Το Σάββατο 6 απριλίου, οι μουσικές που αντηλαλούσαν απο τον πολυχώρο Πολιτεία έδιναν στην πόλη άρωμα Soho και νότες Βερολινέζικου Cabaret ! Οι Tiger Lillies έδωσαν μια μοναδική παράσταση, αν και αυτή τη φορά το show που συνόδευε τις μουσικές τους ήταν μόνο η σκηνική τους παρουσία!
Τα περίεργα καπέλα, το βάψιμο και τα κουστούμια που παραπέμουν σε τσίρκο, τραβούσαν καρφωμένα τα βλέμματα του κοινού πάνω στους ερμηνευτές από την είσοδο τους στη σκηνή με το Living Hell.
Με Frontman έναν εκκέντρικό κλόοουν, τον Martyn Jacques, που αριστοτεχνικά εναλλάσει το ακορντεόν με το πιάνο, δεν θα μπορόυσε να λείπει από την παράσταση μια χιουμοριστική άποψη που σχολιάζει τη σκοτεινή πλευρά της ζωής. Δέν έλειψαν βέβαια και οι προτροπές "shut the fuck up" στην προσπάθειά του, να ηρεμήσουν οι ανεπιθύμητοι ψίθυροι, που μαζι με αδυναμίες στον ήχο δυσκόλευαν την εμφάνιση τους.
Στο πρώτο μέρος κυριάρχισαν πιο μελωδικά κομμάτια όπως το "waltz the night away", ενώ τους τόνους ανέβασαν με τα gypsy στοιχεία τους το jealοusy και το gutter, για να κλείσει για 20 λεπτά με το μαγικό ήχο του "μουσικού πριονιού" του Andrian Stout να συνοδεύει το Teardrops!
"Nothing is sin" φώναζε ο Martyn Jacques με την εκπληκτική φωνή του επιστρέφοντας και θέλοντας να μυήσει τους θεατές στις αμαρτίες της εποχής.. Παίρνοντας μια βαθειά θορυβώδη ανάσα, μας διηγείται το "My last breath" με τις χαρακτηριστικές γκριμάτσες του, τα πλάγια όλο νόημα βλέμματα του Andrian Stout, που συνόδεαν το κοντραμπάσσο τα και τα πιο βαριά φωνητικά του, και το ρυθμό των κρουστών του Mike Pickering.
Η "κορύφωση" ήρθε στο ρυθμό του "Sailor" πλεγμένη με τις ιδιόρυθμες κραυγές του, και μετά το ρυθμικό "albatross", άφησαν τη σκηνή με ανοιχτα τα χέρια και θεατρικές υποκλίσεις.
Τα περίεργα καπέλα, το βάψιμο και τα κουστούμια που παραπέμουν σε τσίρκο, τραβούσαν καρφωμένα τα βλέμματα του κοινού πάνω στους ερμηνευτές από την είσοδο τους στη σκηνή με το Living Hell.
Με Frontman έναν εκκέντρικό κλόοουν, τον Martyn Jacques, που αριστοτεχνικά εναλλάσει το ακορντεόν με το πιάνο, δεν θα μπορόυσε να λείπει από την παράσταση μια χιουμοριστική άποψη που σχολιάζει τη σκοτεινή πλευρά της ζωής. Δέν έλειψαν βέβαια και οι προτροπές "shut the fuck up" στην προσπάθειά του, να ηρεμήσουν οι ανεπιθύμητοι ψίθυροι, που μαζι με αδυναμίες στον ήχο δυσκόλευαν την εμφάνιση τους.
Στο πρώτο μέρος κυριάρχισαν πιο μελωδικά κομμάτια όπως το "waltz the night away", ενώ τους τόνους ανέβασαν με τα gypsy στοιχεία τους το jealοusy και το gutter, για να κλείσει για 20 λεπτά με το μαγικό ήχο του "μουσικού πριονιού" του Andrian Stout να συνοδεύει το Teardrops!
"Nothing is sin" φώναζε ο Martyn Jacques με την εκπληκτική φωνή του επιστρέφοντας και θέλοντας να μυήσει τους θεατές στις αμαρτίες της εποχής.. Παίρνοντας μια βαθειά θορυβώδη ανάσα, μας διηγείται το "My last breath" με τις χαρακτηριστικές γκριμάτσες του, τα πλάγια όλο νόημα βλέμματα του Andrian Stout, που συνόδεαν το κοντραμπάσσο τα και τα πιο βαριά φωνητικά του, και το ρυθμό των κρουστών του Mike Pickering.
Η "κορύφωση" ήρθε στο ρυθμό του "Sailor" πλεγμένη με τις ιδιόρυθμες κραυγές του, και μετά το ρυθμικό "albatross", άφησαν τη σκηνή με ανοιχτα τα χέρια και θεατρικές υποκλίσεις.
Η αποθέωση οδήγησε πολυ σύντομα σε ενα δυναμικό encore με το αγαπημένο "Gin" και το "Crack of doom" και το κοινό να χοροπηδά ασταμάτητα. Όπως ήταν φυσικό η έξαρση αυτή έφερε τέτοιο ενθουσιασμό που αν και τη δεύτερη φορά πήρε λίγο παραπάνω, επέστρεψαν για να ολοκληρώσουν την βραδιά βάζοντας στ' αλήθεια φωτιά με το "start a fire" όπως και παλιότερα, το οποίο παραμένει από το 1999 πάντα επίκαιρο.
* η αρχική φωτογραφία του άρθρου είναι από το site :
www.southbankcenter.co.uk
* η αρχική φωτογραφία του άρθρου είναι από το site :
www.southbankcenter.co.ukΣχετικό θέμα