Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Άννα Ευαγγελοπούλου
Μπαίνοντας στο Gagarin, 10 Μαρτίου, Σαββατόβραδο, πέντε λεπτά μετά την προγραμματισμένη ώρα έναρξης της συναυλίας των Κίτρινων Ποδηλάτων, ομολογώ ότι δεν περίμενα σε καμία περίπτωση να το δω γεμάτο. Ήξερα φυσικά ότι το συγκρότημα διαθέτει πολυπληθές κοινό, θεωρούσα, όμως, ότι η οικονομική συγκυρία δεν θα επέτρεπε στο νεανικό, ως επί το πλείστον, ακροατήριό τους να συρρεύσει μαζικά στον χώρο της οδού Λιοσίων.
Διαψεύστηκα πλήρως: όταν η συναυλία ξεκίνησε, το πλήθος ήταν ακόμα μεγαλύτερο.
Ήταν προσεγμένο και καλοστημένο το σόου που έστησαν τα αδέρφια Γιώργος και Αλέξανδρος Παντελιάς και η παρέα τους. Καπνογόνα, όμορφοι φωτισμοί, πέντε βίντεο οθόνες στο φόντο και βολικό στήσιμο: ο ντράμερ Γιώργος Ράλλης και ο μπασίστας Κώστας Ξηρογιάννης ουσιαστικά ακίνητοι στη δεξιά πλευρά ώστε όλος ο χώρος της σκηνής να είναι ελεύθερος για την πληθωρική σκηνική παρουσία των δύο πρωταγωνιστών. Ο Αλέξανδρος Παντελιάς όργωνε τη σκηνή με τον ποζεράδικο και όλο κιθαριστικούς ηρωισμούς τρόπο του ενώ ο μεγάλος αδερφός του κράδαινε το μικρόφωνο και «έφτυνε» τους στίχους των τραγουδιών με οργή και ορμή.
Τον μονοδιάστατο ήχο του κιθάρα-μπάσο-ντραμς σχήματος έσπαγαν όργανα είτε ζωντανά (μαντολίνο στο Η Ζωή Σου Φωνάζει, ηλεκτρικό πιάνο στο Ο Χρόνος, γκάιντα στο Αυτά Που Έχεις Ξεχάσει) είτε προηχογραφημένα, ενώ με τη βοήθεια της τεχνολογίας τα Κίτρινα Ποδήλατα ντουέταραν εκείνο το βράδυ με τη Δήμητρα Γαλάνη, τον Βασίλη Καζούλλη, μια παιδική χορωδία και άλλους που συμμετείχαν κατά καιρούς στις στουντιακές εκτελέσεις των τραγουδιών τους. Ο ήχος ήταν γενικά καλός αν και προσωπικά δεν άκουγα πάντα καθαρά τους στίχους των τραγουδιών.
Η δομή της συναυλίας ήταν ιδιαίτερα προσεγμένη. Το ξεκίνημα σαρωτικό, με τα πέντε πρώτα κομμάτια να φεύγουν μονορούφι και οι ρυθμοί να πέφτουν σε ελάχιστες περιπτώσεις και μόνο για λίγο, ίσα για να πάρει μια ανάσα το γκρουπ και να συνεχίσει τα ριφ και το ροκ σφυροκόπημα. Προς το τέλος, με εμβόλιμες επιλογές από Pink Floyd και Bob Dylan, η βραδιά έφτασε στην κορύφωσή της, με το κοινό να ζητάει «κι άλλο» και, φυσικά, να το παίρνει.
Όπως μου είπε και ο Σταύρος, φίλος από τον στρατό που πέτυχα εκείνο το βράδυ στο Gagarin, τα αδέλφια Παντελιά και η παρέα τους είναι πολύ τίμιοι. Τα δίνουν όλα πάνω στη σκηνή, ιδρώνουν τη φανέλα και προσφέρουν στο κοινό τους όσα αυτό ζητάει και ακόμα περισσότερα. Προσωπικά, δεν ανήκα ποτέ στους ακροατές τους και, παρότι ήταν η δεύτερη φορά που τους είδα ζωντανά, δεν μπορώ να πω ότι άλλαξα γνώμη. Όμως, θα μπορούσα να σκεφτώ πολλούς λιγότερο ενδιαφέροντες τρόπους να περάσω ένα Σαββατόβραδο από το να παραστώ σε μια επόμενη εμφάνισή τους.
Setlist:
1. Τι Είναι Κράτος
2. Θ’ Αντέξω
3. Εδώ
4. Το «Σ’ Αγαπώ»
5. Γύρισα Για Σένα
6. Έλα Ήλιε Μου
7. Yara-Yara
8. Τώρα Σιωπή
9. Μόνο Η Αγάπη
10. Ακόμα Μια Ζωή
11. Λαβύρινθος
12. Αντίστροφη Μέτρηση
13. Στα Σύννεφα
14. Δρόμοι Της Βροχής
15. Βαθιά Πληγή
16. Να Σε Δω Να Γελάς
17. Η Ζωή Σου Φωνάζει
18. Θυμάμαι Όσα Είχες Πει
19. Ταξιδεύω Το Εγώ Μου
20. Ο Χρόνος
21. Ποτέ Ξανά
22. Εσύ Εκεί
23. Αυτά Που Έχεις Ξεχάσει
24. Χελιδόνι Του Χειμώνα
25. Ξένη Ακτή
26. Σβήσε Μου Τα Φώτα
27. The Happiest Days Of Our Lives/Another Brick In The Wall Part 2
28. Θα Πάρω Φόρα
29. Μη Μ’ Αγγίζεις
Encore
30. Ακόμα Μια Ζωή
31. Knockin’ On Heaven’s Door
32. Τι Είναι Κράτος
