Το βράδυ της Τρίτης, 3 Σεπτεμβρίου, πλήθος Αθηναίων ανέβηκαν στο Λυκαβηττό για να παρακολουθήσουν μία από τις πιο πολυαναμενόμενες συναυλίες της φετινής χρονιάς. Η Ζαz, κατά κόσμο Isabelle Geffroy, ήρθε για μια ακόμη φορά στην Αθήνα, στο πλαίσιο της Recto Verso World Tour, για την προώθηση του νέου της album.
Η Γαλλίδα τραγουδοποιός με την χαρακτηριστική φωνή και τα τραγούδια που μιλούν για αγάπη και ελευθερία, κατέκτησε τη Γαλλία και σταδιακά την υπόλοιπη Ευρώπη, από την κυκλοφορία του ντεμπούτου της. Όταν ακούς Zaz, αρχίσεις αμέσως να τραγουδάς το "Je veux". Αλλά, η ταλαντούχα τραγουδοποιός, που γράφει αποκλειστικά σε γαλλικό στίχο και με επιρροές από το "chanson", τη jazz μέχρι τη folk και τη soul, έχει πολλά περισσότερα να πει. Όπως απέδειξε και στο ένθερμο κοινό της το βράδυ της Τρίτης.
Tη συναυλία άνοιξε ένα από τα πιο γλυκά πλάσματα της ελληνικής σκηνής, η Μαριέττα Φαφούτη. Η Μαριέττα, με δύο προσωπικούς δίσκους και δουλεύοντας το υλικό για τον τρίτο της, έγινε ευρύτερα γνωστή με το χορευτικό "Kookoobadi". Στο Λυκαβηττό, φανερά ενθουσιασμένη, έπαιξε με το κοινό, άλλαξε παπούτσια επί σκηνής, χόρεψε, παρουσίασε το πρώτο single από το νέο της album και μας μίλησε για την αγαπημένη της θεία από την Άμφισσα.
Επί μία ώρα, γεμάτη ενεργητικότητα και κέφι, μετέφερε το θέατρο του Λυκαβηττού στην προσωπική της, πολύχρωμη και ποπ διάσταση, που ξεχειλίζει από αγάπη και αισιοδοξία. Και όλα αυτά, συνοδευόμενη από μια εξαιρετική μπάντα, που ακολουθούσε πιστά τις εμπνεύσεις και τις οδηγίες της ανεξάντλητης τραγουδοποιού. Ξεχωρίζουμε τις στιγμές που καθόταν στο synthesizer και ιδιαίτερα το ρομαντικό και γεμάτο φως "June 2", ένα τραγούδι που αφιέρωσε στον αγαπημένο της. Oπώς, επίσης και το ανεβαστικό και ρυθμικό "Get up", από τον δεύτερο δίσκο της.
Παρά λοιπόν τα μικρά προβλήματα στον ήχο, η αξιαγάπητη Μαριέττα Φαφούτη ικανοποίησε με την εμφάνισή της το κοινό του Λυκαβηττού και δημιούργησε το κατάλληλο έδαφος για την εξαιρετική Zaz.
H Zaz, βγήκε στη σκηνή λίγο μετά τις 22:00, γεμάτη ζωντάνια και ενεργητικότητα. Κέρδισε το κοινό με τις προσπάθειές της να παρουσιάσει τα κομμάτια της στα ελληνικά. Ένα εύρημα που προκάλεσε τον ενθουσιασμό μας καθώς ξεπέρασε κατά πολύ το αναμενόμενο "Γεια σου Αθήνα". Μίλησε για τις αξίες της - την αγάπη, την ελευθερία, το σεβασμό στην αξιοπρέπεια - χόρεψε μέχρι τελικής πτώσεως. Χόρεψε με τον κιθαρίστα, με τον ακορντεονίστα, χόρεψε μόνη της. Συνολικά, ήταν μια συναυλία γεμάτη συναισθήματα που ισορροπούσαν μεταξύ τους στα σωστά σημεία, ανάμεσα στη συγκίνηση και την αισιοδοξία.
Παράλληλα, τα τραγούδια της αποπνέουν μια νοσταλγία, είναι ένα ταξίδι στο παρελθόν. Σε μεταφέρουν στα στενά του Παρισιού, εκεί που γεννιούνται οι έρωτες, αλλά και εκεί που ξετυλίγονται οι θλιβερές ιστορίες της καθημερινότητας. Μπορεί το θέατρο να ταρακουνήθηκε όταν άκουσε το "Je veux", αλλά για εμένα, από τις πιο ωραίες στιγμές της συναυλίας ήτα το "Si", ένα κομμάτι που μιλάει για όσα εκτιμάμε, αφού τα χάσουμε.
Φιλοσοφική διάθεση, ελεύθερο πνεύμα, ένα ταξίδι ανάμεσα σε διαφορετικές δεκαετίες και μουσικά είδη. Και ταυτόχρονα, απροσποίητη χαρά και φρεσκάδα, μια πολύ καλοδουλεμένη και ζωντανή μπάντα, με ταλαντούχους μουσικούς και ένα λιτό στήσιμο. Μια τραγουδοποιός λίγο διαφορετική, πιο αυθεντική και ειλικρινής από ότι συνηθίζουμε. Γεμάτη αντιφάσεις που συνδυάζονταν αρμονικά. Λίγο πολύ, μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχουμε παρακολουθήσει φέτος.
Στα συν, οι λίγο πειραγμένη jazz εκδοχή του "Les Passants" , ο εξαιρετικός ακορντεονίστας του συγκροτήματος και η ρυθμική διασκευή του κλασσικού "La vie en rose". Η Zaz τραγουδούσε και σου προκαλούσε αυθόρμητα χαμόγελα, ειδικά με το χιουμοριστικό, λίγο παλιομοδίτικο "Oublie Loulou" και το παιχνιδιάρικο "Laissez-moi". Ακόμα και το κοινό, μερικές φορές δυσκολευόταν να ακολουθήσει τον πηγαίο ενθουσιασμένο της.
Ένα live με διακυμάνσεις, με έντονο θεατρικό στοιχείο παρά την απουσία σκηνικών. Με τσιγγάνικη και πολυπολιτισμική διάθεση, αλλά και παριζιάνικο αέρα. Κάτι λιγότερο από δύο ώρες με παλιά και νέο κομμάτια, αποκλειστικά σε γαλλικό στίχο και με αξιολάτρευτες απόπειρες ελληνικών. Ένα κορίτσι γεμάτο τρέλα και όρεξη για ζωή, με ένα δυναμισμό που είναι διάχυτος στα τραγούδια του. Που προκαλούσε μονίμως τον κόσμο να χορέψει, να χορέψει σαν τρελός, όπως έκανε και η ίδια με τα μέλη της μπάντας πάνω στη σκηνή.
Και το κοινό την επιβράβευσε σε ένα κατάμεστο Λυκαβηττό, κάνοντας τις δικές του απόπειρες να τραγουδήσει στα γαλλικά, χτυπώντας ξέφρενα παλαμάκια και καλώντας την επίμονα πίσω στη σκηνή για το encore.
Μια μοναδική συναυλία, μια δεμένη μπάντα και μια υπέροχη τραγουδίστρια. Σίγουρα, ανυπομονούμε για την επιστροφή τους στην Αθήνα!
*Οι φωτογραφίες είναι του Δημήτρη Ασημάκη.
Η Γαλλίδα τραγουδοποιός με την χαρακτηριστική φωνή και τα τραγούδια που μιλούν για αγάπη και ελευθερία, κατέκτησε τη Γαλλία και σταδιακά την υπόλοιπη Ευρώπη, από την κυκλοφορία του ντεμπούτου της. Όταν ακούς Zaz, αρχίσεις αμέσως να τραγουδάς το "Je veux". Αλλά, η ταλαντούχα τραγουδοποιός, που γράφει αποκλειστικά σε γαλλικό στίχο και με επιρροές από το "chanson", τη jazz μέχρι τη folk και τη soul, έχει πολλά περισσότερα να πει. Όπως απέδειξε και στο ένθερμο κοινό της το βράδυ της Τρίτης.
Tη συναυλία άνοιξε ένα από τα πιο γλυκά πλάσματα της ελληνικής σκηνής, η Μαριέττα Φαφούτη. Η Μαριέττα, με δύο προσωπικούς δίσκους και δουλεύοντας το υλικό για τον τρίτο της, έγινε ευρύτερα γνωστή με το χορευτικό "Kookoobadi". Στο Λυκαβηττό, φανερά ενθουσιασμένη, έπαιξε με το κοινό, άλλαξε παπούτσια επί σκηνής, χόρεψε, παρουσίασε το πρώτο single από το νέο της album και μας μίλησε για την αγαπημένη της θεία από την Άμφισσα.
Επί μία ώρα, γεμάτη ενεργητικότητα και κέφι, μετέφερε το θέατρο του Λυκαβηττού στην προσωπική της, πολύχρωμη και ποπ διάσταση, που ξεχειλίζει από αγάπη και αισιοδοξία. Και όλα αυτά, συνοδευόμενη από μια εξαιρετική μπάντα, που ακολουθούσε πιστά τις εμπνεύσεις και τις οδηγίες της ανεξάντλητης τραγουδοποιού. Ξεχωρίζουμε τις στιγμές που καθόταν στο synthesizer και ιδιαίτερα το ρομαντικό και γεμάτο φως "June 2", ένα τραγούδι που αφιέρωσε στον αγαπημένο της. Oπώς, επίσης και το ανεβαστικό και ρυθμικό "Get up", από τον δεύτερο δίσκο της.
Παρά λοιπόν τα μικρά προβλήματα στον ήχο, η αξιαγάπητη Μαριέττα Φαφούτη ικανοποίησε με την εμφάνισή της το κοινό του Λυκαβηττού και δημιούργησε το κατάλληλο έδαφος για την εξαιρετική Zaz.
H Zaz, βγήκε στη σκηνή λίγο μετά τις 22:00, γεμάτη ζωντάνια και ενεργητικότητα. Κέρδισε το κοινό με τις προσπάθειές της να παρουσιάσει τα κομμάτια της στα ελληνικά. Ένα εύρημα που προκάλεσε τον ενθουσιασμό μας καθώς ξεπέρασε κατά πολύ το αναμενόμενο "Γεια σου Αθήνα". Μίλησε για τις αξίες της - την αγάπη, την ελευθερία, το σεβασμό στην αξιοπρέπεια - χόρεψε μέχρι τελικής πτώσεως. Χόρεψε με τον κιθαρίστα, με τον ακορντεονίστα, χόρεψε μόνη της. Συνολικά, ήταν μια συναυλία γεμάτη συναισθήματα που ισορροπούσαν μεταξύ τους στα σωστά σημεία, ανάμεσα στη συγκίνηση και την αισιοδοξία.
Παράλληλα, τα τραγούδια της αποπνέουν μια νοσταλγία, είναι ένα ταξίδι στο παρελθόν. Σε μεταφέρουν στα στενά του Παρισιού, εκεί που γεννιούνται οι έρωτες, αλλά και εκεί που ξετυλίγονται οι θλιβερές ιστορίες της καθημερινότητας. Μπορεί το θέατρο να ταρακουνήθηκε όταν άκουσε το "Je veux", αλλά για εμένα, από τις πιο ωραίες στιγμές της συναυλίας ήτα το "Si", ένα κομμάτι που μιλάει για όσα εκτιμάμε, αφού τα χάσουμε.
Φιλοσοφική διάθεση, ελεύθερο πνεύμα, ένα ταξίδι ανάμεσα σε διαφορετικές δεκαετίες και μουσικά είδη. Και ταυτόχρονα, απροσποίητη χαρά και φρεσκάδα, μια πολύ καλοδουλεμένη και ζωντανή μπάντα, με ταλαντούχους μουσικούς και ένα λιτό στήσιμο. Μια τραγουδοποιός λίγο διαφορετική, πιο αυθεντική και ειλικρινής από ότι συνηθίζουμε. Γεμάτη αντιφάσεις που συνδυάζονταν αρμονικά. Λίγο πολύ, μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχουμε παρακολουθήσει φέτος.
Στα συν, οι λίγο πειραγμένη jazz εκδοχή του "Les Passants" , ο εξαιρετικός ακορντεονίστας του συγκροτήματος και η ρυθμική διασκευή του κλασσικού "La vie en rose". Η Zaz τραγουδούσε και σου προκαλούσε αυθόρμητα χαμόγελα, ειδικά με το χιουμοριστικό, λίγο παλιομοδίτικο "Oublie Loulou" και το παιχνιδιάρικο "Laissez-moi". Ακόμα και το κοινό, μερικές φορές δυσκολευόταν να ακολουθήσει τον πηγαίο ενθουσιασμένο της.
Ένα live με διακυμάνσεις, με έντονο θεατρικό στοιχείο παρά την απουσία σκηνικών. Με τσιγγάνικη και πολυπολιτισμική διάθεση, αλλά και παριζιάνικο αέρα. Κάτι λιγότερο από δύο ώρες με παλιά και νέο κομμάτια, αποκλειστικά σε γαλλικό στίχο και με αξιολάτρευτες απόπειρες ελληνικών. Ένα κορίτσι γεμάτο τρέλα και όρεξη για ζωή, με ένα δυναμισμό που είναι διάχυτος στα τραγούδια του. Που προκαλούσε μονίμως τον κόσμο να χορέψει, να χορέψει σαν τρελός, όπως έκανε και η ίδια με τα μέλη της μπάντας πάνω στη σκηνή.
Και το κοινό την επιβράβευσε σε ένα κατάμεστο Λυκαβηττό, κάνοντας τις δικές του απόπειρες να τραγουδήσει στα γαλλικά, χτυπώντας ξέφρενα παλαμάκια και καλώντας την επίμονα πίσω στη σκηνή για το encore.
Μια μοναδική συναυλία, μια δεμένη μπάντα και μια υπέροχη τραγουδίστρια. Σίγουρα, ανυπομονούμε για την επιστροφή τους στην Αθήνα!
*Οι φωτογραφίες είναι του Δημήτρη Ασημάκη.