Χτες είδαμε τους δίσκους στις θέσεις 41-50 της λίστας μας. Σήμερα ανεβαίνουμε στην επόμενη δεκάδα.
40. Monophonics - Sound Of Sinning
Oι Monophonics αν και σχετικά νέοι στα ελληνικά ραδιόφωνα είναι μαζί από το 2005. Πρόσφατα όμως, μετατράπηκαν από τη γνωστή στην Καλιφόρνια instrumental μπάντα σε ένα πλήρες psychedelic soul και heavy funk συγκρότημα, όταν δέχτηκαν τον Kelly Finnigan στα φωνητικά. Ο τέταρτος δίσκος τους αποτελεί απροκάλυπτα τεκμήριο της αγάπης που δείχνουν στην εποχή των ’60s-70s. Τα φωνητικά είναι πλέον το χαρακτηριστικό της μπάντας χωρίς όμως να επισκιάζουν την αρμονία και το δέσιμο των συνθέσεων, κάτι που συμβαίνει και σε αυτό το δίσκο. Το 'Sound of Sinning' μπορεί να σας φανεί αρκετά 'ρετρό' αλλά σίγουρα θα σας θυμίσει την αισθαντική μουσική εκείνης της εποχής, ακόμα και αν γράφτηκε φέτος.
[Ελένη Πεφάνη]
39. Faith No More - Sol Invictus
Faith No More. Πραγματικά μια μεγάλη επιστροφή. Μας είχαν αφήσει στο αρκετά μακρινό 'Album of the year' στα μέσα του 1997. Διάλυση, επανένωση και να που ήρθε η ώρα (εκτός από ζωντανές εμφανίσεις) για μια νέα κυκλοφορία. Δεν είναι metal δεν είναι hard rock. Άλλωστε ποιος μπορεί να ταμπελοποιήσει τους FNM; Οι FNM είναι αυτό που λέμε εξέλιξη της μουσικής και φυσικά πειραματισμός. Πολύ δύσκολος δίσκος στο άκουσμα του. Όμως, αποζημιώνει πλήρως τους φανατικούς οπαδούς των FNM αλλά θα κερδίσει και τους ανοιχτόμυαλους του σκληρού ήχου. Τα Separation Anxiety και Superhero είναι κομματάρες. Αλλά αυτό που χαρακτηρίζει όλο το δίσκο είναι ότι κομμάτι με κομμάτι από την αρχή μέχρι το τέλος δεν ξέρεις τι να περιμένεις και πού θα βγει. Αυτοί είναι και θα είναι οι FNM.
[Λουκάς Κάκος]
38(*). Public Service Broadcasting - The Race For Space
Ξεκινώντας από τις ΗΠΑ προς την ΕΣΣΔ και πίσω, οι Public Service Broadcasting αποδίδουν την εικόνα ενός ψυχρού κόσμου που κοιτάζει τόσο πάνω προς τα αστέρια όσο και κάτω προς την κάννη ενός όπλου. Εστιάζοντας την προσοχή τους σε ένα μικρό αλλά εξόχως μεθυστικό κομμάτι του 20ού αιώνα, καταφέρνουν να πιέζουν -έστω και ανεπαίσθητα- τα όρια της ροκ μουσικής. Το 'The Race For Space' είναι μια υπέροχη δουλειά που φέρνει στο νου όλα εκείνα τα συναισθήματα που προήλθαν από τα πρώτα βήματα έξω στο μεγάλο άγνωστο: τους κινδύνους, το άγχος, τον ενθουσιασμό αλλά κυρίως την πεποίθηση ότι όλα είναι δυνατά.
[Πάνος Διονυσόπουλος]
37(*). Will Butler – Policy
Το ‘Policy’ σίγουρα ακούγεται ευχάριστα και ξεχωρίζουν τραγούδια με τα πρώτα ακούσματα. Αν δοθεί και λίγη προσοχή στους στίχους, τότε το μισάωρο είναι πολύ κοντά στο εξαιρετικό. Μην περιμένετε να βρείτε το βάθος ή το στυλ των στίχων των Arcade Fire, ο William Butler κάνει σ’ αυτό το άλμπουμ τα πράγματα με τον δικό του τρόπο. Για τους οπαδούς του συγκροτήματος στους οποίους δεν αρέσει το ‘Reflektor’, το ‘Policy’ μάλλον θα μοιάζει λιγότερο ικανοποιητικό απ’ όσο περιγράφεται εδώ. Αλλά ο κόσμος προχωράει, οι Καναδοί δε θα βγάλουν ποτέ ξανά κάτι σαν το ‘Funeral’ και τα μέλη τους θα συνεχίσουν να μας εκπλήσσουν με παραπάνω από έναν τρόπους.
[Δημήτρης Όρλης]
36. Chvrches - Every Open Eye
Ο 'Every Open Eye' είναι ένας ξεκούραστος, ανάλαφρος ποπ δίσκος. Κι όμως το 2ο πόνημα των Chvrches, λόγω αυτής της ελαφρότητας του, με κάποιο μαγικό τρόπο σε κρατάει να το ακούς ξανά και ξανά και σου φτιάχνει τη διάθεση. Με βάση την synth-pop, γεμάτο από πιασάρικες μελωδίες κι ωραίες ενορχηστρώσεις, καταφέρνει να ακούγεται φρέσκο, ακόμη και σε εκείνες τις στιγμές που ελαφροποπίζει επικίνδυνα. Οι Chvrches φαίνεται πως μπορούν να πετύχουν αρκετά πράγματα στο μουσικό στερέωμα, όχι πως τα έχουν πάει άσχημα μέχρι τώρα. Με το 'Every Open Eye', εδραιώνουν τη θέση τους στη παγκόσμια δισκογραφία, χωρίς να εντυπωσιάζουν, αλλά ίσως χωρίς να το επιδιώκουν κιόλας. Η αίσθηση όμως που δημιουργείται είναι πως το μπορούν.
[Δημήτρης Καμπούρης]
35. The Chemical Brothers - Born In The Echoes
'Born in the Echoes', λοιπόν, ονομάζεται ο 8ος δίσκος των Chemical Brothers οι οποίοι δείχνουν έτοιμοι να επιστρέψουν στις ρίζες τους. Και το κατάφεραν με τον πλέον εμφατικό τρόπο ηχογραφώντας τραγούδια που άνετα μπορούν να συγκριθούν με εκείνα της χρυσής εποχής τους. Η συνταγή της επιτυχίας του album είναι ότι το δίδυμο από την Αγγλία δεν υπερβάλλει σε κανέναν σημείο. Ακολουθεί μονοπάτια με μινιμαλιστικές μουσικές ιδέες οι οποίες, όμως, είναι εύστοχες και σε κάνουν να κολλήσεις με τις συνθέσεις τους. Ο Tom Rowlands και ο Ed Simons έκαναν τα θαυματάκια τους πάλι πίσω από τα μηχανήματά τους και εμείς δεν μπορούμε αλλιώς, παρά να χαθούμε στον όμορφο χαοτικό κόσμο τους.
[Θωμάς Τζίτζης]
34. Django Django - Born Under Saturn
Οι Django Django δε βιάστηκαν να κάνουν το δεύτερο βήμα τους, μετά το πρώτο πολύ επιτυχημένο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν το 2012. Τρία χρόνια μετά το ‘Default’ και τις υπόλοιπες επιτυχίες, το ‘Born Under Saturn’ έρχεται γεμάτο με μουσικές και φρέσκες ιδέες, αλλά με το ζόρι καταφέρνει να σταθεί στο ύψος του προκατόχου του. Αυτό δε σημαίνει πως δε θα βρείτε ωραία τραγουδάκια εδώ, αλλά ότι αυτά κρύβονται ανάμεσα σε πολλά μέτρια. Αν είχαν αφήσει απ’ έξω κάποια από αυτά, θα γίνονταν λόγος για μια πάρα πολύ καλή επιστροφή, το ‘Born Under Saturn’, όμως, είναι απλά ένα καλό δεύτερο άλμπουμ.
[Δημήτρης Όρλης]
33. Muse – Drones
Ο πολυαναμενόμενος 7ος δίσκος των Muse 'Drones', αν μη τι άλλο, κατάφερε να διχάσει και να μπερδέψει αρκετούς ως προς την ερμηνεία του concept του αλλά και την λεγόμενη "επιστροφή" των Muse στις ρίζες τους. Με πιο ώριμο και καλοδουλεμένο ήχο και εμφανώς σκοτεινότερη διάθεση, το 'Drones' σηματοδοτεί τη μεταστροφή του συγκροτήματος από τους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς τους στις rock καταβολές τους. Με σκληρές ροκιές (Reapers, The Handler), progressive rock στοιχεία (Aftermath, The Globalist), σκληροπυρηνικά drums (Psycho), ζηλευτά κιθαριστικά σόλο και γνώριμες αγαπημένες μπασογραμμές το 'Drones' αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη δουλειά του συγκροτήματος τα τελευταία χρόνια και δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερες προσδοκίες για το μέλλον.
[Ελένη Σουλιώτη]
32. Hot Chip - Why Make Sense?
Οι Hot Chip έφτασαν αισίως στο 6ο τους άλμπουμ κι αυτό από μόνο του τους κατατάσσει στα πιο παραγωγικά συγκροτήματα της νέας γενιάς της μουσικής. Κι από τα πιο δημιουργικά φυσικά, αφού σε κάθε τους άλμπουμ αποδεικνύουν την δυναμική και το ταλέντο τους. Ακόμη και στο 'Why Make Sense?', το οποίο δεν τους βρίσκει και στην καλύτερη τους φόρμα, τα κριτήρια αξιολόγησης αφορούν ουσιαστικά την κατηγορία εκείνη στην οποία ανήκουν ποδοσφαιρικά, στην Premier League. Πιθανότατα πρόκειται για την ασθενέστερη δουλειά που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα, αν και σε κάποια από τα τραγούδια, όπως πάντα, συναντάς στοιχεία που δείχνουν πως απλά "το έχουν".
[Δημήτρης Καμπούρης]
31. The Dead Weather - Dodge And Burn
Από το 2010 τα μέλη αυτού του supergroup έχουν κάνει πολλά άλλα πράματα, με πρώτο και καλύτερο τον Jack White. Στους Dead Weather όμως, και ιδιαίτερα σ’ αυτό το άλμπουμ, πρωταγωνίστρια είναι η Alison Mosshart. Ο Dean Fertita, πρώην μέλος των Queens Of The Stoneage, στην κιθάρα και ο παλιός συνεργάτης του White απ’ τους Raconteurs, Jack Lawrence στο μπάσο κρατούν την ποιότητα της μουσικής στα υψηλά επίπεδα που μας έχουν συνηθίσει με όλες σχεδόν τις δουλειές τους. Χωρίς να απέχουν πολύ απ’ τον ήχο του προηγούμενο άλμπουμ τους, παρουσιάζουν έντεκα και ένα τραγούδια τα οποία στην πλειοψηφία τους ακούγονται όπως θα ακούγονταν οι Led Zeppelin μεταμφιεσμένοι σε goth προέλευσης τραγουδίστρια σ’ ένα Halloween party. Μια παρέα τέτοιων μορφών της σύγχρονης rock μουσικής είναι δύσκολο να βγάλει έναν άσχημο δίσκο, αλλά, παρά τα καλά τραγούδια, αδυνατούν να κάνουν κάτι που θα καταπλήξει όσο μερικές δουλειές απ’ το παρελθόν τους.
[Δημήτρης Όρλης]
(*) οι δίσκοι σε αυτές τις θέσεις ισοψηφούν μεταξύ τους.
Αύριο δείτε τους δίσκους στις θέσεις #31-40.
Δείτε εδώ όλα τα άρθρα για την ανασκόπηση της χρονιάς.
40. Monophonics - Sound Of Sinning
Oι Monophonics αν και σχετικά νέοι στα ελληνικά ραδιόφωνα είναι μαζί από το 2005. Πρόσφατα όμως, μετατράπηκαν από τη γνωστή στην Καλιφόρνια instrumental μπάντα σε ένα πλήρες psychedelic soul και heavy funk συγκρότημα, όταν δέχτηκαν τον Kelly Finnigan στα φωνητικά. Ο τέταρτος δίσκος τους αποτελεί απροκάλυπτα τεκμήριο της αγάπης που δείχνουν στην εποχή των ’60s-70s. Τα φωνητικά είναι πλέον το χαρακτηριστικό της μπάντας χωρίς όμως να επισκιάζουν την αρμονία και το δέσιμο των συνθέσεων, κάτι που συμβαίνει και σε αυτό το δίσκο. Το 'Sound of Sinning' μπορεί να σας φανεί αρκετά 'ρετρό' αλλά σίγουρα θα σας θυμίσει την αισθαντική μουσική εκείνης της εποχής, ακόμα και αν γράφτηκε φέτος.
[Ελένη Πεφάνη]
39. Faith No More - Sol Invictus
Faith No More. Πραγματικά μια μεγάλη επιστροφή. Μας είχαν αφήσει στο αρκετά μακρινό 'Album of the year' στα μέσα του 1997. Διάλυση, επανένωση και να που ήρθε η ώρα (εκτός από ζωντανές εμφανίσεις) για μια νέα κυκλοφορία. Δεν είναι metal δεν είναι hard rock. Άλλωστε ποιος μπορεί να ταμπελοποιήσει τους FNM; Οι FNM είναι αυτό που λέμε εξέλιξη της μουσικής και φυσικά πειραματισμός. Πολύ δύσκολος δίσκος στο άκουσμα του. Όμως, αποζημιώνει πλήρως τους φανατικούς οπαδούς των FNM αλλά θα κερδίσει και τους ανοιχτόμυαλους του σκληρού ήχου. Τα Separation Anxiety και Superhero είναι κομματάρες. Αλλά αυτό που χαρακτηρίζει όλο το δίσκο είναι ότι κομμάτι με κομμάτι από την αρχή μέχρι το τέλος δεν ξέρεις τι να περιμένεις και πού θα βγει. Αυτοί είναι και θα είναι οι FNM.
[Λουκάς Κάκος]
38(*). Public Service Broadcasting - The Race For Space
Ξεκινώντας από τις ΗΠΑ προς την ΕΣΣΔ και πίσω, οι Public Service Broadcasting αποδίδουν την εικόνα ενός ψυχρού κόσμου που κοιτάζει τόσο πάνω προς τα αστέρια όσο και κάτω προς την κάννη ενός όπλου. Εστιάζοντας την προσοχή τους σε ένα μικρό αλλά εξόχως μεθυστικό κομμάτι του 20ού αιώνα, καταφέρνουν να πιέζουν -έστω και ανεπαίσθητα- τα όρια της ροκ μουσικής. Το 'The Race For Space' είναι μια υπέροχη δουλειά που φέρνει στο νου όλα εκείνα τα συναισθήματα που προήλθαν από τα πρώτα βήματα έξω στο μεγάλο άγνωστο: τους κινδύνους, το άγχος, τον ενθουσιασμό αλλά κυρίως την πεποίθηση ότι όλα είναι δυνατά.
[Πάνος Διονυσόπουλος]
37(*). Will Butler – Policy
Το ‘Policy’ σίγουρα ακούγεται ευχάριστα και ξεχωρίζουν τραγούδια με τα πρώτα ακούσματα. Αν δοθεί και λίγη προσοχή στους στίχους, τότε το μισάωρο είναι πολύ κοντά στο εξαιρετικό. Μην περιμένετε να βρείτε το βάθος ή το στυλ των στίχων των Arcade Fire, ο William Butler κάνει σ’ αυτό το άλμπουμ τα πράγματα με τον δικό του τρόπο. Για τους οπαδούς του συγκροτήματος στους οποίους δεν αρέσει το ‘Reflektor’, το ‘Policy’ μάλλον θα μοιάζει λιγότερο ικανοποιητικό απ’ όσο περιγράφεται εδώ. Αλλά ο κόσμος προχωράει, οι Καναδοί δε θα βγάλουν ποτέ ξανά κάτι σαν το ‘Funeral’ και τα μέλη τους θα συνεχίσουν να μας εκπλήσσουν με παραπάνω από έναν τρόπους.
[Δημήτρης Όρλης]
36. Chvrches - Every Open Eye
Ο 'Every Open Eye' είναι ένας ξεκούραστος, ανάλαφρος ποπ δίσκος. Κι όμως το 2ο πόνημα των Chvrches, λόγω αυτής της ελαφρότητας του, με κάποιο μαγικό τρόπο σε κρατάει να το ακούς ξανά και ξανά και σου φτιάχνει τη διάθεση. Με βάση την synth-pop, γεμάτο από πιασάρικες μελωδίες κι ωραίες ενορχηστρώσεις, καταφέρνει να ακούγεται φρέσκο, ακόμη και σε εκείνες τις στιγμές που ελαφροποπίζει επικίνδυνα. Οι Chvrches φαίνεται πως μπορούν να πετύχουν αρκετά πράγματα στο μουσικό στερέωμα, όχι πως τα έχουν πάει άσχημα μέχρι τώρα. Με το 'Every Open Eye', εδραιώνουν τη θέση τους στη παγκόσμια δισκογραφία, χωρίς να εντυπωσιάζουν, αλλά ίσως χωρίς να το επιδιώκουν κιόλας. Η αίσθηση όμως που δημιουργείται είναι πως το μπορούν.
[Δημήτρης Καμπούρης]
35. The Chemical Brothers - Born In The Echoes
'Born in the Echoes', λοιπόν, ονομάζεται ο 8ος δίσκος των Chemical Brothers οι οποίοι δείχνουν έτοιμοι να επιστρέψουν στις ρίζες τους. Και το κατάφεραν με τον πλέον εμφατικό τρόπο ηχογραφώντας τραγούδια που άνετα μπορούν να συγκριθούν με εκείνα της χρυσής εποχής τους. Η συνταγή της επιτυχίας του album είναι ότι το δίδυμο από την Αγγλία δεν υπερβάλλει σε κανέναν σημείο. Ακολουθεί μονοπάτια με μινιμαλιστικές μουσικές ιδέες οι οποίες, όμως, είναι εύστοχες και σε κάνουν να κολλήσεις με τις συνθέσεις τους. Ο Tom Rowlands και ο Ed Simons έκαναν τα θαυματάκια τους πάλι πίσω από τα μηχανήματά τους και εμείς δεν μπορούμε αλλιώς, παρά να χαθούμε στον όμορφο χαοτικό κόσμο τους.
[Θωμάς Τζίτζης]
34. Django Django - Born Under Saturn
Οι Django Django δε βιάστηκαν να κάνουν το δεύτερο βήμα τους, μετά το πρώτο πολύ επιτυχημένο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν το 2012. Τρία χρόνια μετά το ‘Default’ και τις υπόλοιπες επιτυχίες, το ‘Born Under Saturn’ έρχεται γεμάτο με μουσικές και φρέσκες ιδέες, αλλά με το ζόρι καταφέρνει να σταθεί στο ύψος του προκατόχου του. Αυτό δε σημαίνει πως δε θα βρείτε ωραία τραγουδάκια εδώ, αλλά ότι αυτά κρύβονται ανάμεσα σε πολλά μέτρια. Αν είχαν αφήσει απ’ έξω κάποια από αυτά, θα γίνονταν λόγος για μια πάρα πολύ καλή επιστροφή, το ‘Born Under Saturn’, όμως, είναι απλά ένα καλό δεύτερο άλμπουμ.
[Δημήτρης Όρλης]
33. Muse – Drones
Ο πολυαναμενόμενος 7ος δίσκος των Muse 'Drones', αν μη τι άλλο, κατάφερε να διχάσει και να μπερδέψει αρκετούς ως προς την ερμηνεία του concept του αλλά και την λεγόμενη "επιστροφή" των Muse στις ρίζες τους. Με πιο ώριμο και καλοδουλεμένο ήχο και εμφανώς σκοτεινότερη διάθεση, το 'Drones' σηματοδοτεί τη μεταστροφή του συγκροτήματος από τους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς τους στις rock καταβολές τους. Με σκληρές ροκιές (Reapers, The Handler), progressive rock στοιχεία (Aftermath, The Globalist), σκληροπυρηνικά drums (Psycho), ζηλευτά κιθαριστικά σόλο και γνώριμες αγαπημένες μπασογραμμές το 'Drones' αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη δουλειά του συγκροτήματος τα τελευταία χρόνια και δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερες προσδοκίες για το μέλλον.
[Ελένη Σουλιώτη]
32. Hot Chip - Why Make Sense?
Οι Hot Chip έφτασαν αισίως στο 6ο τους άλμπουμ κι αυτό από μόνο του τους κατατάσσει στα πιο παραγωγικά συγκροτήματα της νέας γενιάς της μουσικής. Κι από τα πιο δημιουργικά φυσικά, αφού σε κάθε τους άλμπουμ αποδεικνύουν την δυναμική και το ταλέντο τους. Ακόμη και στο 'Why Make Sense?', το οποίο δεν τους βρίσκει και στην καλύτερη τους φόρμα, τα κριτήρια αξιολόγησης αφορούν ουσιαστικά την κατηγορία εκείνη στην οποία ανήκουν ποδοσφαιρικά, στην Premier League. Πιθανότατα πρόκειται για την ασθενέστερη δουλειά που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα, αν και σε κάποια από τα τραγούδια, όπως πάντα, συναντάς στοιχεία που δείχνουν πως απλά "το έχουν".
[Δημήτρης Καμπούρης]
31. The Dead Weather - Dodge And Burn
Από το 2010 τα μέλη αυτού του supergroup έχουν κάνει πολλά άλλα πράματα, με πρώτο και καλύτερο τον Jack White. Στους Dead Weather όμως, και ιδιαίτερα σ’ αυτό το άλμπουμ, πρωταγωνίστρια είναι η Alison Mosshart. Ο Dean Fertita, πρώην μέλος των Queens Of The Stoneage, στην κιθάρα και ο παλιός συνεργάτης του White απ’ τους Raconteurs, Jack Lawrence στο μπάσο κρατούν την ποιότητα της μουσικής στα υψηλά επίπεδα που μας έχουν συνηθίσει με όλες σχεδόν τις δουλειές τους. Χωρίς να απέχουν πολύ απ’ τον ήχο του προηγούμενο άλμπουμ τους, παρουσιάζουν έντεκα και ένα τραγούδια τα οποία στην πλειοψηφία τους ακούγονται όπως θα ακούγονταν οι Led Zeppelin μεταμφιεσμένοι σε goth προέλευσης τραγουδίστρια σ’ ένα Halloween party. Μια παρέα τέτοιων μορφών της σύγχρονης rock μουσικής είναι δύσκολο να βγάλει έναν άσχημο δίσκο, αλλά, παρά τα καλά τραγούδια, αδυνατούν να κάνουν κάτι που θα καταπλήξει όσο μερικές δουλειές απ’ το παρελθόν τους.
[Δημήτρης Όρλης]
(*) οι δίσκοι σε αυτές τις θέσεις ισοψηφούν μεταξύ τους.
Αύριο δείτε τους δίσκους στις θέσεις #31-40.
Δείτε εδώ όλα τα άρθρα για την ανασκόπηση της χρονιάς.