Το καυτό απόγευμα της περασμένης Κυριακής στην Πλατεία Νερού είχε αρχίσει με τις πρώτες νότες των Saturday Night Satan. Αν και ο ήλιος έκαιγε και ο ιδρώτας κυλούσε ασταμάτητα, οι πρώτοι φανατικοί και θαρραλέοι metalheads, αψηφώντας τον καύσωνα, είχαν ήδη πιάσει κάγκελο, αποφασισμένοι να ζήσουν μια αξέχαστη εμπειρία. Η Κατερίνα Soulthorn, frontwoman των Saturday Night Satan, και η υπόλοιπη μπάντα μάς έδωσαν μια γεύση για το τι πρόκειται να ακολουθήσει, με τα μυσταγωγικά 70s riffs. Συνήθως είμαι πολύ σκεπτικός για τις «μικρές» ελληνικές μπάντες που ανοίγουν τέτοια φεστιβάλ, αλλά στην περίπτωση αυτή δικαιώθηκε η επιλογή μου να φάω στην μάπα τον καυσωνα και να είμαι εκεί από νωρίς για να τους προλάβω.
Πολύ καλός ήχος και ωραίες συνθέσεις. Θα χαρώ ιδιαίτερα αν μας απασχολήσουν πολλές φορές στο μέλλον και τους ευχομαι τα καλύτερα.
Η ώρα 18:45 και η αρένα άρχισε να γεμίζει με ενθουσιασμένους θεατές, όταν βγήκαν οι Accept, μια μπάντα που το κοινό πάντα έχει μέσα στην καρδιά του και περιμένει με λαχτάρα. Οι Γερμανοί δεν απογοήτευσαν. Από το "Restless And Wild" μέχρι το "Balls To The Wall", ο Mark Tornillo και η μπάντα του έδωσαν μια εκπληκτική παράσταση, παρασύροντας το κοινό σε ένα πανδαιμόνιο από φωνές και χειροκροτήματα. Οι Γερμανοί, αν και έπαιζαν κυριολεκτικά μέσα στον καυτό ήλιο, δεν πτοήθηκαν ουτε λεπτό. Ένταση και ενέργεια στο 100%. Αποκορύφωμα όταν στο φινάλε κάλεσαν στη σκηνή τον Andy Sneap, παραγωγό τους και κιθαρίστα των Judas Priest, και έπαιξαν παρέα το τεράστιο “Balls To The Wall”.
Όταν ο Bruce Dickinson ανέβηκε στη σκηνή, η ατμόσφαιρα ήταν ήδη ηλεκτρισμένη. Ο θρυλικός frontman, παρά την προηγούμενη αμφιλεγόμενη εμφάνισή του στην Ελλάδα (ξέρετε τώρα… καπνογόνα, Greek c#@*% και τα σχετικά), κατάφερε να κερδίσει το κοινό από την πρώτη στιγμή. Η συγκινητική του ερμηνεία στο "Accident Of Birth" και τα ιστορικά σχόλια για το Λόρδο Βύρωνα και τον William Blake έδωσαν μια μοναδική διάσταση στην εμφάνισή του. Τις εντυπώσεις, φυσικά, έκλεψε και η μπασίστριά του Tanya O'Callaghan, τόσο με τις φοβερές επιδόσεις της όσο και με την εμφάνισή της. Τρομερή στιγμή και το “Tears Of The Dragon”.
Η κορύφωση ήρθε όταν ο Dickinson, φορώντας μια περικεφαλαία αλά Μέγας Αλέξανδρος, τραγούδησε ένα μέρος του "Alexander The Great", εκπληρώνοντας το όνειρο πολλών Ελλήνων metalheads. Φυσικά το έχει ξανακάνει εν μέρει τραγουδώντας το ρεφραίν acappella μερικές φορές στο παρελθόν, αλλά τώρα το έπαιξε με την μπάντα του και είπε και λίγο από κουπλέ.
Η ώρα 22:30 και οι Judas Priest ανέβηκαν στη σκηνή, επιβεβαιώνοντας τον τίτλο τους ως metal gods. Αν και τους έχω δει άλλες πέντε φορές τουλάχιστον, επιβεβαιώνουν τον κανόνα ότι παραμένουν απολαυστικοί κάθε φορά. Ο Halford μεγάλη μορφή, με όλες του τις εμφανίσεις. Αν και το setlist του '22 ήταν ίσως πιο δυναμικό, η εμφάνισή τους φέτος δεν υστέρησε σε πάθος και ενέργεια.
Από το "Panic Attack" μέχρι το "Living After Midnight", ο Rob Halford και η μπάντα του κατάφεραν να κρατήσουν το κοινό σε εγρήγορση. Παρά τα προβλήματα του ήχου και το εμφανές autotune, η παρουσία του Halford στη σκηνή ήταν επιβλητική και συγκινητική. Μπορεί να υπήρχαν στιγμές που έδειχνε κουρασμένος και σαν γέροντας πλέον θέλησε να καθίσει να πάρει μια ανάσα, παρόλα αυτά κανείς δεν έχει να του προσάψει το παραμικρό. 50 χρόνια ασταμάτητο heavy metal δεν κουβαλάνε πολλοί την πλάτη τους. Θα σεβεστε (και φυσικά σεβόμαστε)...
Η συναυλία αυτή ήταν μια υπενθύμιση ότι το heavy metal παραμένει ζωντανό και αντέχει στο χρόνο. Απόδειξη και οι πολλές και διαφορετικές ηλικίες του κοινού. Οι θρυλικές μπάντες, παρά το πέρασμα του χρόνου και τις αλλαγές, συνεχίζουν να εμπνέουν και να συγκινούν το κοινό χωρίς ηλικιακή διάκριση.
Η Πλατεία Νερού, γεμάτη από φωνές και ενέργεια, επιβεβαίωσε ότι το metal παραμένει ζωντανό και ισχυρό στην καρδιά των Ελλήνων οπαδών. Οι Judas Priest, Accept και Bruce Dickinson απέδειξαν για άλλη μια φορά γιατί αξίζουν το σεβασμό και την αφοσίωση των μεταλάδων σε όλο τον κόσμο.
