Τον Αλέξανδρο Ναθαναήλ τον γνώρισα μέσα από τις εμφανίσεις του στη Ράμπα αυτή τη περίοδο.
Εξαιρετικός μουσικός και πιανίστας, μα πάνω απ' όλα ξεχωριστός άνθρωπος.
Το cd του, που κυκλοφόρησε μέσα στο 2010, με τον τίτλο Icons, είναι από
τα καλύτερα ορχηστρικά άλμπουμ, που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια.
Υπέροχες οι συνθέσεις του Αλέξη, εξαιρετικοί μουσικοί που τον
πλαισιώνουν σ' ένα μοναδικό μουσικό ταξίδι...
Η πρόσκλησή του να τον παρακολουθήσω από κοντά, με τους Minor keys στο Half Note, ήταν πρόκληση για μένα. "Έλα για ν΄ακούσεις κάτι διαφορετικό.....", μου είπε στην τελευταία συνάντησή μας.
Ανεβαίνοντας στη σκηνή του Half Note, ξεκίνησε να παίζει μόνος του στην αρχή . εμφανίζοντας σταδιακά τους κρυμμένους "άσους" που είχε στο μανίκι του...
Και αυτοί δεν ήταν άλλοι από τα μέλη των Minor keys, ο Γιάννης Πλαγιανάκος στο κοντραμπάσο, ο Αντώνης Πρίφτης στη κιθάρα, ο Σπύρος Νίκας στο ακορντεόν, ο Άγγελος Κουσάκης στα κρουστά.
Εξαιρετικοί μουσικοί που όσο περνούσε ο χρόνος ξεδίπλωναν το ταλέντο τους. Ένα εξαιρετικά δεμένο, μουσικά, σύνολο, που ήξερε, κυριολεκτικά, άκριβώς τι μουσική έπαιζε και το πιο σημαντικό το τρόπο που θα τη μετέδιδε στον κόσμο που τους παρακολουθούσε.
Άφησα τελευταία την Κωνσταντίνα Πουτκάρη.
Δεν την είχα ξανακούσει. Οτι και να γράψω για την φωνή της είναι φτωχό.
Νομίζω οτι είναι από τις ελάχιστες Ελληνίδες τραγουδίστριες, που μπορούν
με τόσο μεγάλη άνεση να τραγουδήσουν fado.
Εξαιρετικό το στήσιμο του προγράμματος, με κυρίαρχο στοιχείο την
μελαγχολική μουσική του πορτογαλικού fado, μουσικές από το icons, νέες
συνθέσεις του Αλέξη Ναθαναήλ, μουσικοί αυτοσχεδιασμοί με jazz στοιχεία
και βέβαια πολύ γνωστά τραγούδια από τη Μεσόγειο.
Αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποιες στιγμές, αυτές ήταν το μοναδικό παίξιμο του group στα κομμάτια, la plaza & In the mood από το Icons, την υπέροχη ερμηνεία της Κωνσταντίνας στα: Cancao do Mar, o pastor και βέβαια στο je sui malade που ήταν συγκλονιστική και μ΄έκανε να ξεχάσω την επίσης υπέροχη ερμηνεία της Lara Fabian. Ο κόσμος αρκετός για την ημέρα και το είδος της μουσικής, ήταν στιγμές που παρακολουθούσε εκστασιασμένος, καταχειροκρότησε τους Miror Keys στο τέλος της μουσικής παράστασης. Θα κλείσω με τα λόγια του Αλέξη στο σημείωμά του, στο άλμπουμ icons, που απεικονίζουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου μετά το τέλος της μουσικής παράστασης. "Εικόνες που έχουν γραφτεί στο πεντάγραμμο, που έχουν ηχήσει στις χορδές των οργάνων, εικόνες από τον κόσμο του ονείρου που η έμπνευση επισκέφτηκε. Ευχή μου, οι εικόνες αυτές να συναντήσουν και άλλες που ίσως δημιουργηθούν από τα πιο όμορφα συναισθήματα και σκέψεις όλων μας."
Να είσαι καλά Αλέξη Να είστε καλά Minor Keys.
Η πρόσκλησή του να τον παρακολουθήσω από κοντά, με τους Minor keys στο Half Note, ήταν πρόκληση για μένα. "Έλα για ν΄ακούσεις κάτι διαφορετικό.....", μου είπε στην τελευταία συνάντησή μας.
Ανεβαίνοντας στη σκηνή του Half Note, ξεκίνησε να παίζει μόνος του στην αρχή . εμφανίζοντας σταδιακά τους κρυμμένους "άσους" που είχε στο μανίκι του...
Και αυτοί δεν ήταν άλλοι από τα μέλη των Minor keys, ο Γιάννης Πλαγιανάκος στο κοντραμπάσο, ο Αντώνης Πρίφτης στη κιθάρα, ο Σπύρος Νίκας στο ακορντεόν, ο Άγγελος Κουσάκης στα κρουστά.
Εξαιρετικοί μουσικοί που όσο περνούσε ο χρόνος ξεδίπλωναν το ταλέντο τους. Ένα εξαιρετικά δεμένο, μουσικά, σύνολο, που ήξερε, κυριολεκτικά, άκριβώς τι μουσική έπαιζε και το πιο σημαντικό το τρόπο που θα τη μετέδιδε στον κόσμο που τους παρακολουθούσε.
Άφησα τελευταία την Κωνσταντίνα Πουτκάρη.
Δεν την είχα ξανακούσει. Οτι και να γράψω για την φωνή της είναι φτωχό.
Νομίζω οτι είναι από τις ελάχιστες Ελληνίδες τραγουδίστριες, που μπορούν
με τόσο μεγάλη άνεση να τραγουδήσουν fado.
Εξαιρετικό το στήσιμο του προγράμματος, με κυρίαρχο στοιχείο την
μελαγχολική μουσική του πορτογαλικού fado, μουσικές από το icons, νέες
συνθέσεις του Αλέξη Ναθαναήλ, μουσικοί αυτοσχεδιασμοί με jazz στοιχεία
και βέβαια πολύ γνωστά τραγούδια από τη Μεσόγειο.
Αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποιες στιγμές, αυτές ήταν το μοναδικό παίξιμο του group στα κομμάτια, la plaza & In the mood από το Icons, την υπέροχη ερμηνεία της Κωνσταντίνας στα: Cancao do Mar, o pastor και βέβαια στο je sui malade που ήταν συγκλονιστική και μ΄έκανε να ξεχάσω την επίσης υπέροχη ερμηνεία της Lara Fabian. Ο κόσμος αρκετός για την ημέρα και το είδος της μουσικής, ήταν στιγμές που παρακολουθούσε εκστασιασμένος, καταχειροκρότησε τους Miror Keys στο τέλος της μουσικής παράστασης. Θα κλείσω με τα λόγια του Αλέξη στο σημείωμά του, στο άλμπουμ icons, που απεικονίζουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου μετά το τέλος της μουσικής παράστασης. "Εικόνες που έχουν γραφτεί στο πεντάγραμμο, που έχουν ηχήσει στις χορδές των οργάνων, εικόνες από τον κόσμο του ονείρου που η έμπνευση επισκέφτηκε. Ευχή μου, οι εικόνες αυτές να συναντήσουν και άλλες που ίσως δημιουργηθούν από τα πιο όμορφα συναισθήματα και σκέψεις όλων μας."
Να είσαι καλά Αλέξη Να είστε καλά Minor Keys.