Το έργο του Ισπανού θεατρικού συγγραφέα που ταξίδεψε ανά τον κόσμο ξεκίνησε και το δικό του μοναδικό ταξίδι το Σάββατο 14 Δεκεμβρίου, στην επίσημη πρεμιέρα του. Το διαχρονικό του κείμενο, διανθισμένο με τον ποιητικό λόγο και το φανταστικό στοιχείο αναμεμειγμένο με τη ζωή, καλεί το θεατή να αφουγκραστεί, να ζυγίσει καταστάσεις και στο τέλος να πάρει αποφάσεις, αν και είναι δύσκολο με τόσες αντιθέσεις που περικλείει. Αυτές τις αντιθέσεις δεν τις περικλείει απλώς αλλά και τις αγκαλιάζει, αφού μας κάνει κοινωνούς του αισθήματος και των σκέψεων των ηρώων. Πίσω από την εμφανή αντίθεση έρωτα και πολέμου, λογικής και συναισθήματος εγκιβωτίζονται μεγαλύτερα και σημαντικότερα θέματα που πρέπει να απασχολούν το θεατή-πολίτη: η θέση της γυναίκας και η υπακοή της στην κοινωνία, ο σκοταδισμός και η κυριαρχία του «εγώ» έναντι στο «εμείς».
Ο συνδυασμός της σκηνοθεσίας και της ελεύθερης απόδοσης του έργου από τον Κώστα Νταλιάνη σε συνδυασμό με την άψογη κατανομή των ρόλων και τις δυνατές ερμηνείες επί σκηνής κάνουν τον θεατή να μην μπορεί να αποφασίσει τελικά τι είναι σωστό. Αυτό συμβαίνει γιατί οι ήρωες επί σκηνής δίνουν «στέγη» στην αληθοφάνεια των συναισθημάτων ανθρώπων της διπλανής πόρτας (αν και είναι γραμμένο για άλλη εποχή και αναφέρεται σε μια άλλη κοινωνία), σε σημείο που ο κάθε θεατής βάζει τον εαυτό του στη θέση του ήρωα και κάνει το βίωμα του ερμηνευτή δικό του.
Ο Κώστας Νταλιάνης εξισορροπεί το έργο ανάμεσα στην ποίηση και στο πεζό κείμενο, ανάμεσα στη λογική και στην τρέλα, ανάμεσα στο παλιό και στο σύγχρονο. Χρησιμοποιεί συμβολισμούς για να περάσει τα νοήματα που υπήρχαν σε μια άλλη κοινωνία μιας άλλης εποχής μα συνεχίζουν να απασχολούν και τη δική μας κοινωνία στο σήμερα. Αυτό είναι κάτι που κάνει τον καθένα να αναρωτιέται για τη δύναμη του έρωτα σε πρώτο επίπεδο και για τις βαθιά ριζωμένες και απαρχαιωμένες αντιλήψεις που συνεχίζουν κι απασχολούν κάποιες περιοχές της περιφέρειας της χώρας μας στη σύγχρονη εποχή.
Μαζί με πλήθος κόσμου, ανάμεσα στο οποίο και άνθρωποι του θεάματος, όπως οι Αλμπέρτο Εσκενάζυ, Ελένη Φίλιππα, Περικλής Λιανός, Μαίρη Ραζή και Αντώνης Χαλκιάς, απολαύσαμε μία σκηνοθεσία εξαιρετική με ένα λιτό, μα συγχρόνως, και ένα σκηνικό άκρως συμβολικό που σέβεται το σενάριο και δεν προσπαθεί να το υπερκεράσει αλλά αντιθέτως έχει σημαντικό ρόλο στο να το αναδείξει και να εμφυσήσει τα θέματα που διαπραγματεύεται, ενισχύοντας την πλοκή του έργου. Σε όλη τη διάρκειά του η μουσική, τα σκηνικά και τα ηχητικά εφέ προσδίδουν την πρέπουσα σημασία και κάνουν το θεατή να παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα την εξέλιξη του έργου.
Κάποια σημεία που αξίζει να αναφέρουμε είναι πως ο μόνος ήρωας που έχει όνομα είναι ο Λεονάρντο. Σε όλους τους υπόλοιπους ήρωες δεν μαθαίνουμε τα ονόματά τους. Ένα κόκκινο κουβάρι που είναι δεμένο στα πόδια των δύο γυναικών-αντίζηλων ανά διαστήματα έχει το συμβολικό ρόλο του δεσίματος, του εγκλωβισμού σε μια ζωή που δεν τις ικανοποιεί. Το μοτίβο που διαπερνάει όλο το έργο είναι αυτό της αντίθεσης και του ποιητικού λόγου, τόσο όσο χρειάζεται για να κάνει το θεατή να ξεφύγει από τα συνηθισμένα και να νιώσει τη μαγεία του θεάτρου. Ωστόσο, δεν εκλείπουν και στοιχεία ψυχαγωγίας μέσα από χορογραφίες τανγκό και ισπανικά τραγούδια, που ηρεμούν και αποφορτίζουν την ατμόσφαιρα χωρίς να την εκμηδενίζουν.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Ευάγγελο Κάλοου.