Μια απ' τις πιο γλαφυρές αναμνήσεις που έχω από εκείνη την περίεργη χρονιά που μας πήρε τον Elvis και τους Lynyrd Skynyrd αλλά μας έδωσε τους Clash και τους Sex Pistols (κάτι σαν αλλαγή φρουράς δηλαδή), ήτανε η μέρα που μάθαμε για το αεροπορικό ατύχημα που ξεκλήρισε μια απ' τις πιο γαμάτες μπάντες που περάσανε απ' αυτόν τον πλανήτη. Ήτανε 20 ή 21 Οκτωβρίου του '77 όταν καθόμουνα με την παρέα μου σε μια καφετέρια στου Ζωγράφου κι ένας φίλος μας ήρθε αλαφιασμένος και ανακοίνωσε με τρόμο: "Μαλάκες, σκοτωθήκανε οι Lynyrd Skynyrd, έπεσε το αεροπλάνο τους!'' Σοκ και δέος!
Toυς Skynyrd τους είχα ανακαλύψει ένα χρόνο πριν, όταν ένας φίλος που είχε πρόσβαση στην αμερικάνικη βάση μού είχε φέρει το ''Οne More From The Road'', το διπλό live, και είχα πάθει ταράκουλο. Για μένα ο ήχος τους ήτανε το μπασταρδάκι που θα γεννιότανε έτσι και κάνανε παιδί δυό μεγάλες μου αγάπες: οι Stones με τους Allman Brothers. Ήτανε η πρώτη φορά που άκουσα μπάντα με τρείς κιθάρες να κατεβάζουνε το θεό απ' τον ουρανό, να τον ψήνουνε στα κάρβουνα, να τον αλείφουνε με σάλτσα μπάρμπεκιου και να τον καταβροχθίζουνε μαζί με Jim Beam για να πηγαίνει κάτω. Ήμουνα στα πρόθυρα να τραβάω μαλακία κάθε φορά που άκουγα αυτό το άλμπουμ. Και τότε δεν ήξερα καν τι ήτανε το Jim Beam ή η σάλτσα μπάρμπεκιου!
Τα χρόνια περάσανε, ήρθε το πανκ και τα άλλαξε όλα στην κοσμάρα μου, και μια δεκαετία και βάλε αργότερα βρισκόμουνα στην Αμερική να δουλεύω σ' ένα δισκάδικο και να ξεπακετάρω το ''Southern by the Grace of God'' για να έρθουνε μια μέρα αργότερα μιλιούνια rednecks και παλαιοροκάδες για να το αγοράσουνε. Ο δίσκος εκείνος ήτανε η ζωντανή ηχογράφηση από την περιοδεία που κάνανε τα εναπομείναντα μέλη με τραγουδιστή το μικρό αδερφάκι του Ronnie, τον Johnny Van Zant. Τότε τους είχα παρατήσει τους Skynyrd, ήμουνα μπλεγμένος με καινούργιους ήχους, πιο φρέσκα πράματα. O συγκεκριμένος δίσκος μού έκανε σαν νεκροφιλία.
Κι όμως οι τύποι συνεχίσανε. Το 1991 βγάλανε δίσκο με καινούργιο υλικό. Δεν ασχολήθηκα καν. Θα άφηνα τους Nirvana τότε για να πάω για πουρνάρια, δε λέει. Το '93 βγάλανε δεύτερο δίσκο, το ''The Last Rebel'' πού ήτανε λουσμένο στη ρεντνεκίλα, τυλιγμένο με τη σημαία του Νότου, οι τύποι ντυμένοι καουμπόϊδες και δε συμμαζεύεται. Το προσπέρασα κι αυτό, ώσπου δυό χρόνια αργότερα ένας φίλος με κάθισε κάτω, με πότισε μπέρμπον και μ' έβαλε με το ζόρι να τ' ακούσω. ''Μην είσαι βλάκας'' μου είπε, ''ξέχνα τους παλιούς Skynyrd και άκουσέ τους σαν να είναι μια καινούργια μπάντα.''
Και ω ναι, οι ουρανοί του Μισισίπι και της Αλαμπάμα ανοίξανε και είδα το φως το αληθινό. I Believe! Το ''The Last Rebel'' ήτανε όντως δυνατό σαν το παράνομο ουίσκι που φτιάχνουνε μέσα στις μπανιέρες εκεί κάτω. Και κλοτσάει σα δίκαννο με σκάγια από κείνα που κυνηγάνε τ' αγριογούρουνα. Είναι μια δισκάρα που μ' έκανε να ξαναενδιαφερθώ γι' αυτά τα λυσσάρικα σκυλιά του southern rock. Στην πορεία, από την πρώτη σύνθεση αρχίσανε να φεύγουνε ένας ένας. Λες και οι τύποι είχανε φάει μεγάλη κατάρα από κάποιον κατσικοπόδαρο. Βέβαια έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι όλοι τους ήτανε αλητάμπουρες και δε λέγανε όχι στα drugs ή το αλκοόλ.
Στη συνέχεια βγάλανε μια σειρά από δίσκους που θα ζηλεύανε πολλοί νεόκοποι ροκάδες ("Twenty'', ''Edge of Forever'', ''Vicious Cycle'') ενώ ταυτόχρονα τα original μέλη συνεχίσανε να πέφτουνε σαν τις μύγες. Μετά την κυκλοφορία του ζόρικου ''God & Guns'' το 2009, την έκανε κι ο πιανίστας Billy Powell για να παίξει στο σούπερ γκρουπ που στήνεται στον παράδεισο. Σήμερα πλέον, ο μόνος αυθεντικός Skynyrd που έχει απομείνει είναι ο Gary Rossington.
Aυτό που γουστάρω πολύ σ' αυτά τα γέρικα, μπαρουτοκαπνισμένα άλογα είναι ότι δεν το βάζουνε κάτω και συνεχίζουν να ανεμίζουνε τη σημαία του Νότου με μια αξιοθαύμαστη επιμονή. Με τυφλή αφοσίωση στα διαχρονικά κομμάτια που έχουνε γράψει τα κατά καιρούς μέλη, εξακολουθούνε να τα περιφέρουν στον κόσμο και να ικανοποιούνε εκατοντάδες χιλιάδες αεροκίθαρους ανά τον κόσμο μέχρι να μην μπορούν πια να σταθούνε στα πόδια τους. Στα live τους παίζουνε κυρίως τα κλασικά κομμάτια που τους ανεβάσανε στο πάνθεον του rock 'n' roll: ''Free Bird'', ''Sweet Home Alabama'', ''That Smell'', ''Simple Man'', ''Gimme Three Steps'', ''Saturday Night Special''. Και φαντάζομαι ότι θα είναι πολύ άσχημη εκείνη η μέρα που θα διαπιστώσουμε ότι δεν πρόκειται να τα ξανακούσουμε ζωντανά.
Έτσι λοιπόν, γουστάρω που έρχονται το καλοκαίρι (αν υπάρχουμε ως χώρα μέχρι τότε). Θα είναι μια ευχάριστη αλλαγή απ' την ατέλειωτη παρέλαση της βρετανικής φλωραρίας που μας τα πρήζει κάθε χρόνο.
Όλα αυτά βέβαια τα γράφω ύστερα από συμφωνία με τον προμότερ ότι θα μου έχει έτοιμο πρώτο τραπέζι πίστα και τρία μπουκάλια Jim Beam.
Toυς Skynyrd τους είχα ανακαλύψει ένα χρόνο πριν, όταν ένας φίλος που είχε πρόσβαση στην αμερικάνικη βάση μού είχε φέρει το ''Οne More From The Road'', το διπλό live, και είχα πάθει ταράκουλο. Για μένα ο ήχος τους ήτανε το μπασταρδάκι που θα γεννιότανε έτσι και κάνανε παιδί δυό μεγάλες μου αγάπες: οι Stones με τους Allman Brothers. Ήτανε η πρώτη φορά που άκουσα μπάντα με τρείς κιθάρες να κατεβάζουνε το θεό απ' τον ουρανό, να τον ψήνουνε στα κάρβουνα, να τον αλείφουνε με σάλτσα μπάρμπεκιου και να τον καταβροχθίζουνε μαζί με Jim Beam για να πηγαίνει κάτω. Ήμουνα στα πρόθυρα να τραβάω μαλακία κάθε φορά που άκουγα αυτό το άλμπουμ. Και τότε δεν ήξερα καν τι ήτανε το Jim Beam ή η σάλτσα μπάρμπεκιου!
Τα χρόνια περάσανε, ήρθε το πανκ και τα άλλαξε όλα στην κοσμάρα μου, και μια δεκαετία και βάλε αργότερα βρισκόμουνα στην Αμερική να δουλεύω σ' ένα δισκάδικο και να ξεπακετάρω το ''Southern by the Grace of God'' για να έρθουνε μια μέρα αργότερα μιλιούνια rednecks και παλαιοροκάδες για να το αγοράσουνε. Ο δίσκος εκείνος ήτανε η ζωντανή ηχογράφηση από την περιοδεία που κάνανε τα εναπομείναντα μέλη με τραγουδιστή το μικρό αδερφάκι του Ronnie, τον Johnny Van Zant. Τότε τους είχα παρατήσει τους Skynyrd, ήμουνα μπλεγμένος με καινούργιους ήχους, πιο φρέσκα πράματα. O συγκεκριμένος δίσκος μού έκανε σαν νεκροφιλία. Κι όμως οι τύποι συνεχίσανε. Το 1991 βγάλανε δίσκο με καινούργιο υλικό. Δεν ασχολήθηκα καν. Θα άφηνα τους Nirvana τότε για να πάω για πουρνάρια, δε λέει. Το '93 βγάλανε δεύτερο δίσκο, το ''The Last Rebel'' πού ήτανε λουσμένο στη ρεντνεκίλα, τυλιγμένο με τη σημαία του Νότου, οι τύποι ντυμένοι καουμπόϊδες και δε συμμαζεύεται. Το προσπέρασα κι αυτό, ώσπου δυό χρόνια αργότερα ένας φίλος με κάθισε κάτω, με πότισε μπέρμπον και μ' έβαλε με το ζόρι να τ' ακούσω. ''Μην είσαι βλάκας'' μου είπε, ''ξέχνα τους παλιούς Skynyrd και άκουσέ τους σαν να είναι μια καινούργια μπάντα.''
Και ω ναι, οι ουρανοί του Μισισίπι και της Αλαμπάμα ανοίξανε και είδα το φως το αληθινό. I Believe! Το ''The Last Rebel'' ήτανε όντως δυνατό σαν το παράνομο ουίσκι που φτιάχνουνε μέσα στις μπανιέρες εκεί κάτω. Και κλοτσάει σα δίκαννο με σκάγια από κείνα που κυνηγάνε τ' αγριογούρουνα. Είναι μια δισκάρα που μ' έκανε να ξαναενδιαφερθώ γι' αυτά τα λυσσάρικα σκυλιά του southern rock. Στην πορεία, από την πρώτη σύνθεση αρχίσανε να φεύγουνε ένας ένας. Λες και οι τύποι είχανε φάει μεγάλη κατάρα από κάποιον κατσικοπόδαρο. Βέβαια έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι όλοι τους ήτανε αλητάμπουρες και δε λέγανε όχι στα drugs ή το αλκοόλ.
Στη συνέχεια βγάλανε μια σειρά από δίσκους που θα ζηλεύανε πολλοί νεόκοποι ροκάδες ("Twenty'', ''Edge of Forever'', ''Vicious Cycle'') ενώ ταυτόχρονα τα original μέλη συνεχίσανε να πέφτουνε σαν τις μύγες. Μετά την κυκλοφορία του ζόρικου ''God & Guns'' το 2009, την έκανε κι ο πιανίστας Billy Powell για να παίξει στο σούπερ γκρουπ που στήνεται στον παράδεισο. Σήμερα πλέον, ο μόνος αυθεντικός Skynyrd που έχει απομείνει είναι ο Gary Rossington. Aυτό που γουστάρω πολύ σ' αυτά τα γέρικα, μπαρουτοκαπνισμένα άλογα είναι ότι δεν το βάζουνε κάτω και συνεχίζουν να ανεμίζουνε τη σημαία του Νότου με μια αξιοθαύμαστη επιμονή. Με τυφλή αφοσίωση στα διαχρονικά κομμάτια που έχουνε γράψει τα κατά καιρούς μέλη, εξακολουθούνε να τα περιφέρουν στον κόσμο και να ικανοποιούνε εκατοντάδες χιλιάδες αεροκίθαρους ανά τον κόσμο μέχρι να μην μπορούν πια να σταθούνε στα πόδια τους. Στα live τους παίζουνε κυρίως τα κλασικά κομμάτια που τους ανεβάσανε στο πάνθεον του rock 'n' roll: ''Free Bird'', ''Sweet Home Alabama'', ''That Smell'', ''Simple Man'', ''Gimme Three Steps'', ''Saturday Night Special''. Και φαντάζομαι ότι θα είναι πολύ άσχημη εκείνη η μέρα που θα διαπιστώσουμε ότι δεν πρόκειται να τα ξανακούσουμε ζωντανά.
Έτσι λοιπόν, γουστάρω που έρχονται το καλοκαίρι (αν υπάρχουμε ως χώρα μέχρι τότε). Θα είναι μια ευχάριστη αλλαγή απ' την ατέλειωτη παρέλαση της βρετανικής φλωραρίας που μας τα πρήζει κάθε χρόνο.
Όλα αυτά βέβαια τα γράφω ύστερα από συμφωνία με τον προμότερ ότι θα μου έχει έτοιμο πρώτο τραπέζι πίστα και τρία μπουκάλια Jim Beam.
Σχετικό θέμα