"Αγάντα Ευτυχία"

Θέατρο Χώρα. Παρασκευή, ώρα εννέα. Πάνω στη σκηνή, στημένη, όλη η ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Κρεβάτι, τραπέζι, παγκάκι. Το τρίτο κουδούνι χτυπά κι αέρας φυσά τα κιτρινισμένα χαρτιά, τα γεμάτα με στίχους, βγαλμένους απ'τη ζωή, τη δική της ζωή. Η Ευτυχία ανεβαίνει τα σκαλιά μ' ένα τσιγάρο στο χέρι. Καπνίζει αργά, παθιασμένα. Περπατάει με όλο το βάρος της προσωπικότητάς της και κάθεται απέναντι στο κοινό. Το κοιτάζει κατάματα. Το ταξίδι ξεκινά. 

Η Νένα Μεντή είναι, τώρα, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου.

Η ιστορία της "Γριάς" του ελληνικού τραγουδιού, Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, ξετυλίγεται μέσα σε μιάμιση μόνο ώρα, στη σκηνή του θεάτρου Χώρα. Μια ιστορία πόνου και διωγμού, γέλιου και θλίψης, απώλειας και ανθρώπινης δύναμης παίρνει ζωή, μέσα από τα λόγια, τα βλέμματα και τις κινήσεις μιας μόνο γυναίκας. Η Ευτυχία χάνει την πατρίδα της και μετρά ανάλογες απώλειες σε όλη την υπόλοιπη ζωή της. Δεν το βάζει, όμως, κάτω. Αντιστέκεται με τη δύναμη της ψυχής και το μεγαλείο της σε κάθε συμφορά. Κάνει τη ζωή τραγούδι κι έπειτα την πουλά πολύ φθηνά και τη χάνει στην πράσινη τσόχα. Δυναμική και αθυρόστομη, πονηρή και ευρηματική, αστεία και σαρκαστική, η Παπαγιαννοπούλου είναι μια γυναίκα που έζησε τη ζωή μέχρι την τελευταία της στιγμή. Έκανε το τσιγάρο της, ως την τελευταία ρουφηξιά.
"Είμαστε αιχμάλωτες στην ίδια μας την πατρίδα, ακούς, μάνα";;

Η Νένα Μεντή, στον πιο καθοριστικό της ρόλο, δεν παίζει, απλώς την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, μεταμορφώνεται σε αυτή. Πατάει στα βήματά της, ζει τη ζωή της, από την αρχή ως το τέλος, ξανά και ξανά, γελάει, κλαίει, γερνάει πάνω στη σκηνή. Με απόλυτο σεβασμό και θαυμασμό για την ηρωίδα που υποδύεται, η Μεντή σε παρασύρει στην τρικυμία μιας ολόκληρης ζωής, που δε θες να τελειώσει. Γελάς με την ψυχή σου και κλαις, σα να 'σαι εσύ στη θέση της. Δεν είσαι πια θεατής, είσαι μέρος του ταξιδιού. 

Όταν τα φώτα ανάβουν και πάλι, μιάμιση ώρα μετά κι ενώ εσύ σκουπίζεις τα τελευταία δάκρυα και χειροκροτάς με όλη σου τη δύναμη, η Ευτυχία χάνεται. Η Νένα Μεντή είναι και πάλι ο εαυτός της και υποκλίνεται με αξιοπρέπεια και ταπεινότητα, χειροκροτώντας και η ίδια το κοινό. Στη σκηνή του θεάτρου Χώρα, υποκλίνεται τώρα ένα αυθεντικό ταλέντο, που μόνο συγκίνηση και δέος μπορεί να σου προκαλέσει. Κυρίες και Κύριοι, η Νένα Μεντή.

Ο Πέτρος Ζούλιας σκηνοθετεί αριστουργηματικά, τόσο την παράσταση, όσο και την ίδια τη Μεντή, κάνοντας μια γυναίκα μόνη της πάνω σε μια σκηνή να παίζει έναν ολόκληρο θίασο. Δεκάδες άνθρωποι παρελαύνουν μπροστά στα μάτια σου, ενώ στην πραγματικότητα, βλέπεις μόνο έναν. Οι άνθρωποί της, είναι, πια, αντικείμενα. Τα αντικείμενα φεύγουν από τη σκηνή, όπως οι άνθρωποι από τη ζωή της. Η σκηνή έχει ζωή και καθετί άψυχο τώρα διηγείται γεγονότα και καταστάσεις, λες κι έχει στόμα και μιλιά. 

 

Η εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει τόσο σκηνογραφικά και ενδυματολογικά από την Αναστασία Αρσένη, φωτιστικά από τον Ανδρέα Μπέλη όσο και η επιλογή των τραγουδιών, που ακούγονται, από την Ελεάνα Βραχάλη, απογειώνει για έκτη χρονιά την παράσταση "Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου", που κλείνει τη φετινή αυλαία της στις 3 Ιανουαρίου 2016. Η Ευτυχία που τραγούδησε τη δυστυχία, που έπαιξε και έχασε τη ζωή της στα χαρτιά και κάπνιζε ως την τελευταία της στιγμή, είναι μια γυναίκα που θα θέλατε να έχετε γνωρίσει και η "Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου" είναι μια παράσταση που θα θέλατε να έχετε δει.

Σχετικό θέμα

Συνεντεύξεις

«Ευτυχώς τα παιδιά της Ελευσίνας παίζουν ακόμα βόλους»: μια συνέντευξη με το σκηνοθέτη Χρήστο Δήμα