Ήταν μια ζεστή βραδιά τότε που αποφασίσαμε να κατηφορίσουμε προς
το 6 DOGS, όχι για να
αράξουμε στην πίσω αυλή που πραγματικά θυμίζει καλοκαίρι και σε κάνει να
νιώθεις πως είσαι σε διακοπές, αλλά για να δούμε τους αγαπημένους μας Pop Eye στη μουσική σκηνή που θα έκαναν support στους I Saw
43 Sunsets. Οφείλω να
ομολογήσω πως πήγαμε κυρίως για να ακούσουμε τα καινούρια τραγούδια των Pop Eye, ενώ δεν είχαμε ξανακούσει
τα 43 ηλιοβασιλέματα.
Με μια δροσερή μπυρίτσα ανά χείρας μπήκαμε στη σκηνή που τη βρήκαμε απρόσμενα δροσερή κι απίστευτα μικρή. Την προηγούμενη φορά που είχα βρεθεί εκεί τη θυμάμαι να ήταν μεγαλύτερη. Προφανώς υπάρχει η ευχέρεια ανάλογα με το πόσο δημοφιλή είναι τα συγκροτήματα που φιλοξενούνται να αλλάζει και ο χώρος. Τη συγκεκριμένη βραδιά πάντως το μέγεθος αποδείχτηκε το κατάλληλο. Η θερμοκρασία ωστόσο δεν κρατήθηκε σε χαμηλά επίπεδα όσο μαζευόταν ο κόσμος.
Στη σκηνή ανέβηκαν οι Pop Eye με δύο νέα μέλη στη σύνθεσή τους. Έτσι στους Δημήτρη
Καμπούρη, Γιάννη και Μάρκο Καλατή ήρθαν και προστέθηκαν ο Μάνος Αναγνωστάκης
στο μπάσο και η Έφη Θεολόγου στα υπέροχα
φωνητικά. Τα παιδιά είπαν τραγούδια από τον πρώτο δίσκο τους The Deepest Sea αλλά και καινούρια από το
τελευταίο τους cd Almost Dead Still Alive.
Επίσης διασκεύασαν το I follow rivers (Lykke Li),
το Pumped Up Kicks (Foster the people)
που ήταν πολύ ωραίο και το Missing
(Everything but the girl)
που ανέδειξε εκπληκτικά τη φωνή της Έφης.
Έπαιξαν σχεδόν μια ώρα. Η παρουσία τους ήταν αρκετά καλή και φάνηκαν να το διασκεδάζουν και οι ίδιοι. Τα νέα τραγούδια είναι αρκετά ευχάριστα σε pop ρυθμούς.
Όπως προανέφερα δεν γνώριζα τους I saw 43 sunsets. Θα τους χαρακτήριζα ως μια
ιδιαίτερη μπάντα με ενδιαφέροντα ήχο. Διαθέτουν και ενσωματώνουν στη μουσική τους
κάποια ασυνήθιστα όργανα όπως τρομπέτα, μαντολίνο, γιουκαλίλι, πιανίκα,
φυσαρμόνικες και καζού. Ο τραγουδιστής τους έχει μια ξεχωριστή δυναμική παρουσία
πάνω στη σκηνή. Η μουσική τους είναι δυναμική και ευχάριστη με μια δόση
αισιοδοξίας. Θα επιδιώξω να τους ξαναδώ.
Ο κόσμος που ήρθε δεν ήταν πολύς αλλά ευχαριστήθηκαν το live. Τολμώ να πω πως ήταν λίγο περισσότερος στους Pop Eye από ότι στους I Saw 43 Sunsets. Η αλήθεια είναι πως όσο προχωράει το καλοκαίρι είναι πιο δύσκολο να κλειστείς σε μια σκηνή για μια συναυλία και κάποιος θα προτιμούσε τους ανοιχτούς χώρους. Ο ήχος δεν ήταν ο καλύτερος, μάλλον ανεκτός, και σε κάποια τραγούδια τα όργανα κάλυπταν τους τραγουδιστές.
Με μια δροσερή μπυρίτσα ανά χείρας μπήκαμε στη σκηνή που τη βρήκαμε απρόσμενα δροσερή κι απίστευτα μικρή. Την προηγούμενη φορά που είχα βρεθεί εκεί τη θυμάμαι να ήταν μεγαλύτερη. Προφανώς υπάρχει η ευχέρεια ανάλογα με το πόσο δημοφιλή είναι τα συγκροτήματα που φιλοξενούνται να αλλάζει και ο χώρος. Τη συγκεκριμένη βραδιά πάντως το μέγεθος αποδείχτηκε το κατάλληλο. Η θερμοκρασία ωστόσο δεν κρατήθηκε σε χαμηλά επίπεδα όσο μαζευόταν ο κόσμος.
Στη σκηνή ανέβηκαν οι Pop Eye με δύο νέα μέλη στη σύνθεσή τους. Έτσι στους Δημήτρη
Καμπούρη, Γιάννη και Μάρκο Καλατή ήρθαν και προστέθηκαν ο Μάνος Αναγνωστάκης
στο μπάσο και η Έφη Θεολόγου στα υπέροχα
φωνητικά. Τα παιδιά είπαν τραγούδια από τον πρώτο δίσκο τους The Deepest Sea αλλά και καινούρια από το
τελευταίο τους cd Almost Dead Still Alive.
Επίσης διασκεύασαν το I follow rivers (Lykke Li),
το Pumped Up Kicks (Foster the people)
που ήταν πολύ ωραίο και το Missing
(Everything but the girl)
που ανέδειξε εκπληκτικά τη φωνή της Έφης.
Έπαιξαν σχεδόν μια ώρα. Η παρουσία τους ήταν αρκετά καλή και φάνηκαν να το διασκεδάζουν και οι ίδιοι. Τα νέα τραγούδια είναι αρκετά ευχάριστα σε pop ρυθμούς.
Όπως προανέφερα δεν γνώριζα τους I saw 43 sunsets. Θα τους χαρακτήριζα ως μια
ιδιαίτερη μπάντα με ενδιαφέροντα ήχο. Διαθέτουν και ενσωματώνουν στη μουσική τους
κάποια ασυνήθιστα όργανα όπως τρομπέτα, μαντολίνο, γιουκαλίλι, πιανίκα,
φυσαρμόνικες και καζού. Ο τραγουδιστής τους έχει μια ξεχωριστή δυναμική παρουσία
πάνω στη σκηνή. Η μουσική τους είναι δυναμική και ευχάριστη με μια δόση
αισιοδοξίας. Θα επιδιώξω να τους ξαναδώ.
Ο κόσμος που ήρθε δεν ήταν πολύς αλλά ευχαριστήθηκαν το live. Τολμώ να πω πως ήταν λίγο περισσότερος στους Pop Eye από ότι στους I Saw 43 Sunsets. Η αλήθεια είναι πως όσο προχωράει το καλοκαίρι είναι πιο δύσκολο να κλειστείς σε μια σκηνή για μια συναυλία και κάποιος θα προτιμούσε τους ανοιχτούς χώρους. Ο ήχος δεν ήταν ο καλύτερος, μάλλον ανεκτός, και σε κάποια τραγούδια τα όργανα κάλυπταν τους τραγουδιστές.