Ακούω και ξανακούω το «Doom and Gloom» των Rolling Stones και σκέφτομαι ότι πραγματικά έχουν περάσει χρόνια από την τελευταία φορά που ένα τραγούδι με έβαλε σε τόσες σκέψεις σχετικά μ’ αυτό το καταραμένο πράμα που λέμε rock ‘n’ roll. Ταυτόχρονα μ’ έβαλε στη διαδικασία να κάνω απίστευτους συνειρμούς. Ακούω καλά κομμάτια να βγαίνουν, καινούριες μπάντες που έχουν κάτι να πουν, ακούω νέους δίσκους που κουβαλάνε τόσο hype που δε σου κάνει καρδιά να τους ακούσεις (και όταν τους ακούς καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για παροδικές μυγοχεσιές), πού και πού ανακαλύπτω μικρά διαμάντια μέσα στη σαβούρα, αλλά αυτό το γαμημένο κομμάτι των Stones μ’ έχει στοιχειώσει το ρημάδι εδώ και μια βδομάδα.
Θα αποφύγω τα κλισέ περί «γερόλυκων» και «ο γέρος κόκορας έχει το ζουμί» γιατί αυτά τα λένε για τους Stones εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα κάθε φορά που ξεμυτίζουν από τις εξωτικές βίλες τους και βγαίνουν σ’ εκείνες τις γιγαντιαίες τουρνέ που βγάζουν τόσα φράγκα όσο κοστίζουν το ν’ αγοράσει κανείς ολόκληρα τα Βαλκάνια μαζί με το κάτω πόδι της Ιταλίας και την Κύπρο δώρο. Ομολογώ ότι δεν έχω δώσει ιδιαίτερη σημασία στους δίσκους μετά το Bridges to Babylon (που το θεωρώ σπουδαίο άλμπουμ) και δεν ασχολήθηκα με την τελευταία τουρνέ γιατί είχα την τύχη να τους δω πριν καν βγάλουν τις πρώτες γκρίζες τρίχες, αλλά αυτό το «Doom and Gloom» με ξετίναξε. Πώς διάολο αυτοί οι εβδομηντάρηδες (πλέον) έχουν την ενέργεια να βγάλουν μια τέτοια καταιγιστική ροκιά του θανατά τη στιγμή που συγκροτήματα με τη μισή ηλικία έχουν αρχίσει ήδη να «μαλακώνουν» ή το έριξαν στην «ενδοσκόπηση».
«Ρε μήπως τα φυλάνε σε κανά συρτάρι και τα βγάζουνε λίγα λίγα;» είπε ένας φίλος που αρέσκεται σε θεωρίες συνωμοσίας, καιροί που είναι. Μέχρι κι ο Γεωργίου, που είναι αρρωστάκι με τους Stones, είπε ότι στα φωνητικά του Jagger έχει γίνει συρραφή γιατί «δεν μπορεί ένας άνθρωπος 69 χρονών να τραγουδάει συνέχεια χωρίς να παίρνει ανάσα». Κι όμως, τα φωνητικά του Jagger είναι τόσο τσατισμένα και τσαμπουκαλεμένα, και με τόσο μετρημένο γρέζι, που σε κάνουν να θέλεις να φωνάξεις: «Bonoooo, Bonoooo, δε θα γίνεις Jagger ποτέεεεε.» Έπειτα είναι οι κιθάρες του Richards και του Wood που ρολάρουν με τόση άνεση σαν να λένε στους άλλους κιθαρίστες που προσπάθησαν ανά τα χρόνια να μιμηθούν το groove των Stones: “παιδάκια, πηγαίνετε να παίξετε αλλού”. Όσο για τον voodoo ρυθμό που πιάνει ο Sir Watts, προσκυνώ στην αφρικανική θεότητα της αρεσκείας του.
Επειδή τώρα τελευταία κυκλοφορούν τόσες πολλές θεωρίες συνωμοσίας που μέχρι και το σχήμα που έχουν τα ραπανάκια θεωρείται ύποπτο από μερικούς συνωμοσιολόγους, εγώ θα αρνηθώ να πιστέψω ότι αυτή η κομματάρα ήταν κάπου παραπεταμένη σε κάποια αζήτητη μπομπίνα από τα eighties ή τα nineties και την έβγαλαν, την ξεσκόνισαν, έκαναν μια μίξη και την έχωσαν στο καινούριο και νιοστό greatest hits που βγαίνει όπου να’ναι για να το αγοράσει ο τελευταίος άνθρωπος στη Γη που δεν έχει μια συλλογή με τα καλύτερα κομμάτια του γκρουπ. Και το λέω αυτό μολονότι το «Doom and Gloom» μου θυμίζει πολύ το «You Got Me Rocking» από το Voodoo Lounge του 1994. Κι εγώ εξακολουθώ να αρνούμαι να πιστέψω οποιαδήποτε επιχείρημα επειδή αυτό το κομμάτι μού κάνει για το εδώ και τώρα. Οι τέσσερις αλητάμπουρες ετοιμάζονται να κάνουν μερικές εμφανίσεις σε αρένες, όχι σε στάδια αυτή τη φορά, για να γιορτάσουν τα πενήντα χρόνια τους στο κουρμπέτι. Και μετά κάποιοι γκρινιάζουν ότι η τρόικα θέλει να μας βάλει να δουλεύουμε 37 χρόνια. Κάτι μου λέει ότι μετά απ’ αυτό, θα προσπαθήσουν να φτάσουν τα 60 χρόνια στο rock ‘n’ roll, ή τέλος πάντων να το τραβήξουν όσο μπορούν και στέκονται όρθιοι ακόμα. Τι διάολο, ο Chuck Berry, ο νονός του Keith στην κιθάρα, έχει περάσει τα 80 και συνεχίζει να παίζει live, έστω και καθιστός, έστω και σε slow motion.
Μια από τις μαύρες σκέψεις που περνάν απ’ το μυαλό μου είναι τι θα κάνουμε όταν σταματήσουν. Μετά, τι; Τι θα κάνουμε χωρίς τους Dorian Gray του ροκ, χωρίς τους μύθους τους; Θα τη βγάλουμε με τους αγέλαστους Radiohead και τους Muse; Τους Coldplay και τους Kasabian. Τι μύθους είναι ικανοί να δημιουργήσουν όλοι αυτοί; Ο θεός να μας φυλάει!
Τέλος, ένας από τους λόγους που με κούνησε (εκτός από τους γοφούς) τόσο πολύ το «Doom and Gloom» είναι το πόσο επίκαιρο ακούγεται με όλα αυτά που τραβάμε τα τελευταία τρία χρόνια: μιλάει για ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια για τροφή, για την έλλειψη νερού, για μάταιους πολέμους, «θα τρώμε χώμα και θα μένουμε στο δρόμο», για το ζόφο και τη μιζέρια που μας ταϊζουν καθημερινά οι μεν που λένε ότι θέλουν να μας σώσουν και οι δε που παρακαλάν να βουλιάξουμε επειδή δεν πέρασε το δικό τους.
Πάμε όλοι μαζί «Αll I heeeeeear is doooooom and gloooooom»