίσκο αυτό γεννάει ένα νέο ύφος και αποκαλύπτει μια άλλη πτυχή του εαυτού του ακόμη πιο εσωτερική, ακόμη πιο εσωστρεφή, με παραπομπές στην ατομική μνήμη. Αφετέρου, διατηρεί τα χαρακτηριστικά του γνωρίσματα όπως είναι η περιγραφικότητα στους στίχους και η δημιουργία σκηνικών και εικόνων. Με άλλα λόγια, ο Φοίβος εμφανίζεται διαφορετικός χωρίς να ανακυκλώνεται αλλά και χωρίς να απομακρύνεται από τον μέχρι τώρα καλλιτεχνικό εαυτό του. 

Ο προηγούμενος δίσκος του «Ο Αόρατος άνθρωπος» (2010) είναι σαφώς διαφορετικός από την «Καλλιθέα» σε αρκετά σημεία. Είχε ως κεντρικό θέμα τον έρωτα και την αγάπη, με ύμνους προς το ερωτικό άλλο μισό. Τώρα ο Φοίβος στράφηκε αλλού. Φαινομενικά επικεντρώνεται στην πειραιώτικη περιοχή, μα στην ουσία αγγίζει μια διάσταση που εκτείνεται σε μεγαλύτερους άξονες και πιο απέραντους δρόμους. Ναι, είναι ένας δίσκος που μυρίζει Καλλιθέα. Έχει, όμως, άρωμα μνήμης και παιδικών αναμνήσεων, γεύση από νοσταλγικό παρελθόν και πινελιές αγνής αθωότητας. Ανακλήσεις εικόνων που μερικές δεν αποτελούν μόνο προσωπική εμπειρία, αλλά συλλογική. Επαναφορές και γλυκόπικρες αναδρομές. Δεν είναι παρελθοντολαγνεία, είναι η μνήμη που σε παίρνει απ’ το χέρι ή μάλλον που πάντοτε σου κρατούσε το χέρι.

Το ηχόχρωμα του δίσκου διακατέχεται από μια ποικιλομορφία, με την ακριβή έκφανση του όρου. Η μουσική δεν αρκείται στα διάφορα καλοπαιγμένα όργανα, στην πρωτοτυπία των ρυθμών –όπως η μουσική του pac man- και τον εύστοχο συνδυασμό τους, αλλά απογειώνεται με την παρέμβαση των φυσικών ήχων. Ζωντανεύει ολόκληρη η γειτονιά με όλα τα συνακόλουθα στοιχεία που μπορείς να αφουγκραστείς σ’ αυτήν. Δεν ακούς απλώς τα τραγούδια ενός δίσκου, βρίσκεσαι εσύ ο ίδιος εκεί! Τα ζεις, τα βλέπεις να γεννιούνται, τα ακούς να γράφονται. Παράλληλα, τα φωνητικά που διαποτίζουν πολλά από τα τραγούδια δημιουργούν μια ιδιαίτερα όμορφη αίσθηση που τα απογειώνει.

Η «Καλλιθέα» έχει ολότητα, αρτιότητα και συνοχή. Είναι σαν ένας καλά δομημένος κόσμος. Ακούγοντάς τον περνάς μέσα από τα στενά της Καλλιθέας, βλέπεις τα περίπτερα που δεν υπάρχουν πια, ακούς τα πουλιά που πέταξαν για αλλού, γνωρίζεις κορίτσια από άλλα προάστια, χαιρετάς την γλυκιά Κική που μεγάλωσε πια, ανταλλάζεις δυο κουβέντες με τον παιδικό σου φίλο παρόλο που οι δρόμοι σας χωρίστηκαν, αναβιώνεις τις παλιές ιστορίες κι αναρωτιέσαι ποιος είσαι, μα μετά γυρνάς στο παρόν σου για να τις διηγηθείς στο δικό σου παιδί και τότε βρίσκεις την απάντηση. Η «Καλλιθέα» είναι η γέφυρα ή καλύτερα οι υπόγειες στοές που ενώνουν το πριν με το τώρα. Κανένα απ’ τα δύο δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο. Και τι θα ήμασταν χωρίς τη μνήμη; Ξένοι μέσα μας.