Λιγότερο από μισό χρόνο μετά την πιο πρόσφατη εμφάνιση του στο Club του Μύλου, ο Φοίβος Δεληβοριάς επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη φέρνοντας μαζί του τη δική του Καλλιθέα. Ο τραγουδοποιός με το τετραμελές σχήμα του είχαν ξεχειμωνιάσει στην Αθήνα, όπου μια σειρά εμφανίσεων ακολούθησαν τις φθινοπωρινές συναυλίες στις οποίες είχε πρωτοπαρουσιαστεί ο καινούριος δίσκος. Τι διαφορετικό μπορεί να είχε να μας παρουσιάσει μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα; Μουσικά, όχι πολλά, ίσως μια-δυο διασκευές λίγο πριν το κλείσιμο, αλλά κατάφερε με τον τρόπο και τις ιστοριούλες του να κάνει το χθεσινό τρίωρο να απέχει απ’ το προηγούμενο – και το κάθε προηγούμενο – όσο χρειαζόταν για να το αισθάνονται ξεχωριστό οι περισσότεροι απ’ όσους ήταν εκεί.
Στη σκηνή μαζί με την πεντάδα ήταν και η Ειρήνη Αραμπατζή, η οποία συντρόφεψε με τη φωνή της τα περισσότερα τραγούδια της βραδιάς. Ερμήνευσε και το ‘Ωροσκόπιο’, ένα τραγούδι του Δεληβοριά που τραγούδησε πρώτη η Αρλέτα. Η παρουσία της γέμισε τη σκηνή – και τις ψηλότερες συχνότητες – αλλά δεν κατάφερε να ξεχωρίσει ιδιαίτερα. Ίσως γι’ αυτή τη γνώμη να οφείλεται το γεγονός πως στον πάνω όροφο τα τύμπανα και το μπάσο «επιβάλλονταν» των λοιπών ήχων, με δυνατό ανταγωνιστή τη βαβούρα προσωπικού και κόσμου. Παρόλα αυτά, ήταν σαγηνευτική στο γαλλικό τραγούδι που μας είπε. Μένοντας στα ξενόγλωσσα, ο μπασίστας Yael Soto Gonzalez μοιράστηκε το δικό του ‘O Negra’ με τη συνδρομή του οικοδεσπότη σε μια μείξη ελληνικών και ισπανικών σε ένα πολύ όμορφο τραγούδι, το οποίο ακολούθησε μια φιλότιμη προσπάθεια του Δεληβοριά να τραγουδήσει στη γλώσσα του φίλου του και να ξεκινήσει την καριέρα του στη Λατινική Αμερική. «Blaugrana», «Iker Casillas» και «hijo de puta» ήταν μερικοί από τους (σκόρπιους) στίχους• πλάκα είχε.
Ανάμεσα στα τραγούδια ο τραγουδοποιός μοιράστηκε πολλές ιστορίες, άλλες περισσότερο κι άλλες λιγότερο γνωστές. Από ‘Το Περίπτερο’ στην Καλλιθέα, μέχρι για κάποιες απ’ τις παλιότερες επιτυχίες του και τον τρόπο που γράφτηκαν (‘Θέλω Να Σε Ξεπεράσω’, ‘Εκείνη’). Δεν έλειψε το ‘Ελεφαντάκι’, το τραγούδι το οποίο φανερώνει ίσως περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τη σχέση του με τον Μάνο Χατζιδάκι, το οποίο ερμήνευσε μόνος του λίγο πριν το κλείσιμο κατά τις 2:00 (αυτή τη φορά χωρίς ιπτάμενα σουτιέν), ούτε και οι διασκευές, μεταξύ άλλων, στο ‘Του Μικρού Βοριά’ και στο παραδοσιακό ‘Ανέβηκα Στην Πιπεριά’.
Ελπίζω οι δύο κοντινές αυτές εμφανίσεις στην πόλη να μην αποτρέψουν μια μεγαλύτερη καλοκαιρινή, αλλά όποτε κι αν γίνει αυτή θα προτιμούσα κάτι που να μοιάζει περισσότερο σε συναυλία. Χωρίς το «πρώτο τραπέζι πίστα», χωρίς την έντονη μουρμούρα του κόσμου και τους μουσικούς σε ένα ελαφρώς διαφορετικό περιβάλλον απ’ αυτό που τους έχουμε συνηθίσει εδώ πάνω. Όπως και να ‘χει πάντως, εκεί θα είμαστε και εκεί να είστε. Αξίζει.
Στη σκηνή μαζί με την πεντάδα ήταν και η Ειρήνη Αραμπατζή, η οποία συντρόφεψε με τη φωνή της τα περισσότερα τραγούδια της βραδιάς. Ερμήνευσε και το ‘Ωροσκόπιο’, ένα τραγούδι του Δεληβοριά που τραγούδησε πρώτη η Αρλέτα. Η παρουσία της γέμισε τη σκηνή – και τις ψηλότερες συχνότητες – αλλά δεν κατάφερε να ξεχωρίσει ιδιαίτερα. Ίσως γι’ αυτή τη γνώμη να οφείλεται το γεγονός πως στον πάνω όροφο τα τύμπανα και το μπάσο «επιβάλλονταν» των λοιπών ήχων, με δυνατό ανταγωνιστή τη βαβούρα προσωπικού και κόσμου. Παρόλα αυτά, ήταν σαγηνευτική στο γαλλικό τραγούδι που μας είπε. Μένοντας στα ξενόγλωσσα, ο μπασίστας Yael Soto Gonzalez μοιράστηκε το δικό του ‘O Negra’ με τη συνδρομή του οικοδεσπότη σε μια μείξη ελληνικών και ισπανικών σε ένα πολύ όμορφο τραγούδι, το οποίο ακολούθησε μια φιλότιμη προσπάθεια του Δεληβοριά να τραγουδήσει στη γλώσσα του φίλου του και να ξεκινήσει την καριέρα του στη Λατινική Αμερική. «Blaugrana», «Iker Casillas» και «hijo de puta» ήταν μερικοί από τους (σκόρπιους) στίχους• πλάκα είχε.
Ανάμεσα στα τραγούδια ο τραγουδοποιός μοιράστηκε πολλές ιστορίες, άλλες περισσότερο κι άλλες λιγότερο γνωστές. Από ‘Το Περίπτερο’ στην Καλλιθέα, μέχρι για κάποιες απ’ τις παλιότερες επιτυχίες του και τον τρόπο που γράφτηκαν (‘Θέλω Να Σε Ξεπεράσω’, ‘Εκείνη’). Δεν έλειψε το ‘Ελεφαντάκι’, το τραγούδι το οποίο φανερώνει ίσως περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τη σχέση του με τον Μάνο Χατζιδάκι, το οποίο ερμήνευσε μόνος του λίγο πριν το κλείσιμο κατά τις 2:00 (αυτή τη φορά χωρίς ιπτάμενα σουτιέν), ούτε και οι διασκευές, μεταξύ άλλων, στο ‘Του Μικρού Βοριά’ και στο παραδοσιακό ‘Ανέβηκα Στην Πιπεριά’.
Ελπίζω οι δύο κοντινές αυτές εμφανίσεις στην πόλη να μην αποτρέψουν μια μεγαλύτερη καλοκαιρινή, αλλά όποτε κι αν γίνει αυτή θα προτιμούσα κάτι που να μοιάζει περισσότερο σε συναυλία. Χωρίς το «πρώτο τραπέζι πίστα», χωρίς την έντονη μουρμούρα του κόσμου και τους μουσικούς σε ένα ελαφρώς διαφορετικό περιβάλλον απ’ αυτό που τους έχουμε συνηθίσει εδώ πάνω. Όπως και να ‘χει πάντως, εκεί θα είμαστε και εκεί να είστε. Αξίζει.