Φέτος δεν έχει διακοπές. Παραλίες, δροσερά cocktails, chill μουσικές -αδιάφορες στην πλειονότητα τους αλλα ταιριαστές με το χαλαρό κλίμα- υπάρχουν μόνο ως ανάμνηση πια, ίσως και ως ελπίδα για επόμενα καλοκαίρια..
Αυτά σκεφτόμουν κατηφορίζοντας προς το Fuzz, ελπίζοντας σε μια ισχυρή ένεση καλής μουσικής και θετικής αύρας, ικανή να με βοηθήσει να αντέξω το καλοκαίρι που απομένει. Το "The North Borders" είχε τις μουσικές εκείνες που φαινόταν να χρειάζομαι. Οι προηγούμενοι δίσκοι του Bonobo επίσης, άλλοτε προς το nu-jazz, άλλοτε αγγίζοντας μια ιδιαίτερη techno. Φτάνοντας έξω από το venue, το χαλαρό κλίμα του κόσμου που είχε ήδη πιάσει κάθε διαθέσιμο πεζούλι πριν καν ανοίξουν οι πόρτες κι είχε αναγκάσει το κοντινό περίπτερο να μην προλαβαίνει να γεμίζει με μπύρες το ψυγείο του, έδειχναν να συμβάλλουν σε μια ευρύτερα θετική ενέργεια που υπήρχε στο χώρο..
Οι πρώτες νότες ακούστηκαν απο τον Radical των The Blue Square.. Και σιγά σιγά ένιωθα πως είμαι σ' εκείνη την παραλία. Αυτή που παίζονται chill μουσικές. Ταιριαστές με την περίσταση, αδιάφορες όμως. Μόνο που δεν ήμουν σε παραλία. Έφταιξε που έπαιζε σχετικά χαμηλά σε ένταση και δεν ήταν εύκολο να περάσει το ανάλογο vibe με το DJ set του; Μεχρι και Bonobo επιστράτευσε. Νομίζω πως η χαμηλή ένταση σε συνδυασμό με το κάποιο σφίξιμο, που προσπαθούσε να αποβάλει στρίβοντας συνεχώς τσιγάρα κι απολαμβάνοντας το ποτό του, δε βοήθησαν τον Radical να κερδίσει το ειλικρινές χειροκρότημα. Ίσως αν το set του ήταν μικρότερο και με περισσότερο ξεκάθαρη κορύφωση κι έπιαναν τόπο οι συνεχείς εκκλήσεις του στην κονσόλα να τον δυναμώσουν, τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Ακόμα κι όταν τελείωσε, η μουσική που ήρθε σαν filler, δεν είχε σημαντικές διαφορές, πλην της ελάχιστα χαμηλότερης έντασης. Υπήρχε βέβαια κόσμος που χόρευε. Μηχανικά ίσως.. Θα νόμιζαν πως βρίσκονταν σ' εκείνη την παραλία..
Η τήρηση του χρονοδιαγράμματος πραγματικά ήταν υποδειγματική όμως κι έπειτα απ τους επαναλαμβανόμενους κι αυστηρότατους ελέγχους, στις 22:30 ο Simon Green κι η παρέα του πήραν τις θέσεις τους. Το Cirrus, σαν πρώτο κομμάτι μετά την εισαγωγή ήταν έντεχνα τοποθετημένο σ' αυτή τη θέση ωστε να κάνει τους πάντες να χαλαρώσουν και να αφεθούν. Είναι πολυσυλλεκτική η μουσική του Bonobo, κι αυτό φάνηκε ακόμα κι από τη διαφορετικότητα του κόσμου που βρέθηκε στο χώρο... Στην πορεία της βραδιάς υπήρξαν μεταβάσεις, απο στιγμές προσήλωσης στην -αγγελικά πλασμένη και με αγγελική φωνή- Szjerdene, σε περάσματα που ηχούσαν ως jazz αυτοσχεδιασμοί της στιγμής αναιρώντας τις φόρμες της αρχικής πηγής κι από εκεί σε συνεχή χορευτικά σφυροκοπήματα, ικανά να ιδρώσουν και το τελευταίο τετραγωνικό χιλιοστό του σώματος.
O τρόπος που αντιμετωπίζονται μη αναμενόμενες καταστάσεις με βοηθά πολλές φορές στο να έρθω κοντά με τους μουσικούς και να νιώσω λίγη απ' τη δική τους διάθεση. Αν και άριστοι επαγγελματίες κι όντας σίγουρος πως μπορούν να αποδώσουν τα μέγιστα υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, τα βλέμματά τους, τα χαμόγελα όταν το pad του Simon κυριολεκτικά γκρεμίστηκε από το riser, ή σ' ένα -και μόνο- χαμένο χτύπημα στο ταμπούρο απο τον drummer, μόνο θετικά με έκαναν να αντιμετωπίσω το υπόλοιπο της παρουσίας τους.
Έτσι, όταν έφτασε η ώρα του drum solo (πόσο καιρό είχα να δω drum solo σε συναυλία..) το οποίο μετατράπηκε σ έναν -σχεδόν drum n' bass- αυτοσχεδιασμό, χωρίς μπάσο όμως αλλά με το σαξόφωνο να έχει τον ρόλο του δημιουργού της μελωδίας, περασμένο περίτεχνα μέσα από delays και loop pedals, μόνο ενθουσιασμένος μπορούσα να είμαι με όσα έβλεπα και άκουγα..
Δεν έσβησε ποτέ ένα μικρό feedback, ακόμα κι όταν μας πρωτοκαληνύχτισαν.. Πάνω σε αυτό πάτησαν με την επιστροφή τους στη σκηνή για δυο τελευταία κομμάτια, σε χαλαρές φόρμες, ένας ιδανικός αποχαιρετισμός στον κόσμο που δε σταμάτησε στιγμή να δείχνει πόσο καλά περνούσε. Η ζέστη, ειδικά στον εξώστη, ήταν ανυπόφορη, είχα όμως μόλις πάρει εκείνη την ένεση που χρειαζόμουν.
1 ώρα και 40 σχεδόν λεπτά ήταν αρκετά να με γεμίσουν ελπίδα, να με κάνουν να πιστεψω πως το καλοκαίρι στην πόλη θα έχει τις στιγμές του..
Αυτά σκεφτόμουν κατηφορίζοντας προς το Fuzz, ελπίζοντας σε μια ισχυρή ένεση καλής μουσικής και θετικής αύρας, ικανή να με βοηθήσει να αντέξω το καλοκαίρι που απομένει. Το "The North Borders" είχε τις μουσικές εκείνες που φαινόταν να χρειάζομαι. Οι προηγούμενοι δίσκοι του Bonobo επίσης, άλλοτε προς το nu-jazz, άλλοτε αγγίζοντας μια ιδιαίτερη techno. Φτάνοντας έξω από το venue, το χαλαρό κλίμα του κόσμου που είχε ήδη πιάσει κάθε διαθέσιμο πεζούλι πριν καν ανοίξουν οι πόρτες κι είχε αναγκάσει το κοντινό περίπτερο να μην προλαβαίνει να γεμίζει με μπύρες το ψυγείο του, έδειχναν να συμβάλλουν σε μια ευρύτερα θετική ενέργεια που υπήρχε στο χώρο..
Οι πρώτες νότες ακούστηκαν απο τον Radical των The Blue Square.. Και σιγά σιγά ένιωθα πως είμαι σ' εκείνη την παραλία. Αυτή που παίζονται chill μουσικές. Ταιριαστές με την περίσταση, αδιάφορες όμως. Μόνο που δεν ήμουν σε παραλία. Έφταιξε που έπαιζε σχετικά χαμηλά σε ένταση και δεν ήταν εύκολο να περάσει το ανάλογο vibe με το DJ set του; Μεχρι και Bonobo επιστράτευσε. Νομίζω πως η χαμηλή ένταση σε συνδυασμό με το κάποιο σφίξιμο, που προσπαθούσε να αποβάλει στρίβοντας συνεχώς τσιγάρα κι απολαμβάνοντας το ποτό του, δε βοήθησαν τον Radical να κερδίσει το ειλικρινές χειροκρότημα. Ίσως αν το set του ήταν μικρότερο και με περισσότερο ξεκάθαρη κορύφωση κι έπιαναν τόπο οι συνεχείς εκκλήσεις του στην κονσόλα να τον δυναμώσουν, τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Ακόμα κι όταν τελείωσε, η μουσική που ήρθε σαν filler, δεν είχε σημαντικές διαφορές, πλην της ελάχιστα χαμηλότερης έντασης. Υπήρχε βέβαια κόσμος που χόρευε. Μηχανικά ίσως.. Θα νόμιζαν πως βρίσκονταν σ' εκείνη την παραλία..
Η τήρηση του χρονοδιαγράμματος πραγματικά ήταν υποδειγματική όμως κι έπειτα απ τους επαναλαμβανόμενους κι αυστηρότατους ελέγχους, στις 22:30 ο Simon Green κι η παρέα του πήραν τις θέσεις τους. Το Cirrus, σαν πρώτο κομμάτι μετά την εισαγωγή ήταν έντεχνα τοποθετημένο σ' αυτή τη θέση ωστε να κάνει τους πάντες να χαλαρώσουν και να αφεθούν. Είναι πολυσυλλεκτική η μουσική του Bonobo, κι αυτό φάνηκε ακόμα κι από τη διαφορετικότητα του κόσμου που βρέθηκε στο χώρο... Στην πορεία της βραδιάς υπήρξαν μεταβάσεις, απο στιγμές προσήλωσης στην -αγγελικά πλασμένη και με αγγελική φωνή- Szjerdene, σε περάσματα που ηχούσαν ως jazz αυτοσχεδιασμοί της στιγμής αναιρώντας τις φόρμες της αρχικής πηγής κι από εκεί σε συνεχή χορευτικά σφυροκοπήματα, ικανά να ιδρώσουν και το τελευταίο τετραγωνικό χιλιοστό του σώματος.
O τρόπος που αντιμετωπίζονται μη αναμενόμενες καταστάσεις με βοηθά πολλές φορές στο να έρθω κοντά με τους μουσικούς και να νιώσω λίγη απ' τη δική τους διάθεση. Αν και άριστοι επαγγελματίες κι όντας σίγουρος πως μπορούν να αποδώσουν τα μέγιστα υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, τα βλέμματά τους, τα χαμόγελα όταν το pad του Simon κυριολεκτικά γκρεμίστηκε από το riser, ή σ' ένα -και μόνο- χαμένο χτύπημα στο ταμπούρο απο τον drummer, μόνο θετικά με έκαναν να αντιμετωπίσω το υπόλοιπο της παρουσίας τους.
Έτσι, όταν έφτασε η ώρα του drum solo (πόσο καιρό είχα να δω drum solo σε συναυλία..) το οποίο μετατράπηκε σ έναν -σχεδόν drum n' bass- αυτοσχεδιασμό, χωρίς μπάσο όμως αλλά με το σαξόφωνο να έχει τον ρόλο του δημιουργού της μελωδίας, περασμένο περίτεχνα μέσα από delays και loop pedals, μόνο ενθουσιασμένος μπορούσα να είμαι με όσα έβλεπα και άκουγα..
Δεν έσβησε ποτέ ένα μικρό feedback, ακόμα κι όταν μας πρωτοκαληνύχτισαν.. Πάνω σε αυτό πάτησαν με την επιστροφή τους στη σκηνή για δυο τελευταία κομμάτια, σε χαλαρές φόρμες, ένας ιδανικός αποχαιρετισμός στον κόσμο που δε σταμάτησε στιγμή να δείχνει πόσο καλά περνούσε. Η ζέστη, ειδικά στον εξώστη, ήταν ανυπόφορη, είχα όμως μόλις πάρει εκείνη την ένεση που χρειαζόμουν.
1 ώρα και 40 σχεδόν λεπτά ήταν αρκετά να με γεμίσουν ελπίδα, να με κάνουν να πιστεψω πως το καλοκαίρι στην πόλη θα έχει τις στιγμές του..