Bob Thatre Festival στο BIOS
Το Bob Theatre Festival ξεκίνησε το 2008. Στόχος του φεστιβάλ είναι να αναζητά, να συγκεντρώνει και να αναδεικνύει, τις καλύτερες νεανικές παραστάσεις και ομάδες. Οι νέοι δημιουργοί έχουν τη δυνατότητα να παρουσιάσουν το έργο τους σε ένα φεστιβαλικό κοινό 3.000 ατόμων.
Πετυχημένες παραστάσεις προηγούμενων ετών, πρεμιέρες, διαγωνισμοί, μετακλήσεις από το εξωτερικό, stand-up comedy, συναυλίες και πάρτυ κάνουν πάντα το Bob Theatre Festival τη θεατρική πρωτεύουσα της Αθήνας για μία εβδομάδα. Διεξαγόμενο δε και μόλις λίγες μέρες μετά τις διακοπές του Πάσχα, το Bob Theatre Festival αποτελεί το σημαντικότερο καλλιτεχνικό γεγονός της άνοιξης. Από το 2010 και μετά, το Bob Theatre Festival φιλοξενεί και το διαγωνισμό Scratch Night. Νεοσύστατες ομάδες διαγωνίζονται, παρουσιάζοντας 15 λεπτά από την υπό διαμόρφωση δουλειά τους με στόχο το χρηματικό έπαθλο του φεστιβάλ και τη δυνατότητα να ενταχθούν με την ολοκληρωμένη τους πια παράσταση, στο χειμερινό πρόγραμμα του θεάτρου.
Η 9η διοργάνωση του Bob Theatre Festival σηματοδοτεί και μια σημαντική αλλαγή στα θεμέλια του φεστιβάλ. Η ομάδα AbOvo, δημιουργοί και διοργανωτές του φεστιβάλ έως τώρα, καλωσορίζουν την ομάδα 4Frontal και συνδιοργανώνουν μαζί το φετινό Bob, με στόχο την ανανέωση και την εξέλιξή του!
Περισσότερα εδώ.
Δεν είμαι φλαμίνγκο στο Θέατρο 104
Ο δημοσιογράφος Πέτρος Κουμπλής γράφει, σκηνοθετεί, συνθέτει μουσική και δημιουργεί τον Μιλώ, ένα αξιαγάπητο στρουθοκαμηλάκι, που πασχίζει με κάθε τρόπο να γίνει μέλος της παρέας των όμορφων και κακομαθημένων φλαμίνγκο και μπλέκει σε απίστευτες περιπέτειες. Ο Μιλώ είναι ένα νεογγένητο στρουθοκαμηλάκι, που θέλει να κάνει φίλους και προσπαθεί μάταια να γίνει μέλος της παρέας των «ροζ πανέμορφων Φλαμίνγκο». Εκείνα – κακομαθημένα και φιλάρεσκα καθώς είναι - του φέρονται σκληρά και τον απορρίπτουν, γιατί δεν τους μοιάζει και γιατί στα μάτια τους φαίνεται δειλός και φοβητσιάρης επειδή «στρουθοκαμηλίζει». «Είμαι Φλαμίνγκο» φωνάζει ο Μιλώ και στην προσπάθειά του ν’ αποδείξει πως είναι κάτι διαφορετικό, οδηγείται από το ένα λάθος στο άλλο, για να καταλήξει φυλακισμένος – μαζί με τα φλαμίνγκο – στο κλουβί του «Μεγάλου Λαθροθήρα-Ξεπουπουλιαστή». Εκεί θα θυμηθεί τα λόγια της μητέρας του και θα σκαρφιστεί ένα πανέξυπνο σχέδιο για να κερδίσει την ελευθερία του, να γλιτώσει τα φλαμίνγκο και να επιστρέψει ευτυχισμένος στην αγκαλιά της μαμάς του. Δεν είμαι Φλαμίνγκο, ένα έργο για την αποδοχή του εαυτού μας, τη σχέση γονέων και παιδιών, τη διαφορετικότητα, τη Φύση, την Ελευθερία της σκέψης και την Αγάπη. Μια παραμυθένια παράσταση, ένα μουσικοχορευτικό πάρτι που θα κάνει μικρούς και μεγάλους να φύγουν από το θέατρο χορεύοντας και τραγουδώντας.
Περισσότερα εδώ.
Μόνος με τον Άμλετ στο Θέατρο Κιβωτός
Πρόκειται για μια πρωτότυπη σκηνική ανάγνωση του «Άμλετ», του πολυπρόσωπου θεατρικού αριστουργήματος του William Shakespeare, σε διασκευή για έναν ηθοποιό. Ο Αιμίλιος Χειλάκης ερμηνεύει όλους τους χαρακτήρες της τραγωδίας του Σαίξπηρ, με μοναδικό όπλο τον λόγο του μεγάλου Άγγλου συγγραφέα στη διαχρονική μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά.Η παράσταση «Μόνος με τον Άμλετ» στο θέατρο Κιβωτός παρακολουθεί την προσπάθεια του νεαρού πρίγκιπα να διανύσει την απόσταση από τη Σκέψη στην Πράξη. Συνειδητοποιώντας ότι το σύστημα αξιών στο οποίο μέχρι τώρα πίστευε και η επίπλαστη ευδαιμονία που μέχρι τώρα απολάμβανε έχουν πια πεθάνει, αναζητάει εναγωνίως έναν τρόπο να διατηρήσει την αξιοπρέπεια και τα ιδανικά του σε μια κοινωνία που ιδεολογικά καταρρέει. Το θεμελιώδες ερώτημα που απασχολεί τον Άμλετ τού σήμερα δεν είναι απλώς το «να ζει κανείς ή να μη ζει» αλλά το «πώς να ζει». Είναι ένας σύγχρονος ήρωας που παρατηρώντας τις κοινωνικές συνθήκες γύρω του δεν βασανίζεται μόνο από το μάταιο της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά κυρίως αναρωτιέται αν είναι προτιμότερο να ζει κανείς άπραγος ή να πεθαίνει πράττοντας.
Περισσότερα εδώ.
Μια μέρα, όπως κάθε μέρα, σε ένα διαμέρισμα από τα χιλιάδες διαμερίσματα της Αθήνας, αυτά με τα κουφώματα ασφαλείας και τους βολικούς καναπέδες τους, σε κατάσταση αμόκ. Ή η ανουσιότητα του να ζεις στο Μικρό Παλλάς
Σχεδόν ένα χρόνο μετά την πρώτη παράσταση στο Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν», τα Αθηναϊκά Θέατρα, παρουσιάζουν το πολυσυζητημένο έργο της Λένας Κιτσοπούλου. Στην ουσία πρόκειται για ένα έργο για τη ματαιότητα.
Ένα κείμενο πολύ καθημερινό, που δεν έχει τίποτα φιλοσοφικό. Δεν έχει τίποτα ουσιώδες – είναι μαζεμένες όλες οι ανούσιες κουβέντες που κάνουμε στον καναπέ μας (με τις οποίες πωρωνόμαστε κιόλας), από συνταγές μαγειρικής μέχρι τις ειδήσεις της τηλεόρασης. Αυτό, που μιλάμε στο τηλέφωνο χωρίς να λέμε τίποτα. Ένα πράγμα τόσο καθημερινό, τόσο οικείο σε όλους, που όμως μέσα από την εμμονική του δομή καταντάει άρρωστο. Ένα κείμενο βασισμένο σε τόσο κλισέ κουβέντες, που κατά τη διάρκεια των διαλόγων οι θεατές θέλουν να μπουν μέσα και να συμμετέχουν με τη γνώμη τους, να διαφωνήσουν, να συμφωνήσουν, να επαινέσουν ή να αρπαχτούν. Μια βαρεμάρα, μια ματαιότητα, μια σήψη, που οχυρώνεται πίσω από ανώδυνες κουβέντες. Για να περάσει η ώρα. Για να ξεχαστούμε. Για να μην νιώσουμε ένοχοι που η ζωή μας δεν μας ικανοποιεί. Ένα έργο για την εποχή μας, για το «τώρα», που πια δεν έχουν τα πράγματα νόημα, που πια δεν περιμένουμε και πολλές εκπλήξεις. Τόσο ζωντανό, που αν το πάρει κάποιος να το παίξει σε έναν χρόνο θα μπορούσε σε σημεία να λέει άλλα λόγια. Φυσικά, υπάρχουν σκηνοθετικές εγκοπές, παραληρήματα κειμενικά, κατά τα οποία παρεμβάλλονται κάποια πράγματα πολύ τραγικά, ή τραγικά κωμικά, δράσεις ή σιωπές απόγνωσης, κάποια ξεσπάσματα των ηρώων πολύ τρελά- αλλά στο πλαίσιο πάλι μιας τρέλας πολύ κλισέ, σαν να προσπαθούμε μέσα από κλισέ και γελοίες αφορμές να τσακωθούμε, να τα σπάσουμε, μόνο και μόνο για να μην βγει αυτό το κοιμισμένο τέρας από μέσα μας, που δεν είναι άλλο από τον βαθύ πόνο της ύπαρξής μας. Παθαίνουμε αμόκ και καταλαμβανόμαστε από οργή, σε μια ύστατη προσπάθεια να δραπετεύσουμε από τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Περισσότερα εδώ.
Post Inferno-Προς Δαμασκόν στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών
Γιος δούλας, με τρεις γάμους, τρία διαζύγια, πέντε παιδιά, χρόνια οικονομικά και ψυχολογικά προβλήματα και συνεχείς κρίσεις νευρικού κλονισμού, πέθανε σε ηλικία 63 ετών από καρκίνο του στομάχου. Ιδού ένα σύντομο βιογραφικό του Αυγούστου Στρίντμπεργκ (1849-1912), απογυμνωμένο από το πυρετικό μεγαλείο ενός δραματουργού που μίλησε για τον άνθρωπο όπως κανένας άλλος πριν από εκείνον. Ένας άνδρας χωρίς όνομα, ο Άγνωστος, ένα alter ego του ίδιου του Στρίντμπεργκ, είναι το κεντρικό πρόσωπο στην τριλογία Προς Δαμασκόν (1898-1900). Λάτρης των θηλυκών, και συνάμα μισογύνης, ο Άγνωστος αποπλανεί μια περαστική, την Κυρία. Άλλοτε μαζί της κι άλλοτε χωριστά, πορεύεται στις εσχατιές του ονείρου και της πραγματικότητας, του υπερβατισμού και του ρεαλισμού, του μυστικισμού και του χριστιανισμού, της τρέλας και της λογικής, της ασυνειδησίας και της συνείδησης, της αλχημείας και της επιστήμης, της ενοχής και της ελευθερίας, της αμαρτίας και της θέωσης, του σαδομαζοχισμού και της αγάπης. Φτάνει σε πηγές με θειάφι και απάτητες βουνοκορφές, κλείνεται οικειοθελώς σε μοναστήρια και άσυλα, παρασκευάζει χρυσό και αποκτά παιδιά, αναζητά την Πίστη αλλά και τον Πειρασμό, πάσχει ταυτόχρονα από μεγαλοϊδεατισμό και ταπεινοφροσύνη. Το χρήμα δεν του είναι ποτέ αρκετό, η οικογένεια που τόσο αποζητά αποδεικνύεται «λάκκος λεόντων και φωλιά φιδιών» και η ευτυχία, σύντομη πάντα για εκείνον, κυοφορεί την καταστροφή.
Περισσότερα εδώ.