Βαθμολογία:
7,5
Τι θα ακούσετε:
rock, post punk
Μετά από ένα ορισμένο σημείο, ένας καλλιτέχνης ή συγκρότημα δεν μπορεί πλέον να συνεχίσει να ανακυκλώνει τις ίδιες ιδέες. Πρέπει να εξελιχθεί, να δοκιμάσει νέα διαφορετικά μουσικά είδη και ήχους, να προσαρμόσει την οπτική του με τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο. Πολλές φορές, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι η μουσική που αρχικά τράβηξε τους ανθρώπους στον εκάστοτε καλλιτέχνη ή συγκρότημα είναι πια πολύ διαφορετική, κάτι όμως απαραίτητο για να αποφευχθεί η ανακύκλωση ίδιων ρυθμών και μοτίβων.
Στο τέταρτο άλμπουμ τους, "Romance", οι Fontaines D.C. βρίσκονται σε αυτήν τη θέση. Ο προηγούμενος δίσκος τους, "Skinty Fia" ήταν ένας αποχαιρετισμός στις ρίζες τους και στο Δουβλίνο, την πόλη που μεγάλωσαν και έβαλαν στο κέντρο του post-punk ήχου τους, με κομμάτια όπως το "I Love You" και το "Nabokov". Με το "Romance" προχωράνε σε έναν συνδυασμό εναλλακτικού ροκ και nu-metal της δεκαετίας του '90 (με τη βοήθεια του νέου παραγωγού James Ford, ο οποίος έχει συνεργαστεί με τους Arctic Monkeys, τους Gorillaz και τους Depeche Mode), διατηρώντας παράλληλα τον πυρήνα της μπάντας, με περίτεχνη ρυθμολογία και περίπλοκους, ποιητικούς στίχους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κομμάτι "Here's The Thing", το οποίο σε ένα πρώτο επίπεδο μπορεί να θεωρηθεί ως ένα απλό ροκ κομμάτι με ωραίες κιθάρες και τον frontman Grian Chatten να τρaγουδά σχεδόν με φαλτσέτο. Ωστόσο, ακριβώς κάτω από αυτό, υπάρχει θλίψη, απόγνωση, που αποκαλύπτεται στις τελευταίες στιγμές του τραγουδιού, καθώς ο Chatten τραγουδά το "To be anesthetized and crave emotion/So beautiful to hurt so well". Το μούδιασμα και η εξωτερίκευση του πόνου αντανακλούν την επιθυμία του για σύνδεση με τους γύρω του, αλλά και με τον εαυτό του.
Το βασικό single (και καλύτερο τραγούδι) του άλμπουμ, "Starburster" είναι εμπνευσμένο από μια κρίση πανικού που είχε ο Chatten στο μετρό του Λονδίνου, ταυτόχρονα χιουμοριστικό και βαθιά οδυνηρό, με κάθε γραμμή του ρεφρέν να ολοκληρώνεται με μια απότομη αναπνοή για αέρα, με όλα τα άλλα όργανα να σωπαίνουν. Αφορά, όμως, και την προσπάθεια να βρεις τον εαυτό σου χωρίς να καταφύγεις σε φόρμες που τελικά σε περιορίζουν, με τους στίχους να αναφέρονται στις απεργίες του Screen Actors Guild στην Αμερική και τον JD Salinger (του «Φύλακα Στη Σίκαλη»), δίπλα σε απεικονίσεις χρήσης ναρκωτικών και κριτικές ιρλανδικών ιδρυμάτων που αποτυγχάνουν να ζητήσουν πραγματικά συγγνώμη για την αδικία και κακοποίηση που τους έχει επιτραπεί να διαιωνίσουν. Υπάρχει μια ξέφρενη φύση στο τραγούδι.
Καθώς το άλμπουμ προχωρά, η σχεδόν πυρετώδης φύση των αρχικών κομματιών υποχωρεί για να δώσει την θέση της σε κάτι πιο σκοτεινό, με υπαρξιακά ερωτήματα. Το τραγούδι "Horseness Is The Whatness", ένας τίτλος εμπνευσμένος από τον «Οδυσσέα» του James Joyce, συνδυάζει τον πλούσιο, καταπραϋντικό ήχο ορχήστρας με αγωνιώδεις στίχους σχετικά με το τι σημαίνει να βρίσκεις αγάπη σε έναν κατακερματισμένο κόσμο. Ακόμη και όταν το άλμπουμ ανεβάζει ελαφρώς το ρυθμό στο "Death Kink", εξακολουθεί να εστιάζει στη φιλοσοφική θεώρηση της αγάπης, με το τραγούδι να βαδίζει σε downtempo μονοπάτια. Ωστόσο, ενώ υπάρχει ξεκάθαρο σκοτάδι σε στίχους όπως “You recognized the smell, human pain/ Said I’d learn to love the chain", και οι Fontaines D.C γνωρίζουν ότι τα ερωτήματα που θέτουν θα παραμείνουν αναπάντητα μέχρι το τέλος του άλμπουμ. Υπάρχει μια συμφιλίωση με αυτό από την μεριά τους.
Με το "Romance" μπορεί να φαίνονται πιο προσιτοί και mainstream, αλλά οι Fontaines D.C. διατηρούν την ίδια ισχύ, κοινωνώντας τη λαχτάρα τους να βρουν μια αίσθηση ρομαντισμού στη μιζέρια ενός κόσμου σχεδόν στα πρόθυρα της κατάρρευσης και μια αίσθηση του εαυτού σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον χωρίς σκοπό. Και μπορεί να μην μας δίνουν πλέον εικόνες της Ιρλανδίας από τότε που εγκαταστάθηκαν μόνιμα στο Λονδίνο, αλλά είναι ακόμα σε θέση να δημιουργήσουν ζωντανή, σύνθετη μουσική που είναι σε θέση να αγγίξει μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα.