Κάθε φορά μού γίνεται ολοένα και δυσκολότερο να γράψω review για τις συναυλίες του Παύλου Παυλίδη. Αυτό συμβαίνει γιατί μου είναι δύσκολο να απομακρυνθώ απ’ την εκάστοτε συναυλία και να την κρίνω σαν όποια άλλη συναυλία. Βέβαια αυτός είναι και ο σκοπός των reviews μου: να σας μεταφέρω εντυπώσεις, να σας δώσω το προσωπικό μου στίγμα και βίωμα για τη συναυλία, χωρίς αερολογίες και γενικότητες και να σας πείσω να πάτε (καθολικός σκοπός των reviews) ή, τουλάχιστον, να εκτιμήσετε τη σημασία του. Επομένως, ίσως και το να «απομακρυνθώ» θα ήταν αταίριαστο με το χαρακτήρα του review μου. Εξάλλου, πόσο μακριά να πάω, όταν πρόκειται για Παυλίδη;
Έτσι, χθες βράδυ βρεθήκαμε στο γνωστό λαιβάδικο της Λιοσίων, το Gagarin 205, και παρακολουθήσαμε την πρώτη εκ των δύο σερί εμφανίσεων που θα πραγματοποιήσει ο Παυλίδης με τους B-Movies. Η συναυλία άρχισε κοντά στις 10.30 και ο χώρος ήταν γεμάτος. Ο Παυλίδης βγήκε και ξεκίνησε με το «Άσε με εδώ», το οποίο και μας προϊδέασε ότι θα ακολουθήσει μια αν μη τι άλλο «θορυβώδης» βραδιά, καθώς συνήθως τα τελευταία χρόνια ανοίγει με το «Περιμένω». Συνέχισε με τα «Αντικαταπληκτικά», «Τόσο κοντά», «Ράδιο Lolipop» και οι αρχικές μου υποψίες πως θα ήταν ένα χορευτικό live είχαν επιβεβαιωθεί. Και το κοινό το εισέπραττε και ανταποκρινόταν θετικά στην ερώτηση του Παύλου: «χορεύουμε;».
Η setlist είχε μερικές εκπλήξεις, κυρίως με επιλογές από την εποχή των «Ξύλινων Σπαθιών», όπως το «Ρίτα» ή το «Τροφή για τα θηρία». Ήταν μια setlist που είχε τραγούδια όλων των φασμάτων που έχει γράψει ο Παυλίδης, τόσο τα πιο ποιητικά του όσο και τα πιο «ανόητα κειμενάκια» που θα πει ο ίδιος για τις «Ρόδες». Είχε επίσης και μερικά τραγούδια απ' τον τελευταίο του δίσκο «Ο Διπλανός Ουρανός», όπως ο «Χρόνος» και ο «Δειλιέν». Ο ήχος ήταν αρκετά καλός, ο χώρος ήταν γεμάτος και η ατμόσφαιρα πυκνή λόγω του καπνού, αλλά ο εξαερισμός ήταν πολύ βοηθητικός. Το live διήρκεσε περίπου δυόμιση ώρες.
Ομολογώ πως στην αρχή φοβόμουν ότι, επειδή ήταν δύο μέρες τα lives τους, θα κρατήσουν δυνάμεις και για το σημερινό του Σαββάτου. Και αυτό σίγουρα έγινε και είναι λογικό (π.χ. θυμάμαι μια συναυλία στο Gagarin πριν 2 χρόνια που ο Παυλίδης δεν έλεγε να κατέβει και μας είχε χαρίσει μια απ’ τις εκπληκτικότερες εκτελέσεις του «Φωτιά στο Λιμάνι»), όμως αυτό δεν στέρησε τίποτα απ’ την εμφάνιση τους, ούτε μουσικά ούτε απ’ τη θεατρική σχεδόν performance του Παυλίδη. Και αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό γιατί δείχνει σεβασμό και ευγνωμοσύνη προς το κοινό και των δύο ημερών.
Με εντυπωσιάζει πως, παρότι οι περισσότερες συναυλίες τους ακολουθούν μια σταθερή μανιέρα, καταφέρνουν κάθε φορά να αλλάζουν κάτι ή εν πάση περιπτώσει, να μην τις κάνουν ανιαρές. Θεωρώ πως αυτό γίνεται επειδή οι αλλαγές που κάνουν έρχονται σε συμφωνία με το κοινό. Δηλαδή αφουγκράζονται το κοινό και διαμορφώνουν το πρόγραμμα βάσει των επιλογών του, φιλτραρισμένο απ’ τις δικές τους προσωπικές επιλογές. Γεγονός που δείχνει και τη σχέση του Παυλίδη με το κοινό, που θεωρώ ότι είναι μοναδική.
Επιπλέον, θα ήθελα να τονίσω ότι οι συναυλίες τους έχουν και φοβερά ενδιαφέρον εκτελεστικό χαρακτήρα. Ο Παυλίδης θεωρώ πως είναι ένας εξαιρετικός performer, που στη σκηνή εκφράζεται πάρα πολύ σωματικά, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να το βιώνει και το κοινό, σπάζοντας την αμηχανία και την απόσταση μεταξύ τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η στιγμή που ο ίδιος έφτασε δύο φορές στην άκρη της σκηνής και άπλωσε το χέρι του στο κοινό. Πώς είναι δυνατόν να μην λατρεύεις έναν άνθρωπο που στο «Δεν είμαι από ’δω» αρχίζει και, τραγουδώντας σχεδόν εκστατικά, μας ευχαριστεί λέγοντας πως «όσα χρόνια κι αν περάσουν δε θα καταλάβω πώς γίνεται να βρισκόμαστε συνέχεια εδώ, τι είναι αυτό που μετά από 30 χρόνια μας φέρνει κοντά, τι είναι αυτό που βλέπετε, δεν ξέρω αν θα μάθω ποτέ, αλλά σας ευχαριστούμε πάρα μα πάρα πολύ».
Εν κατακλείδι, θεωρώ πως η χθεσινή συναυλία ήταν μια εκ των καλύτερων σε κλειστό χώρο, ενώ το κοινό ήταν καθ’ όλη τη διάρκεια παρόν. Σίγουρα δεν ήταν αντάξια εκείνης στην Τεχνόπολη του Σεπτέμβρη που μας πέρασε, που και κατά ομολογία του ίδιου ήταν, μάλλον, η καλύτερη στη ζωή του. Βέβαια θα ήταν φοβερό ατόπημα να συγκρίνεις δύο ανόμοια πράγματα, απλά το αναφέρω για τα «πρακτικά». Όμως, όλα αυτά που κάνουν μια συναυλία του Παυλίδη μοναδική ήταν εκεί: η παιδική του αγνότητα, το παιχνίδι, η εφηβική του δυναμική, η θεατρικότητα του, η ποιητικότητα του και η συγκίνηση. Ένας κύκλος (στον αέρα).
Setlist
* Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Χάρη Παπαευαγγέλου και το Mix Grill.
Έτσι, χθες βράδυ βρεθήκαμε στο γνωστό λαιβάδικο της Λιοσίων, το Gagarin 205, και παρακολουθήσαμε την πρώτη εκ των δύο σερί εμφανίσεων που θα πραγματοποιήσει ο Παυλίδης με τους B-Movies. Η συναυλία άρχισε κοντά στις 10.30 και ο χώρος ήταν γεμάτος. Ο Παυλίδης βγήκε και ξεκίνησε με το «Άσε με εδώ», το οποίο και μας προϊδέασε ότι θα ακολουθήσει μια αν μη τι άλλο «θορυβώδης» βραδιά, καθώς συνήθως τα τελευταία χρόνια ανοίγει με το «Περιμένω». Συνέχισε με τα «Αντικαταπληκτικά», «Τόσο κοντά», «Ράδιο Lolipop» και οι αρχικές μου υποψίες πως θα ήταν ένα χορευτικό live είχαν επιβεβαιωθεί. Και το κοινό το εισέπραττε και ανταποκρινόταν θετικά στην ερώτηση του Παύλου: «χορεύουμε;».
Η setlist είχε μερικές εκπλήξεις, κυρίως με επιλογές από την εποχή των «Ξύλινων Σπαθιών», όπως το «Ρίτα» ή το «Τροφή για τα θηρία». Ήταν μια setlist που είχε τραγούδια όλων των φασμάτων που έχει γράψει ο Παυλίδης, τόσο τα πιο ποιητικά του όσο και τα πιο «ανόητα κειμενάκια» που θα πει ο ίδιος για τις «Ρόδες». Είχε επίσης και μερικά τραγούδια απ' τον τελευταίο του δίσκο «Ο Διπλανός Ουρανός», όπως ο «Χρόνος» και ο «Δειλιέν». Ο ήχος ήταν αρκετά καλός, ο χώρος ήταν γεμάτος και η ατμόσφαιρα πυκνή λόγω του καπνού, αλλά ο εξαερισμός ήταν πολύ βοηθητικός. Το live διήρκεσε περίπου δυόμιση ώρες.
Ομολογώ πως στην αρχή φοβόμουν ότι, επειδή ήταν δύο μέρες τα lives τους, θα κρατήσουν δυνάμεις και για το σημερινό του Σαββάτου. Και αυτό σίγουρα έγινε και είναι λογικό (π.χ. θυμάμαι μια συναυλία στο Gagarin πριν 2 χρόνια που ο Παυλίδης δεν έλεγε να κατέβει και μας είχε χαρίσει μια απ’ τις εκπληκτικότερες εκτελέσεις του «Φωτιά στο Λιμάνι»), όμως αυτό δεν στέρησε τίποτα απ’ την εμφάνιση τους, ούτε μουσικά ούτε απ’ τη θεατρική σχεδόν performance του Παυλίδη. Και αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό γιατί δείχνει σεβασμό και ευγνωμοσύνη προς το κοινό και των δύο ημερών.
Με εντυπωσιάζει πως, παρότι οι περισσότερες συναυλίες τους ακολουθούν μια σταθερή μανιέρα, καταφέρνουν κάθε φορά να αλλάζουν κάτι ή εν πάση περιπτώσει, να μην τις κάνουν ανιαρές. Θεωρώ πως αυτό γίνεται επειδή οι αλλαγές που κάνουν έρχονται σε συμφωνία με το κοινό. Δηλαδή αφουγκράζονται το κοινό και διαμορφώνουν το πρόγραμμα βάσει των επιλογών του, φιλτραρισμένο απ’ τις δικές τους προσωπικές επιλογές. Γεγονός που δείχνει και τη σχέση του Παυλίδη με το κοινό, που θεωρώ ότι είναι μοναδική.
Επιπλέον, θα ήθελα να τονίσω ότι οι συναυλίες τους έχουν και φοβερά ενδιαφέρον εκτελεστικό χαρακτήρα. Ο Παυλίδης θεωρώ πως είναι ένας εξαιρετικός performer, που στη σκηνή εκφράζεται πάρα πολύ σωματικά, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να το βιώνει και το κοινό, σπάζοντας την αμηχανία και την απόσταση μεταξύ τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η στιγμή που ο ίδιος έφτασε δύο φορές στην άκρη της σκηνής και άπλωσε το χέρι του στο κοινό. Πώς είναι δυνατόν να μην λατρεύεις έναν άνθρωπο που στο «Δεν είμαι από ’δω» αρχίζει και, τραγουδώντας σχεδόν εκστατικά, μας ευχαριστεί λέγοντας πως «όσα χρόνια κι αν περάσουν δε θα καταλάβω πώς γίνεται να βρισκόμαστε συνέχεια εδώ, τι είναι αυτό που μετά από 30 χρόνια μας φέρνει κοντά, τι είναι αυτό που βλέπετε, δεν ξέρω αν θα μάθω ποτέ, αλλά σας ευχαριστούμε πάρα μα πάρα πολύ».
Εν κατακλείδι, θεωρώ πως η χθεσινή συναυλία ήταν μια εκ των καλύτερων σε κλειστό χώρο, ενώ το κοινό ήταν καθ’ όλη τη διάρκεια παρόν. Σίγουρα δεν ήταν αντάξια εκείνης στην Τεχνόπολη του Σεπτέμβρη που μας πέρασε, που και κατά ομολογία του ίδιου ήταν, μάλλον, η καλύτερη στη ζωή του. Βέβαια θα ήταν φοβερό ατόπημα να συγκρίνεις δύο ανόμοια πράγματα, απλά το αναφέρω για τα «πρακτικά». Όμως, όλα αυτά που κάνουν μια συναυλία του Παυλίδη μοναδική ήταν εκεί: η παιδική του αγνότητα, το παιχνίδι, η εφηβική του δυναμική, η θεατρικότητα του, η ποιητικότητα του και η συγκίνηση. Ένας κύκλος (στον αέρα).
Setlist
* Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Χάρη Παπαευαγγέλου και το Mix Grill.
Σχετικό θέμα