Την Παρασκευή παρακολουθήσαμε την παράσταση "Τσέχωφ" στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Μία παράσταση που μέσα από αναφορές στα έργα του Άντων Π.Τσέχωφ, αλλά και την ίδια τη ζωή του, προσπαθεί να προσεγγίσει και να κατανοήσει την ανθρώπινη ύπαρξη. Μέσα από το χιούμορ αλλά
και τη θλίψη και δεκάδες άλλα συναισθήματα, ο άνθρωπος προσπαθεί να εντοπίσει τον εαυτό του. Μεγάλη βαρύτητα δίδεται στη μουσική, όπως άλλωστε συμβαίνει στα έργα του θεατρικού συγγραφέα αλλά και γενικότερα στη ζωή του.
Πρόκειται για μία παράσταση απαιτητική τόσο για τους ηθοποιούς όσο και για το κοινό.
Μπαίνοντας στην αίθουσα αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι στο εσωτερικό ενός σπιτιού, ενός δωματίου με διακόσμηση περίεργη. Στον τοίχο, μία παλιά ταπετσαρία. Στη μέση του τοίχου δεσπόζει το κάδρο του Τσέχωφ, ενώ δεξιά και αριστερά υπάρχουν ράφια με διάφορα πράγματα, τα οποία πρόκειται να χρησιμοποιήσουν οι ηθοποιοί στη συνέχεια. Ακόμη, υπάρχει μία κιθάρα. Από την αρχή δηλώνεται, λοιπόν, η στενή σχέση με τη μουσική.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης παρακολουθούμε διαφορετικές ιστορίες, οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους εμφανώς αλλά και μέσω του ίδιου πόθου των κάθε φορά πρωταγωνιστών, της ανάγκης τους να βρουν τον ρόλο τους, τον εαυτό τους. Η ερμηνείες των ηθοποιών ήταν πάρα πολύ καλές, θα λέγαμε εξαιρετικές, καθώς κατάφεραν να αποδώσουν με τον καλύτερο τρόπο μία σειρά από διαφορετικά συναισθήματα. Δεν παρακολουθούσαμε απλώς τέσσερις ανθρώπους να παίζουν κάποιους ρόλους, αλλά κάθε φορά και διαφορετικούς ανθρώπους.
Κέρδισαν, λοιπόν, ένα δύσκολο στοίχημα και ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες των θεατών. Το σημαντικό και αξιοπερίεργο, και μάλλον αξιοσημείωτο, είναι πως ο κάθε ηθοποιός είχε ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, το οποίο τον έκανε σημαντικό για την παράσταση, χωρίς να προβάλλεται έναντι των άλλων. Μετά το τέλος, το κοινό δεν θυμάται μόνο έναν, αλλά όλους, τον καθένα για κάτι διαφορετικό.
Η παράσταση, ακόμα, ήταν απαιτητική ως προς την κινησιολογία, ιδιαίτερα για την Μυρτώ Γκόνη, η οποία ανταποκρίθηκε πολύ καλά. Η εναλλαγή των ρόλων γινόταν με τρόπο ομαλό, ώστε το κοινό να κατανοεί ποιος έχει τον λόγο κάθε φορά, χωρίς να προκαλείται σύγχυση. Σε αυτό βοήθησε πολύ η
αλλαγή κοστουμιών και η χρήση διάφορων αντικειμένων. Η εναλλαγή των κοστουμιών προκαλούσε επίσης γέλιο, καθώς κάποιες από τις εμφανίσεις τους ήταν αξιοπερίεργες. Η σκηνοθεσία ήταν καθόλα επιτυχημένη.
Η μουσική κατέχει οργανική θέση στην παράσταση. Μάλιστα, επρόκειτο για μουσική από τους ίδιους τους ηθοποιούς. Ιδιαίτερα και με χιούμορ ήταν τα κομμάτια που ερμήνευαν, έχοντας όμως την πρέπουσα σοβαρότητα.
Έκαναν διφωνίες, τριφωνίες, έπαιξαν κιθάρα, ακόμη και κλαρίνο.
Πρόκειται, λοιπόν, για μία παράσταση πολύ ιδιαίτερη, με αξιόλογους ηθοποιούς, που θα χαρίσει στο κοινό γέλιο, προβληματισμό και συγκίνηση. Το προτείνουμε δίχως δεύτερη σκέψη.