Τους τελευταίους μήνες παρακολουθώ από μακριά τη διαμάχη των πρώην εργαζομένων του Metropolis με τους ιδιοκτήτες και βλέπω ότι τα παιδιά έχουνε τη συμπαράσταση πολλών ανθρώπων (και κομμάτων φυσικά που ψάχνουνε για ψήφους). Τους χρωστάνε δεδουλευμένα και αποζημιώσεις μηνών. Οι εργαζόμενοι έχουνε κερδίσει τη μάχη στα δικαστήρια, αλλά από μπικικίνια, τίποτα. Οι ιδιοκτήτες της εταιρείας είναι douchebags ολκής και το λέω τεκμηριωμένα καθώς έχω φίλους που δούλεψαν χρόνια γι’ αυτούς, και έχουν ακολουθήσει τη γραμμή άλλων λαμόγιων της νοοτροπίας «δεν πληρώνω-δεν πληρώνω» τύπου Κωστόπουλου.
Αλλά με ξέρετε τώρα, θα σκάσω αν δεν κάνω λίγο το δικηγόρο του διαβόλου. Είπαμε, οι ιδιοκτήτες είναι λαμόγια και κάνουνε τον Κινέζο, αλλά μήπως φταίμε λιγάκι κι εμείς που έχουνε κλείσει όλα σχεδόν τα δισκάδικα και τα video club, με συνέπεια να μείνουνε άνεργοι οι φίλοι μας που δουλεύανε εκεί; Λέω, μήπως.
Όταν πριν από καμιά δεκαριά χρόνια αρχίσαμε ν’ αγοράζουμε τα CD και τα DVD από τους «μαυρούληδες» (όπως τους λένε οι χαζογκόμενες) μ’ ένα τάλιρο και χωρίς απόδειξη και ΦΠΑ με αποτέλεσμα να πλουτίζει η μαφία που τα τύπωνε και να ζημειώνονται οι νόμιμες επιχειρήσεις, οι εργαζόμενοι σ’ αυτές, και το κράτος, μήπως είχαμε βάλει κι εμείς ένα λιθαράκι σ’ αυτό το σαθρό οικοδόμημα που λέγεται «ελληνική οικονομία» και ακούγεται σαν το πιο σύντομο ανέκδοτο ύστερα από το «γαλλικό ροκ»; Με τη δικαιολογία ότι οι δίσκοι είναι πανάκριβοι (και ήταν σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά όχι δυσανάλογα με τόσα άλλα προϊόντα που πληρώνουμε χρυσά στη χωρά μας) δίναμε πέντε ευρώ σε άλλα λαμόγια για μια ελεεινή ηχογράφηση που ερχότανε συσκευασμένη μέσα σε μια φτηνιάρικη διπλωμένη φωτοτυπία.
Αργότερα αρχίσαμε το downloading. Όλα τζαμπέ πλέον. Ούτε καν ένα τάλιρο στον Πίου (που αναγκάστηκε να καθαρίζει παρμπρίζ). Αρχίσαμε να κατεβάζουμε αβέρτα - κουβέρτα τα πάντα, να τα στέλνουμε σε φίλους, να τα μοιραζόμαστε στο facebook. Κάποιοι το τραβήξανε τόσο μακριά ώστε να χλευάζουν όσους ήτανε «κορόιδα» και πληρώνανε λεφτά για μουσική. Άσχετο αν έτσι δολοφονήθηκε σε ένα μεγάλο βαθμό η μουσική καθώς πολλοί τη βλέπουνε σαν κάτι αναλώσιμο και δωρεάν, όπως το νερό. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο επεισόδιο της Μουσικής Λοβοτομής, προσεχώς. Ε, ναι λοιπόν, βοηθήσαμε κι εμείς στην καταστροφή του Metropolis και των δισκοπωλείων γενικότερα. Καταστρέψαμε έναν από τους πιο αγαπημένους χώρους, ιερούς για πολλούς μουσικόφιλους: το δισκάδικο.
Εντάξει, δε θέλω να φέρω ζουμιά στα μάτια των παλαιότερων, αλλά η εμπειρία τού να τρέχεις με το χαρτζιλίκι σου στο αγαπημένο σου δισκοπωλείο και ν’ αγοράζεις το δίσκο της αγαπημένης σου μπάντας που μόλις κυκλοφόρησε ή να σου βάζουν ν’ ακούσεις μια δισκάρα που δεν ήξερες, κάποιες φορές ήταν καλύτερη κι απ’ το σεξ.
Είμαι ένας χαζορομαντικός. Νοικιάζω ακόμα ταινίες από το video club της γειτονιάς μου και χαίρομαι που ο μάνατζερ που το τρέχει έχει συμπληρώσει μια δεκαετία εκεί. Έχει πολλούς τίτλους με ένα ευρουλάκι, έχει προσφορές τύπου στις 2 ταινίες η τρίτη δώρο και γενικά κάνει ό,τι μπορεί για να μείνει ανοιχτό. Τα περισσότερα DVD ξεκινούν με τη διαφήμιση κατά της πειρατείας επειδή η πειρατεία «τρώει» δουλειές. Στην αρχή δεν πολυέδινα σημασία. Τώρα με τους άνεργους φίλους από το Metropolis και με όλα τα βιντεοκλάμπ της γειτονιάς μου να έχουνε βάλει λουκέτο εκτός από δύο, το τζάμπα δε μου φαίνεται τόσο ελκυστικό.